Kane - No Surrender (2009)

Kane kiest op "No Surrender" gewoon weer voor toegankelijke pop/rock liedjes. Op de voorganger werd er stevig geëxperimenteerd met elektronica en dat pakte totaal niet goed uit. "No Surrender" klinkt wat dat betreft weer een stuk conservatiever en klinkt eigenlijk helemaal niet zo slecht. Bij Kane lopen de emoties nogal hoog op, waarbij ik vind dat er vaak op basis van niet muziek gerelateerde argumenten meningen worden gevormd. Dat is jammer, want zo slecht is Kane helemaal niet. Aan de andere kant ben ik geen grote fan van Kane en hun albums kunnen me nauwelijks (op een uitzondering daargelaten) bekoren. Ook "No Surrender" vind ik maar middelmatig. Zolang Kane zich beperkt tot de kleinere liedjes als het titelnummer en "Love over Healing" is het best goed te pruimen. Mooie luisterliedjes en dito melodieën. Maar met name in de rocknummers valt Kane door de mand. Nergens word ik geprikkeld of beklijft het maar enigszins. Het ligt prettig in het gehoor, maar meer ook niet. Typisch muziek voor op de radio, waar het bij mij vooral het ene oor in gaat en het andere oor weer uit. Slecht is het dus niet, hooguit matig, maar voor mij domweg niet boeiend genoeg.

Heerlijk voor iedereen om weer even lekker over Kane te kunnen zeuren. Het kan maar uit je systeem zijn.
Op dit album is de electronica gelukkig weer verdwenen en dat levert een prettig luisteralbum op met een rock randje.
Ik wil ook Robin Berlijn even noemen hier. Wat een goede gitarist!
De platinum editie met de Opposites mix en de akoestische versies is erg fijn.

Deze afgelopen week uit de bakken gevist voor een prikkie. Valt mij helemaal niet tegen, prima nummers, goed geproduceerd en niets om je voor te schamen als band. Ik heb de berichten hierboven ook gelezen en deel dit voor een deel. Laten we eerlijk wezen, het niveau van Kane ligt hoger dan het gemiddelde "ik heb succes bandje" in Nederland. Misschien waren ze te on Nederlands, of te ambitieus of hadden ze gewoon pech. Voor mij zit dit qua niveau in de hoek van Anouk en dat is toch heel erg goed. Of het nu wel of niet je ding is. Heb ook nog een zwak voor Hagenezen dus dat zal ook meespelen. Let wel, ik heb Kane ook een paar keer live gezien (ook op het Malieveld) en daar werd ik wel een beetje erg flauw van het popie-jopie gehalte van Dinand. Beetje (jaren 90) Jim Kerr gedrag, daar kan ik ook niet naar kijken zonder spontaan achteruit te lopen. (De begin jaren 80 Kerr kan bij mij wel serieuze potten breken). Dus voor mij is de zanger wat zwakke schakel door zijn gedrag, niet door zijn stem, die is prima. Robin Berlijn is een meer dan prima aanvulling, toffe gitarist. Ik zie dat Ivo Severijns de bas hanteert en die heeft zijn sporen ook ruimschoots verdiend als Wild Romance bassist.

No surrender blijft een parel.
Jammer van al het schapengedrag rondom de haat jegens KANE.
Voor mij een meer dan oké band!