OMD - History of Modern (2010)

HISTORY OF MODERN 2010

Een comeback van je eerste liefde, het doet een mens wat.
De prerelease van de single If You Want It stelde me zwaar teleur.
En ook de inclusie van een oud nummer deed de wenkbrouwen fronsen.

Maar vandaag lag ie dus in de Belgische winkels.

New Babies: New Toys trekt de luisteraar aan de oren.
Een uptempo synthpop song met niets ontziende vocalen.
wil je op het verkeerde been zetten. Hoofdrol lijkt weggelegd
voor een Joy Division baslijn. Isolation hoor ik in de verte.

Maar het is de ijzersterke melodie die de luisteraar tot de orde roept.
OMD is terug in originele bezetting (sinds 1988) and with a vengance.

Dan daalt het peil meteen af naar één van de meest sissy singles
die de groep ooit schreef, zoniet de allerbedenkelijkste parodie
op hun eigen sound. Clichee na clichee. Kitsch met hoofdpijn.

Een meezinger is If You Want It wel, maar ik denk
dat vooral kleuters en bejaarden er wat aan vinden.

Gauw naar de beide titeltracks die de titel van het album
kracht bijzetten. Initieel plan was om terug te keren naar de wortels.
Om up to date popsongs te schrijven met die onmiskenbare
retro toets van OMD: analoge synths, sterke melodie en koortjes.

Het dansbare History of Modern (Part I) heeft alles in zich
om de Enola Gay van de nillies te worden. Onweerstaanbare melodie,
werkelijk prachtig gearrangeerde song, boordevol typische OMD geluiden.
En volop knipoogjes naar oude OMD songs, het album staat er vol van.
Hier hoor je in de outro even Enola Gay zelf en Talking Loud and Clear.

De sequel, History of Modern (Part II) is minstens zo sterk.
Een lange intro bouwt langzaamaan een climax op om dan los te barsten
in een popsong met een schitterende synth melodie. Misschien wel
het mooiste thema op heel het album. Een klassieker in wording.

Sometimes is een kennismaking met een volledig nieuwe OMD.
Een beetje in de stijl van Hooverphonic misschien, met een zangeres
die aan een softe versie van Macy Gray doet denken. Het allereerste duet
tussen Andy en een gastvocaliste. De stemmen zijn werkelijk prachtig.
Alles klopt aan dit wat a-typische OMD nummer nieuwe stijl.

RFWK zijn de initialen van Ralph, Florian, Wolfgang en Kurt.
Het moge duidelijk zijn dat OMD haar geestelijke vader trouw blijft.
Een lied dat dicht bij het geluid van het Dazzle Ships album zit.
Heerlijke retro synthtoetsen van weleer, Ohm Sweet Ohm.

New Holy Ground is nu al een klassieker bij de fans.
Een ingetogen, levensbeschouwelijk nummer dat als b-kant
bedoeld werd, maar helemaal anders uitpakte. De drums zijn vervangen
door rondstappende schoenen. Een wandeling doorheen je eigen levensverhaal.
Met in de hoofdrol de onvervalste mellotron ... heel even Architecture & Morality.

Op de CD kan je lezen dat hier kant 1 ophoudt, want zoals vandaag weer in is
(en op zich ook onder de noemer history of modern thuishoort) is het op vinyl
uitbrengen van nieuwe platen. De vinyl versie zit ook extra in een luxebox.

Kant 2 opent met The Future, the Past and Forever After.
Een lichtgewicht mainstream popsong, maar mooi gearrangeerd.
Minder in de retrostijl, maar met een heerlijke treinvibe zoals bijvoorbeeld
ook Locomotion had. Toch een wat minder beklijvend ding.

Dan komt Sister Mary Says, een oud lied dat nooit werd afgewerkt
omdat de melodie een schaamteloze kopie van Enola Gay is en omdat
de gebruikte koren het eigen OMD geluid tot kitsch degraderen. Foute boel.
Je hoort trouwens dat dit lied wringt met de rest van de plaat.

Pulse is gieren. Elke OMD album heeft wel een zelfrelativerend nummer.
Dit moderne disconummer lijkt wel een mash up tussen Donna Summer
en White Horse van Laid Back. Het blijft maar doordraaien in je hoofd.

