menu

Brendan Perry - Ark (2010)

mijn stem
3,81 (53)
53 stemmen

Australiƫ
Electronic / Wereld
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Babylon (6:08)
  2. The Bogus Man (6:11)
  3. Wintersun (6:02)
  4. Utopia (5:56)
  5. Inferno (6:38)
  6. This Boy (6:59)
  7. The Devil and the Deep Blue Sea (7:35)
  8. Crescent (9:35)
totale tijdsduur: 55:04
zoeken in:
avatar van thebestfreaks
4,0
Brendan Perry is niet vies van electronica; op Ark maakt hij er veel gebruik van. Hij doet dat op zijn geheel eigen, en prachtige, wijze. De composities, de stem, waarbij de Dead Can Dance-sferen op momenten bijna tastbaar zijn, worden gedragen op een ogenschijnlijk rijk instrumentarium. Maar Perry gaat voorbij Dead Can Dance. Op zijn website geeft hij een mooie uitleg hierover.
Prachtig !

avatar van deric raven
3,5
Eindelijk een nieuw album.

avatar van aERodynamIC
4,0
Is het heel raar als ik zeg dat juist Brendan Perry mij altijd het serene Dead Can Dance gevoel wist te geven? Op de één of andere manier heeft zijn stem iets rustgevends waar die van Lisa Gerrard juist avontuurlijker is. Ook zij weet mij soms rust te geven maar toch anders.
Misschien omdat mannenstemmen dit sowieso wat makkelijker voor elkaar krijgen bij mij.
Het heeft elf jaar geduurd eer Perry met een opvolgend solo-album op de proppen kwam en zelfs nu is het nog niet makkelijk om aan Ark te geraken. Een officiële release datum moet nog steeds komen, maar het album is in elk geval al te koop bij zijn optredens.

Zodra Babylon van start gaat verkeer ik al weer in etherische sferen zoals dat bij Dead Can Dance ook wel eens voorkomt, en met deze mededeling vertel ik natuurlijk gelijk dat Ark behoorlijk dicht tegen Dead Can Dance zelf aanschuurt.
Toch heeft Ark ook genoeg 'eigens'. Electronica wordt hier heel mooi ingezet en geeft het gek genoeg soms een Massive Attack-achtig sfeertje mee en dat is goed te horen op The Bogus Man.
Het ademt iets mysterieus zoals ook Massive Attack dat doet. Het is de stem van Perry die zorgt voor de bekende sfeer die je doet beseffen dat het geen Massive Attack is. Knap natuurlijk, en het laat horen dat zijn stem een enorm stempel drukt op het geheel. Een stempel? Een lakzegel! Het is majestueus genoeg.
Op Wintersun merk ik opeens wat nu de kracht was van Dead Can Dance: afwisseling en wisselwerking tussen Perry en Gerrard. Hoe mooi ik de stem van Perry ook mag vinden; het begint op dit nummer opeens te veel van het goede te worden lijkt het wel. Ik wil Lisa horen! Het klinkt ernstiger dan het is natuurlijk, want ook dit nummer is mooi, maar ik raak in een soort roes bij dit nummer. Dat kan fijn zijn, maar hier dwaal ik langzaam ietwat af.
De afleiding duurt maar even want Utopia ademt ergens een oosters sfeertje als je het intro hoort. Al snel horen we Perry een Dead Can Dance-achtig nummer zingen. Heel erg mooi en vooral uiterst sfeervol. Het is een knappe combinatie: het ietwat onderkoelde gezang tegenover een warme muzikale sfeer. Heerlijk nummer dus.
Inferno klinkt een stuk electronischer en heeft een duister sfeertje. Reptile71 is het op zijn album ook gelukt om een soortgelijke sfeer neer te zetten die ik erg waardeer.
Als je dit nummer hoort besef je ook dat het album ondanks zijn duidelijke sfeer toch diverse stijlen bevat. Dit is zwaar uitgedrukt, maar zet dit nummer tegenover een paar voorgangers en je hoort het wel degelijk. Ook dit nummer vind ik weer ijzersterk.
This Boy lijkt heel even iets jazzy-achtigs te krijgen maar dat wordt snel omgebogen door de synths die er een oosters tintje aan geven terwijl de basis van het nummer wederom donker en onderkoeld is en zelfs vrij monotoon te noemen. Ook hier laat Massive Attack me niet geheel los, ook al ligt het er niet heel erg dicht bij om van een invloed te spreken (laat staan dat Perry zich daardoor überhaupt zou laten beinvloeden).
The Devil and the Deep Blue Sea klinkt gelijk al aardig electronisch: de basis geeft het een sombere sfeer maar daarover juist flarden lichtere synths die het juist een verhelderende toon mee weten te geven. De term 'luchtig' kan vermeden worden, want dat is het zeker niet, maar het is wel een bijzondere gewaarwording.
Crescent is het achtste en laatste nummer van Ark. Het gaat dromerig van start. Ook hier horen we oosterse elementen terug waarmee de Dead Can Dance-link weer sprekend is geworden.
Er zit door het hele nummer een mooie opbouw die uiterst subtiel is maar wel degelijk voelbaar. Nergens krijgen we een explosie of uitbarsting; wel een uiterst fraai stukje muziek aan het einde. Het lijkt haast een aparte song in een song.

