Amorphis - Tales from the Thousand Lakes (1994)

Vroeg werkje van Amorphis. Erg plezierig plaat. Na dit album is hun stijl behoorlijk veranderd.

Helaas wel, dit vind ik echt één van de beste albums allertijden, wat ze verder gemaakt hebben is helaas een heel stuk minder.

"Tijdens de testperiode graag alleen BEKENDE albums" staat er bij toevoegen

Wist niet dat dit zo'n bekend album was, althans voor het "mainstream publiek".

Ik ben vooral ook fan van de Amorphis van na "Tales"; "Am Universum" en "Tuonela" vind ik geweldig!

Onlangs het nieuwe album gekocht, "Far from the sun" en die vond ik weer net iets minder, maar nog altijd is Amorphis 1 van mijn lievelingsbands!

Met name de songs Into Hiding en The Castaway en First Doom zijn smullen!

Ps Jordy, leuke site joh! (alleen zal hier maar weinig komen vanwege tijdgebrek, en mijn interesse ligt op dit moment toch iets meer bij films )

Dit is verreweg het beste album van Amorphis. Geniale sfeer, schitterende riffs. Alles d'r op en d'r an.

5 sterren zonder blikken of blozen

Boehoehoe, ik wil meer van Amorphis op de site!

Amorphis- toch een van de prettiger bands uit mijn doom/ gothic periode.

Sterk album. Een van de mijlpalen van het doom/gothic genre.

Amorphis Gothic?? Dat mag je me toch eens uitleggen.

Dit is het enige album dat ik van Amorphis [geniale bandnaam] in bezit heb en ook het enige wat ik ken. Wat ik zoal lees over hen zijn ze tegenwoordig behoorlijk de weg kwijtgeraakt enzo, nouja, jammer.

Tales From the Thousand Lakes is tenminste gaaf. Niet origineel, maar kwalitatief hoog in zijn soort.
Ik ben lang geen liefhebber van alle doom, maar de langzame Death-variant zoals Amorphis die hier speelt kan mij zeer bekoren.

Is ook meer (atmosferische) doom/ death inderdaad.

Ik refereerde meer aan mijn periode dat ik Paradise Lost, My Dying Bride, Tiamat etcetera luisterde.

Het oudere werk van Amorphis, Anathema en Paradise Lost bijvoorbeeld, zou eerder doom/ death genoemd moeten worden.
Maar die benaming is al weer zo lang uit mijn herinnering verbannen, dat ik het eventjes anders noemde.

Al die benamingen ook. Ik neem het er niet zo nauw mee soms.

Overigens- wanneer worden Elegy, Tuonela enzovoorts toegevoegd? Zijn geen slechte albums hoor, trouwens. Mijns insziens dan.

Heerlijke plaat, ik weet nog dat ik deze plaat een jaar of 8 geleden kado kreeg, en gelijk verkocht, ik heb die hele zomer bijna niets anders geluisterd. dan het nummer Black winter day.

Hele fijne doom/metal plaat, maar te weinig afwisseling voor een heleboel sterren.
Na een half uurtje geloof ik het wel. Wel een goed half uurtje. 3*

Wat een klassieker is dit toch zeg

A black winter day is op zich al 5 sterren waard, in mijn ogen een tijdloze plaat. Ik kan hem gerust 20 keer op een dag draaien zonder dat het vervelend wordt.

Toch vind ik black winter day wel heel erg uitspringen op deze cd, dit heeft uiteraard te maken met dit nummer, maar ook met de rest van de cd, die gewoon een tikkeltje eentonig is.

4*

ben nu wat uit de metal maar krijgt toch een 5
wat heb ik deze plaat grijs gedraaid!! (toen ie uitkwam:)
heb hem toen gekocht eigenlijk vanwege zijn mooie voorkantje (ja weet het erg slecht)

Meesterwerkje. In april dit jaar bij de Neckbreakers Ball de heren live aan het werk kunnen aanschouwen en toen speelden ze The Castaway en In The Beginning. Was cool om deze te horen met die nieuwe zanger

Heelijke mix tussen Doom/Death Metal en '70 Prog. Dit is een van mijn favoriete Metal albums. Dit komt vooral door de sfeer op dit album.

Heb alleen Black Winter Day gehoord, en dat roept een beetje 'n middeleeuwse sfeer op bij mij.

