Them - The Angry Young Them (1965)

Waarmee volgens mij de kwestie van de albumtitel geheel is opgehelderd! Het prikkelde mij om opnieuw, en voor de zoveelste maal, de albums van Them tevoorschijn te halen, en ik heb zelfs het vorig jaar verschenen Complete Them aangeschaft. In de sixties is een hoop leuke en goede muziek verschenen, waarvan echter niet alles de tand des tijds heeft doorstaan, maar voor mij zijn de 2 albums van Them nog steeds een bron van het diepste luistergenot. Alhoewel Van Morrison zélf er niet veel meer van moet hebben en er (zo is althans mijn indruk) niet zo graag meer aan herinnerd wordt.

Amen! En uit zijn "tour statistics 2016" blijkt dat hij ook tijdens zijn concerten in 2016 nog wel diverse Them-nummers speelt, soms in hun geheel, soms in een medley. Humor: op die pagina staat Here comes the night vermeld als een "Lulu cover", want die bracht het natuurlijk vier maanden eerder dan Them al uit. (Overigens, in de discografie op Morrisons officiële site "schittert Them door afwezigheid"...)

Interessant, die setlist, bedankt BoyOnHeavenHill
Van Morrison hield niet van het geluid van de Them-albums (las ik ooit in een artikel of interview), met veel echo, wat ik juist fijn "spooky" vond klinken. Dat droeg voor mij bij aan de mysterieuze sfeer van vooral het eerste album. En verder was Morrison natuurlijk niet gelukkig met de manier waarop met artiesten werd omgegaan; hij heeft zo'n beetje zijn hele leven de kont tegen de krib gegooid en in diverse latere nummers over de platenjongens en de business gemopperd - terecht waarschijnlijk.
Mijn aangevinkte favorieten zijn overigens I Gave My Love A Diamond, Don't Look Back en
I'm Gonna Dress In Black. Ik had nog wel meer favorieten willen aanvinken, want ik vind het album in zijn geheel verpletterend.

Dezelfde favorieten bij mij, heartofsoul, alleen dan Mystic eyes in plaats van I gave... . En dat geluid van Them is inderdaad heerlijk, althans (of zéker) bij de remastering van de box.

Het debuut van de heren uit (Noord) - Ierland. Wat een verzameling heerlijke Rhythm & Blues songs. Blikvanger is uiteraard Van Morrison, met zijn krachtige zang trekt hij je als het ware de wereld in van Them. Waar The Stones een jaar eerder al min of meer naam hadden gemaakt met hun vele covers - dat werd in die tijd als heel normaal beschouwd - lieten ook deze mannen van zich horen. Met een Britse, wat ruigere benadering van de Amerikaanse variant leverden de heren een heerlijk plaatje af. De grote hit Gloria werd al een tijdlang in lange improvisaties ten hore gebracht maar werd uiteindelijk als b-kant! van Baby Please Don't Go uitgebracht en werd wellicht nog bekender dan dat nummer.
De beste song op deze schijf blijft voor mij toch I'm Gonna Dress in Black, wat een sfeer, door Van the Man heerlijk voor het voetstuk gebracht. Voor de hele plaat geldt eigenlijk - een groter compliment kun je een band of artiest bijna niet geven - dat de muziek een soort tijdloosheid uitstraalt. Het zit dermate goed in elkaar en gaat recht op zijn doel af dat hier geen ontkomen aan is. 55 jaar oud en nog steeds actueel.

Als je me dit album een week geleden had laten horen, had ik je waarschijnlijk gezegd dat ik dit album van de Stones helemaal niet kende. Niet alleen is het typische Britse rhythm n blues uit die tijd, maar Van Morrison lijkt hier ook verdomd veel op Mick Jagger. Maar als ik het dan toch over de Stones heb... Ik vind Them hier beduidend beter. Het is alweer een tijdje geleden sinds ik de eerste albums van hen gehoord heb, maar voor mijn gevoel loopt alles hier beter. Hier vind je goed doordachte songs die gebracht worden met een tomeloze energie en sterk gevoel voor detail. Het geluid is erg goed. Ergens heerlijk oubollig, maar wel heel erg warm. Belangrijker nog: het is helder.

