Overmorgen, vrijdag, begint de afscheidstournee van Foreigner, die vooralsnog slechts in Noord-Amerika valt te bezoeken. Een tour met Styx, dat eveneens na afloop pensionado wordt.
Opvallend dat de laatste twee studioplaten van Styx (
The Mission uit 2017 en
Crash of the Crown uit 2021) stukken spannender en geïnspireerder zijn dan het laatste studiowerk van Foreigner uit 2009, in 2010 bovendien op elpee verschenen.
Can't Slow Down is namelijk een keurig plaatje, waar weinig aan mankeert behalve dat de composities zo ontiegelijk middelmaat zijn met karige variatie in instrumentatie: de elektrische gitaar domineert totaal en biedt keurige hardrock. Toetsen verblijven in de marge en de akoestische gitaar is opgeborgen. Ooit echter handelsmerken van Foreigner dat het nog jonge genre van adult oriented rock naar een hoger plan tilde. En al is de elektrische gitaar dominant, een echt stevige, uptempo rocker ontbreekt eveneens.
Kortom, verdwenen zijn de contrasten en wat resteert is een keurig, braaf plaatje dat nergens onder de maat is maar tegelijkertijd eenvormig. Kort gezegd: het wordt sáái.
Dat vermoedde ik niet bij de sterke opener
Can't Slow Down, die heerlijk aftrapt. Tweede nummer
Pieces is een midtempo semiballade. Op zich aardig maar pakkend is het evenmin en dit nummer wordt bovendien gemakzuchtig weggedraaid. Als goedkope kauwgum die te snel zijn smaak verliest; derde nummer
When It Comes to Love lijdt daar nog meer aan.
Dan wordt het steviger en vlotter bij
Living in a Dream, het tweede sterke nummer van de schijf, waarin trompetten het refrein versieren.
I Can't Give up is vervolgens een dertien-in-een-dozijn-ballade met saaie piano op de hele tel.
Ik kan doorgaan, maar doe dat niet. Genoeg gezeurd. Nummers waar ik nog lichtelijk van opveer:
Ready is lekker vlot,
Give Me a Sign is fijn maar verdient een sterkere climax (het enige moment dat ik de zang vind tekortschieten),
Too Late doet de oude tijden lichtjes herleven met goede balans tussen toetsen en gitaar,
Lonely mist ondanks het sterke refrein een deel dat de boel even stillegt om vervolgens een climax te maken; in plaats daarvan wordt het lafjes weggedraaid. Oeps, ging ik toch weer mopperen. Slotlied
Fool for You Anyway heeft mijn sympathie door de soulblazers.
De buurman noteerde hierboven:
"Sommige platen moet je vaker luisteren voordat je ze echt op waarde kunt inschatten. Dat geldt zeker voor deze, maar ook voor Mr. Moonlight bijvoorbeeld." Die eerste zin is helemaal waar, ik vind beide albums daarentegen saaier worden bij vaker draaien. Foreigner vermeed de contrasten in zijn eigen muziek wat resulteert in keurige albums die tevens een lange zit worden.
Dat velen dat met mij oneens zijn, blijkt uit de verkopen: in de VS haalde het album #29, in het VK #26 en in Duitsland #16. Dat is veel beter dan voorgangers
Unusual Heat (1991) en
Mr. Moonlight (1994).
Tenslotte: u heeft mij op één keer na niet horen mopperen over zanger Marti Frederiksen, die een prima stem heeft in de lijn van zijn voorgangers. Het probleem zit 'm in de eenvormigheid van de composities. Iets wat Styx op hun laatste twee platen juist zo ontiegelijk goed deed...