Ik ben behoorlijk onder de indruk van dit solo-album en moet beschamend toegeven zijn vorige niet te kennen. Waar ik Lisa Gerrard wel meer ben blijven volgen daar ben ik Brendan Perry blijkbaar uit het oog (of moet ik zeggen oor) verloren.
Hoe dan ook heb ik dat met beluistering naar Ark vast weer goedgemaakt en kan ik zeggen dat het een zeer mooie cd is geworden.

avatar van archangel9
3,5
Those where the days! De tijd waarin Dead Can Dance furore maakte markeert voor mij een periode waarin ik langzaamaan steeds intensiever met muziek omging en mijn eigen smaak ontwikkelde. Toen het schijnbaar onafscheidelijke duo uiteen ging leek het bijna onmogelijk beiden los te zien van elkaar. Hoewel? Lisa bracht al eerder haar zeer geslaagde solodebuut The Mirror Pool uit (haar meest gevarieerde en beste werk). Later kwam Perry met zijn gewaardeerde album The Hunter. Hoewel ik beide solowerken prachtig vond kon ik mezelf er niet van weerhouden af en toe terug te verlangen naar Dead Can Dance. Het is gezeur, ik weet het! Maar hoe dat duo zich elkaar in de staart beet was ongeëvenaard. Het hemelse geluid van de niet altijd navolgbare Lisa tegenover de 'down to earth' crooner Perry. Perfect in balans.
Elf jaar na The Hunter komt Perry dan met een nieuw Album. Van zijn sonore stemgeluid hebben we niet lang geleden al mogen genieten in bijdragen aan Ovations van Piano Magic. Zijn stem verwarmt en ontnuchtert je tegelijkertijd. Zonder Lisa komen die kwaliteiten zoveel te meer naar voren. Want wie zou niet verbleken naast haar? Zij is geen zangeres, ze is een natuurverschijnsel.
Ark klinkt vertrouwd. Alsof we thuis komen. Ondanks de mysterieuze sfeer. En klinkt precies zoals we Brendan kennen: evenwichtig, somber maar niet neerslachtig, donker maar niet verstikkend en altijd toegankelijk. De melodieën mooi en monotoon. Gedragen en majestueus schrijden de composities voort. De inventieve maar niet te ingewikkelde en door wereldmuziek geïnspireerde ritmes kennen we ook van Dead Can Dance en verluchtigen de sfeer. Horen we nieuwe dingen? Nauwelijks. Of het moet het gebruik van elektronica zijn dat nu meer op de voorgrond treedt dan ooit. Maar Perry had in zijn Dead Can Dance tijd al in diverse interviews gezegd dat elektronica en het stoeien daarmee hem even mateloos interesseert dan muziek van vervlogen tijden en andere volkeren. Is het erg dat we nauwelijks iets nieuws horen? Neen. Meer dan ooit valt in Ark alles perfect op zijn plek. Alle elementen komen samen in gesublimeerde vorm.
Zijn er prijsnummers te ontwaren op Ark? Wel, er zijn een aantal songs die noemenswaardig zijn zoals Babylon vanwege de prachtige orkestrale geluid, de mooie melodieën en het effectieve gebruik van percussie, Utopia dat gedrenkt is in even mooie melodieën die altijd smaakvol en nooit te weelderig zijn. Maar het ware prachtnummer is de afsluiter: Crescent. Bekend van de live uitvoering met Dead Can dance tijdens hun laatste tour in 2005. Daar oogstte dit nummer alom bewondering. In de studio-uitvoering vormt dit nummer het spaarzame hoogtepunt van een album dat het niet van enorme pieken moet hebben. In dit nummer wordt je geleidelijk binnen gelokt en dan ineens zit je in een stroomversnelling, wordt je daadwerkelijk bij de strot gegrepen. Brendan laat zich hier ook qua zang meer gaan. Iets dat zelden voorkomt. Maar àls het gebeurt grijpt het je ook onmiddellijk. Want ook hierin is hij serieus èn effectief.
Voor wie bekend is met de wereld van Lisa en Brendan is dit album aangenaam thuiskomen, ondanks de electronica. En als je hier niet vertrouwd mee bent is het een verzameling composities waar je met gevoel en smaak van moet genieten. Een ingehouden rijkdom, een samengebald donker universum dat zich maar langzaam prijs geeft maar tegelijkertijd aangenaam toegankelijk is en bestand is tegen vele draaibeurten.

