menu

Cocteau Twins - Victorialand (1986)

mijn stem
3,79 (173)
173 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: 4AD

  1. Lazy Calm (6:34)
  2. Fluffy Tufts (3:06)
  3. Throughout the Dark Months of April and May (3:05)
  4. Whales Tails (3:20)
  5. Oomingmak (2:42)
  6. Little Spacey (3:26)
  7. Feet-Like Fins (3:26)
  8. How to Bring a Blush to the Snow (3:51)
  9. The Thinner the Air (3:15)
totale tijdsduur: 32:45
zoeken in:
avatar van Jean Rene
5,0
- VICTORIALAND - deze muziek is bijna volmaakt.
Dit is goddelijk geinspireerde muziek die ademt in de kosmische sfeer waar het Al in doorklinkt. In deze sfeer zijn schoonheid en zuiverheid in al hun vormen aanwezig. Dit is ware geinspireerde muziek verbonden met de sfeer der engelen.

Een fantastisch album !
_o_

avatar van sq
sq
Ja dit is inderdaad een mooi album, en ik dacht dat ik deze had. Niet dus. Gruwel. Op zolder speuren naar een bandje, want dat zal het dan wel geweest zijn.

avatar van Saldek
5,0
Alles van de cocteau twins is eigenlijk erg mooi. Behalve dan misschien 'Milk & kisses'. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Dit album echter is wel een pareltje. De ruimte die het weet te scheppen in m'n gedachten lijkt oneindig. Een album die ik opzet en een kaars erbij opsteek met een wierookje om de sfeer te benadrukken.
Toch de muziek spreekt al voor zich. Ook zonder kaars en wierook weet 'Victorialand' mij te vervoeren. Het oneindige en schoonheid geeft me een dankbaar en intense beleving. Eigenlijk heeft Jean Rene het al perfect omschreven:'...goddelijk geinspireerde muziek ademend in de kosmische sfeer'.

avatar van Premonition
4,5
Inderdaad een van de mooiste van de Cocteau's. Detail, zonder Simon Raymonde, die te druk was met This Mortal Coil. Je mist zijn bas helemaal niet. Integendeel, nu heeft de muziek helemaal geen aardse ondergrond meer.
De Efteling verbleekt hierbij!

5,0
Het enige cocteau twins album dat echt volkomen los van de aarde komt. Onbegrijpelijk dat de meesten deze lager raten dan de andere albums zoals Treasure. Ik denk hoogtevrees.

avatar van orbit
4,0
Laatst weer enkele CT platen besteld, waaronder deze. Viel me toch weer 100% mee, heerlijke etherische muziek. Volstrekt anders dan de voorgaande platen en wat meer richting de elfjesmuziek van later, maar nog niet zó liefelijk. 4*

avatar van Lukas
4,5
Hans Heintz schreef:
Het enige cocteau twins album dat echt volkomen los van de aarde komt. Onbegrijpelijk dat de meesten deze lager raten dan de andere albums zoals Treasure. Ik denk hoogtevrees.


Luister deze nu voor het eerst, en kan me deze reactie heel erg goed voorstellen. Ik krijg bijna ademnood van de ijle lucht om me heen, de Efteling is inderdaad niets bij. Wat een prachtige klanklandschappen. Kan me zelfs niet aan de indruk onttrekken dat Sigur Ròs vooral qua atmosfeer hier wat mosterd vandaan heeft gehaald. Werkelijk briljant. Ik hou m nog even op 4.5*, maar dit is potentieel toptienmateriaal.

avatar van Lukas
4,5
Hemels. Al je in een woord het gevoel dat Victorialand oproept wil omschrijven, komt dat toch wel erg dicht in de buurt. Dit is nu typisch muziek die je in een andere wereld doet belanden. Vanaf de eerste galmende gitaarklanken van Lazy Calm tot de laatste noot van The Thinner the Air is dit album adembenemend. Ik haalde in bovenstaand bericht al even Hans Heintz aan: hij heeft wat mij betreft groot gelijk. Hoe goed ook, Victorialand degradeert voorganger Treasure wat mij betreft tot een leuke verzameling huppelliedjes over de door Orbit al vaak aangehaalde elfjes en kabouters.

