Aerosmith - Nine Lives (1997)

Nou nou nou de meest onderschatte band is dan ook wel weer zwaar overdreven zeg. Om niet te zeggen belachelijk zelfs
Ze hebben best wel hun momenten. Maar wat mij betreft ook niet meer dan dat.

Iggy, vanwaar je mening? In welk opzicht vind je ze niet onderschat dan?

Zie jij ze wel thuis in het rijtje Led Zeppelin, The Who, Stones?

In elk opzicht.
Het is een band die een succes formule gevonden heeft sinds Permenant Vacation.
En sindsdien daar niet meer van afstapt. Iedere plaat is in wezen hetzelfde. Zie
mijn berichtje bij Get a Grip 15 juli.

En ik zie ze inderdaad niet thuis in het rijtje Zep, Stones, The Who enz.
Echte so called erkende klassiekers heeft Aerosmith bij mijn weten niet gemaakt.

Maar hoezo vind jij ze onderschat?
Het is een grote band die aardig wat hits op hun naam hebben staan.

Ik vind ze onderschat in die zin dat ik ze wel degelijk thuis vindt in het rijtje Stones- The Who Led Zep.
Na 1987 (Permanent Vacation) heeft men inderdaad een formule neergezet om rockers af te wisselen met powerballads. Het begon met Angel van Permanent Vacation via What It Takes via Amazing via Hole in My Soul via Fly Away from Here via Lay It Down naar What Could Have Been Love op de laatste plaat.
De band heeft de vuigste bluesrock /hardrock gemaakt die er bestaat. Led Zeppelin heeft een soort van intellectuele status gekregen die Aerosmith nooit gehad heeft en naar mijn inziens ten onrechte.
Door de formule koers van na 1987 (helemaal eens met je) is het eerdere vroegere werk onderbelicht gebleven alsmede de nieuwere vuige rockers zoals Nine Lives hier.

Wat ik eerder schreef: songs als Draw The Line, Back In The Saddle, Toys In The Attic, Lord Of Thighs, Mama Kin, Kings & Queens, Nobody's Fault, Dream On, Rats In The Cellar, No More No More en dergelijke zijn onbekend hier in Nederland en geeft een heel ander beeld van de band.

De band was redelijk alternatief in de jaren 70, zeker geen commercieel geluid maar had toch commercieel succes door Dream On en Walk This Way. Toch weer een powerballad, wel een van de beste ooit gemaakt, kan zich makkelijk meten met Stairway To Heaven.

Dat mag jij best vinden. Daar heeft niemand een probleem mee denk ik. Ik in ieder geval niet.
Maar de band heeft die status nu eenmaal niet. Die is ook niet zomaar verkregen dacht ik.

En wie bepaald dat? Toch min of meer het grote publiek toch? Stairway is tot op de dag van vandaag een van de meest gedraaide nummers op de Noord Amerikaanse radio. En niet dat ik Stairway nu zie als hun beste nummer nooit gevonden ook. Verre van dat zelfs. Sterker nog ik ben dat nummer volkomen beu. Al een jaar of 30.
Feit blijft dat het hun bekenste nummer is. The stones,Jackson of Queen enz enz hebben allemaal zo'n nummer gemaakt. Dat blijkbaar bij miljoenen mensen als te gek word ervaren.
Simpel gesteld Dream On kan daardoor oa gewoon nooit en never tippen aan Stairway. En nu kunnen jij en ik wel zeiken en zeveren of dat wel of niet terecht is. Feit blijft dat bepaalde nummers een soort super status hebben.

Maar om nu te stellen dat Aerosmith over het algemeen niet in dat rijtje genoemd word. En daardoor onderschat word. Tja dat gaat mij best wel te ver om eerlijk te zijn.
Persoonlijk vind ik dat Van Halen daar ook bij hoort. Maar tevens snap ik best wel dat ze er niet bij horen!

Grappig trouwens dat Perry een grote hekel had/heeft aan Dream On. Teminste volgens het boek Walk This Way. The Autobiography of Aerosmith.
Prachtig boek trouwens

Nou Van Halen voor mij in ieder geval niet. Heb je ze dit jaar horen optreden? Kan toch niet meer op die manier. Roth kan helemaal niet zingen, het geniale spel van Eddie helpt dan ook niet meer. Ik draai vooral hun eerste LP op vinyl. Fantastisch. Nu zijn ze een schim van wat ze ooit waren.

