Nas & Damian Marley - Distant Relatives (2010)

Zo wanhopig hoeft die zoektocht niet te zijn.

Promised Land Video, zin in volgende week!

Even een offtopic vraag: Is het mogelijk om tijdens het concert wiet te roken in de zaal? Ik begrijp dat het officieel niet mag, maar word daar op gecontrolleerd. Ik denk dat daar nauwlijks op te controlleren valt, toch?

Ja, er wordt op gecontroleerd: je mag immers ook niet roken. Er lopen altijd mensen rond in de zaal die sigaretten en joints van mensen uitmaken. Op concerten rook ik eigenlijk altijd alsnog wiet, alleen dan hou ik er wel rekening mee dat er mensen rondlopen om het voor me te verpesten. Een strategische plek kiezen dus, en goed om je heen kijken.

. Wat panjoe zegt, ik ga ook gewoon wiet roken. Als je niet te opvallend staat, bijv. niet bij de ingang, en niet met je joint gaat staan zwaaien moet het wel goed komen.

En als ze het zien dan pakken ze het gewoon af? Niet dat je de zaal uitgegooit word ofzo?

Ik zou het gauw wegstoppen of zo, wat kunnen ze je maken dan?
Ik ben trouwens nog nooit gepakt, dus ik heb geen idee wat ze doen.

Change of opinion: wat een heerlijk albummetje, zeg! Aanvankelijk vond ik het helemaal niets, maar nu het plaatje wat vaker gedraaid te hebben enjoy ik die shit optimaal. Twee weken geleden nog mad kaartjes gaan voor Paradiso, maar helaas werd ik teleurgesteld. Dat ik dat gemist heb.. Nas is king!

Ik had dat het zelfde als jij, in het begin vond ik het album erg matig (ok jij vond het niets dan haha)...maar na verloop van tijd wordt het beter en beter.
Nog steeds geen super vet album of zo maar wel erg goed.

Grappig Hoe noemen ze dat ook alweer in musicmeter-taal? Eentje die je vaker moet draaien voordat het lauw wordt. Hoe dan ook: toppertje. Ontspannend staaltje musica.

Bedoel je een groeiertje? Dat zie ik mensen wel vaak zeggen.

Sterk, sfeervol album. Nas die eindelijk weer eens toffe producties heeft en op wat clichés na goed uit de verf komt. Toch is Marley wel de man die dit album maakt voor mij met een dope flow/stem en als producer van bijna alle tracks.

haha, vage clip man, die patience
nooit gezien nog
nah mean is echt een dope nummer en video is ook tof

Goed album. Leuke nummers met heel sterke teksten van de beide heren, dat zie je ook terug in de titel: Distant Relatives -> we zijn allen familie van elkaar, iedereen is gelijk en verdient gelijke kansen (luister bijv. naar Africa Must Wake Up). Leuk ook dat Nas, één van de beste rappers wat mij betreft, besloot samen te werken met een reggae-artiest als Damian Marley; want het resultaat is zeker niet slecht!

Er staan helaas wel wat missers op deze plaat, maar het is toch veelal chille muziek met als beste nummers: In His Own Words, Africa Must Wake Up, As We Enter en Patience. Bij Patience kun je echt helemaal wegdromen.

3,5 sterren

Best een aardige wisselwerking tussen beide heren die helaas niet interessant genoeg blijkt voor een heel album.

Want?

Rond de release heb ik deze ongelofelijk veel geluisterd en toen kon ook elk nummer mij bekoren. Nu, 2 jaar later, vind ik het nog steeds een heerlijke samenwerking al heb ik tegenwoordig wel meer moeite met de zwakkere stukjes. Waar ik mij in het begin bijvoorbeeld niet aan Lil' Wayne ergerde is mijn ergenis nu dermate groot dat ik 'My Generation' na Damian's stukje afkap. Verder vind ik de solo op het einde van 'Africa Must Wake Up' vrij matig, hij begint aardig maar echt spannend wordt het nooit. Nou zorgen een sterke Nas (dat was een tijdje geleden) en vooral Damian ervoor dat ik door die kleine minpuntjes heen kijk en dit nog altijd een buitengewoon lekkere plaat vind. Simpelweg kwaliteits-hiphop met een paar lepeltjes reggae.
Ga in de zon zitten, steek er nog één op en droom weg, vooral bij de echte uitschieters Patience, Strong Will Continue. Daarnaast kan je af en toe even opspringen uit je stoel voor nummers als As We Enter en Nah Mean(!!!!).

Helaas niet zo tijdloos als ik in eerst instantie dacht. 4*

Dees deze zomer echt heel erg veel geluisterd, op aanraden van vrienden van me. Echt heel relaxte plaat. Inderdaad wat cliché onderwerpen en 't is allemaal niet heel erg spannend, maar dat maakt mij eigenlijk niet zo uit. Beats zijn bij tijd en wijle echt heerlijk, ik houdt van Damians accent en Nas komt gewoon steady. Overduidelijk hoogtepunt is voor mij Patience, met Count Your Blessings op een goede tweede.

Verder zakt de plaat nergens echt heel erg in en behoudt het de gehele 13 nummers die lekkere reggae-achtige vibe. Zoals de user boven mij al zegt: geniet van de zon, steek er eentje op en droom lekker weg.

Deze plaat blijft genieten

Album staat ook 12 jaar na de release nog mooi overeind. Nah Mean is wel zo'n gruwelijke banger. Verder ben ik wel gevoelig voor het heal-the-world sfeertje als het in zo'n vette hiphop/reggae mix wordt gegoten. Patience vind ik prachtig.