menu

Pain of Salvation - Road Salt One (2010)

mijn stem
3,54 (64)
64 stemmen

Zweden
Rock / Metal
Label: Inside Out

  1. What She Means to Me * (0:49)
  2. No Way (5:26)
  3. She Likes to Hide (2:57)
  4. Sisters (6:15)
  5. Of Dust (2:32)
  6. Tell Me You Don't Know (2:42)
  7. Sleeping Under the Stars (3:37)
  8. Darkness of Mine (4:15)
  9. Linoleum (4:55)
  10. Curiosity (3:33)
  11. Where It Hurts (4:51)
  12. Road Salt (3:02)
  13. Innocence (7:13)
  14. Tip Toe Two * (5:32)
  15. No Way [Extended] * (7:48)
  16. Road Salt [Extended] * (4:40)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 51:18 (1:10:07)
zoeken in:
avatar van Nicholas123
4,5
Heerlijk trouwens hoe in Innocence het woord "innocence" zo tergend lang opgerekt wordt.

avatar van jellylips
3,5
Of Dust, wat geweldig is dat ook. Had zeker langer mogen duren of uitgebouwd worden!

Misterfool
wat is er een godsnaam gebeurt met pos. Alle albums tot en met be waren instant progmetal klassiekers. geweldig gitaarspel, geweldig stem, briljante nummers. Scarsick was wat minder maar nog steeds een erg gedurft album met prachtige nummers.

Dit is niks meer en minder als een gezappige, oversentimentele popplaat. P.O.S is heel diep gevallen.

1,0
De weg kwijt is mijn eerste reactie. Ik merk al jaren dat POS krampachtig een stijl probeert te vinden waarmee het succes kan hebben sinds de hoogtij dagen in 2001/2002.
Dit heeft niks meer te maken met metal/progressieve rock.
Ik hoor blues invloeden, musical, veel ballad achtige passage en een beetje rock.
Ze gokken op de dames denk ik. Jammer dat er van een hemel bestormende band met een Change the World message, niks meer over is.
Let wel de muziek is niet slecht en er wordt zoals gewoonlijk
goed gezongen. Maar het raakt me niet meer. Het voelt onecht.

avatar van Alarum
4,0
Ah het nieuwe album van Pain of Salvation. We konden al goed merken aan de vorige EP dat ze wederom een nieuwe richting ingeslagen waren. Tjah, Daniel is nu eenmaal een gast die niet weet wat ie wil? Of noujuist te goed weet wat ie wil.

Maargoed, het album. Zoals ik al zei, een nieuwe weg. In mijn mening zeker geen slechte weg, vocaal is er natuurlijk weer helemaal niets mis met PoS. Daniel zingt weer de sterren van de hemel, met meer emotie dan welke zanger(es) dan ook. Neem nou "Sisters".. wat in mijn ogen het mooiste nummer op deze plaat is. De productie is rauw, maar dat past bij de cd vind ik. Ik vind het ook geen slechte cd, maar er staan toch iets teveel nummers op waarvan ik zeg "mwaoh" om het niet een hele hoge waardering te geven. Zoals "Curiosity" en "Where it hurts".

Ik geef het album 3,5*.

mpaasman
Ik heb het album nu een kleine week en heeft een paar luisterbeurten geduurd om aan de nieuw ingeslagen weg te wennen, maar ik ben om!

Fantastisch hoe de heren van POS met elk album weer weten te vernieuwen. Ik begrijp daarom ook een aantal van onderstaande (negatieve) reacties niet. Bij progressieve muziek gaat het juist om vernieuwing.

Hou je van POS ten tijde van TPE? Blijf die dan opzetten zou ik zeggen.

Ik zet deze nog eens op

avatar van Tha)Sven
4,5
dropje schreef:
De weg kwijt is mijn eerste reactie. Ik merk al jaren dat POS krampachtig een stijl probeert te vinden waarmee het succes kan hebben sinds de hoogtij dagen in 2001/2002.
Dit heeft niks meer te maken met metal/progressieve rock.
Ik hoor blues invloeden, musical, veel ballad achtige passage en een beetje rock.
Ze gokken op de dames denk ik. Jammer dat er van een hemel bestormende band met een Change the World message, niks meer over is.
Let wel de muziek is niet slecht en er wordt zoals gewoonlijk
goed gezongen. Maar het raakt me niet meer. Het voelt onecht.
Als je je verdiept in de geschiedenis van progressieve rock dan kunnen ze met dit album niet beter in de buurt van die sfeer komen. Beetje onzin dus.

