Teacher schreef:
Victorialand, een logisch vervolg op Treasure. De afstand tot Garlands werd nog wat groter. Ik weet nog dat ik rond deze tijd (1986) afscheid begon te nemen van Cocteau Twins. En daar was ik niet alleen in. Ook de toonaangevende popbladen (Oor, Vinyl - bestond het toen nog ?) waren minder onder de indruk. Meer van hetzelfde, te weinig ontwikkeling, we weten het nu wel reacties. Ook voor mij gold dat. Kon ik de eerste drie platen bijna uit mijn hoofd, Victorialand belandde veel minder op de draaitafel. Maar was dat terecht ? Nu na zoveel jaar doe ik de cd (want die heb ik later toch wel aangeschaft) in de cd speler en wordt redelijk verrast. eigenlijk ken ik geen één nummer meer (zeg wel wat), maar dat maakt het juist weer spannend. Het duistere van Garlands is er helemaal af en wat er nu klinkt is poëtisch, warm, mystiek, geheimzinnig, soms bijna lieflijk. Een warme deken die je beschermt voor de koude buitenwereld. Was Garlands nog een herkenning van de koude buitenwereld, hier is het meer een bescherming. Geen onheilspellende begeleiding meer, maar sferisch, hemels bijna. Ook het meer gevarieerde van Treasure is wat verdwenen, nummers zijn meer een geheel. Na al die jaren heb ik wel meer bewondering gekregen voor deze plaat. Als je deze beluistert als vervolg van de vorige drie heb je een ander referentiekader dan als je deze plaat 'apart bekijkt/beluistert. De rafelige randjes zijn verdwenen, de zang is voortaan loepzuiver, de productie fijn. Prima plaat om je aan te warmen en te troosten. Maar zo nu en dan heb ik zeker Garlands nodig als tegenwicht. Je kunt pas van de hemel genieten als je zo nu en dan in de hel bent.
Tegelijkertijd onzin en ook o zo waar.
Wat die popmodebladen deden (idk, maar ik hecht daar sowieso weinig waarde aan, zeker nu in tijden van digitalisatie, toen minder want het internet bestond nog niet, dus was je daar wel op aangewezen).
Ik ken weinig groepen die zo een evolutie hebben doorgemaakt als Cocteau Twins, dus op dat vlak ga ik een bewering maken die 180 graden het tegenovergestelde beweert. Garlands heeft een oorsprong die totaal anders dan zoals bvb. HoLV. Victorialand is ook compleet anders dan Treasure, in die zin zelfs dat het bevreemdend overkomt tegenover Treasure, en dat het tijd nodig heeft om eraan te wennen en erin mee te groeien. Het was nl. een release zonder Raymonde dus op dat vlak is er al wat gewerkt. Wat er dus gebeurd is, is niet het gebrek aan evolutie. Het is het gebrek aan de recenseurs om het verschil op te merken in een genre dat bevreemdend is voor hen. Vergelijk het met iemand die zegt die nog nooit naar een bepaald genre heeft geluistert die dit zal zeggen: "als je één metal song hebt gehoord, heb je ze allemaal gehoord", "als je een jazz song hebt gehoord, heb je ze allemaal gehoord", "als je een elektronische lied hebt gehoord, heb je ze allemaal gehoord", en dat geldt ook voor de Twins. Op het eerste gezicht is dat misschien ook zo, maar als je dieper kijkt is dat niet zo.
Victorialand moet meer groeien en is ja toch een pak minder toegankelijk dan Treasure, dat zeker en vast. Geen schande dus dat je daar aan moet wennen en dat sommigen het niet voldoende kansen hebben gegeven. Bij mij vielen andere albums ook eerder.
Verder volledig eens met je trouwens hoor. Maar ik heb het gevoel dat veel mensen Cocteau Twins niet echt kunnen vatten. Ik vind ze belachelijk onderschat. Voor mij is dit de grootste band aller tijden (samen met misschien Radiohead, maar natuurlijk heb ik wel veel meer een zwak voor de Twins).