avatar van aERodynamIC
4,0
Erg goed geschreven (fijn dat users er de moeite voor willen nemen)

avatar van Chameleon Day
4,5
Mooi, maar het voegt niet veel toe aan wat we al van Dead Can Dance kennen. Dit album doet me wat sfeer betreft nog het meest denken aan 'Within the Realm of a Dying Sun'

avatar van raymondkeuters
5,0
Super album. Ik vind The Devil and the deep blue See echt geweldig!

avatar van VanDeGriend
5,0
Eindelijk dan. Ik zie dat Crescent hier ook op staat. Toevallig gisteren nog de DCD liveopname van dat nummer uit 2005 gedraaid. Fenomenaal!

avatar van Edwin
4,0
De absolute grootmeester onder de hedendaagse componisten slaat terug. Ruim 10 jaar na het sobere Eye of the Hunter trekt Brendan Perry weer alle registers open met een bijzonder fraai resultaat. Toch mis ik iets. Hij grossiert op dit album weliswaar in melodieën waar hij ten tijde van Dead Can Dance het patent op had, maar de intense drive en zwaarte van nummers als Xavier van Within the Realm of a Dying Sun, Ulysses van The Serpent's Egg of Black Sun van Aion mis ik hier. Ook kiest hij op dit album meer voor het gebruik van ritme-samples, wat ten koste is gegaan van de smaakvolle akoestische percussieinstrumenten die op de albums van DCD altijd hun plaats in het klankbeeld opeisten. Dat laatste vind ik echter niet per definitie een gemis, want het gebruik van de samples voelt als een natuurlijke evolutie en geeft het album een eigentijds karakter. De indruk die resteert na een week van intens beluisteren is dan ook zonder meer positief, samengevat een album met breed gedragen, verhalende composities, die meeslepend aan je voorbij trekken. Brendan bewijst andermaal dat hij nog steeds op zeer eenzame hoogte staat. 4*

avatar van Lost
2,5
wat laat opgemerkt maar nu dubbel zoveel plezier... Hey, hey wat doet het deugd de zalvende stem van Perry opnieuw in volle glorie te horen... samen met zijn soundscapes wordt dit weer een uurtje genieten...

avatar van VanDeGriend
5,0
Dit moet zo'n beetje het album zijn waar ik het meest naar uit heb gekeken in...wat zal het zijn...een jaar of 10?

