menu

Cocteau Twins - Victorialand (1986)

mijn stem
3,79 (173)
173 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: 4AD

  1. Lazy Calm (6:34)
  2. Fluffy Tufts (3:06)
  3. Throughout the Dark Months of April and May (3:05)
  4. Whales Tails (3:20)
  5. Oomingmak (2:42)
  6. Little Spacey (3:26)
  7. Feet-Like Fins (3:26)
  8. How to Bring a Blush to the Snow (3:51)
  9. The Thinner the Air (3:15)
totale tijdsduur: 32:45
zoeken in:
avatar van Lukas
4,5
Hemels. Al je in een woord het gevoel dat Victorialand oproept wil omschrijven, komt dat toch wel erg dicht in de buurt. Dit is nu typisch muziek die je in een andere wereld doet belanden. Vanaf de eerste galmende gitaarklanken van Lazy Calm tot de laatste noot van The Thinner the Air is dit album adembenemend. Ik haalde in bovenstaand bericht al even Hans Heintz aan: hij heeft wat mij betreft groot gelijk. Hoe goed ook, Victorialand degradeert voorganger Treasure wat mij betreft tot een leuke verzameling huppelliedjes over de door Orbit al vaak aangehaalde elfjes en kabouters.

Die elfjes en kabouters zijn hier ook wel weer alom aanwezig (ik kan niet ontkennen dat dit erg naar eftelingmuziek neigt), maar ze lijken hier geheel en al in een vreemde, onaardse context gezet. Gitaar en vocalen zijn nog een paar dimensies... tja... noem het ijler. Treasure een prachtige plaat, daar niet van, maar dit is een enorm coherent stukje onaardse sereniteit. Dat maakt Victorialand dan ook typisch zo'n plaatje wat je - heel cliché, ik geef toe - niet luistert, maar ondergaat. Je zakt er geheel in weg, maar dan wel zonder dat ie ongemerkt voorbijglijdt. Als ie afgelopen is, volgt zelfs een soort van schrikreactie vanwege de plotseling ingevallen stilte.

Opener Lazy Calm begint afgezien van de karakteristieke galmgitaar betrekkelijk jazzy. De eerste helft van de opener is een beetje aftasten. Waar zijn we in hemelsnaam beland? Wat is hier allemaal? Wat komen we tegen? Na ruim twee minuten klinkt uit de verte een geluid: er is hier iets van leven. Een klein minuutje later maakt het ineens geluid: dit moet een soort muze zijn, die haar onaardse creaties ten gehore brengt. Het is al meteen duidelijk dat het geluid van Victorialand aan de ene kant typisch in de jaren tachtig past, maar anderzijds iets compleet tijdloos heeft .Qua sfeer hangt het erg naar onze IJslandse muziekvrienden van Sigur Ròs en Múm. Ook de haast middeleeuwse klanken van pakweg Dead Can Dance zijn al in het eerste nummer vertegenwoordigd.

Fluffy Tufts biedt opnieuw geen uitsluitsel over waar je als luisteraar van dit album in hemelsnaam terechtgekomen bent. Een Lionkingachtige uithaal galmt door de ijle luchten waarin we ons denken te bevinden. En wat voor taal spreken ze hier nu? De zang van Elizabeth Frazer biedt in elk geval weinig uitsluitsel. Spoedig zweven we verder Throughout the Dark Months of April & May. Op de plek waar we ons bevinden (nog steeds geen idee waar...) zijn dat in elk geval geen lentemaanden. De opnieuw serene zang vervult eerder van een melancholisch gevoel. Gelukkig is het niet al triestheid wat de klok slaat hier. Met een positieve kreet verlaten we dit gebied van deze nieuwe wereld.

Vervolgens komen we aan bij Whales Tails. Het lijkt alsof deze muze ons met haar vrolijke gezang tracht te verleiden. Dan geldt toch: nooit met vreemden meegaan, en al helemaal niet op plekken die je nooit kent, want een beetje gemeen haalt ze vervolgens uit met een Kate Bushachtig refreintje. Vervolgens kan men zich laten meevoeren door het prachtige Oomingmak. Dat klinkt als een soort leuk rijmspelletje zoals ze dat in deze andere wereld trachten te doen. Zakdoekje leggen, zoiets. Het lijkt wel alsof we nog steeds lichter worden, alsmaar omhoog blijven zweven.

Dat klopt ook wel, want het volgende hoogtepunt heet niet voor niets Little Spacey. Een van de meest magnifieke tracks, vind ik. Anderen zullen dit helemaal het toppunt van eftelingmuziek vinden. Het zal ongetwijfeld iets met een pretpark te maken hebben, maar dan wel een met een hele hoop heliumballonnen. Carnaval Festival valt er in elk geval volledig bij in het niet. Nog enigszins opgelaten van het feestelijke Little Spacey ontwaren we een blijkbaar in deze wereld voorkomend vreemd wezen. Het heeft Feet Like Fins. Het beweegt zich aanvankelijk statig voort over een bed van rollende gitaargalmflarden. Even later laat het wezen zien ook over wat scherpere kantjes te beschikken. Maar het blijft mooi natuurlijk, en hoog en ijl. Maar waar t nou allemaal over gaat op deze plek? Het blijft een raadsel...

