En ik had me nog zo voorgenomen om tijdens mijn vakantie nu eens niet iets te schrijven bij albums laat staan nieuwe cd's te beluisteren.
Maar ja, wat is nu mooier dan vanuit landelijk Italië, uitkijkend over een vallei, tsjirpende krekels en aan het zwembad waar verder niemand ligt toch een uitzondering te maken voor de nieuwe Prince 20Ten.
Vandaag gaan vrienden naar het optreden in België waar ik dus niet bij kan zijn. Ach, er zijn vervelender redenen om zoiets te missen zullen we maar zeggen en dan mag uitgerekend op de dag van dat optreden één uitzondering gemaakt worden op mijn voornemen.
Afgelopen donderdag verscheen 20Ten bij het Franse blad Courrier International en zo had Frankrijk de primeur en wist je gelijk al dat het dan snel op internet zou verschijnen ook al wil ' the Purple Yoda' daar niks van weten en wil hij dit album zelfs helemaal niet op reguliere wijze uitbrengen. Hij doet en denkt maar; dit valt niet te vermijden uiteraard en het zou mij niet verbazen als het straks alsnog overal gewoon te koop is.
Is 20Ten een album waar ik naar uitkeek? Ja en nee. Ja, omdat ik nog steeds nieuwsgierig ben naar nieuw werk en nee omdat Prince me al jaren eigenlijk zeer weinig doet. Ik heb er anno nu gewoon niet veel meer mee en ik draai alleen zijn jaren '80 werk nog met veel plezier. Mijn verwachting was dat 20Ten geen uitzondering zou vormen op albums als Musicology, 3121, Planet Earth etc.
Dat hij terug zou grijpen naar zijn oude sound lieten de ' hijgerige' reviews van te voren al weten. Nu zouden we wederom een meesterwerk gaan horen en dat nog gratis ook.
Compassion laat inderdaad de oude drumcomputer horen, maar dat was op het vorige album al het geval. Het is een lekkere binnenkomer die goed in het gehoor ligt. Partytime oude stijl? Nee, partytime laatste jaren: automatische piloot en een truukje dat Prince van top tot teen beheerst. De oude fans liggen er niet meer wakker van, nieuwe liefhebbers zullen het prima vinden. Gewoon een leuk nummertje dus.
Beginning Endlessly heeft wederom opvallende synths die behoorlijk bepalend zijn voor de sound van eigenlijk het hele album. De eerste luisterbeurt viel niet slecht, maar naarmate ik het vaker hoor gaat de sjeuigheid er toch wel wat vanaf en beginnen de riedeltjes, bliepjes en piepjes zelfs wat te storen.
En dan komen we bij de afdeling kwijlballades waar hij steeds vaker mee aan komt zetten de laatste jaren. Future Soul Song is geen The Beautiful Ones, geen Adore, geen Question of U of noem de klassiekers maar op. Het is er zo eentje die ook een album als Musicology had. Niks voor mij dus en weer veel te veel automatische piloot.
Het funky Sticky Like Glue volgt en Prince gebruikt er één van zijn bekende stemmetjes voor. Het is een middenmotertje die mij verder niet zo veel doet. Niet slecht maar zeker ook niet memorabel.
Act of God is qua titel al niet erg aantrekkelijk voor mij, maar als Prince-kenner weet ik uiteraard ook wel hoe de wind waait bij mister Nelson en daar kan ik me wel overheen zetten. De tekst is goed doorheen te komen maar als ik daar algemeen een opmerking over moet plaatsen vind ik dat niet over het hele album opgaan eerlijk gezegd. Soms zijn ze tenenkrommend. Muzikaal gezien is het een prima swingend nummer: geen klassieker, maar zeker ook geen draak of prul.
Lavaux heeft funky gitaar-rifjes en een vrij overheersende synth-saus (wat op zich niet vreemd is voor deze artiest en wat ook wel verklaart waarom men het heeft over een terugkeer naar de 'oude sound'). Een aardig nummer, maar ook hier geldt weer: zeker niet behorend tot zijn beste of opvallendste werk.
Walk in Sand is wederom categorie ballade waar ik niks mee heb. Te zoet, te flauw en zeker al veel te vaak gedaan. Nu kennen we dit echt wel hoor.
Ik weet dat er veel liefhebbers voor zijn maar ik kan mezelf daar helaas niet toe rekenen.
Het nummer loopt over in Sea of Everything dat ook een langzaam tempo heeft. Niks mis met een langzaam tempo, maar dit is er ook eentje uit de categorie waar ik niet veel aan vind. Te stroperig en te vol met overbekende Prince-maniertjes.
Everybody Loves Me heeft een soort Controversy / 1999 geluid en dat kan nooit verkeerd zijn natuurlijk. Is het ook niet, maar ik denk wel dat dit nummer in die tijd toch snel een b-kantje zou zijn geworden. Het is een vrolijk niemandalletje dat na de twee vorige nummers wat luchtigheid brengt. Leuke backings ook, maar ik kan me tegelijkertijd ook niet helemaal aan de indruk onttrekken dat het, alweer, automatische piloot werk is.
Afsluiter Laydown heeft een wat donkerder geluid en hier noemt hij zichzelf Purple Yoda met een 'dirty new sound'. Ietwat overdreven maar had hij dit toch maar wat vaker gedaan op deze cd, want dit nummer vind ik duidelijk een wat betere.
Conclusie? Bekend recept en walgelijk concept. In een aantal landen op vreemde manier uitbrengen en daar andere fans moeilijk voor laten doen.
Het thuisfront had braaf de krant besteld en krijg je dan de cd erbij? Nee dus. Vrienden die nu bij het concert zijn grijpen ernaast omdat het al uitverkocht is. Ik zal dus eBay of iets dergelijks moeten gaan afstruinen en veel te veel geld neerleggen op een manier die mij niet zint. Prince heeft een hekel aan het internet want hij wil het daar niet uitbrengen? Jammer dan: voorlopig hou ik het bij de illegale versie want daar vraagt hij om.
20Ten is een aardig plaatje maar dat fans hier een meesterwerk in zien ontgaat mij volledig. Dat noem ik echt oogkleppengedrag.
Zo, en nu een wijntje pakken en genieten van de stilte en de krekels aan het zwembad..... veel plezier aan allen die vanavond de show gaan zien. Ik ben er zeker van dat dat als vanouds nog steeds dik in orde is i.t.t. zijn albums.