Die elfjes en kabouters zijn hier ook wel weer alom aanwezig (ik kan niet ontkennen dat dit erg naar eftelingmuziek neigt), maar ze lijken hier geheel en al in een vreemde, onaardse context gezet. Gitaar en vocalen zijn nog een paar dimensies... tja... noem het ijler. Treasure een prachtige plaat, daar niet van, maar dit is een enorm coherent stukje onaardse sereniteit. Dat maakt Victorialand dan ook typisch zo'n plaatje wat je - heel cliché, ik geef toe - niet luistert, maar ondergaat. Je zakt er geheel in weg, maar dan wel zonder dat ie ongemerkt voorbijglijdt. Als ie afgelopen is, volgt zelfs een soort van schrikreactie vanwege de plotseling ingevallen stilte.

Opener Lazy Calm begint afgezien van de karakteristieke galmgitaar betrekkelijk jazzy. De eerste helft van de opener is een beetje aftasten. Waar zijn we in hemelsnaam beland? Wat is hier allemaal? Wat komen we tegen? Na ruim twee minuten klinkt uit de verte een geluid: er is hier iets van leven. Een klein minuutje later maakt het ineens geluid: dit moet een soort muze zijn, die haar onaardse creaties ten gehore brengt. Het is al meteen duidelijk dat het geluid van Victorialand aan de ene kant typisch in de jaren tachtig past, maar anderzijds iets compleet tijdloos heeft .Qua sfeer hangt het erg naar onze IJslandse muziekvrienden van Sigur Ròs en Múm. Ook de haast middeleeuwse klanken van pakweg Dead Can Dance zijn al in het eerste nummer vertegenwoordigd.

Fluffy Tufts biedt opnieuw geen uitsluitsel over waar je als luisteraar van dit album in hemelsnaam terechtgekomen bent. Een Lionkingachtige uithaal galmt door de ijle luchten waarin we ons denken te bevinden. En wat voor taal spreken ze hier nu? De zang van Elizabeth Frazer biedt in elk geval weinig uitsluitsel. Spoedig zweven we verder Throughout the Dark Months of April & May. Op de plek waar we ons bevinden (nog steeds geen idee waar...) zijn dat in elk geval geen lentemaanden. De opnieuw serene zang vervult eerder van een melancholisch gevoel. Gelukkig is het niet al triestheid wat de klok slaat hier. Met een positieve kreet verlaten we dit gebied van deze nieuwe wereld.

Vervolgens komen we aan bij Whales Tails. Het lijkt alsof deze muze ons met haar vrolijke gezang tracht te verleiden. Dan geldt toch: nooit met vreemden meegaan, en al helemaal niet op plekken die je nooit kent, want een beetje gemeen haalt ze vervolgens uit met een Kate Bushachtig refreintje. Vervolgens kan men zich laten meevoeren door het prachtige Oomingmak. Dat klinkt als een soort leuk rijmspelletje zoals ze dat in deze andere wereld trachten te doen. Zakdoekje leggen, zoiets. Het lijkt wel alsof we nog steeds lichter worden, alsmaar omhoog blijven zweven.

Dat klopt ook wel, want het volgende hoogtepunt heet niet voor niets Little Spacey. Een van de meest magnifieke tracks, vind ik. Anderen zullen dit helemaal het toppunt van eftelingmuziek vinden. Het zal ongetwijfeld iets met een pretpark te maken hebben, maar dan wel een met een hele hoop heliumballonnen. Carnaval Festival valt er in elk geval volledig bij in het niet. Nog enigszins opgelaten van het feestelijke Little Spacey ontwaren we een blijkbaar in deze wereld voorkomend vreemd wezen. Het heeft Feet Like Fins. Het beweegt zich aanvankelijk statig voort over een bed van rollende gitaargalmflarden. Even later laat het wezen zien ook over wat scherpere kantjes te beschikken. Maar het blijft mooi natuurlijk, en hoog en ijl. Maar waar t nou allemaal over gaat op deze plek? Het blijft een raadsel...

Sneeuw ligt er in elk geval wel, getuige How to Bring a Blush to the Snow. Dat doen ze dus met opnieuw prachtig middeleeuws aandoend gezang, dat van verschillende kanten door de wondere witte wereld aan lijkt te komen zweven door een woud van in dit geval soms wat Zuideuropees aandoende gitaren. Sneeuw en Zuideuropees aandoende gitaren, juist ja. We worden er opnieuw niet veel wijzer van. Het hoogste punt (en het hoogtepunt) bereiken we echter pas met The Thinner the Air. Een blazersachtig orgeltje zorgt net als toen we net op deze hoogtes belandden voor een enigszins jazzy sfeertje. Om dat te doorbreken heeft muze Elizabeth haar meest fantastische stukje zang nog even bewaard. We zweven dan ook zo hoog dat we in het oneindige lijken te verdwijnen.

