Sonic Youth - Sister (1987)

of je moet op zoek gaan naar de eerste CD issue ... die is Dik-less

Master - Dik is zeker geen slecht nummer maar het breekt de snaarstrakke spanningsboog van het album. Het zou beter thuishoren op hun Ciccone Youth-album, en ik geloof dat het ook in die tijd is opgenomen.

Ik vind het ciconne youth, album ook niet zo veel aan, verklaart waarschijnlijk een hoop waarom ik het niet een heel leuk nummer vind

Een twijfelgeval voor mij. Zeker niet slecht, maar ik vind sommige nummers (net als EVOL) te lang in de noise-gruis blijven hangen. Op andere momenten is er pure klasse. Vervormde gitaarrifs die worden versierd met de spookachtige samenzang van man en vrouw. Daydream Nation, de opvolger, vind ik toch net iets meer in evenwicht. Sister is een voorbode van die kracht.

Mooi gesproken!!

Ik vind deze het best luisterbaar door de gave instrumentale noise-passages en de opvolger Daydream nation ietsje minder, maar ook een topplaat. Rauwe energie door vreemde snuiters met de blik op oneindig en spacen door het noiseheelal.

Sister en Daydream Nation blijven mijn favoriete SY-albums. Wat deze voorheeft op Daydream Nation is dat hij lekker kort is (ik hou van korte platen). Deze plaat is pure samengebalde energie in korte kinetische nummers die langer klinken dan ze daadwerkelijk zijn, omdat ze vaak uit verschillende segmenten bestaan. Toch klinken de nummers logisch en vloeien op natuurlijke manier van het ene segment naar het andere. De band raakte tijdens het schrijfproces van Sister zeer geïnspireerd door de verhalen van Philip K. Dick en dat klinkt door in de teksten en de muziek. De hele plaat heeft een cyberpunky sfeer die zich moeilijk laat omschrijven maar hoorbaar aanwezig is. Overigens zie ik het ook wel eens als een minpunt van Sonic Youth dat de teksten meestal weinig persoonlijk zijn en bijna altijd zijn gebaseerd op boeken en films.

De plaat begint met Schizophrenia, een van dé Sonic Youth-nummers. Het nummer lijkt gebaseerd op Philip K. Dick's obsessie met zijn bij de geboorte overleden tweelingzus. De eerste zin (I went away to see an old friend of mine) klinkt als de eerste zin van een spannend verhaal en zuigt je gelijk de plaat in. Wat volgt is een bizar verhaal over een schizofrene zus (de Sister van de titel?). Halverwege neemt Kim Gordon de zang over van Thurston Moore. Op Sister wordt vaker samen gezongen, daar waar op andere Sonic Youth-platen óf Thurston óf Kim (óf Lee) de leadzang doet. Ik weet niet of het een bewuste keuze was om niet maar samen te zingen maar ik vind het heel jammer want het werkt op Sister ontzettend goed.

(I Got a) Catholic Block is zeer energiek, het tempo ligt lekker hoog (bijna een hardcore-tempo; het is duidelijk dat de destijds kersverse drummer Steve Shelley (hij drumt vanaf EVOL in SY) een hardcore punk-achtergrond heeft.

Beauty Lies in the Eye is een schitterend door Kim gezongen nummer. Het is een beetje een uitzondering op de plaat: erg eenvoudig (het bestaat uit één stuk) en dromerig. Er wordt een bijna tastbare elektrisch geladen spanning opgebouwd die nergens wordt ontladen. Als zodanig draagt het flink bij aan de totaalindruk van Sister.

Stereo Sanctity en Pipeline/Kill Time zie ik altijd als een soort tweeluik. Ik weet niet zo goed waarom, maar het is net of deze twee nummers bij elkaar horen. Het door Thurston gezongen Stereo Sanctity schetst met zinnen als Two speakers dream the same and skies turn red en I can't get laid cuz everyone is dead een apocalyptische sfeer. Het is een erg spannend nummer. Deze spannig wordt doorgezet in Pipeline/Kill Time (gezongen door Lee Ranaldo). Ook dit nummer zit tekstueel vol met akelige zaken zoals My best friend sucked his wife's blood an shriveled up - He was mistaken for sane en Bright glass on a chair being wound around us. Ik heb geen flauw idee waar het over gaat maar het intrigeert mateloos. Muzikaal vind ik deze twee nummers de essentie en het hoogtepunt van de plaat. Kort, energiek, maar stiekem erg complex. Op Pipeline/Kill Time worden gitaargeluiden gemaakt die daarvoor niet eerder waren gehoord. Als je tegen mensen die Sister een paar keer hebben gehoord over "de onderwatergitaren" dan weten ze gelijk waar je het over hebt.

Tuff Gnarl begint na deze heavy nummers erg luchtig. Een toegankelijk melodietje en heerlijke onzin-lyrics (wat is een Tuff Gnarl eigenlijk ?). Al slaat de sfeer na de zinsnede Let's poke her eyes out compleet om en wordt het instrumentale einde van het nummer een stuk grimmiger.