Green krijgt een hoge waardering bij de fans, maar ik hoor het niet.
Een heel kaal nummer met een soort Depeche Mode of Erasure inkleuring.
Andy zingt een dramatisch lied, een beetje pathetisch zoals hij wel vaker deed
in de jaren 90. Een stijl waar ik nooit zo van gehouden heb.

Bondage of Fate sluit aan bij songs als RFWK en New Holy Ground.
Al worden er hier wel erg veel mid 80s retro elementen uit de eigen OMD kast geplukt.
Hier moet OMD oppassen zichzelf weer niet te veel te willen parodiëren.

The Right Stuff, het langste OMD nummer ooit, is een adembenemende tocht.
Je waant je voortdurend in Kraftwerk land met duidelijke verwijzingen naar
Europe Endless en Neon Lights. Maar de invloeden worden voldoende
meester gemaakt en omgezet in een werkelijk chilling afsluiter.

Met If You Want It, The Future, the Past and Forever After,
Sister Mary Says en Green tel ik vier op dertien songs die me niet zo liggen.

De rest werk opvallend verfrissend en nostalgisch tegelijk. Mocht ik geen fan zijn,
ik zou onomwonden beweren dat dit één van de beste comeback albums
in een lange rij 80s revivals is. Ik zou toch maar eens gaan luisteren.

Oude wijn in nieuwe zakken. Oude zakken met nieuwe wijn. Oude zakken doen hun truukje opnieuw. Zoiets was het toch?!
Wat maakt het ook uit.

'Architecture & Morality' en 'The Best Of': dat waren ze dan wel weer. O.M.D. is voor mij vooral een hitbandje uit de jaren '80 geweest. Een top 40 hitmachine. Ik weet dat ik ze daarmee tekort doe en daarom dat ik Architecture & Morality ooit verplichte kost heb gevonden om dat een beetje goed te maken.
O.M.D. was leuk en ik was benieuwd of ik daar ook 'is leuk' aan toe kon voegen.
Dankuwel Pet Shop Boys die met hun laatste album ervoor zorgde dat ik die ook weer terug in de spotlights kon zetten en nog lang niet hoefde af te schrijven.
Nu ken ik van dat duo wel zo'n beetje de hele discografie dus het vergelijk gaat niet helemaal op, maar qua gevoel toch zeker wel.

Nou, ik kan u mededelen dat O.M.D. nog steeds leuk is. Zo'n nummer als History of Modern (Part I) is toch onweerstaanbaar?! Dat kan toch alleen O.M.D. maar???!!!
De rest is ook zeer genietbaar en dan mogen het misschien wel wat oudere kerels zijn inmiddels: ze maken nog steeds bovenste beste pop!
Het klinkt nog lekker fris, het is een beetje mijmeren over de jaren '80 zonder dat het belegen gaat worden. Met History of Modern weten de heren hun sound met groot gemak naar deze nieuwe eeuw te tillen en dat mag best een prestatie genoemd worden.
Qua beoordeling ga ik nog rustig van start, maar het zou me niet verbazen als er snel een halfje bovenop komt.

Aanstekelijk!

De bonustracks:

Er is helaas bij de cd geen enkele info te vinden over deze demo's. Waarschijnlijk is dat McCluskey helemaal alleen alles heeft gedaan maar het zou ook nog kunnen dat bv. Phil Coxon of Nigil Ipinson nog "iets" gedaan heeft bij de 1994 liederen of Paul Humpreys bij de 2005 en later tracks.

Sister Marie Says [1994 Demo]: Eigenlijk precies dezelfde versie als welke uiteindelijk 16 jaar later op het album terecht zou komen. De geluidskwaliteit is wel wat minder dan de andere nummers.
Het is sowieso zachter dan de rest. McCluskey is wat minder stemvast en het fluisterende "Sister Marie Says" in de tussenstukjes is sommige gevallen helemaal niet te horen. Dat is eigenlijk het grootste verschil met de uiteindelijke versie.

New Babies, New Toys [2005 Demo] : waar het vorige nummer eigenlijk hetzelfde nummer is enkel dan als demo versie is hier wel een flinke verandering te horen. Dit is namelijk een instrumentale versie! Een groot verschil natuurlijk maar zeker niet vervelend om te horen. Het muzikale wijkt niet of nauwelijks af van de uiteindelijke albumversie.