Niet alleen staat hier een topband te spelen, maar de covers zijn geen voor de hand liggende keuzes (althans, niet in mijn optiek). Het eigen werk is eigenlijk nog beter. You Just Can't Win, Gloria en vooral Mystic Eyes zijn erg goede songs. complimenten ook voor het orgel dat gebruikt wordt. Met mijn in dit genre nog wat onervaren oren doet het fijn denken aan The Animals.

In eerste instantie had ik wat spijt van mijn keuze voor Them voor deze marathon, want eigenlijk had ik toch niet heel veel zin in die oude Britse blues, maar dit album is voor mij een pareltje gebleken.Na een luisterbeurt of 6-7 ben ik er nog lang niet op uitgekeken.

Van Morrison ben ik wel bekend mee, maar van Them ken ik buiten Gloria werkelijk niets. De zang is inderdaad Jaggeriaans, maar toch beduidend krachtiger en stiekem ook toonvaster. Zal wel het Noord-Ierse zijn, die mensen hebben nog wat meer meegemaakt.

Leuke sound in ieder geval, buiten de rauwe zang en het bij vlagen vrij agressieve gitaarwerk, valt vooral het orgel goed op. Ik begrijp van Wikipedia dat The Doors door Them beïnvloed zijn en dat kan ik me goed voorstellen. De 'Light My Fire'-vibe is goed merkbaar. Wat ook merkbaar is, is dat de eigen nummers beduidend sterker zijn dan de covers. Gloria is natuurlijk herkenbaar, maar Mystic Eyes en You Just Can't Win zijn praktisch even sterk. In dat opzicht valt de tweede helft van het album daardoor ook tegen, omdat de rest gewoon beduidend spectaculairder is.

Fijn debuut in ieder geval, benieuwd hoe de rest klinkt.

Ik heb dit album in het verleden vast wel eens gehoord, maar nooit echt serieus beluisterd. Bijzonder want Gloria is wel een topper.
Alles over de gelijkenis met de Rolling Stones is hierboven al geschreven. En ook ik vind dit album als geheel beter dan de vroege albums van die Rolling Stones. Het is wat overtuigender en dat wil wat zeggen als je met de Stones wordt vergeleken.
De eerste helft van het album spreekt ook mij wat meer aan als de tweede helft. Het is 'gemener en dreigender' In Go on Home Baby wordt wat gas terug genomen en dat blijft zo tot aan het eind toe. Alleen in Bright Lights, Big City zit nog iets van een stuiptrekking net als in afsluiter Route 66
3,5*
Op een 20e plaats in de 100 Greatest Albums of 1965 en 51e in BestEverAlbums.

Best een knappe plaat van Them, alwaar ene Van Morrison zijn carrière begon als 19-20-jarige snotter. Gloria is natuurlijk de signature song van de band, die grossierde in Britse rhythm & blues, rock & roll en eigenlijk ook wel wat soul. Afin, er zat véél in deze muziek.

De eerste twee platen (met Van the Man) zijn erg de moeite, en doen wat mij betreft niet onder voor het vroege werk van The Rolling Stones. De vergelijkingen tussen Morrison en Jagger zijn hier al meermaals opgemerkt; ik kan er van mijn kant nog aan toevoegen dat ik Morrison de strafste zanger vind (zijn stem straalt kracht uit), al zou die vooral tijdens zijn solocarrière een hoge vlucht gaan nemen.

3,5 sterren

De vergelijkingen tussen The Stones en Them zijn in veel gevallen terecht. Echter Them komt voor mijn gevoel net iets rauwer voor de dag, dat komt mede door Van Morrison die dermate veel de aandacht trekt met zijn krachtige stem dat er geen ontkomen aan is. Niet dat Jagger een mindere zanger is maar als het gaat om de wat ruigere Rhythm & blues songs hoor ik altijd iets liever Van the Man.