Wie zich al jaren dood ergert aan het slappe niveau dat Rod Stewart ons in de 21e eeuw nog steeds voorschotelt, doet er goed aan zich af te vragen of hij/zij inmiddels ook daadwerkelijk alles in huis heeft, van ome Rod. Of er niet nog ergens een klein voorraadje met prima oud werk ligt te wachten om te worden ontdekt.
Bijvoorbeeld vier oude cd's van The Faces (1970-1974). Uit zo'n beetje dezelfde periode dat Rod Stewart tegelijkertijd zijn uiterst succesvolle solo-carriére begon. En toen er dus eigenlijk twee banen op na hield.
Het onmiskenbare talent en de werklust van Rod Stewart leverde in het jaar 1971 bijvoorbeeld zijn klassieker Every Picture tells a story én deze Faces plaat A Nod is as good.... op, een ongekend hoge productie en zo had hij in de hele periode 1970-1973 twee platen per jaar, ik ken niets vergelijkbaars anno 2010.
A Nod is as Good..... toont alleen maar al te akelig de twee gezichten van de band. Aan de ene kant leunen de Faces volledig op hetzelfde geluid als de solo cd's van Stewart (met een geweldig Rolling stones sausje van bandlid Ron Wood, al wist hij toen nog niet dat hij die legendarische band ooit nog eens zou gaan versterken) en de schrijfsels van Ronnie Lane, die op de nummers You're so rude, Last orders please en Debris ook de vocalen verzorgd.
Ik moet zeggen dat Ronnie Lane, ondanks een niet onaardige Debris, in de verste verte geen partij is voor het duo Stewart/Wood, een oneerlijke concurrentie ook. De bravoure, de lef en de rock die beiden inbrengen is inderdaad gelijkwaardig aan dat van de Rolling stones te noemen.
Getuige ook de nummers Miss Judys farm, de grote en bekende hit Stay with me, Too bad en de afsluiter That's all you need. En waar Stewart op bijvoorbeeld Every picture tells a story nog wel eens gepast gas terug neemt, hoor je dat de Faces niet zo snel doen.
Daarmee is Every picture tells a story wel een wat completere cd; dat en het toch wat mindere werk van Ronnie Lane op A Nod is as good.... levert het verschil op van één ster in mijn beoordeling tussen beide cd's.
Maar er is nog een zeer belangrijk verschil: de verkoopcijfers. Waar Stewart solo al snel in de bovenste regionen van de LP-lijsten was te vinden, hebben de Faces (behalve dan in Engeland) eigenlijk niet zo heel erg goed geboerd. Dat Stay with me de hitlijsten heeft gehaald is buitengewoon uitzonderlijk te noemen.
Het is daarom, dat ik graag even post bij de Faces: iedereen die wel alles heeft van Stewart en smacht naar nieuw en onbekend werk, velen hebben de Faces nog niet in huis. Ik zou hun cd's met terugwerkende kracht alsnog aanschaffen. En ervaar het dan gewoon als eindelijk weer eens een nieuwe goede cd van Rod Stewart.....