Misterfool
die sfeer is nou juist wat ik hier mis. Dat ze op dit album weinig progressie laten zien vind ik niet erg maar dat zoete gezappige sfeertje wat ze hier neer zetten. Vreselijk.

avatar van Nicholas123
4,5
Ze laten op dit album juist ontzettend veel progressie horen. Het is wel weer duidelijk dat sommige o zo "open minded" progfans stiekem gewoon zo flexibel als een heipaal zijn. Verandering is niet altijd slecht, en "progressief" staat helemaal niet gelijk aan complex, episch, technisch en moeilijk. Dat emotionele en melodieuze hebben ze altijd al gehad, het gaat nu alleen gepaard met wat warmere en (dare I say) minder geforceerde instrumentale begeleiding.

Misterfool
Ik ben het absoluut niet met jouw eens. sowieso ben ik juist wel heel snel enthousiast over een verandering van geluid. Groot king crimson fan dat ik ben juig ik zelfs elke verandering toe. deze nummers kunnen bij mij echter geen spanning opbouwen en beklijven me nergens. Dat mensen hier progressie hier in kunnen horen!

avatar van Nicholas123
4,5
Wat versta je eigenlijk precies onder progressie, Misterfool?

avatar van Tha)Sven
4,5
Nicholas123 schreef:
Ze laten op dit album juist ontzettend veel progressie horen. Het is wel weer duidelijk dat sommige o zo "open minded" progfans stiekem gewoon zo flexibel als een heipaal zijn. Verandering is niet altijd slecht, en "progressief" staat helemaal niet gelijk aan complex, episch, technisch en moeilijk. Dat emotionele en melodieuze hebben ze altijd al gehad, het gaat nu alleen gepaard met wat warmere en (dare I say) minder geforceerde instrumentale begeleiding.
Haha, precies wat ik ook dacht

voltazy
Tha)Sven schreef:
(quote)
Haha, precies wat ik ook dacht


me to (vooral dat met die heipaal)

Misterfool
Nicholas123 schreef:
Wat versta je eigenlijk precies onder progressie, Misterfool?


Een mooie vraag waar ik eerlijk gezegd even over na heb moeten denken. Volgens mij moet men progressie altijd ten opzichte van het gehele euvre van een artiest zien. Een album dat progressie vertoont is een goede aanvulling op dat euvre. Niet elk album dat progressie vertoont hoeft daadwerkelijk een totaal andere stijl te hebben, vaak is dit echter wel het geval. Een mooi voorbeeld vind ik het euvre van Talk Talk dat bij elk album dichterbij het postrock geluid komen waar ze ook terecht voor geroemd worden. Nou terug naar dit album. Als je het euvre van pain of salvation bekijkt is dit niet s' werelds meest verassende album. Een verandering van stijl is het zeker maar ik word nergens van mijn stoel geblazen. Ook zie ik niet zo snel hoe ze met deze stijl zich kunnen onderscheiden van andere bands. Ik vind dit album dus geen goede aanvulling op hun euvre. Naar mijn idee zit er in dit album geen progressie.

En om de heipaal theorie maar eens te onkrachten. het laatste album van The Mars Volta laat mij ook een wat simpeler, minder hektisch en sferischer geluid horen. Bij dat album weten de nummers mij echter wel te intresseren!

avatar van Nicholas123
4,5
Ok, dat is duidelijk. Ik denk dat zoiets vaak ook in kleine dingen zit waardoor het net wel of net niet overtuigd en dat vervolgens een mening over progressie zich hier bij aansluit.

