Destijds in 97' nog op Pinkpop gezien en wat een feestje was dat. Hoewel de muziek van The Gathering zich meer leent voor een sfeervolle concertzaal was de band in vorm die dag en wist men goed contact te leggen met het publiek. Al 'crowdsurfende' (toen mocht het nog) werd ik richting het podium 'gedragen' door voor mijn gevoel duizenden armen en handen om eenmaal met vaste grond onder mijn voeten een
te krijgen van Anneke. Onder een stralende hemel was het goed toeven en met enkele songs van Nighttime Birds op de set was mijn middag al geslaagd. Nog steeds is het een prima plaat hoewel ik het nooit meer draai. Third Chance is een heerlijke song, het melancholische Kevin's Telescope blijft ook weergaloos. De stemmige afsluiter vormt een passend einde voor dit fraaie plaatje dat een logische opvolger vormt van Mandylion. Hoewel ik destijds wel het idee kreeg dat men met Nighttime Birds (wat niet onlogisch is) redelijk op safe speelde, nog wat toegankelijker dan de voorganger en met enkele oorwurmen. Een topper is het echter in mijn ogen en oren net niet, daarvoor zijn de onderlinge verschillen voor mij net wat te klein en had iets meer variatie de plaat goed gedaan.