Accept - Blood of the Nations (2010)

Godverdomme wat een lekkere plaat, luister hem nog regelmatig.

Ze kunnen wel van alles op de hoes zetten Maar als Udo van die kitscherige zooi uitbrengt en Accept van die goede, zoek elkaar eens op en maak weer een echt Accept album.

Als Accept het goede maakt en Udo het kitscherige, dan zou ik concluderen dat Accept Udo dus niet nodig heeft.

Wel als zanger

Ik vind van niet. Deze knakker levert uitstekend werk. Udo heb ik nooit de sterkste Acceptschakel gevonden. Dat zit hem wat mij betreft meer in de eenvoudige doch toffe heavy metal. Iets waar Blood Of The Nations uitstekend aan voldoet.
Maar goed, ik snap best dat enkele conservatievelingen willen blijven vasthouden aan de kleine in camouflagekleuren ruwe romanticus met een drilboor achter zijn adamsappel. Voor hen houdt het verhaal op. Ik laat me er iig niet door afremmen.

Eerlijk gezegd mis ik Udo niet en vind deze opvolger heerlijk klinken

Sluit me graag aan bij de positieve reacties hier. Geweldige plaat, knalt echt je speakers uit. Zeker een van de betere metal albums van de laatste jaren wat mij betreft. Echte ouderwetse kwaliteit. Ik mis udo totaal niet. Binnenkort de opvolger.............ben erg benieuwd of ze het hoge niveau vast kunnen houden.

Na veertien jaar zonder nieuwe Accept vanuit de studio, was daar de nieuwe. Met de Amerikaan Mark Tornillo als zanger, waarbij kan worden vermeld dat zowel gitarist Wolf Hoffmann als bassist Peter Baltes inmiddels ook in de VS woonden.
Tornillo was de derde zanger van de groep en de fout die ze met de tweede maakten, werd niet herhaald. Hij kan krijsen als originele zanger Udo Dirkschneider en blijkt bovendien over een fraaie "cleane" stem te beschikken. De band maakt daarbij niet de fout mooie liedjes te maken zoals voorheen wel eens misging. Het is 67 minuten knallen, waarbij langzamere nummers worden afgewisseld met snelle. Producer Andy Sneap droeg zorg voor een moddervet geluid, je hoort dat er sinds voorganger Predator veel is bereikt op dat terrein.
De twaalf nummers (gewone cd-versie) werden geschreven door de genoemde heren. Mevrouw Deaffy was inmiddels ex-manager en bovendien ex-partner van Hoffmann, zodat Tornillo dat lekker zelf deed.

Kortom, veertien jaren hebben de groep goed gedaan. Nadenken over wat de sterke punten waren, hoe die toe te passen in 2010, een passende zanger daarbij zoeken en sterke nummers schrijven. Omstreeks diezelfde tijd keerde mijn voorliefde voor scheurende gitaren terug en dit album was één van de oorzaken daarvan. Alsof je oude, verloren vrienden tegenkomt. Natuurlijk zat ik er dan niet meer zo onbevangen en gretig in als op mijn zestiende. Ben desalniettemin daarna hun discografie én die van Dirkschneider gaan uitzoeken en maakte best-of-cd's van hun oeuvre voor in de auto.

Vooral de eerste helft bevalt me goed met de Teutoonse furie zoals Accept het hier noemt. Fel uit de startblokken, massief vervolgend. Op de tweede helft is een midtempo nummer als New World Comin' lekker en de tekst viel me op; ik had gelezen dat Baltes christen was geworden, hoor ik daar iets van terug in de tekst? Het wordt gevolgd door het snelle No Shelter en als slot het iets langzamere Bucketful of Hate met in het koortje een charmant Duits accent.
Op streaming hoor ik voor het eerst bonustrack Time Machine. Die bezingt de uitvinding van professor Barabas en heeft een lekker gevoel.

Is dit lekker? Jazeker. Vier sterren.

Een erratum: wat ik schreef over mevrouw Deaffy is grotendeels fout. Pas in 2019 stopte ze als manager en dat ze ex-partner van Hoffmann blijkt niet als ik rondkoekel. Ik moet me ook niet op het podium van Shownieuws begeven én mijn bronnen beter checken... mijn excuses.

Het is Accept week(end) in huize Edwynn! Gisterenavond en vanochtend heel vroeg lag Blood Of The Nations nog eens een keer onder de loep. De korte samenvatting is dat deze doorstart van de Duitse band uit 2009 nog steeds een dijk van een plaat is. Mark Tornillo is een veelzijdige zanger die a) recht doet aan de erfenis van de albums met Udo Dirkschneider en b) net iets meer kan brengen vanuit de rustigere passages.

Geluidstechnisch krijg je op en top Accept voor de kiezen. Heerlijk eenvoudige doch supereffectieve riffs worden er op de luisteraar afgevuurd. Compositorisch gezien kun je misschien wel spreken van het meest afwisselende Acceptalbum ooit. Beat The Bastards hakt er ruw in. In Teutonic Terror duiken de bekende Duitse koortjes op. En het geweldige The Abyss trekt weer de mysterieuze kaart. Dan zijn we verdorie nog niet eens halverwege. Daarna is het met Blood Of The Nations lekker meezingen geblazen waarna met Shades Of Death een nieuwe epic los kan barsten. Verder vallen de nummers Rolling Thunder en Pandemic in positieve zin op. Dat zijn klassieke Accept tracks. Simpel maar zeer effectief.

Van alle Tornillo albums klinkt Blood Of The Nations nog het meest naturel. Een messcherpe gitaarsound en drums die nog als drums klinken. De strijkertjes in sommige nummers hadden wel achterwege mogen blijven. Maar goed, ik kan het hier hebben. Daarmee vind ik deze wel de beste uit de recente serie Acceptplaten.