Sonic Youth - Sister (1987)

Sister en Daydream Nation blijven mijn favoriete SY-albums. Wat deze voorheeft op Daydream Nation is dat hij lekker kort is (ik hou van korte platen). Deze plaat is pure samengebalde energie in korte kinetische nummers die langer klinken dan ze daadwerkelijk zijn, omdat ze vaak uit verschillende segmenten bestaan. Toch klinken de nummers logisch en vloeien op natuurlijke manier van het ene segment naar het andere. De band raakte tijdens het schrijfproces van Sister zeer geïnspireerd door de verhalen van Philip K. Dick en dat klinkt door in de teksten en de muziek. De hele plaat heeft een cyberpunky sfeer die zich moeilijk laat omschrijven maar hoorbaar aanwezig is. Overigens zie ik het ook wel eens als een minpunt van Sonic Youth dat de teksten meestal weinig persoonlijk zijn en bijna altijd zijn gebaseerd op boeken en films.

De plaat begint met Schizophrenia, een van dé Sonic Youth-nummers. Het nummer lijkt gebaseerd op Philip K. Dick's obsessie met zijn bij de geboorte overleden tweelingzus. De eerste zin (I went away to see an old friend of mine) klinkt als de eerste zin van een spannend verhaal en zuigt je gelijk de plaat in. Wat volgt is een bizar verhaal over een schizofrene zus (de Sister van de titel?). Halverwege neemt Kim Gordon de zang over van Thurston Moore. Op Sister wordt vaker samen gezongen, daar waar op andere Sonic Youth-platen óf Thurston óf Kim (óf Lee) de leadzang doet. Ik weet niet of het een bewuste keuze was om niet maar samen te zingen maar ik vind het heel jammer want het werkt op Sister ontzettend goed.

(I Got a) Catholic Block is zeer energiek, het tempo ligt lekker hoog (bijna een hardcore-tempo; het is duidelijk dat de destijds kersverse drummer Steve Shelley (hij drumt vanaf EVOL in SY) een hardcore punk-achtergrond heeft.

Beauty Lies in the Eye is een schitterend door Kim gezongen nummer. Het is een beetje een uitzondering op de plaat: erg eenvoudig (het bestaat uit één stuk) en dromerig. Er wordt een bijna tastbare elektrisch geladen spanning opgebouwd die nergens wordt ontladen. Als zodanig draagt het flink bij aan de totaalindruk van Sister.

Stereo Sanctity en Pipeline/Kill Time zie ik altijd als een soort tweeluik. Ik weet niet zo goed waarom, maar het is net of deze twee nummers bij elkaar horen. Het door Thurston gezongen Stereo Sanctity schetst met zinnen als Two speakers dream the same and skies turn red en I can't get laid cuz everyone is dead een apocalyptische sfeer. Het is een erg spannend nummer. Deze spannig wordt doorgezet in Pipeline/Kill Time (gezongen door Lee Ranaldo). Ook dit nummer zit tekstueel vol met akelige zaken zoals My best friend sucked his wife's blood an shriveled up - He was mistaken for sane en Bright glass on a chair being wound around us. Ik heb geen flauw idee waar het over gaat maar het intrigeert mateloos. Muzikaal vind ik deze twee nummers de essentie en het hoogtepunt van de plaat. Kort, energiek, maar stiekem erg complex. Op Pipeline/Kill Time worden gitaargeluiden gemaakt die daarvoor niet eerder waren gehoord. Als je tegen mensen die Sister een paar keer hebben gehoord over "de onderwatergitaren" dan weten ze gelijk waar je het over hebt.

Tuff Gnarl begint na deze heavy nummers erg luchtig. Een toegankelijk melodietje en heerlijke onzin-lyrics (wat is een Tuff Gnarl eigenlijk ?). Al slaat de sfeer na de zinsnede Let's poke her eyes out compleet om en wordt het instrumentale einde van het nummer een stuk grimmiger.

Ook Pacific Coast Highway en Hot Wire My Heart (een cover van punkband Crime) zie ik als een tweeluik. Beide nummers gaan volgens mij namelijk over lust, geilheid, sex, dat soort dingen. Pacific Coast Highway vrij zelfs vrij expliciet (sex in auto). In Hot Wire My Heart wordt een vergelijking getrokken tussen het "hotwiren" van auto(radio's) en het opwekken van lustgevoelens. Beide nummers stampen op aangename garagerock-achtige manier lekker door.