Sneeuw ligt er in elk geval wel, getuige How to Bring a Blush to the Snow. Dat doen ze dus met opnieuw prachtig middeleeuws aandoend gezang, dat van verschillende kanten door de wondere witte wereld aan lijkt te komen zweven door een woud van in dit geval soms wat Zuideuropees aandoende gitaren. Sneeuw en Zuideuropees aandoende gitaren, juist ja. We worden er opnieuw niet veel wijzer van. Het hoogste punt (en het hoogtepunt) bereiken we echter pas met The Thinner the Air. Een blazersachtig orgeltje zorgt net als toen we net op deze hoogtes belandden voor een enigszins jazzy sfeertje. Om dat te doorbreken heeft muze Elizabeth haar meest fantastische stukje zang nog even bewaard. We zweven dan ook zo hoog dat we in het oneindige lijken te verdwijnen.

Als je geluk hebt, volgt er dan nog een Massive Attack mix van het laatste nummer om je enigszins te laten afkicken, anders val je helemaal met een harde klap terug op aarde. Een beetje leeg en licht in je hoofd nog, maar nog steeds zonder enig idee wat een wondere wereld dit was. Het was er in elk geval prachtig, misschien wel hemels. Wellicht zelfs dé hemel? Wie zal het zeggen... Dit album kent geen tijd en ruimte, dus hoe lang de reis geduurd heeft, kan men alleen van de cd-speler aflezen. 32.51 minuten dus... klinkt kort, achteraf. Maar zogezegd, stickertjes als te kort of lang genoeg passen hier niet. De dimensie tijd speelt hier geen rol.

Kort samengevat is dit een plaat waar je van moet houden. Rare sprookjesmuziek: ik snap die reactie wel. Ik denk echter dat naast liefhebbers van jaren '80 gothic à la Dead Can Dance ook de wat zweverige postrock/electrofan hier wel mee uit de voeten kan. Hoe dan ook: een onvergetelijke trip langs hemelse elfjes en kabouters

avatar van dazzler
5,0
Mijn witte werelden
Bergen ijs en pakken sneeuw
Ik wou dat ik skieën kon

Om jou te vertellen
Dat het landschap in mijn ogen
wil dooien voor jouw zon


VICTORIALAND
bestaat echt: http://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Land
Het kan geen toeval zijn dat deze plaat en de (ant)arctische
werelden nauw met elkaar verbonden zijn: wat een soundtrack.

Bassist Simon Raymonde paste voor deze Twins plaat,
oa omdat hij het tweede This Mortal Coil album coördineerde.
Robin Guthrie en Elizabeth Fraser gingen daarom semi-akkoestisch.

Lazy Calm is een magistrale ouverture die zich uitrekt
zoals een pasgeboren kind zou ontwaken uit een diepe slaap.

Fluffy Tufts is zo onschuldig als een kleuter.
Ik hoor kinderen dartelen in een uitgestrekt landschap.

Throughout the Dark Months of April and May is verstild verdriet.
De eerste schaafwonden in een soms donkere wereld.

Whales Tails is een bijzonder intrigerend stukje muziek.
Hier hoor je inderdaad walvissen praten in het ijskoude water.

Oomingmak is een eskimowoord.
Maar dit lied dartelt als een aftelrijmpje voorbij.

Little Spacey heeft hitpotentie, maar klinkt me
als een net iets te ijl dansje om echt pakkend te zijn.
Refereert al naar het zachtere werk op Four-Calendar Cafe.

Feet-Like Fins is het meest pijnlijke lied van de cyclus.
Ook deze titel lijkt op het lijf van menig zeezoogdier geschreven.
Smart de omslaat in woede in de tweede helft van het lied.

How to Bring a Blush to the Snow vind ik één van de allermooiste
Twins nummers ... je hoort de vlokken als het ware dwarrelen.

The Thinner the Air is een nummer als een ijsberg.
Langzaam maar zuiver smeltend tot de laatste druppel.

Met Victorialand hebben de Cocteau Twins zichzelf andermaal overtroffen.
Een ode aan de witte werelden van onze planeet, of beter nog,
aan de witte werelden in de menselijke ziel.

Een zoektocht naar wat binnen in ons nog aan puurheid rest.
Liederen die soms niet toevallig als wiegeliedjes klinken.
Wat hebben wij nog van het kind in ons bewaard?

Het is gepast om het hier te schrijven:
dit is echt een plaat waar je rillingen van krijgt.

avatar van frolunda
3,5
Serene,bijna sprookjesachtige plaat die best mooi is maar muzikaal toch beduidend minder interessant dan zijn voorganger Treasure.Liz Fraser zingt weliswaar weer de sterren van de hemel maar verder gebeurt er niet zoveel op Victorialand.Toch nog een ruime voldoende maar van een band als de Cocteau twins mag je meer verwachten.

avatar van TornadoEF5
4,5
Dit valt toch compleet hoor. Een die veel later komt, maar ik begin dit nu zo goed te vinden dat ik met het idee speel dat dit mijn favoriete CT album is. Maar het is gewoon zo moeilijk om een favoriet te kiezen tussen Garlands, Head over Heels, Treasure, dit en Heaven or Las Vegas. Allemaal zijn ze perfect, en allen hebben ze een unieke sound gevonden. Enkel BBK vind ik ietsje minder. Maar die heb ik het minst beluisterd ook denk ik. Een verhoging naar vijf sterren voor mij.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:34 uur

geplaatst: vandaag om 15:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.