Ik denk dat het een soort snobisme van muziekliefhebbers is. Dan hoor je Radiohead en Led Zeppelin goed te vinden. Aerosmith? Dat is die commerciële meuk uit de jaren 90 toch? Zo wordt geredeneerd en het is niet terecht.

De grootste bands uit de jaren 60 en 70 kwamen uit Engeland en uit de US kwam niet veel, behalve veel commerciële disco. De US werd pas in de jaren 80 echt belangrijk met supersterren als Madonna en MJ.

Ik lees Walk This Way nu ook, super boek. Perry vindt Seasons of Wither wel goed trouwens. Luister maar eens. Top nummer.

Thijs, als 78 slaat op jouw geboortejaar dan verklaart dat wellicht het stukje omtrent supersterren jaren 80 en US en wellicht een kleine misvatting. Volgens mij stierf er in 1977 wellicht de grootste superster ooit, uit de USA. Ik neem aan dat ook jouw historisch besef jou vertelt wie dat is.
Denk trouwens ook eens aan artiesten als Bob Dylan, Stevie Wonder, het hele Motown gebeuren, The Doors en volgens mij ook nog een supergitarist genaamd Jimmy etc etc.
De US was toch echt al langer een wereldspeler op het toneel. Misschien komt het omdat jij uit 1978 komt, de jaren 80 dus als kind en tiener hebt meegemaakt ( ik ook, kom zelf ui 73) en in die tijd idd de focus heel erg lag op MJ, Prince, Madonna en je daarom denkt dat pas in de jaren 80 zij mee gingen doen. Uiteraard waren er destijds ook voldoende Europese acts als Queen, U2 Dire Straits, George Micheal en noem maar op.
Vergeet niet dat MTV zijn intrede deed in die tijd en de wereld via de media al een stukje kleiner werd en hier in Europa dus ook het vizier van de USA veel meer onze kant opkwam. Voeg daarbij dat je wat ouder en bewuster wordt van je omgeving n je wereldblik al ietsje wordt verrruimt en zie daar dat je beleving misschien zegt dat de US pas in de jaren 80 met grote sterren kwamen.
Destijds in de 60's en 70's gebeurde er dus in US veel dingen waarvan je de impact misschien pas later hebt kunnen ondervinden, los van het feit dat je erzelf niet bij bent geweest.
Ja, de beat- en popcultuur begint in UK en Europa, maar in de VS gingen ook hele andere stromingen en dus ook artiesten behoorlijk tekeer.

Overigens vind ik Aerosmith verre van ondergewaardeerd. De band heeft tientallen miljoenen platen verkocht, speelde op de grootste festivals, verkoopt nog steeds genoeg kaartjes, wordt allom gezien als een zeer grote en goed liveact en hebben voldeoende 'fans' onderhedendaagse muziekanten.
Hun nadeel is dat zij zij uit de slipstream komen van de 'beginnende' acts als Beatles, Stones ( in de kern zijn ze natuurlijk ook een Stones kopie) , Led Zeppelin, The Who etc etc. Ze waren er dus net niet vanaf het begin bij. Een dergelijk euvel heeft bv Queen ook.
Nu krijgt Queen allom grote waardering en wordt ook door anderen volledig uitgekotst ( wil Queen overigens ook niet met Aerosmith vergelijken) maar dergelijke bands hebben dus het nadeel dat ze net even iets later uit het ei kwamen en wellicht ook daarom niet in dat rijtje genoemd worden. Ze kwmane er net iets later bij,
Aerosmith is verre van ondergewaardeerd, maar wellicht wil jouw "clubliefde" de band nog groter maken en hoop je dat de band wereldwijd de erkenning krijgt die jij het geeft. Ze hebben die een onafzienbare rij hits als bv Stones, Queen of U2. Toch hebben ze een aantal albums die alom geprezen en geloofd worden. Rocks is een musthave, Toys is evens super en met Pump denderen ze weer helemaal door.
Eenzelfde heb ik bv met mijn helden, de Golden Earring. In mijn optiek hadde ze wereldwijd veel meer kunnen en wellicht moeten bereiken dan 1 megahit, 1 kleinere hit en verder vrijwel niks. Wereldwijd is hun herkenning en erkenning dus ook redelijk nihil. Men kent 1 nummer, waar de band?
Hier in NL hebben ze een vrijwel onaantastbare heldenstatus met tientallen hits, gouden en platinaplaten, vele publieksprijzen, zujn de theaters en sporthallen nog stampvol en hebben ze een live reputatie waarmee ze zelfs op deze leeftijd nog mee kunnen spelen tussen het hedendaagse geweld.
Eigenlijk hadden ze dit ook wereldwijd misschien wel kunnen verdienen. Maar who cares? Het gaat om wat die muziek voor jou betekent, ongeacht de verkoopcijfers of erkenning van anderen danwel zichzelf (te) serieus nemende popjournalisten of recensisten of welk rijtje je wenst dat ze in gestopt worden.