Ingewijden weten natuurlijk dat Brendan de mannelijke helft van het fameuze en vooral ook fenomenale Dead Can Dance is geweest. Een band waar ik in de jaren ’80 verknocht aan raakte, maar in eerste instantie vooral door de hemelse gezangen van de onaardse Lisa Gerrard. In de loop der jaren ben ik juist Brendan Perry meer gaan waarderen. Wat mij betreft is zijn stem met het vorderen van zijn leeftijd alleen maar mooier geworden. Ik denk zelfs dat ik het de mooiste mannenstem vind die ik ooit gehoord heb al kan de euforie van het moment van invloed zijn op dit statement. Evengoed schiet me nu geen andere naam te binnen. Ja, ok, eentje dan. Scott Walker maar ook die haalt het niet en verdient zijn sterren ook in een genre dat me net een tikje minder raakt.

Goed, 10 jaar naar uitgekeken dus. Zijn laatste album, het prachtige Eye of the Hunter, dateert van 1999. Hoeveel geboortes, banen en minder gezellige life events is dat geleden zeg. De tijd gaat snel. Sneller nog dan ik dacht want dat er zo’n lange periode voorbij gegaan was, stond me niet direct bij. Daar is Eye of the Hunter ook te vaak voor in de speler. Die plaat verveelt nog geen moment en hoort, kennelijk al 11 jaar, tot de platen die ieder jaar nog hoog in mijn rotatielijst terecht komen. Dan blijft hij gevoelsmatig van deze tijd hé. Enfin, je kunt je voorstellen dat ik de release van Ark met genoegen en enige spanning tegemoet zag. Zelfs nieuwe releases van mijn favoriete bands gaan vandaag de dag, blasé als ik ben geworden, achteloos de speler in terwijl ik de vaatwasser leeg ruim.

Zo niet bij Ark. Gewacht op een avondje vrij, licht uit, pittig dure koptelefoon op en Ark voor het eerst afspelen. En..ik ben echt helemaal omver geblazen. Wat een ge-wel-dige plaat vind ik dit. De ingrediënten zijn voor iemand met een hang naar theatrale, gedragen, melancholische, duistere langere stukken ook allemaal weer aanwezig. Het zal heus met mijn vorderende leeftijd te maken hebben dat ik klaagzangen van mannen van middelbare leeftijd verkies boven gestuiter van de trend of the week. En ik sluit ook enige vooringenomenheid niet uit maar jongens…als je majestueus voortslepende nummers als Wintersun, Utopia en het tot tranen roerende This Boy niet mooi vindt, zou ik de EQ test van Intermediair voorlopig niet doen.

Echter, door deze nummers te noemen, doe ik eigenlijk de andere songs te kort. Babylon kende ik al maar dan als Sanvean van de Dead Can Dance tour uit 2005. Dit geldt tevens voor Crescent. Ik ben blij dat deze nummers op Ark staan. Ze passen uitstekend bij de sfeer van het gehele album. Een album waarbij de zonnestraal nagenoeg ontbreekt. Alleen bij The Devil and the Deep Blue Sea bespeur ik vaag iets van luchtigheid. En dat is direct een van de minieme kritiekpuntjes die ik zou kunnen hebben op Ark. De elektronica stoort mij in het geheel niet. Integendeel, het is smaakvol gedaan, komt nergens geforceerd over en het geeft het album iets eigentijds terwijl de kans dat dit ooit gedateerd gaat klinken, door de stem van Brendan en de prachtige melodieën evengoed nihil is.

Hier en daar lees ik nog dat de teksten van Brendan wat al te theatraal verhalen over de grote issues op aarde. Hoewel dit mogelijk op twee nummers inderdaad net aan is, boeit het uiteindelijk ook geen zier. Als Brendan Perry met zijn stem op deze melodieën de Vaarbijlage van de Telegraaf voordraagt, is het nog steeds prachtig.

