Dit wordt door velen gezien als de mans slechtste werk. Ja, als je het tegen andere albums zet zijn de meeste andere albums inderdaad beter. En het is overduidelijk qua productie een 'kind van zijn tijd'. Maar als je dit gewoon objectief beoordeeld zonder het teveel te vergelijken met andere albums is er naar mijn mening helemaal niks mis met dit album.
Het vinyl album opent met het vrolijke 'Stranglehold'. Een sax horen we niet veel in nummers van Macca en ik vind het wel lekker. Het wordt gevolgd door 'Good Times Coming/Feel The Sun' met een reggae-achtige beat erin. Het klinkt mij in de oren als een 80's remix van een Wings-nummer. Ik vind vooral het gitaargeluid in dit nummer erg lekker. 'Talk More Talk' begint spannend met divers gepraat en een synthgeluid, maar ontpopt zich daarna tot het minste nummer van kant A. Een typisch 80's nummer (en drums) en helaas niet al te sterk.
Maar de twee volgende nummers horen dan weer bij de hoogtepunten. Het mooie 'Footprints' lijdt alleen onder een niet zo geweldige vocale prestatie van Paul, wat jammer is. Hoogtepunt van het hele album is de gevoelige ballad 'Only Love Remains' (met orkestratie van Tony Visconti) dat echter wel veel weg heeft van 'Here Today'.
Kant B begint met 'Press' dat weer een duidelijk product van z'n tijd is. In basis helemaal geen onaardig nummer, maar de kitschige 80's productie verpest het nummer. Het dreigende 'Pretty Little Head' is een gedurfde compositie voor McCartney begrippen. Het doet mij denken aan Peter Gabriel en ik hou ervan.
De rockers 'Move over Busker' en 'Angry' met gitaren van Pete Townshend zijn wel aardig, en Phil Collins laat op 'Angry' horen een goede rockdrummer te zijn. de LP-versie sluit af met het 'However Absurd' voorzien van orkestratie door Anne Dudley. Mooi nummer, maar ook hier hadden de vocalen van Paul beter gekund.
Over de CD only tracks:
'Write Away' is een typisch McCartney nummer met leuke woordspelingen ("You need love, write a letter, you need love, write away"). 'It's Not True' is best wel een lekker nummer, met de heerlijke herkenbare drums van Phil Collins erin, en ook weer de saxofoon. Had eigenlijk op de basisversie van het album moeten staan vind ik. 'Tough on a Tightrope' tot slot is een prima, maar niet heel opzienbarend nummer.
Leuke aanvullingen dus, maar wel opvallend dat de CD maar liefst drie extra tracks had.
Natuurlijk is dit een product van zijn tijd, door de 80's productie, maar de nummers zijn zo slecht nog niet. Mee eens dat er vele betere McCartney-albums zijn, maar ik zet deze toch zeker op z'n tijd met plezier op.
bawimeko schreef:
Als ooit iemand de moeite doet om de demo's op te graven of een stevige remix van dit album doet is m.i. net zo goed als Pipes of Peace en best een aardige aanloop naar Flowers in The Dirt.
Mee eens. Hopelijk bij de re-issue...