haythijs, je hebt gelijk met de invloed van de US op de muziek in de jaren 70. Mijn belichting was eendimensionaal.

Ik denk dat je Aerosmith en Queen in jouw context wel degelijk kan vergelijken. Ze zijn beide rond dezelfde tijd opgericht en hebben respectievelijk The Stones en The Beatles als basis voor hun muziek. Waar The Beatles met Abbey Road de grenzen van opnametechnieken in die tijd verlegden, ging Queen daarmee nog veel verder en benutte alle technische mogelijkheden die er kwamen doordat de technologie vooruit ging.

Queen werd wereldwijd pas echt gewaardeerd sinds dat Freddie Mercury overleed, eigenlijk ook iets wat Elvis overkomen is.

Aerosmith is muzikaal gezien lang niet zo verfijnd als Queen, het is niet zo intelligent. Maar het is zo ondeugend en zeker het werk van vóór 1980 is enorm swingend.

De muzikale ommezwaai in 1987 met Permanent Vacation was echt noodzakelijk anders had de band geen toekomst meer gehad maar in artistiek opzicht is er het een en ander verloren gegaan.

Ja idd, who cares, maar ik voel bijna een soort van evangelie om uit te dragen hoe geweldig deze band is met albums zoals Rocks en Toys...en songs als Seasons Of Wither en Back In The Saddle...ik word er echt high van:)

Wederom twijfel ik zeer aan je stelling.
Queen had nogal problemen in Noord Amerika. Ze waren er ooit een grote band. Maar er werd nog maar weinig getourd. En zeker na de clip I Want To Break Free is het nooit meer goed gekomen met Queen en The Yanks. Ik betwijfel dan ook ten zeerste dat Queen na de dood Van Freddie opeens daar weer gezien werd als een echt grote band.
En Elvis was ook voor zijn dood al wereldwijd gewaardeerd.

Ja daar moet ik iggy in bijvallen. Die opmerking kon ik namelijk ook niet helemaal plaatsen. Is het niet zo dat als er iemand overlijdt, de populariteit ineens toeneemt? Of weer oplaait? Die indruk krijg ik althans wel...

Thijs,ik denk idd dat je dan een stukje geschiedenis niet voldoende kent of beheerst inzake Queen zoals hierboven ook daar Iggy en Vielip gemarkeerd. Volgens mij was Queen in de periode 75-82 idd 1 van de grootste bands ter wereld met miljoenen albumsverkoop, waanzinnge grote tournees waarin ook zij mede de stadionconcerten gingen uitbouwen. Je kent de verhalen wellicht over de tournees door Zuid Amerika of Japan niet? Ik denk dat ze destijds in cijfers zelfs de Stones versloegen, of een andere superact als The Who.
Dat ze na Freddie zijn dood nog meer gingen verkopen, is idd vaak inherent aan het overlijden, zie ook Elvis, MJ of recent Amy Whinehouse

Wat betreft je Aerosmith Evangelie, ik herken dat wel hoor en is niks mis mee! Wat uiteindelijk telt is wat het voor jou betekent. En idd, die nummers die je noemt zijn zeker klassiek!

Ik doelde niet specifiek op de populariteit van Queen in de US waar het pas sinds 1984 met I Want To Break Free fout ging en gebrek aan touren na 1986.
Ik doelde op het feit dat Freddie Mercury en Queen pas na zijn dood in 1991 artistiek aanzien kreeg en niet meer weggezet werd als een homofiele entertainer voor het massa publiek. Hij werd pas na zijn dood gewaardeerd zijn ongekende muzikaliteit, songwriterschap en zeer delicate stem.
Ik bedoel met waardering en erkenning vooral de artistieke erkenning.