Voor het eerst in jaren direct 5 sterren voor een recent uitgebracht album. Horen is geloven

avatar van Premonition
3,5
Al vanaf 2005 ben ik blij gemaakt met de aankondiging van een nieuw album van Perry. De verwachtingen werden met het jaar daarom meer hooggespannen. De opmerking van Perry dat het album meer gitaargeorienteerd zou worden dan Eye of the Hunter, deed mijn verlangen naar de release naar ongekende hoogten stijgen. Dan komt hij eindelijk uit, eerst bescheiden te downloaden via de website (wat ik direct deed), dan ook via de normale officiele wegen. Omdat ik alles van DCD en Perry heb en wil hebben, heb 'm ook gekocht, maar ai wat een teleurstelling na die hoge verwachtingen. Gitaargerorienteerd, aan m'n hoela, het is electronica wat de klok slaat. Dat hoeft niet erg te zijn, maar nergens wordt hier het niveau van, pak 'm beet "Anywhere Out of the World" gehaald. Oke, da's niet eerlijk, dat is een meesterlijke song zonder gitaren van een meesterlijk album, maar dat album werd wel door een andere user hier aangehaald. Dat niveau, maar veel belangrijker, dat gevoel en sfeer en de urgentie, wordt hier bij lange na niet gehaald. Zijn stem blijft een genot om naar te luisteren en ook zijn volgend album zal ik gewoon binnenhalen, maar mijn verwachtingen zijn behoorlijk bijgesteld.

avatar van reptile71
VanDeGriend schreef:
Babylon kende ik al maar dan als Sanvean van de Dead Can Dance tour uit 2005.
Saffron
Sanvean is natuurlijk een gouwe ouwe van DCD.

De 2005 live versie van Crescent is iets sneller en voelt bij mij denk ik wat intenser.

VanDeGriend schreef:
Alleen bij The Devil and the Deep Blue Sea bespeur ik vaag iets van luchtigheid.

Ik lag heerlijk relaxt op de bank naar dit album te luisteren en The Devil and the Deep Blue Sea sprong er bij mij ineens uit. Het was alsof ik meegenomen werd in een waanzinnige lekkere flow. Er wordt een prachtig effect bereikt als op 2:14 ineens de beat erin komt. Het lijkt hierdoor alsof er een versnelling in het nummer komt. Mogelijk is dat precies dat wat luchtige wat je erin ervaart samen met het vrij hoopvol klinkende synthgeluid. Wat een zalig nummer!

avatar van VanDeGriend
5,0
reptile71 schreef:
[Saffron[/i]
Sanvean is natuurlijk een gouwe ouwe van DCD.
Yep. Uiteraad!

avatar van VanDeGriend
5,0
Berichten over het optreden van Brendan in Utrecht verplaatst naar Brendan Perry

avatar van herman
Berichten verplaatst naar Dead Can Dance

avatar van Chameleon Day
4,5
Mooi promotiefilmpje voor het album Ark. Prachtig hoe Perry woont - en werkt - in dat kerkje ergens in de Ierse bossen (maar wel een beetje (te) donker).

avatar van AOVV
3,5
Dit is een album dat even moet rijpen voor het echt openbloeit, denk ik... hoop ik ook een beetje, want op dit ogenblik ben ik niet echt onder de indruk, en dat na toch zo'n 5 à 6 luisterbeurten (het staat wel al vrij lang op m'n iPod).

De stem van Brendan Perry moet je ook liggen; als die je ligt, ga je hier wel van houden, want muzikaal zit het erg fraai in elkaar.

3,5 sterren voorlopig

avatar van Chameleon Day
4,5
Bij mij is het album idd wat gegroeid. Ik zat eerst op 3,5*. De sfeer grijpt uiteindelijk toch wel. En de melodieën zijn sterk. Maar veel nieuws brengt Perry niet, afgezien van de meer electroniche benadering die de sfeer van het album echter nooit bepaalt of domineert.

Aquila
Ik ben in de loop der jaren meer van de Perry -songs gaan houden bij DCD dan die van Gerrard. Wat een stem. Aangewakkerd door de YouTube samples van het concert in De Dom en wat andere oudere live-opnames eigenlijk niet geaarzeld Perry's nieuweste dan maar 'blind' ('doof') te kopen. Ik ben er niet kapot van. Helaas.

Ik heb gisteren Serpent's Egg ook nog maar eens gedraaid om te kijken waar het verschil dan in zit. 'Severance' - dat bovenaardse lied is zeker buitencategorie, maar ook een spanning 'ls 'Kingdom of the Blind' is hier ver te zoeken.