Persoonlijk vind ik dat ze zich met dit album juist wel onderscheiden van andere bands. Het is geen pure prog meer en het is weliswaar wat toegankelijker. Daar tegenover staat het jazzy drumwerk van de nieuwe drummer, de vocale acrobatiek van Gildenlow en het prachtig warme toetsengeluid. In mijn optiek hebben ze gedurfd hun muziek als het ware te strippen tot er alleen nog het skelet overblijft om hier vervolgens een ontzettend warm en intiem geluid van te maken waar zang en toetsen de boventoon voeren.

avatar van james_cameron
3,0
Deze plaat lijkt zo weggelopen uit de jaren '70, compleet met passend kale produktie. Het is allemaal niet slecht gedaan, maar ik vind de meeste songs flauw en langdradig. Slechts tegen het einde wordt het geheel een beetje heavy; voor die tijd is de plaat behoorlijk slaapverwekkend. Niet echt mijn ding, vrees ik.

avatar van Nakur
Ik was zwaar fan van pain of Salvation. BE heeft lange tijd op de nummer 1 positie op de lijst ingenomen, Remedy lane was een persoonlijke revolutie op muzikaal gebied en zelfs Scarsick was bij momenten geniaal. Maar het hoeft van mij niet meer. Na het Eurovisie optreden en de laatste videoclip durf ik niet verder te kijken. En ik heb beide filmpjes op youtube nieteens afgekeken. Ik had bij de eerste halve minuut al plaatsvervangende schaamte. En wil de herinneringen aan de eerdere albums niet verdoezelen. Zo te zien is PoS bezig op dezelfde tour als collega's Evergrey bij Monday Morning Apocvalyse. Noem het bekrompen, maar ik ga niet verder opzoek naar muziek van het nieuwe album omdat ik het niet pik. In mijn hoofd zijn ze gestopt op hun hoogtepunt.

Ozric Spacefolk
Ik houd het kort: deze plaat had als soloplaat van Gildenlow uitgebracht moeten worden.

avatar van Alarum
4,0
Mij kennende na vele VELE luisterbeurten erbij, schaaf ik mijn mening toch wat bij, elk nummer is op zichzelf al sterk, en hoe vaker ik het hoor, hoe beter de cd. Ik kijk dan ook echt uit naar road salt two, of hoe die dan ook gaat heten.

0,5* omhoog!

avatar van Torch
4,0
hmmm toch een teleurstellende plaat na meesterwerkjes als Remedy Lane en Be.
Scarsick is achteraf duidelijk een 'transformatie' plaat geweest..... die ik overigens ook nog erg goed vind.

Maar!.... als je Tell Me You Don't Know en het werkelijk verschrikkelijke Sleeping Under the Stars vervangt door de betere nummers van de ook dit jaar uitgebrachte EP 'Linoleum' (Mortar Grind en Gone) dan is het toch nog een alleszins genietbaar geheel

maar de PoS editie van Road Salt scoort bij mij niet hoger dan 3,5 ster.

avatar van THEMARSVOLTA
Al iets bekend over Road Salt Two?

avatar van king_pin
4,0
Volgens mij las ik ergens dat ie in Maart uit zou komen.
Maar of dat recent was weet ik niet meer

Ik vond Scarsick al lastig te behappen, maar deze plaat is zo mogelijk nog minder. Ik haak even af en houd het voorlopig bij de oudere albums.

avatar van StrangeFruit.
4,0
king_pin schreef:
Volgens mij las ik ergens dat ie in Maart uit zou komen.
Maar of dat recent was weet ik niet meer


Ze hadden het inderdaad eerst over begin 2011, maar daar is nu alweer verandering in gebracht.
Zoals het er nu naar uitziet wordt het zo rond November, zeg maar eind dit jaar. Unfortunately nog even wachten dus..

avatar van king_pin
4,0
Zojuist de extended edition geluisterd, met een andere intro track (What She Means to Me) en een paar extra coupletten in 'No Way' en een extra instrumental break in 'Road Salt' (wat afbreuk doet aan t nummer helaas).
Voegt weinig toe aan het geheel.

avatar van feenah
4,5
Hoe zeer ik ook mijn best om dit album te blijven beluisteren om toch maar iets meer te ontdekken, moet ik toch concluderen dat dit een ok album is, met goede nummers, maar ik vind geen enkele uitschieter. Geen enkel liedje dat blijft hangen.
Zal het binnen een paar maand nog eens proberen.

avatar van feenah
4,5
Kijk, na tien keer RS2 te hebben beluisterd en zeer goed bevonden te hebben, dacht ik om eens terug te grijpen naar "den witten". Ik weet niet hoe het komt, maar deze keer vond ik deze cd wel zeer te pruimen. Komt het doordat ik deze nieuwe stijl gewoon moest worden en lukt dit beter bij RS2?
Misschien moesten ze eerst 2 en daarna 1 uitbrengen?
Geen idee! Ik weet gewoon dat ik deze nu beter snap en daardoor wordt RS1 een erg goede cd.
Probeer het eens!