Die erkenning was er ook wel voor zijn dood hoor, ik herinner me nog al te goed het magifieke optreden destijds op Live Aid en de recensies destijds. Ze lagen toen wel onder vuur vanwege de optredens in Zuid-Afrika waar toen nog de apartheid hoogtij vierde. En achts van dergelijke opvang, vangen nu eenmaal veel tegenwind, gebeurt ook bij andere grootheden op een dergelijke schaal.

Hooguit was het tegengeluid over zijn gedrag wel meer aanwezig en verstomde dit dus na zijn dood. Misschien wel met de achterliggende gedachte dat we niks dan goeds over de doden mogen melden....of tot inkeer komen dat een dergelijk verlies ook defintief is en zulke artiesten hun talenten nimmer meer kunnen etaleren.
Wie weet overkomt Aerosmith dit ook als Steven een keer zodanig van het podium dondert dat hij niet meer kan opstaan en krijgt die band dan toch die erkenning die je het toedient

Van mijn kant in ieder geval niets als erkenning voor de outstanding rockster kwaliteiten van zowel Tyler als Perry. Echt een dynamic duo die beide een unieke swagger aan het geheel toe weten te voegen.

Dit album is voor mij puur sentiment. Ik hou dan ook zeer van deze band. Zeker nu ik ze nog beter leer kennen wat betreft hun oudere werk.

Gezien dit op zeer jonge leeftijd mijn eerste kennismaking ooit was met ze ben ik nooit vies geweest van hun meer popachtige kant, en daarvan vind ik dit album als geheel toch wel de sterkste.

Prachtig nummertje is bijvoorbeeld ook Kiss Your Past Goodbye, met weer zo'n typische swagger solo aan het eind.

Zeker een band die iets heel voornaams en eigens toevoegt aan de historie van de rock 'n' roll.

Ook met dit album.

Leuke omschrijving Deranged, ook ik heb wel iets met dit album. Mijn eerste kennismaking kwam destijds met de release van Pump, nar rocks mijn favoriet van hen
Dit album beluister ik ook met plezier, vanaf de krolsche kat schreeuw van Steven in de eerste seconde is het bingo voor mij. Productie is wat stoffig ( de drums hadden wat feller/scherper mogen klinken van mij) maar tegelijk worden de liedjes ook wel weer mooi opgemaakt met bepaalde effecten. Kiss your past goodbye is 1 van de favorieten van mij.

Destijds omschreef Henk Westbroek deze band wel pakkend: als een combi tussen de beatles en de stones. Ze hebben natuurlijk de roots van de Stones en de gelijkenissen zijn alom. Steven vs Mick, Glimmer twins vc Toxic Twins, Richards/Wood vs Perry/Whitford maar tegelijk ook die koortjes en productionele versiersels die bv de Beatles kernmerkten.

Vergelijking met zowel de Beatles als de Stones hoor ik persoonlijk niet echt. Voor mij toch wel duidelijk een band met een eigen smoel, als er ooit een is geweest.

En ik vind ook wel dat Aerosmith op een aantal punten de Stones duidelijk verslaat. Zowel de zang als de gitaar eigenlijk. Ik hou ook wel van de Stones maar ik heb het idee dat Richards maar wat staat te rammelen vergeleken met de retedikke riffs en solo's die Perry zo nu en dan tevoorschijn tovert.

En Mick als zanger kan ik ook erg goed hebben, maar een vocale acrobaat als Steven is hij niet echt.

Voor mij toch wel heel wat anders, deze band.

Je vergeet dat Aerosmith ook meer goede albums heeft gemaakt dan de Stones...

Dat durf ik niet te zeggen. Stones hebben wat mij betreft ook wel een hele hoop leuke dingetjes.

Maar op de puntjes die ik net noemde delven ze duidelijk het onderspit.

Op zich zijn deze heren natuurlijk wel een kopie van de Stones, 5-mans band, duo zanger/gitarist die de band grotendeels aanvoeren en voeden en de duo gitaristen. Daarom kan de band natuurlijk wel anders klinken en een andere stijl hanteren, dat is iets anders dan ook een kopie op muzikaal vlak.
De werkwijze, structuur ( of systeem om in voetbaltermen te blijven nu) zijn toch wel degelijk parallel aan de stones. Groter verschil zit er tussen Watts en Kramer trouwens. Overirgens begint Joe Perry er nu ook slechter uit te zien zeg, Keith was al tig jaar terug een wandelend lijk maar ook Joe kan de tand des tijds niet meer voorblijven. Niet erg natuurlijk, doorleefde groove hoort bij hun stijl.