Als je geluk hebt, volgt er dan nog een Massive Attack mix van het laatste nummer om je enigszins te laten afkicken, anders val je helemaal met een harde klap terug op aarde. Een beetje leeg en licht in je hoofd nog, maar nog steeds zonder enig idee wat een wondere wereld dit was. Het was er in elk geval prachtig, misschien wel hemels. Wellicht zelfs dé hemel? Wie zal het zeggen... Dit album kent geen tijd en ruimte, dus hoe lang de reis geduurd heeft, kan men alleen van de cd-speler aflezen. 32.51 minuten dus... klinkt kort, achteraf. Maar zogezegd, stickertjes als te kort of lang genoeg passen hier niet. De dimensie tijd speelt hier geen rol.

Kort samengevat is dit een plaat waar je van moet houden. Rare sprookjesmuziek: ik snap die reactie wel. Ik denk echter dat naast liefhebbers van jaren '80 gothic à la Dead Can Dance ook de wat zweverige postrock/electrofan hier wel mee uit de voeten kan. Hoe dan ook: een onvergetelijke trip langs hemelse elfjes en kabouters

Woutt
Geweldige recensie.

avatar van MartinoBasso
3,5
Omdat de hoes mij aansprak heb ik deze ook maar eens geprobeerd. Ik dacht dat hij ging tegenvallen omdat ik Treasure wat minder vond als de 2 eerste platen; maar dit blijkt niet zo te zijn.
Vind deze toch wel een streep beter als Treasure!
****

avatar van jellorum
Vannacht een eerste luisterbeurt gedaan ( eerste kennismaking met de Twins) en ik ben opgestegen en weer ter aarde gedaald toen het schijfje afgelopen was.
Duidelijk een plaat die volledig dient beluisterd te worden.
Nooit eerder hoorde ik dergelijke lieve, zweverige muziek.
En wat een stem!!
Dit is toch de stem die 'Teardrop' van Massive Attack inzong?

Lost Highway
jellorum schreef:
Dit is toch de stem die 'Teradrop' van Massive Attack inzong?


Zo is dat.

avatar van jellorum
Een paar luisterbeurten verder intussen.
De plaat wordt beter en beter, ik kan eigenlijk geen enkel zwak moment aanduiden. Heerlijk om 's nachts te draaien. Vanaf de eerste tonen tot en met de laatste is het heerlijk toeven bij dit plaatje.
Jammer dat ie zo kort is. Of net niet.

avatar van dazzler
5,0
Mijn witte werelden
Bergen ijs en pakken sneeuw
Ik wou dat ik skieën kon

Om jou te vertellen
Dat het landschap in mijn ogen
wil dooien voor jouw zon


VICTORIALAND
bestaat echt: http://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Land
Het kan geen toeval zijn dat deze plaat en de (ant)arctische
werelden nauw met elkaar verbonden zijn: wat een soundtrack.

Bassist Simon Raymonde paste voor deze Twins plaat,
oa omdat hij het tweede This Mortal Coil album coördineerde.
Robin Guthrie en Elizabeth Fraser gingen daarom semi-akkoestisch.

Lazy Calm is een magistrale ouverture die zich uitrekt
zoals een pasgeboren kind zou ontwaken uit een diepe slaap.

Fluffy Tufts is zo onschuldig als een kleuter.
Ik hoor kinderen dartelen in een uitgestrekt landschap.

Throughout the Dark Months of April and May is verstild verdriet.
De eerste schaafwonden in een soms donkere wereld.

Whales Tails is een bijzonder intrigerend stukje muziek.
Hier hoor je inderdaad walvissen praten in het ijskoude water.

Oomingmak is een eskimowoord.
Maar dit lied dartelt als een aftelrijmpje voorbij.

Little Spacey heeft hitpotentie, maar klinkt me
als een net iets te ijl dansje om echt pakkend te zijn.
Refereert al naar het zachtere werk op Four-Calendar Cafe.

Feet-Like Fins is het meest pijnlijke lied van de cyclus.
Ook deze titel lijkt op het lijf van menig zeezoogdier geschreven.
Smart de omslaat in woede in de tweede helft van het lied.

How to Bring a Blush to the Snow vind ik één van de allermooiste
Twins nummers ... je hoort de vlokken als het ware dwarrelen.

The Thinner the Air is een nummer als een ijsberg.
Langzaam maar zuiver smeltend tot de laatste druppel.

Met Victorialand hebben de Cocteau Twins zichzelf andermaal overtroffen.
Een ode aan de witte werelden van onze planeet, of beter nog,
aan de witte werelden in de menselijke ziel.