Voor mij het beste album aller tijden. Alles klopt hieraan. Progressieve, sfeervolle doomdeath, nooit meer door een andere band geevenaard, laat staan verbeterd. Een mijlpaal in de metalhistorie.

Ik ben deze plaat de laatste tijd steeds meer gaan waarderen, daar waar Tuonela lange tijd mijn favoriete Amorphis-plaat was. Het latere werk, waaronder Tuonela, is beduidend toegankelijker dan dit album, maar qua vernieuwing, originaliteit en frisheid gaat er niets boven Tales from the Thousand Lakes.

Amorphis is in vergelijking met doom/death-bands als Anathema, My Dying Bride en Paradise Lost m.i. altijd wat ondergewaardeerd geweest. Raar eigenlijk, want dit is absoluut een wereldplaat. De sfeervolle openingssong, het geniale Black Winter Day en natuurlijk het al even sterke The Castaway (mijn favoriete nummer op deze plaat). Geen zwakke momenten op dit album.

Amorphis weet altijd te verrassen, zo blijkt ook met hun meest recente plaat Eclipse. Dit blijft echter het absolute meesterwerk van de doom/death-pioniers. Daarom met recht 5 sterren.

Inderdaad geen enkel zwak moment. Innovatie gaat hand in hand met genialiteit. Zoals Tales worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.

En zo is het Hoewel het doom/death-genre door de jaren heen erg is geëvolueerd, blijft dit ook voor mij na al die jaren de allerbeste plaat uit dat genre.

OVerduidelijk hun beste plaat. Maar daarmee zeg ik niks nieuws geloof ik, als ik deze topic zo es doorlees. Gewoon heel atmosferisch, donker en mooie melodietjes

Ben al een tijdje geen echte metal fan meer maar deze plaat zet ik zo nu en dan op.....echt zoals eerder vermeld: superplaat en sfeer en tot nu toe naar mijn weten nog niet meer geevenaard
Wel even een paar keer draaien maar dan heb je een plaat die je zeker een maand volop zult gaan luisteren.

Een van de betere platen uit het genre. 3,5 sterren

Zeker een goed album, behalve 't doom/death gebeuren heeft dit album ook wat volkse invloeden wat zeker niet slecht is. Black winter day is mijn favoriete nummer op dit album, echt een album dat ondanks 't gegrunte vocalen heeft lekker rustig is om mee weg te dromen.

5 sterren for sure!

Ik heb net mijn eerste luisterbeurt achter de rug, ik ken deze groep en hun muziek niet. Ik heb gewoon deze plaat "geleend" omdat hij zo hoog staat in de toplijst metal. Ik moet zeggen: ik ben erg onder de indruk van nummers als The Castaway en Black Winter Day. Heel knappe plaat en bijzonder sfeervol, mijn sterretjes volgen na nog een aantal luisterbeurten.

Dit is van de cd's van Amorphis die ik geluisterd heb, zonder meer de beste. Normaal ben ik niet echt zo'n fan van grunts, maar hier werkt het echt heel goed. Door de instrumentatie wordt deze plaat erg sfeervol. Heerlijk om laat op de avond te draaien.

4*

Geniale plaat, afwisselend van begin tot eind. Black winter day vind ik iets gepolijster klinken als de rest, zeg maar single-gevoeliger.

Enige versies bevatten de "light my fire" ep met wederom vier zeer sterke nummers. Jammer dat Amorphis nooit meer een plaat in deze trant gemaakt hebben, al ken ik de laatste twee cd's niet.

Een klassieker in het genre!

Zeer veel afwisseling, diepe originele grunt en doorspekt met heerlijk sfeervol gesoleer over die moddervette Finse riffs heen.

Ik luisterde vandaag ook weer eens de Black Winter Day EP en daar staan in de vorm van Moon and Sun part I & II ook twee hele moddervette tracks op. Vreemd dat die het album toendertijd niet gehaald hebben.

Jammer dat Amorphis dit niveau nooit meer gehaald heeft.

Het enige album van Amorphis dat ik echt goed ken. Ik heb wel ander werk van deze Finnen gehoord, maar dat was of te monotoon of te licht naar mijn smaak. Op dit album vallen alle stukjes op hun plek. Of liever: dit album zette de standaard waarmee ik alle andere Amorphisalbums vergeleek. En ze daarna allemaal te licht bevond.