Persoonlijk hou ik ook meer van het tandem Perry/Withford dan Richards/Woods. Maar ook hier zie je hetzelfde, Perry en Richards zijn de riffmonsters waar vrijwel elke somg begint, waar de andere gitarist vooral omheen speelt en complementair is. En soms zijn moment mag hebben ( denk aan Last Child).
Tyler zijn stem hoor ik ook liever dan Jagger, hoewel dat voor mij een close call is. Maar dan is het smaakgebonden, terwijl ik nu puur de bandindeling dus vergeleek

Het ging me niet om bv Jumping jack flash of Sympathy te gaan vergelijken met Back in the Saddle of Elevator, echter meer de band inhoudelijk. De lijst om het schilderij zijn vrijwel hetzelfde, de lijntjes en kleuren (muziek) vullen ze idd anders in.

Met beatlesque bedoelde Henk Westbroek destijds de koortjes die je hoort ( denk bv aan The other side, Living on the edge etc) en ook de productionele grapjes die ze toevoegen om het verder op te maken. Los dus van het feit dat je bv Help niet moet gaan vergelijken met Pink, dat is het punt niet Overigens zijn de heren Tyler en Perry wel zeer grote beatles fans, meerdere songs gecoverd.

2 pagina's en het gaat maar zelden over dit album haha.
Werd bij Pump op slechts een paar songs de hulp ingeroepen van Desmond Child en Jim Vallance, hier is het de regel dat er een co writer vermeld staat. Naast Child ook Mark Hudson die naam heeft gemaakt met Ringo Star (hallo beatles) en bekend is van de single Livin'on the edge. Het album bevat naast de "must be a single" ballads (full circle, fallen angels , aargh) de ruigste songs als nooit tevoren zoals Nine Lives, Somethings gotta give (die slide gitaar), Crash en Attitude adjustment (wat een stuwend ritme) die wat minder gepolijst lijken dan op Get a grip.
Sweet taste of India heeft best een aardige riff en the Farm is gewoonweg grappig. Maar als ik toch een hoogtepunt uit moet zoeken dan kies ik toch voor Ain't that a bitch. Op het eerste gehoor misschien just another aero power ballad, maar op de 1 of andere manier vind ik m weergaloos, mede door de tekst en omdat Tyler het echt uit zijn tenen moet halen.
Bij juist gebruik is dit een echte Rocker zoals Aerosmith nooit meer zou maken.

Nine Lives heb ik eigenlijk heel toevallig, en zonder enige verwachting gekocht (1997). Eigenlijk kende ik op dat moment alleen wat hitjes, en die vond ik allemaal erg goed.
NL komt erg relaxed over, heel ambachtelijk geproduceerd, met veel oog/oor voor detail. Hier en daar wat vol. De songs zijn zondermeer knap geschreven. Heel veel originaliteit, weinig standard melodielijnen, veel leuke muzikale vondsten, met bovengemiddeld goeie teksten. Luister maar eens naar Falling In Love: de flageoletten van de gitaar in het couplet tegen de blazers in het refrein...
Kortom ik heb flink wat jaren erg genoten van deze plaat.
Deze band heeft behoorlijk wat albums gemaakt, waarvan ik de meeste niet goed ken, dus vergelijken is erg moeilijk. Get Your Wings heeft een vergelijkbare speelsheid.

Got a cockroach in my coffee and a needle in my arm. Somebody take me to the farm. Knotsgek nummer. Heerlijke rockplaat van Aerosmith, de laatste in een lange rij die er echt toe doet. Oh dat had ik al eens gemeld. Voor straf een halfje erbij.

Ehm, voor 'the historical record', Elvis was wereldwijd al zeer bekend en geliefd voor zijn dood. Niet zo geliefd in Nederland (en dat is nooit echt veranderd), maar wereldwijd toch zeker wel.

Met je andere punt ben ik het geheel eens. Aerosmith is toch ook een uitzonderlijke rock band. De 'schwung' die in de muziek zit, de energie, de passie ook en de humor, maken dit tot een unieke band die een stroming veregenwoordigde die helaas overleden lijkt.

Ik citeer een deel van je post van zo'n vijf jaar geleden.

