Hoe mooi kan je een (debuut-)album openen? Wat een prachtige klassieke piano, trommels en violen met daaroverheen de fraaie stem van O'Connor. I Saw the Dead is echt heel erg mooi. Op titelsong Becoming A Jackal is goed de heldere productie te horen. Daardoor zijn de details en lagen in de muziek steeds goed te herkennen.
Op Ship of Promises kan je weer horen dat er ook weer niet zo'n groot verschil zit tussen dit debuutalbum en opvolger {Awayland}. Ook hier zo'n heerlijke - Arcade Fire achtige - versnelling, ondersteund door gitaren, drums, orgel en meer. Een echt prachtig nummer, net als The Meaning of the Ritual. Dit is juist een rustig meer gedragen nummer, een mooi contrast met de voorganger.
Er blijft voldoende afwisseling in deze plaat zitten: op Home spelen trommels, Spaanse gitaar en een achtergrondkoor een rol, voor weer een net andere luisterervaring.
The Pact lijkt wel een jaren '70 pophit: "You be my master and I'll be your fever..." op een lekker lopend - sort of Roy Orbison - deuntje. En het werkt ook nog bij mij, heel geinig, zo tussendoor. Het wordt gevolgd door één van de hoogtepunten van de plaat: Set the tigers free. Alles klopt hieraan: drummetje, piano, gitaartje, melodie, zang. Heel fraai!
En zo gaat het maar door. Want bijvoorbeeld ook Twenty Seven Strangers is vol in de roos. De slome drum, gitaar, zang en piano: het levert een echt mooi liedje op. Net als de rest van de nummers dus: wat weer een fraai mooi album oplevert.