Kotton Krown is één van mijn favoriete nummers. Een liefdesduet bijna tussen Kim en Thurston, de tekst is voor deze plaat erg lieflijk. er zijn verschillende theorieën over wat Cotton Crown betekend. Is het slang voor watten (die worden gebruikt bij heroinegebruik, een drugsreferentie dus)? Of een pluk schaamhaar (een theorie van een kennis van me). Of een religieuze verwijzing (de doornenkroon van Jezus?); zou kunnen aansluiten bij Catholic Block. Kim en Thurston zijn trouwens getrouwd voor de katholieke kerk! In elk geval: een schitterend nummer met een hele fijne sfeer.

De plaat eindigt met het erg energieke White Kross. Wat mij betreft een beetje een onderbelicht nummer op Sister. De structuur en energie boeien me echter mateloos. Een korte en cryptische tekst die op basis van de titel religieus zouden kunnen worden uitgelegd, maar volgens mij verwijzen naar de hardcore-scene waarbij de kross de "X" van de straight edgers zou kunnen zijn. Een soort hommage aan de in die tijd bloeiende hardcore-scene.

Master-Dik is een bonustrack die oorspronkelijk op de Beat on the Brat-EP stond en bij de rerelease is toegevoegd aan Sister. Ik adviseer om Sister te beluisteren tot en met White Kross om de plaat te ervaren zoals hij is bedoeld. Master-Dik vind ik een fijn nummer maar het heeft niks met Sister te maken en het luisteren van dit nummer na Sister doet af aan de totaalindruk van deze briljante plaat.

Van Sonic Youth kende ik lange tijd enkel Daydream Nation. Hoewel ik dat zeker een degelijk album vond, viel het toch eerder in de categorie 'de mayonaise pakt niet helemaal'.

Na recent 'Tuff Gnarl' ontdekt te hebben via hun verzamelalbum Hits Are for Squares had ik besloten deze ook maar eens wat luisterbeurten te geven. En terecht, zo blijkt! Deze vind ik namelijk een stuk beter dan Daydream Nation.

Het voornaamste verschil is denk ik dat dit album korter en gevarieerder is, waardoor het een stuk gemakkelijker te behappen is dan zijn opvolger.

Opener Schizophrenia kende ik al en behoort voor mij tot het beste werk van Sonic Youth. Ook Tuff Gnarl vind ik fantastisch. En een nummer als Hot Wire My Heart is misschien wat atypisch, maar ik vind de scheurende gitaren en het catchy refreintje wel een mooie afwisseling tussen alle noise. Wat mij betreft zijn alle nummers op dit album ook goed, er zitten niet echt inzinkingen in.

Favorieten: Schizophrenia en Tuff Gnarl.

4*

Sister is het volgende album in mijn chronologische reis door alle Sonic Youth albums. Waar bij voorganger EVOL de nummers niet zo bleven hangen, is dat hier op Sister wel het geval. Waar dat precies aan ligt weet ik ook niet zo goed, want het is niet alsof de nummers hier ineens meer catchy zijn geworden. Wel valt het gitaarspel mij meer op en bevalt me ook nog iets beter. Verder wordt de lijn van EVOL hier doorgetrokken wat betreft stijl en sound. Het echte onheilspellende zoals op de eerste albums is er inmiddels wel vanaf, maar de donkere, boze en schurende sound is gebleven.

Het album begint met 'Schizophrenia' voor Sonic Youth begrippen rustig, met wel erg fijn en zelfs een tikkeltje melodieus gitaarspel. Het zet je misschien een beetje op het verkeerde been voor de rest van het album, want dat is zoals ik al zei donker en schurend. Dat begint bij '(I Got a) Catholic Block', dat lekker opgefokt klinkt. Voor zo'n beetje alle andere nummers kan ik hetzelfde zeggen. 'Pacific Coast Highway' is mijn favoriet op dit album. Het begint als een nachtmerrie, waar je vervolgens heel even uit lijkt te ontwaken. Maar dat is maar voor korte duur want al snel wordt je weer die nachtmerrie ingetrokken. Met 'White Cross' sluit het album lekker kort en puntig af.

Tot nu toe is vrijwel elk album steeds een stapje vooruit, in persoonlijke beoordeling en qua sound. Bij deze dus ook weer, en dat zit hem dus vooral in dat de nummers mij iets meer bevallen en meer blijven hangen.

Goed album, het was zeker een soort van reis om deze voor het eerst in zijn geheel te luisteren. Ik heb al veel Sonic Youth gehoord, maar zelden volledige albums (op daydream nation en rather ripped na). Echter vind ik deze (nog) niet van hetzelfde niveau als daydream nation, Al staan er een aantal prachtnummers op zoals tuff gnarl, cotton crown, white cross en schizophrenia.