Een zoektocht naar wat binnen in ons nog aan puurheid rest.
Liederen die soms niet toevallig als wiegeliedjes klinken.
Wat hebben wij nog van het kind in ons bewaard?

Het is gepast om het hier te schrijven:
dit is echt een plaat waar je rillingen van krijgt.

avatar van Fathead
3,0
Ik luister dit album vanaf gisteren en ben er nog niet uit of ik het album interessant of irritant vind. Het komt me een beetje over alsof je er boeddhistisch bij kunt gaan 'chanten', maar intrigerend is het toch ook, met name vanaf track 4.

Kan nog zowel groeien als slinken, deze.

avatar van dazzler
5,0
Fathead schreef:
of ik het album interessant of irritant vind

Lijkt me een perfecte omschrijving van hoe CT albums doorgaans ervaren worden.
Je bent eraan verslingerd of je gaat ervan lopen. Nu maar hopen dat het kwartje juist valt.

avatar van orbit
4,0
Tsja, CT zijn nou ook niet echt het toonbeeld van evenwichtigheid, misschien op hun debuut na. Het is nogal zweverig en gaat van duister en sfeervol tot lichtvoetig en tierlantijntjes. Ook op deze plaat overigens. Maar de kwaliteit ligt er wel dubbeldik bovenop en dat geeft de doorslag wat mij betreft.

avatar van stoepkrijt
3,0
Victorialand is overduidelijk het meest dromerige album dat Cocteau Twins (in ieder geval in hun vroegere periode) heeft gemaakt en waarschijnlijk ook het album met de moeilijkst te ontcijferen songteksten. Fraser waant zich hier bij vlagen een operazangeres en die kan ik ook zelden verstaan. Het past gelukkig heel goed bij de sfeer van het album.

Op dit album staan enkele nummers die ik los niet zomaar zou opzetten, omdat ze dan toch wat te saai zijn. Eigenlijk doet dat helemaal niet ter zake, want dit album moet je in zijn gehele luisteren. Een half uur is bijna niks (ergens vind ik dat wel jammer) en daarom is het een kleine moeite om dit hele album even te beluisteren. Dan vallen alle nummers als puzzelstukjes in elkaar en is het heerlijk wegdromen bij dit Victorialand.

De beste nummers zijn de opener en de afsluiter. Vooral The Thinner the Air vind ik prachtig. Geen ander nummer van deze band weet me zo te boeien en mee te slepen als deze. Misschien vind ik dit nummer zelfs wel de beste van Cocteau Twins, maar dat blijft met zo'n veelzijdig oeuvre als deze band heeft moeilijk te zeggen.

avatar van dazzler
5,0
Misschien wordt The Thinner the Air wel de sleutel
om hun andere, meer dromerige werk beter te gaan waarderen, stoepkrijt.



Ik hoop het van harte.

2,0
Ik heb dit altijd een enorme teleurstellende plaat gevonden. De gemiddelde 12" die toen verscheen vond ik veel beter. En feitelijk is dit ook geen album maar een EP. Het album moest immers op 45 toeren worden gedraaid en heeft een speelduur van 32 minuten. Wat is eigenlijk de policy van Musicmeter??

avatar van dazzler
5,0
Ik ken ep's die je op 33 toeren moet spelen, dus da's geen referentie.
Negen tracks en meer dan een half uur speelduur. Op de Twins site als album gecatalogiseerd.

avatar van frolunda
3,5
Serene,bijna sprookjesachtige plaat die best mooi is maar muzikaal toch beduidend minder interessant dan zijn voorganger Treasure.Liz Fraser zingt weliswaar weer de sterren van de hemel maar verder gebeurt er niet zoveel op Victorialand.Toch nog een ruime voldoende maar van een band als de Cocteau twins mag je meer verwachten.

clan of izula
Erg prettig en met Treasure wel de mooiste van CT. Toendertijd draaiden wij de lp op 33 toeren en vonden het allemaal nogal vreemd klinken. Later pas de 45 toeren versie gehoord. Omdat ik er aan gewend was de 33 toeren versie van tape op cd gezet dus die luister ik ook nog

avatar van Premonition
4,5
Da's beter dan 45 toeren draaien terwijl je de 33 toeren op de draaitafel hebt liggen...
Net weer even afgespeeld, dit is net als Treasure een winterplaat. Helaas lijkt het meer herfst, maar in de aanloop naar de kerst mag ik deze graag even opzetten. Over jaargetijden gesproken:
Garlands, zomernachtplaat. Tijdens menig Griekse eiland backpackersvakantie in de jaren tachtig op een balkontje tot diep in de nacht op de walkman beluisterd, onder genot van de plaatselijke sterke drank.
Head Over Heels, dé herfstplaat, melancholieker zijn ze niet gemaakt.
Treasure en Victorialand, winterplaten. Gitaren als ijskristallen.
The Moon and the Melodies, voorjaarsplaat. Synthese van gitaar en piano echoën het voorjaar tegemoet.
Blue Bell Knoll, all weather plaat. Geschikt voor alle jaargetijden.
Heaven Or Las Vegas, overgangsseizoen. Gewoon overslaan.
Four Calender Café, titel geeft dat goed weer.
Milk and Kisses, alleen parel Seekers Who Are Lovers en verder snel vergeten.

