AC/DC - Ballbreaker (1995)

De productie van dit album is wat matig vind ik, maar qua songs is dit toch bijna weer een echte ouderwetse knaller. De bizarre texten doen mij weer wat denken aan de Bon Scott tijd.

Een heerlijk stampend album, waar voor mij geen slecht nummer opstaat. Wiskey on the rocks doet me denken aan mijn vakantie in Ierland . 4*

persoonlijk vind ik deze plaat bij een van de betere passen... Het loopt lekker en is nostalgische, pure Rock 'n Roll! Spelen met en opbouwen naar de climax is hier zeer goed gedaan op deze plaat. 4,5 !!

Na the razors edge had ac/dc de smaak weer te pakken. The razors edge is geweldig en de heren van acdc maken een goede opvolger, daarna stiff upper lipp nog beter als deze en black ice is ook weer een goed album. In de najaren maken ze weer goede albums, want tussen de periode back in black en the razors edge waren alleen FTATR en FOTS te pruimen de rest wa prut...

ik vind dit ook de plaat waar Brian het beste op zingt

Is zo...maar die productie, hè...maar daar zijn al genoeg posts over geplaatst

De single Hard As A Rock beloofde veel goeds, maar helaas volgde er weer een matige plaat. De riffmachine is volkomen drooggelopen.

Bovendien, waar AC/DC zich vroeger bediende van een beetje (ranzige) humor, zijn de teksten hier toch wel erg kinderachtig allemaal. The Furor, Hail Ceasar, Burning Alive...

Het nummer Ballbreaker vind ik een echte uitschieter, een AC/DC classic in de beste traditie. Hard As A Rock is ook nog wel aardig, zoals gezegd. De rest kun je meteen vergeten.

O, zo zie je maar weer dat iedereen er anders over denkt.

Ik vind de texten weer erg origineel en weer een beetje in de traditie van de Bon Scott tijd.

Qua productie is dit album iets minder, maar qua texten weer een echte hoogvlieger vind ik sinds Back In Black.

Dit is dan weer een prima plaat!

Het begint gewoonweg saai te worden in ac/dc land.

Misschien hou je wel gewoon niet zo van AC/DC. Als je iedere plaat na Back In Black afkraakt en niet meer dan 2, hooguit 3 sterren waard vind, misschien is Back In Black dan wel gewoon voldoende AC/DC voor je. Dat geeft niets. Er zijn ongeveer een triljoen exemplaren van verkocht. Je bent dus niet de enige.

Hier heb ik niets, maar dan ook niets aan toe te voegen. Wederom een matige plaat van toch wel de beste hardrock-groep ter wereld. Inderdaad kan alleen 'Ballbreaker' écht overtuigen. Opvallend dat ze hier maar liefst vijf jaar over hebben gedaan, terwijl klassiekers als 'Back in Black' en 'Let There Be Rock' een jaar na dato van hun voorgangers verschenen. Erg typisch.

1,5 sterren.

Geen bijzonder schijfje. Maar Boogieman, Hard as a rock en Ballbreaker zijn lekkere songs. Ik heb wel altijd het gevoel dat Brian Johnson de Donald Duck van de Hardrock is. Cover you in oil en Hail Ceasar zijn voor mij toch wel de inspiratieloze dieptepunten op dit album

Het echte dieptepunt is trouwens Caught you with your pants down

Die gitaarlick in het refrein van The Furor

Hard as a rock, the furor, boogie man en ballbreaker vind ik echt geweldige nummers.

Heb dit album 3 dagen in de cd speler van de auto gehad, maar de rest vind ik beduidend minder goed.

Dit album nog eens beluistert, maar ik ben er nog steeds niet van onder de indruk. Het nummer Burning alive sprong er bij de laatste beurt wel positief uit. Maar nummers als The Honey roll, Cover you in oil en Love Bomb....Tja ze moesten toch aan de 40minuten komen.