Ook Pacific Coast Highway en Hot Wire My Heart (een cover van punkband Crime) zie ik als een tweeluik. Beide nummers gaan volgens mij namelijk over lust, geilheid, sex, dat soort dingen. Pacific Coast Highway vrij zelfs vrij expliciet (sex in auto). In Hot Wire My Heart wordt een vergelijking getrokken tussen het "hotwiren" van auto(radio's) en het opwekken van lustgevoelens. Beide nummers stampen op aangename garagerock-achtige manier lekker door.

Kotton Krown is één van mijn favoriete nummers. Een liefdesduet bijna tussen Kim en Thurston, de tekst is voor deze plaat erg lieflijk. er zijn verschillende theorieën over wat Cotton Crown betekend. Is het slang voor watten (die worden gebruikt bij heroinegebruik, een drugsreferentie dus)? Of een pluk schaamhaar (een theorie van een kennis van me). Of een religieuze verwijzing (de doornenkroon van Jezus?); zou kunnen aansluiten bij Catholic Block. Kim en Thurston zijn trouwens getrouwd voor de katholieke kerk! In elk geval: een schitterend nummer met een hele fijne sfeer.

De plaat eindigt met het erg energieke White Kross. Wat mij betreft een beetje een onderbelicht nummer op Sister. De structuur en energie boeien me echter mateloos. Een korte en cryptische tekst die op basis van de titel religieus zouden kunnen worden uitgelegd, maar volgens mij verwijzen naar de hardcore-scene waarbij de kross de "X" van de straight edgers zou kunnen zijn. Een soort hommage aan de in die tijd bloeiende hardcore-scene.

Master-Dik is een bonustrack die oorspronkelijk op de Beat on the Brat-EP stond en bij de rerelease is toegevoegd aan Sister. Ik adviseer om Sister te beluisteren tot en met White Kross om de plaat te ervaren zoals hij is bedoeld. Master-Dik vind ik een fijn nummer maar het heeft niks met Sister te maken en het luisteren van dit nummer na Sister doet af aan de totaalindruk van deze briljante plaat.

Geweldige Recensie! Je bent alleen de geweldige Solo vergeten te noemen in Pacific Coast Highway, die alleen al te geweldig is!

De solo in Pacific Coast Highway!

Daar

Het kopstooteffect waarvan ik dacht dat het ging komen blijft een beetje uit, maar dit is desalniettemin een erg lekkere plaat. Tuff Gnarl

Dit klassieke en tijdloze album heeft mij jaren geleden door een moeilijke periode in mijn leven geleid. De muziek van Sonic Youth, en met name de chaotische en tegendraadse songs op dit abum, vielen destijds precies op de juiste plek in mijn kop.

"kopstooteffect" (dixit Zigstar) en "...juiste plek in mijn kop" (dixit Kosinski).
Sonic Youth is duidelijk 'headmusic'.

Het is geleden van toen ik Echo & the Bunnymen's Porcupine ontdekte dat ik nog zo zot heb gezeten van een plaat. 36 minuten puur genot gewoon! Elk nummer is zo meeslepend, zo veelzijdig, zo groots. Het lijkt ook alsof elk nummer langer duurt dan het werkelijk is, en dat bevalt me wel, zo krijg je héél veel variatie op zeer weinig tijd . Dat is ook een beetje hetgene wat me ervan weerhoudt me te verdiepen in 'Daydream Nation', ik vrees dat dat misschien iets té veel van het goede zou zijn. Maar op deze plaat vinden ze gelijk de perfecte balans.

Schizophrenia is alleszins meteen het meest geniale nummer op de plaat, al van bij die eerste onheilspellende drumslagen neemt het nummer me volledig mee. Het nummer leidt zo'n beetje een eigen leven, en gaat naar waar het maar wil, maar het blijft op elk moment even boeiend.
De riff in Catholic Block moet een van de eenvoudigste maar tevens beste riffs zijn ooit geproduceerd. Wat een kracht gaat ook van dat nummer uit! Een kracht die wordt verder gezet in de nummers Stereo Sanctity (wat een heerlijk onheilspellende gitaarlick die over die drums zweeft!), Pipeline/Kill time (het tweeluik waarvan ik persoonlijk het tweede deel het strafst vind - ingetogen woede, zo klinkt het) en Tuff Gnarl (het beste van dit trio, zowel het meliodieuze eerste deel als het woeste tweede deel staan bol van de energie). Vandaar ook dat het derde nummer een welkome rust biedt.

