Ik sluit me aan bij de voorgaande sprekers. Een plaat waar je voor moet gaan zitten en die even doorbijten betekent. In muzikaal opzicht week dit album flink album van de eerste drie Santana-platen: minder druk, minder song-gericht, sferischer en zweveriger. Het schijnt dat Carlos rond deze tijd onder de invloed van goeroe Sri Chinmoy kwam, en dat werkt door in de muziek. Niet dat ik veel op heb met goeroes, maar ik kan me op basis van de klankrijkdom van dit album wel voorstellen dat het je in een soort meditatieve trance kan brengen.
Daar heb ik verder geen last van. Ik heb 'm door de jaren heen vrij vaak gedraaid en van een tegenvaller op het eerste gehoor is dit album bij mij uitgegroeid tot een van mijn favoriete Santana-platen. Ook mijn Hollandse persing bevindt zich nog in een krasvrije staat, en dat is bij een luisteralbum als dit wel gewenst. Subtiel gitaarspel, ondersteund door vaak al even subtiele percussie, met vaak sfeervolle intro's die zich ontvouwen als een lotusbloem, zoals
rider on the storm hierboven terecht opmerkt. Stone flower is een wat mij betreft vrij onherkenbare cover van Antonio Carlos Jobim: een instrumentaal jazznummer, waarbij Carlos en Michael Shrieve zelf een tekst schreven over een spiritueel verlangen naar een betere wereld.
Fraaie plaat, met een al even fraaie hoes, die de muziek perfect visualiseert.