Nog steeds een lekker, groovy, relaxed album. Het beste nummer vind ik Caught you with your pants down. Ik heb een gitaartablatureboek van dit album, en dat nummer zit echt vernuftig in elkaar.
Dat zou je misschien niet direct zeggen bij AC/DC, maar in ieder geval het gitaarwerk bij AC/DC zit vaak geraffineerder in elkaar dan je in eerste instantie van zo'n recht-toe-recht-aan band verwacht.
Het hele album en vooral Caught you with your pants down heeft nogal wat ander soortige akkoorden en overgangetjes dan normaal en zit best innovatief in elkaar. Verder spelen Macolm en Angus hun riffs en akkoorden vaak net even wat anders waardoor je een mooi breed geluid krijgt.
In de Aardschok van oktober 1995 kreeg dit album dan ook de 2e plek in de eindscore van de redactie, wat hoog is voor een band die nou niet bepaald bekend staat om hun vernieuwingsdrang.

Fantastisch album!

Deze gisteren op vinyl gekocht, bij de aldi ( Jaja 't mot niet gekker worden)
Samen met bod dylan 's the times they are a- changin' per stuk voor 14,99.
Geen miskoop dacht ik.
Ac/dc staat nu op,kon het album alwel. Maar lang geleden dat ik hem had gehoord.
Geweldige opener met hard as a rock ?!
Vind de productie wel meevallen.
Hard as a rock, the furor, boogie man en Ballbreaker zijn prima rockers!

Een leuke en vermakelijke plaat van AC/DC. Vooral de eerste nummers zijn geweldig. Daarna zakt het iets in, maar alsnog blijft het onmiskenbaar rock 'n roll zoals alleen AC/DC dat kan.

Dit is een wat minder opvallend plaatje van AC/DC, hoewel er wel wat over te zeggen valt. Zo is dit de enige studioplaat van de heren die door de grote Rick Rubin, die fan was van de band, werd geproducet, hoewel hij ook betrokken was bij de opnames van de single Big Gun, die werd gebruikt in de film Last Action Hero met Arnold Schwarzenegger. Ook keerde Phil Rudd, drummer van het eerste uur, terug om Chris Slade te vervangen achter de drumkit. Die laatste was daar naar het schijnt niet echt gelukkig mee.

Het album zelf, dan. Dat duurt bijna 50 minuten, wat ik wat te lang vind voor een AC/DC-plaat. De inspiratie is dan ook niet altijd aanwezig, maar toch zijn de heren er alweer in geslaagd enkele goeie songs op plaat te zetten. Zeker de opener, The Furor, Boogie Man en de afsluiter luisteren meer dan aardig weg. Angus Young lijkt in vorm, en zijn broer komt toch ook regelmatig met lekker ondersteunend gitaarwerk op de proppen. De zang van Brian Johnson, tja.. daar moet je, denk ik, wel wat voor in de stemming zijn. Ik geef eerlijk toe dat ik het lang niet altijd trek, maar hoe kenmerkend ook, dat is de belangrijkste reden waarom ik graag naar AC/DC mag luisteren.

Neen, dat is het riffwerk van Angus Young (hoewel de zang me in de Scott-periode ook erg kon bekoren), en dat is dus wel in orde. Jammer genoeg is er ook wel wat kaf terug te vinden tussen het koren. Een wisselvallige plaat dus, zonder echte uitschieters (vandaar "minder opvallend"), maar een onvoldoende verdient het geenszins.

3 sterren

En dan, zoveel jaren later, vind ik Ballbreaker eigenlijk een stuk beter dan ik dacht. Ik vind de productie van Rick Rubin juist wel goed. Geen loudness war en alle instrumenten en de zang precies goed op zijn plek. De sound is wat meer retro AC/DC en daar is (dus) niks mis mee. Angus is natuurlijk in vorm, dus dat is weer genieten. En ik denk dat dit wel eens het album kan zijn waar Brian het beste op zingt, samen dan met Back In Black. Verder speelt de band weer zo strak als wat. Er staat eigenlijk geen minder nummer op. Wel springen er een paar uit: single Hard As A Rock, titelsong Ballbreaker, The Furor, Boogie Man, Hail Caesar, The Honey Roll & Burnin' Alive. Prima plaat, dat Ballbreaker!