Two Door Cinema Club - Tourist History (2010)

Niet een heel slecht album maar bijzonder is het ook niet. Leuk album voor tussen alle grote albums van de laatste tijd (The national, Arcade fire).
Vooral de nummertjes Something Good can Work, I can Talk, Undercover Martyn en Eat that up, It's good for you zal ik snel als singletje aan zetten.

Dit is zo'n plaatje dat me niet verbaast, maar ook niet teleurstelt; gewoon leuke standaard popmuziek, bij momenten erg catchy.

2,5 sterren

Catchy is het eerste wat bij iedereen zo'n beetje opkomt geloof ik. En daar sluit ik me bij aan. Niet te vaak draaien voor de zekerheid, maar er staan zeker wat instant hits op dit album. En op Lowlands wordt het vast een feestje in de India .

Denk er niemand bij het horen van deze plaat aan Vampire Weekend?

Ik kan je hierin volgen, maar enkel op het energieke aspect van deze groep dan?

Dit album kan m'n dag steeds opnieuw weer goed maken door zijn opgewekte gitaarlijnen, ritmische zang en leuke stem van de (jonge lijkt me) zanger

Superdebuut, kan niet wachten op zijn opvolger!

Standaard popmuziek. En een bandje waarvan ik verwacht dat we over drie jaar niet meer weten dat het ooit bestaan heeft. Laat ze maar bewijzen dat ik er naast zit. Ik zou het knap vinden. Lol

Mega aanstekelijke pop plaat, die werkt! Geweldig zomers gevoel. Kijk nu al uit naar RW om ze live te zien. Lekker kort en bondige plaatjes die precies de goede snaar raken.

4*

Live 1 groot feest. Gewoon een heerlijke party cd. Het hoeft voor mij ook niet altijd diepgaand en gecompliceerd.

fuck wat een feestje is dit zeg!
heerlijk weg te luisteren

Ik ben nog niet zo onder de indruk.. I can talk kende ik langer en vind ik er ook echt uitstijgen.

Catchy, energiek met een kans op verveling bij te vaak luisteren. Het is overigens best een kunst om zulke muziek precies goed te maken die bij een enkele luisterbeurt eens in de zoveel tijd zo opwekkend is

Af en toe in de auto gewoon éven doorbladeren naar de laatste flap in mijn cd-etui en TDCC er weer in doen. Catchy, uptempo synthesizer indie met popinvloeden. Doet 't erg goed zomers! Kan mijn dag zeker maken of breken

Ik vind dit helemaal niet zulke standaardpop en ik beschouw het scheppen van erg fijn in het niet al te simplistische gehoor liggende nummers juist als iets wat erg knap is.

Bij standaardpop en slappe catchyheid, wanneer ik dat om onduidelijke redenen per se binnen een britpopkader moet hebben, denk ik eerder aan The Kooks. Wat dit van bijvoorbeeld die band onderscheidt zijn combinaties van aanlokkelijke melodie- en ritmelijnen op complementaire wijze, in plaats van dat er op echt één melodie geleund wordt en er alleen ondersteunende drums zijn. De drums zijn hier af en toe zeer deviërend.

In feite is dit album net zo standaard als Silent Alarm van Bloc Party. Die vergelijking zal vast al zijn gemaakt, en door het post-punk revival-tintje lijkt me dat dan ook volkomen terecht. Kele is alleen een stuk meer van de uitroepen, natuurlijk. Bovendien was Silent Alarm ook wel een slag beter. De meeste nummers op deze plaat zijn namelijk niet zo subliem uitgebalanceerd dat ze bij mij een flinke scheut dopamine opwekken. Echter, een paar nummers genereren dat effect juist heel sterk. En dan met name 'Something Good Can Work'. Dat illustreert meteen ook als beste wat ik in de middelste alinea betoog. 3,5*

Lange en complexe nummers staan duidelijk niet op dit album. Wat overblijft is een aardige popplaat, die wellicht te weinig variatie bevat, maar af en toe best lekker in de oren klinkt. Het beste nummer is zonder twijfel Undercover Martyn. Dit nummer leunt het minst op het refrein en klinkt daadwerkelijk als een lopend geheel. Bij andere nummers is dit duidelijk niet het geval en wordt het weliswaar aanstekelijke refrein constant herhaalt. Mede daarom is dit album geen blijvertje.

Ik snap een eerdere vergelijking met Bloc Party niet echt. Dit doet mij meer denken aan Vampire Weekend en Phoenix. Al zijn die bands een stuk beter en vooral gevarieerder.

Heerlijk lichtvoetig album met lekkere pakkende deuntjes. Blijf ze ook spelen, alleen merkwaardig dat ze een aantal keren dezelfde soorten rifs en riedeltjes spelen met exact dezelfde instrument-instelling,toonsoort etc. Daardoor lijkt het wel allemaal veel van hetzelfde. Toch lekker !

Leuk, vrolijk album voor in de zomer, staan geen missers op, luchtige plaat en dansbaar.

leuke plaat, vol energie..

Maar waar is de tijd toch heen dat een album een uur volmaakte.. tegenwoordig steven we af op de 25 minuten.. dat is jammer, maar verder niets op aan te merken..