Ik weet het niet helemaal zeker meer, maar volgens mij was dit het eerste album waarop gegrunt werd dat ik kon waarderen. Niet gewoon uitluisteren, maar de schoonheid ervan inzien. Waarschijnlijk omdat Amorphis erin slaagt, onder andere met toetsenpartijen, een wat melancholische en dreigende sfeer neer te zetten waarin de grunts heel goed aarden. Als ik deze cd afspeel, vind ik mezelf altijd terug in een donker en koud landschap, met alleen het licht van de maan. Veel bos, overal eigenlijk zover ik kan zien, behalve natuurlijk in het water waar ik voor sta. Naast donker is het hier vooral leeg. Ja, in de verte is een licht. Maar dat is aan de andere kant van het water, en ik heb geen idee hoe ik daar moet komen. Dat wil zeggen: als ik al naar dat licht toe wil. Want hoezo zou er in dat huis iemand wonen die me wil helpen of me onderdak wil geven? De kans dat de bewoner van het huis narigheid in de zin heeft, lijkt me veel groter. Daarom loop ik maar verder, verder, verder, totdat ik in de sneeuw in slaap val.

Hoogtepunten: Into Hiding, Black Winter Day, en Magic and Mayhem.

4.0*

De afgelopen tijd heb ik weinig nieuwe albums meer ontdekt waar ik helemaal ondersteboven van ben geraakt. Na bijna drie jaar Musicmeter hebben veel hooggewaardeerde platen wel een vaste plek bereikt en wordt de top 25, laat staan de top 10, nog maar nauwelijks van vers bloed verzorgd. Qua wijzigingen krijgt zo af en toe een bekend album een kleine upgrade en daar blijft het vaak ook bij.

Toch had ik ergens het gevoel dat er in die top 10 nog iets ontbrak. Door platen van o.a. My Dying Bride en Paradise Lost was ik al geinteresseerd geraakt in de wat oudere doom metal, maar die eerste band was te weinig 'to the point' (lees: de nummers duurden wat te lang voor de absolute top zonder hier altijd een reden voor te hebben) en bij Paradise Lost begon ik altijd met veel plezier weer een nieuwe luistersessie, die vaak na één cd of zelfs enkele nummers ook weer ophield - het leek allemaal te veel op elkaar om echt een tijd van te kunnen genieten.

Therion en Moonspell waren inmiddels uit de top 10 verdwenen en ergens was ik wel weer op zoek naar een echt goeie metalplaat, toen ik deze tegenkwam. Ooit had ik al een ander Amorphis-album geluisterd, dat vond ik toen niet zo best dus mijn verwachtingen waren niet extreem hoog. Maar ik werd compleet verrast door de logge grunts en zware riffs in combinatie met de fraaie piano's en (soms bijna absurde) keyboardsolo's. Voeg nog cleane zang hieraan toe en dit levert een wereldnummer op als Black Winter Day... zo hoor je ze zelden

Er is natuurlijk meer. First Doom... zo heeft Paradise Lost ze nooit gemaakt. The Castaway is gewoon episch (jaja, met vijf-en-halve minuut kan dit zeker). En Magic and Mayhem laat je positief verbijsterd achter. Tegen die tijd merk ik altijd wel weer dat sommige riffs wel érg vaak herhaald worden, maar soit... geen enkele plaat is perfect natuurlijk en ze wisten tenminste wel dat er niet méér nummers op het album moesten. Ik snap ook goed dat Amorphis met Elegy toch wel een andere richting inging. En de keuze om vooral geen tweede Tales te proberen maakt deze plaat natuurlijk extra bijzonder.

5 sterren dus, en een 5e plaats (kijken of hij dit volgend jaar ook nog vol kan houden) in mijn top 10.

Ik hou al lang niet echt meer van metal maar deze plaat kan me nog altijd bekoren.
De hoge mate van originaliteit en een hele mysterieuze sfeer maken deze plaat een topper.

Al het werk wat ze later uitgebracht hebben (lees: na Elegy) vind ik commerciële 13 in een dozijn muziek wat allemaal op elkaar lijkt. Helaas kan Amorphis zich dan scharen in een heeeele lange rij Linkin Park -sound-alikes. Het raakt niet.