En dan komt misschien wel het beste, meest grimmige nummer van het album: Pacific Coast Highway. Kim Gordon stoot de lyrics uit haar strot terwijl rauwe, schurende, kille gitaren haar begeleiden. En heel dit gegeven wordt middenin onderbroken door een meeslepende gitaarlick die vreemd genoeg perfect op zijn plaats is in dat nummer.
Met Hot Wire My Heart toont Sonic Youth dat ze ook best zeer melodieuze punknummertjes kunnen schrijven. Geen meesterwerkje zoals de meeste andere nummers, maar zeer genietbaar.
Cotton Crown is op het eerste gezicht een rustpauze, maar het rommelige middenstuk van het nummer tilt het nummer naar een hoger niveau. En dan is White Cross een lekkere afsluiter, met een leuk middenstuk (is dat overigens een orgeltje dat de dreigende sfeer weet te zetten in het instrumentale gedeelte?).

Ps, Master-Dik vind ik ook echt een schitterend nummer! Past niet echt binnen het geheel, maar damn wat een lekkere brok vettigheid!

Schizophrenia . Beste youth nummer ooit? Nee, denk toch Diamond Sea. Ieder geval een gigantische favoriet van mij.

Dat ik pas nu begongen ben om dit album echt te draaien...

Dit album is voor mij persoonlijk het beste album van Sonic Youth.

Het eerste album wat ik kocht in een periode dat ik wat meer ging experimenteren met drank en drugs. Ik kan met veel plezier terugkijken op die dagen dat ik helemaal wegdroomde met dit album knalhard op de speakers.
Elke keer als ik de eerste noten van Schizophrenia hoor krijg ik weer kippenvel op mijn armen.

Zinderend.

Ik wil echt met niemand ruzie, maar geloof me nou jongens en meisjes, Evol is ECHT beter.

Ik zeg: even goed!

Zoek je ruzie of zo ? Bad Moon Rising is natuurlijk het allerbeste van SY

EVOL is idd beter, en zo zijn er trouwens wel meer.
Die cover van Hot Wire My Heart is hier echt wel vrij problematisch.

Bijna ja. Scheelt niet veel... Maar als je het nou helemaal precies uitrekent, en dat heb ik maar eens gedaan, dan wint Evol het net. Achter de komma.

Sorry, het is niet anders...

Wat is hier problematisch aan?

Lekker rauw en basic. Dit bevalt me wel.
Nu moet ik zeggen dat Sonic Youth me aangeraden werd door Sietse.
Eigenlijk doordat ik een paar berichtjes achter liet bij "Fuck the Retarted Girl" en "Merzbow". Dit waren niet bepaald positieve berichten, want ik snap werkelijk niet wat mensen horen in japanse harsh-noise.
En Sietse begreep op zijn beurt mij weer niet.(dat ik begon bij Merzbow en "FTRG".
Dus ik heb de tip(koe?) bij de horens gevat en luister nu naar "Sister" en dit bevalt me wel.
Hoewel ik hier niet echt terug hoor wat ik bij die andere plaatjes niet begreep. Dit heeft een "beat" en absoluuut een muzikale waarde.
Dit is in mijn oren zeker muziek en zelfs muziek dat ik kan waarderen.
Lekker raw en basic dus.

Noise kun je dit ook totaal niet noemen. Maar het heeft op zijn tijd wel hopen feeback en (gitiaar)-noise.

Haha, nee joh, geweldig. Enige probleem is dat Master-Dik zo nodig op alle tegenwoordige versies geflikkerd moest worden. Denk die weg en dit is zondermeer een 5*-plaat.

En jongens, laat die oude noisekoeien toch eens in de sloot liggen. Kunnen we het daar eens níet over hebben?

Master-Dik vindt ik geweldig, ook al past het niet bij een album ik vindt het geen straf dat hij bij de cd er bij gegooit wordt.

Master Dik is banaal maar nog op een amusante manier en als optionele uitsmijter valt het sowieso best te negeren. Hot Wire My Heart is daarentegen gewoon banaal zonder meer. Bovendien staat het daar als een tang op een varken voor Kotton Krown. Irritant rechtlijnig nummer, al een geluk dat ze het zelf niet geschreven hebben.

Natuurlijk is Evol echt beter. Als je van de waarheid al ruzie moet krijgen.
Overigens ben ik nu toch wel erg benieuwd naar 'bad moon rising' als die volgens meerdere mensen hier beter/bijna net zo goed is.

!!!

De eerste luisterbeurt bevalt, kinderen.

Dit is een voor mij moeilijk te beoordelen album. Soms vind ik Sonic Youth hier iets te veel verzanden in noise/gruis, het is mij iets te weinig melodieus, anderzijds hoor ik wel dat deze band klasse en inventiviteit tentoon spreidt en van belang is voor de opkomende rockscène (grunge). Het klinkt wel opwindend, de sfeer zit er volop in en deze band is erg begaafd op instrumentaal gebied, vocaal vind ik het wat minder. Dit is voor mij nog net toegankelijk, mede door de korte duur van dit album. Opvolger "Daydream Nation" vind ik in zijn geheel evenwichtiger en melodieuzer.
Al behoort Sonic Youth niet tot mijn favorieten, ik heb wel respect voor deze band.