History of Modern (Part 1) [2009 Demo]: Typische demo versie. Je hoort zelf Andy McCluskey (af)tellen (one two) in het nummer. Verder staat het nummer al helemaal in de steigers zoals het uiteindelijk zal worden enkel alles net zonder dat beetje extra's wat in de uiteindelijke productie wel gedaan is. De drums zijn hier nog als standaard drumcomputer "ingevoerd". Wel is er een langer outro maar dat is vrijwel alleen de drumcomputer met wat basdreunen.

History of Modern (Part 2) [2009 Demo]: Het beginstuk is vrijwel hetzelfde als de albumversie. Enkel waar dan de beat er in komt blijft het op de demoversie rustig. Het blijft dus een ballad. Zeker leuk om te horen maar de sprankelende albumversie heeft mijn voorkeur.

If You Want It [ 2005 Demo]: Dit is net zoals New Babies een instrumentale versie. Nog wel redelijk prematuur maar je haalt het uiteindelijke nummer er wel makkelijk uit. Opvallend is de rol voor de gitaar tijdens de 2de helft van het nummer. Dit is in de albummix toch veel verder naar achter geschoven of helemaal verwijderd.

Green [1994 Demo]: Zoals vaak bij ballads is er niet heel veel verschil in de demo versie in vergelijk met de uiteindelijke albumversie. Ondanks de 16 jaar verschil is Green vrijwel hetzelfde gebleven. Ook hier weer de typische demo elementen waardoor de versie wat kaler is dat de versie op History is Modern. Maar goed dit is natuurlijk volstrekt logisch.

Al met al een leuk bonus cd-tje welke ik niet vaak op zal zetten maar waar ik wel blij mee ben.

Toch wel een teleurstelling voor mij. Er zitten misschien een paar leuke deuntjes tussen maar nummers zoals Pulse hoeven voor mij echt niet. Geef mij maar de OMD van Dazzle Ships en voorgaande albums.
Ik zou ze graag willen gaan bekijken in de AB maar met dit album ben ik nu toch wel aan het twijfelen geraakt. Het is tenslotte een tour ter aanleiding van deze plaat..

Laat ik ook maar eens mijn gedacht geven van dit album.

De eerste malen vond ik er niet veel aan. Ondertussen heb ik er ook al tig keer naar geluisterd en heb ik toch wel een aantal favorietjes, nl.
- History of Modern (Part I) -> Beste nummer van dit album
- The Future, the Past and Forever After
- Pulse
- New Babies: New Toys

Ook heel goed, maar zet ik net iets minder luid:
- RFWK
- Green
- Bondage of Fate

Andy McCluskey zal het me wel vergeven als ik zeg dat ik de keuze van singles onbegrijpelijk vind. Toen ik Sister Marie Says als demo hoorde had ik al schrik voor de rest van het album. Een volledig album met dit soort nummers zou dodelijk zijn (zowel voor mij als voor OMD). Gelukkig staan er ook pareltjes op.

En ik ben 'm gelukkig gaan beluisteren dazzler. Ik kan mij ook goed vinden in jouw song to song review van dit album, behalve dan dat ik het wat cheesy If You Want It stiekem toch best aardig vind. Ook Green vind ik zo onaardig niet.
De opener New Babies, New Toys knalt er zo lekker in met een heerlijk beat. Die hoor je ook op de lekkere popsongs History of Modern (part 1 en 2). Echt mooi vind ik het duet Sometimes en de 'voetstappen-beat' op New Holy Ground.
Op kant twee vind ik het bijna house nummer Pulse erg strak en lekker en de afsluiting met Bondage of Fate & The Right Side? sfeervol.

Ik vind dit album kwalitatief wel degelijk in de buurt komen van hun eerste drie albums uit de jaren '80. Het is dus absoluut één van de beste comeback albums van artiesten uit die tijd. Sterker nog, op die vroege albums vond ik dat er eerder nog wat meer mindere tracks stonden. Wat mij ook nog opvalt is dat ik de zangstem van Andy McCluskey nog steeds erg aangenaam vind en de synthesizers en de beats (weer) erg goed. Kortom: dit is gewoon een heerlijke plaat als je van goede electro-pop houdt.