Ik kom niet verder dat ik het een erg saaie en weinig betoverende plaat vind. Laatste zetje wordt gegeven door een armetierige drumprogrammering waar ik écht niet blij van wordt. Geen diepte, geen spanning, geen dwingende ritmes. Te lange nummers,... Op zich geen musts als er schoonheid uit iets anders wordt gehaald. Dat is helaas alleen Perry's stem en niet de composities. En voor die combinaties kan ik terugvallen op eerder werk.

[Zojuist foto's genomen. Ik wordt kritischer in mijn collectie wat mag blijven en wat moet gaan. Ik zet m'n CD-exemplaar zometeen op eBay].

avatar van raymondkeuters
5,0
en.... wat staat er hier op 1 in de jaarlijst van 2010?

[Music] The Pop Bunker Top Albums of 2010 | Pop Bunker - popbunker.net

avatar van Chameleon Day
4,5
Ja enne....is dat niet gewoon een of ander blog van een of ander individu? Dat zegt dan niet veel (lees: niks). Of zit ik er nu helemaal naast?

Aquila
In elk geval iemand die 12 albums in zijn Top 10 weet te persen.

avatar van Mjuman
Chameleon Day schreef:
Ja enne....is dat niet gewoon een of ander blog van een of ander individu? Dat zegt dan niet veel (lees: niks). Of zit ik er nu helemaal naast?


Dottore: 'k zou zeggen nodig 'em eens uit voor een goed digitaal, perzoonlijk gesprek, afgaand op die lijst: 12 i.p.v. 10 albums lijkt me al twijfelachtig, maar Eminem op 2 en Ark op 1; da divergeert nogal zou ik denken.

avatar van Premonition
3,5
Toevallig gisteravond weer eens afgespeeld. Ik blijf helaas bij mijn eerdere mening.

avatar van Chameleon Day
4,5
Premonition schreef:
Toevallig gisteravond weer eens afgespeeld. Ik blijf helaas bij mijn eerdere mening.


Nog een keer draaien dan!

avatar van raymondkeuters
5,0
Chameleon Day schreef:
Ja enne....is dat niet gewoon een of ander blog van een of ander individu? Dat zegt dan niet veel (lees: niks). Of zit ik er nu helemaal naast?


Haha, had het zelf nog niet eens goed bekeken. Vind vooral mooi dan dat ie 12 albums in z'n top 10 zet... Zal 't nog eens goed gaan lezen.

avatar van joxxah
Goed nieuws in Brendan Perry's nieuwsletter van vandaag:

...As well as material from Ark and Eye of the Hunter, I will be performing new songs from my forthcoming album which I intend to record this coming summer at Quivvy Studios followed by a european concert tour in september.

avatar van Broem
4,0
Toch echt wel een wonderschoon album wat Brendan Perry heeft afgeleverd. Hij laat horen dat de DCD invloeden kunnen leiden tot een toegankelijker album voorveen breed publiek. Toegankelijk omdat het meer crossover is dan ik gewend ben bij zijn DCD albums. Lisa Gerrads stem is echter net dat extraatje wat ik mis. Ik vind deze solo van Brendan echter beter te verteren dan het solospel van Lisa. Ik heb hetzelfde met Lisa Hannigan. Haar solo albums halen het niet bij de prachtige cd's die ze met Damien Rice heeft gemaakt. Misschien iets met de juiste balans te maken. Voor de puristen onder ons, de dubbele 180 Gr. Lp versie van The Ark is waanzinnig van kwaliteit. Een standaard waar het hedendaagse vinyl toe in staat is. Smullen.

avatar van Twinpeaks
3,5
Bij aanschaf heel erg veel beluisterd,maar daarna was ik hem zo spuugzat dat ik hem onder in de kast heb gegooid.En waarom eigenlijk ,want het is een hele solide en mooie plaat.Mooi gebruik van de electronica zonder dat het storend word.Daarover heen de bezwerende stem van Perry met zijn ietwat hoogdravende teksten.Misschien toendertijd teveel tot me genomen,maar sinds begin dit jaar met mate zo' n 1 x per week gedraaid en dat maakt het voor mij een 3 en halve ster album.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:58 uur

geplaatst: vandaag om 15:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.