avatar van THEMARSVOLTA
Ook maar eens proberen. Bij RS2 viel bij mij ook gelijk het kwartje, fantastische plaat is dat. RS1 was al snel stof aan het verzamelen al staan er een aantal zeer goede nummers op.

avatar van lennert
4,0
Road Salt One is voor mij altijd een moeilijke plaat geweest omdat het echt zo'n enorme omslag is met wat ik van de band gewend ben. Metal is het helemaal niet meer en prog... ja, het is wel anders. Ik meende nog dat boze tongen beweerden dat de band hier dezelfde kant op ging als Opeth met Heritage, wat gewoon dikke onzin is. Opeth probeerde echt een jaren '70 progalbum uit te brengen, Pain Of Salvation pakt verschillende invloeden uit blues/roots/gospel/americana en tovert er alsnog een Pain Of Salvation uit. En het kan misschien zijn omdat mijn luisterkompaan eindelijk een PoS album goed vind, maar ik hoor dit keer ook echt beduidend meer mooie dingen voorbij komen dan de eerste keren dat ik de plaat luisterde.

Road Salt One gaat een beetje vals van start met het nog niet bijster boeiende No Way en ook She Likes To Hide doet het niet echt voor me. Maar dan komt daar Sisters, een van de mooiste en meer macabere ballads die de band tot nu toe heeft uitgebracht. Daniel Gildenlöw zingt in eerste instantie over een speelse situatie, om vervolgens de bom te laten vallen dat de vrouw waar hij verliefd, nee, opgewonden, door raakt toch stiekem wel heel erg lijkt op zijn vrouw omdat het haar zus is. Broeierig en macaber lied, en toch ongelooflijk mooi. Of Dust heeft dan weer prachtige gospel/roots vibes en met Linoleum en Curiosity rockt het toch ook nog best wel. Where It Hurts is dan weer een hartverscheurende ballad met topvocalen en afsluiter Innocense voelt dan nog het meest progmetal aan.

Road Salt One zal nooit mijn favoriet worden, maar onder alle ogenschijnlijke muzikale eenvoud gaan een paar ijzersterke composities schuil waardoor de plaat tegen verwachting in hoger scoort op mijn ranglijst dan ik initieel vermoedde.

Tussenstand:
1. Scarsick
2. Remedy Lane
3. Entropia
4. The Perfect Element I
5. Road Salt One
6. One Hour By The Concrete Lake
7. BE

avatar van RuudC
4,0
Wie mijn commentaar bij de vorige albums van Pain of Salvation gelezen heeft, zal nu waarschijnlijk net zo verbaasd zijn als ik. Ik had de band in alle eerlijkheid opgegeven. Ik vind het te artsyfarty, teveel style over substance en eigenlijk is er niets dat me aanstond. Wat ik alvast positief vond toen de plaat begon, was dat ik er 'slechts' vijftig minuten aan vast zit in plaats van zeventig.

De eerste verbazing komt al als PoS met een heel Amerikaans geluid komt. Ik hoor rhythm and blues, ik hoor americana, southern rock en later zelfs iets wat sterk neigt naar grunge. De sfeer wisselt tussen country, circussen (zoals van voor de oorlog) en carnivals zoals je dat in American Horror Story zou verwachten. Ook het style over substance wordt losgelaten. Het liedje krijgt echt de aandacht en eigenlijk heb ik er wel bewondering voor dat de band het doet met het speelse gemak. Zelfs de zang klinkt geweldig. Het voelt nu wel wat aan als zeuren, maar al die Amerikaanse stijlen zijn simpelweg niet echt mijn ding. Het wordt echt vol overgave verwacht en ieder nummer is duidelijk anders. Ik zag het niet aankomen, maar ik heb best wel wat bewondering voor wat Pain of Salvation hier doet.


Tussenstand:
1. Road Salt One
2. Remedy Lane
3. One Hour By The Concrete Lake
4. Entropia
5. Scarsick
6. The Perfect Element I
7. BE

Gast
geplaatst: vandaag om 12:13 uur

geplaatst: vandaag om 12:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.