3.5*

Toch een heel aardig popalbum, zeker als debuut. Energiek en catchy, maar soms wel wat te braafjes en het valt inderdaad wat te veel in herhalingen. De albummix is iets te poppy, met wat meer electronica zouden de nummers spannender kunnen worden. Sterkste deel is vanaf Something Good Can Work via I Can Talk (erg goed!) & Undercover Martyn naar What You Know, mijn andere favoriet.

Op de DeLuxe Edition staan daarentegen remixen die juist een stuk spannender zijn. En ook langer en juist van die vier sterke songs. Mooie voorbeelden zijn de Moulinex Remix van I Can Talk en de Remixen van Something Good Can Work. Veel meer interessante electronica is toegevoegd en zo ontstaat een minder poppier sound. Eerder jaren '80 electro, gemengd met italo disco (Undercover Martyn Whatever / Whatever Remix) & milde house. De enige mindere mixen zijn de Jupiter Remix van Undercover Martyn & de Myd Remix van Comeback Home. Zeker een aanrader dus deze Deluxe Editie.

Prima muziek, ligt lekker in het gehoor, je wordt er vrolijk van en niet te moeilijk doen.
Toch maar eens besteld vandaag.

Ik vind dit album persoonlijk zeker de meerdere van Vampire Weekend's debuut zelfs. Ontzettend aanstekelijke muziek. Ideaal om op een zomers festival op los te gaan in het zonnetje

Zeer leuk album dat erg geschikt om bij dit zonnige weer te beluisteren. Telkens als ik denk dat ze alle catchy gitaarrifjes en refreinen hebben uitgeput, komen ze met een volgend nummer dat even leuk is. Het doet me wat denken aan Vampire Weekend, maar dan een minder exotische versie.

Leuke en springerige plaat van Two Door Cinema Club. 32 minuten is precies genoeg voor dit album want variatie is er niet echt te vinden. Dit zijn van die albums die ik nooit hoger dan 3,5 zal geven. Het is niet bijzonder maar het is wel goed uitgevoerd.

Een lekker in het gehoor liggende album zonder al te veel diepgang, niets mis mee. Zulke albums moeten er ook zijn.
De korte duur helpt ook wel, want een uur lang naar dezelfde sound luisteren zou iets teveel van het goede zijn.

3,5 Sterren.

Ik haat Vampire Weekend, The National, Editors. Voor mij zijn het zielloze bands voor OOR lezende krasse knarren en Volkskrant journalisten. Ha Ha ! Dat is dit niet. Dit is gewoon een ontzettend knappe popplaat...

Het iets oudere broertje van Satellite Stories. Het lijkt wel of er een nieuw genre aan het ontstaan is, behalve dan dat beide bands zich laten scharen onder indierock. Het is muziek waar je mij nooit mee zult pesten. De vrolijke noten gekoppeld aan de juiste dosering rockmuziek gecombineerd met goede songs maakt dat deze muziek aantrekkelijk, fris en jeugdig klinkt. En blijft klinken.

Zelfs het timbre, het hoog/laag bereik van de zangers Alex Trimble (Two Door Cinema Club) en Esa Mankinen (Satellite Stories) zijn nagenoeg gelijk aan elkaar. Je moet echt goed luisteren wie je hoort zingen van de twee. Echt bizar. Daarom is "broertjes van" een juiste typering. 't Is dat de Alex uit Noord Ierland komt en Esa uit Finland waardoor een minimaal accent niet kan worden verhuld.

Anders zou een kleine dna test wel eens een tot opzienbarende uitkomst kunnen leiden. Een ééneiïge tweeling gaat mij alleen net even te ver, nog afgezien van rood en blond haar. De Finse Satellite Stories zijn wat feller en maken per saldo ook iets meer herrie. Het is minder vrijblijvend en de nummers zijn globaal gesproken iets beter.

Maar dat er in dezelfde vijver naar dezelfde groep belangstellenden wordt gevist, daar hoeven geen twijfels over te bestaan. De grootste zorgen die deze bands zich alleen moeten maken is de vraag hoe zij zich in de toekomst muzikaal zullen gaan ontwikkelen, hoe gaat dit worden opgevolgd?

Maar ach, misschien is het een ouwelullen constatering. Ze zijn zelf net 20 en waarschijnlijk vooral blij met het eerste succes. De toekomst is nog heel ver weg op die leeftijd.

Ja, hier kan ik tussen al het proggeweld waar ik me doorgaans door laat overspoelen af en toe enorm van genieten!

Wat een heerlijke muziek.
Lekker uptempo, upbeat, vrolijk.

Zit muzikaal ook erg goed in elkaar. Zang is ook uitstekend. Ik zie dat de musicmeter-score ergens rond de voldoende hangt. Ik had hoger verwacht.

De catchy factor waarover hier al eerder is gesproken, heeft me uiteindelijk toch doen besluiten om een half punt bij te doen. Zitten leuke nummers tussen, maar een evergreen is het weliswaar niet. Weleens leuk om af en toe eens op te pikken.
Undercover Martyn is overigens een zeer tof nummer.

Aangename popmuziek met een gitaartje erbij. Klinkt vrij jong en zal wel een publiek kennen. Maar het blijft bij mij toch niet plakken. Album van een half uurtje waar verder niets mis mee is.