Amorphis - Tales from the Thousand Lakes (1994)

Het enige album van Amorphis dat ik echt goed ken. Ik heb wel ander werk van deze Finnen gehoord, maar dat was of te monotoon of te licht naar mijn smaak. Op dit album vallen alle stukjes op hun plek. Of liever: dit album zette de standaard waarmee ik alle andere Amorphisalbums vergeleek. En ze daarna allemaal te licht bevond.

Ik weet het niet helemaal zeker meer, maar volgens mij was dit het eerste album waarop gegrunt werd dat ik kon waarderen. Niet gewoon uitluisteren, maar de schoonheid ervan inzien. Waarschijnlijk omdat Amorphis erin slaagt, onder andere met toetsenpartijen, een wat melancholische en dreigende sfeer neer te zetten waarin de grunts heel goed aarden. Als ik deze cd afspeel, vind ik mezelf altijd terug in een donker en koud landschap, met alleen het licht van de maan. Veel bos, overal eigenlijk zover ik kan zien, behalve natuurlijk in het water waar ik voor sta. Naast donker is het hier vooral leeg. Ja, in de verte is een licht. Maar dat is aan de andere kant van het water, en ik heb geen idee hoe ik daar moet komen. Dat wil zeggen: als ik al naar dat licht toe wil. Want hoezo zou er in dat huis iemand wonen die me wil helpen of me onderdak wil geven? De kans dat de bewoner van het huis narigheid in de zin heeft, lijkt me veel groter. Daarom loop ik maar verder, verder, verder, totdat ik in de sneeuw in slaap val.

Hoogtepunten: Into Hiding, Black Winter Day, en Magic and Mayhem.

4.0*

Geweldige band, maar ik kan niet zoveel met het oudere werk. Ook dit tweede album is niet bepaald mijn ding. Hier en daar duiken leuke details op binnen de songs, maar de eentonige grunts en de rommelige produktie zorgen niet bepaald voor een prettige luisterervaring. Waarschijnlijk had ik dit een stuk beter gevonden wanneer ik de plaat in 1994 had ontdekt, maar ja, ik kan nu eenmaal niet terugkeren in het verleden. Anno nu vind ik er in ieder geval weinig aan.

Wat een verschil met het debuut, deze plaat. Het gruizige geluid dat het debuut kenmerkte is deels gebleven, maar er is een flinke dosis melodie toegevoegd. Daarnaast zijn cleane zang en keyboards als ingredienten toegevoegd en is het basspel van Olli-Pekka Laine veel interessanter dan op het debuut.

The Castaway is een mooi voorbeeld van de varieteit die de band in een nummer brengt. Van zware death metal naar bluesy rock, met ondertussen vrolijke polka en floydiaanse passages. Op First Doom klinkt de band als Paradise Lost, maar net als je denkt dat deze invloed er te dik bovenop ligt, gooit de band het over een andere boeg en wordt het een typisch Amorphis-nummer.

Black Winter Day is voor mij, en zo te zien hier voor velen met mij, het absolute hoogtepunt van dit album. Een geweldige opbouw, gepassioneerde cleane zangpassages en een hoofdrol voor de toetsen maken dit nummer tot een van mijn favoriete nummers van de9 band.

Op Drowned Maid lijkt het even alsof Greg Mackintosh een mopje meespeelt. Dit nummer had zo op Gothic kunnen staan. Dat mag als een compliment gezien worden. Zeker omdat het nummer op dat album ook een van de betere nummers zou zijn.

Afsluiter Magic & Mayhem klinkt in het tweede deel bij vlagen als een Eurohousenummer door een deathmetalband gespeeld. Variëteit genoeg dus. En zo kan elke track wel uitgelicht worden want dit album bevat eigenlijk alleen maar topnummers.

Score: 91/100

Een album dat ik nu toch beduidend beter waardeer dan de eerste keer dat ik hem hoorde. Zo vlak achter The Karelian Isthmus en Privilege Of Evil wordt zoveel meer duidelijk hoe bijzonder Amorphis op Tales From The Thousand Lakes was. Ik hoor nog steeds Paradise Lost's Gothic-album er tussendoor, maar er is dit keer prog en folklore terug te horen die ervoor zorgt dat de muziek in geen enkel opzicht meer simpele death metal is en toch ook nergens klinkt als wat vikingmetalbands later zijn gaan spelen. Amorphis is hier goed op pad om Amorphis te worden en op songs als The Castaway, Black Winter's Day en To Father's Cabin hoor ik echt heel veel creativiteit voorbij komen. Het mist nog wat echt goeie zang en een betere productie, maar Tales From The Thousand Lakes gaat er toch echt wel heel erg goed in hier.

Tussenstand:
1. Tales From The Thousand Lakes
2. Privilege Of Evil
3. The Karelian Isthmus

Ok, dit album heb ik dus al een keer gehoord en ik herinner me vooral dat ik het niet "klassieker waardig" vond. Als ik puur naar de death metal van dit album luister, is het inderdaad weinig bijzonder, maar ik neem aan dat we ons ook moeten beseffen dat Amorphis hier anno 1994 onbetreden gebied verkent. De manier waarop folk hiermee verweven wordt, zal in die tijd ongetwijfeld uniek en origineel zijn geweest. Nu zijn er talloze bands die dit trucje beheersen.

Er mag zeker gezegd worden dat Amorphis na een leuke EP wederom een stap voorwaarts maakt in de ontwikkeling. Het schrijven van liedjes gaat de Finnen steeds beter af. De toevoeging van keyboards is een heel goede keuze en hoewel ik de teksten niet helemaal volg, vind ik een duidelijk concept vaak (ook hier) wel prettig. Doet me eraan denken dat ik nog steeds de Kalevala een keer moet lezen. Er valt nog veel te leren. De grunts moeten beter. De standaard riffs van de ritmegitarist mogen er gerust uit, maar steeds meer partijen vallen in de smaak. Net geen vier sterren.

Tussenstand:
1. Tales From The Thousand Lakes
2. Privilege Of Evil
3. The Karelian Isthmus