avatar van luigifort
1986 herbergt id 2 mooie CT platen . Deze en The Moon and the Melodies. De eerste is voor mij echt een winterplaat, erg passend zo rond deze tijd, maar nog meer in Januari, het liefst als het koud is en buiten wit van de sneeuw. De 2e is een samenwerking met Harold Budd, ook een mooie en sfeervolle plaat. Ik draai Moon and the Melodies zelf het liefst in de eerste helft van de herfst als het nog een beetje warmig is.

avatar van heartofsoul
3,5
Vanwege het gegalm en de hoge tonen, die pijn doen aan mijn oren, doe ik er een halve * af. Dit is blijkbaar toch niet mijn favoriete muziek, al hoor ik wel de kwaliteit.

avatar van popstranger
4,5
Zalig wegzweven in de eerste voorjaarszon met deze Cocteau Twins. Een van die bands die altijd onder mijn radar was gebleven, ooit al wel horen passeren maar nu pas verschillende draaibeurten gegeven en kan wel spreken van een ware ontdekking. Hemelse melodieën en al even hemelse zang. Het stoort me niet dat ik er geen hol van versta, het brengt me naar andere werelden en geeft me de nodige rust die ik nodig heb na een zware werkweek.

Hoewel ik de Cocteau Twins in mijn top 10 heb staan heb ik niet veel platen van ze. De eerste drie, de BBC-sessies en de verzamelaar Lullabies To Violaine volume 1. Vanaf deze zijn hun platen mij onbekend. Ik luister deze nu via YouTube en het klinkt niet slecht maar ik heb toch het gevoel dat ik naar een andere band zit te luisteren. Dit lijkt meer op Dead Can Dance. Hebben jullie nog tips wat betreft een later album van ze?

avatar van Premonition
4,5
Scarlet schreef:
Hebben jullie nog tips wat betreft een later album van ze?


Victorialand en The Moon and the Melodies zijn qua sfeer vergelijkbaar, blijkbaar niet jouw ding.
Blue Bell Knoll is een mooie overgangsplaat tussen deze albums en het meer shoegaze geluid van Heaven Or Las Vegas (HOLV is trouwens niet mijn ding, maar hun populairste album). Op Four Calender Café en Milk and Kisses werkt de band met echte drummers en is het geluid meer dreampop.
Ik zou jou meer de EP's Sunburst and Snowblind (staat ook op de CD-versie van Head over Heels) en The Spanglemaker willen aanraden, ligt meer in jouw straatje, denk ik zo.

Premonition schreef:
Victorialand en The Moon and the Melodies zijn qua sfeer vergelijkbaar, blijkbaar niet jouw ding. Blue Bell Knoll is een mooie overgangsplaat tussen deze albums en het meer shoegaze geluid van Heaven Or Las Vegas (HOLV is trouwens niet mijn ding, maar hun populairste album). Op Four Calender Café en Milk and Kisses werkt de band met echte drummers en is het geluid meer dreampop.
Ik zou jou meer de EP's Sunburst and Snowblind (staat ook op de CD-versie van Head over Heels) en The Spanglemaker willen aanraden, ligt meer in jouw straatje, denk ik zo.


Bedankt voor de tips! Ja, die EP's vind ik inderdaad erg goed en staan op Lullabies To Violaine volume 1 die ik in mijn bezit heb. Blue Bell Knoll net ook even geluisterd en vind ik beter dan deze zo op het eerste gehoor, ik zeg met nadruk op het eerste gehoor want ik weet niet of dit ook zo blijft. Wil dit album zeker nog eens goed luisteren want slecht vind ik het zeker niet, doet me wel aan Dead Can Dance denken maar dat is natuurlijk niet verkeerd hè. Heaven Or Las Vegas was ik aan het luisteren en klinkt op het eerste gehoor ook niet slecht maar wel een beetje poppy. Bedankt, ik ga aan de slag. Heb nu toch zeeën van tijd.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:34 uur

geplaatst: vandaag om 10:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.