Helemaal mee eens! Aerosmith is een unieke band die, mijns inziens, te weinig credits krijgt. In Nederland dan toch in ieder geval...

Van Aerosmith kan je een heleboel vinden en Steven Tyler is inderdaad een niet al te fris figuur. Maar ik houd toch altijd een zwak voor deze band.
Deze cd kreeg ik toen ie uitkwam (ik was 10) en blijft daarmee favoriet. Dit zal voornamelijk te wijten aan jeugdsentiment want op lijstjes van zogenaamde kenners komt deze steevast in de onderste regionen voor maar dat mag de pret voor mij niet drukken.
Nine Lives, Falling in Love, Taste of India, Pink en het manische The Farm, allemaal prima nummers!

Dit ceedeetje destijds nog gekocht met de cover zoals je hem hier ziet. Toch een redelijke zeldzaamheid geloof ik. Helaas zou het nog even duren voor ik enigszins respectabel met mijn collectie om zou gaan. Heb 'm nog wel maar vraag niet hoe of waarin.

Bijzonder overigens hoe Tyler vanaf zijn veertigste ongeveer eigenlijk veel beter is gaan zingen. Hetzelfde geluid maar krachtiger, voller. De kenmerkende krijs waarvan we op Dream On al een poging hoorden hier dan volledig tot wasdom gekomen.

Op vocaal vlak beschouw ik dit dan ook niet alleen als Aerosmith zijn beste album, maar één van de grootste platen allertijden. Luister maar eens naar iets als Ain't That a Bitch, de vocale acrobatiek met losjes fladderende swing reikend naar elke mogelijke hoek.

En daar vervolgens zonder al te veel ogenschijnlijke moeite belandend.

Blijkbaar ook iets dat de wereld en de kunsten een mens kunnen bieden.

Waar hoor je vandaag de dag nog een vocalist van dit kaliber, behalve dan de opnamen en registraties van weleer. Terecht en volkomen begrijpelijk dat Idols hem in de jury wilde hebben.

Zat laatst een optreden van de band op Rock in Rio te kijken. Uit 2016 pf 17 zo uit m'n hoofd. En zowel mijn vrouw als mezelf viel na een paar nummers op hoe geweldig Tyler nog zingt! En wat een charisma de man nog steeds heeft. Maar de hele band staat nog als een huis. In 2016/17 althans. Maar heb ook filmpjes van afgelopen jaar opgezocht en ook daar klinken ze ook nog erg strak en goed. Af en toe ligt het tempo wat (te) laag maar dat is het enige minpuntje dat ik kan bedenken. Dit album (Nine lives) komt er trouwens erg bekaaid vanaf qua nummers op de setlisten. Zelden wordt er, buiten de hits Pink en I don't eant to miss a thing, nog wat van gespeeld.

Dat snap ik ook wel, het is toch allemaal erg mager. Pink en I Don't Want to Miss a Thing zijn toch wel de beste songs op deze schijf. Een aantal ronduit saaie songs klokken meer dan 5 minuten, daarnaast is het inderdaad zo wat je schrijft dat het tempo er voor zorgt dat de plaat maar niet op gang komt. Tyler is inderdaad prima bij stem en Perry draagt ook zijn steentje bij maar het songmateriaal blijft maar net aan de goede kant van de streep.

Kan ik mij uiteraard niet in vinden.

I Don't Want to Miss a Thing is overigens niet eens echt onderdeel van het album. Pas bij latere versies is die erbij gezet als bonus. Bij de oorspronkelijke versie zoals ik hem destijds kocht was ie nergens te bekennen en Fallen Angels de afsluiter.

Klopt, maar het zegt toch ook wel wat (zie bericht Vielip) over het schijfje dat er maar weinig nummers live ten gehore worden gebracht van deze plaat. Als dan ook nog I Don't Want to Miss a Thing dat werd uit gebracht t.b.v. de soundtrack; Armageddon het nummer is dat af en toe terugkomt op de setlist zegt dat ook wel iets. Ik gun je uiteraard je mening over dit plaatje maar met een gemiddelde van 3.22 scoort ook dit vehikel van de heren maar een magere voldoende. Maar ik ben wel benieuwd naar je 5 sterren voor deze worp, een maximale score, waar zit de kracht volgens jou in dit plaatje? Geef mij maar het jaren 70 werk van de heren, een stuk beter wat mij betreft.