der meister schreef:
ongelooflijk zwakke cd dit is helemaal niet meer de linkin park van vroeger en akkoord dat ze een andere stijl willen uitproberen, maar dan toch een stijl die niet compleet het tegenovergestelde is van vroeger
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar het is niet helemaal waar. Bij Meteora kwamen er al wat meer electronische invloeden.
Eigenlijk is deze CD de enige logische opvolger van MTM. Op dat album werd meer met de rockinstrumenten gewerkt en het electronische aspect meer naar de achtergrond geschoven. Bij dit album is electronic dus aan de beurt om meer in de schijnwerpers te komen, en dat gebeurt dan ook volop.
Ik vind het wel leuk dat ze voor verandering kiezen en eens wat anders doen. Aan deze aanpak zit helaas ook een keerzijde, Linkin Park vulde wat mij betreft namelijk eigenhandig een grote leegte in de muziekwereld. Daarmee doel ik op het gebrek aan een goed klinkende combinatie van metal/hardrock, hiphop en een vleugje electronic.
Er waren weinig bands die die combinatie leverden, de bands die dit wel deden stelden kwalitatief vaak teleur. Ineens was daar toen de band Linkin Park die het wel goed deed. Ze kwamen met twee heerlijke albums die deze genres naadloos in elkaar over lieten vloeien. Op deze albums was het vooral geschreeuw en lekker harde muziek wat de klok sloeg. Om tussen al dat geweld wat rustmomentjes te creëren stonden er ook altijd zo'n twee ballads op de CD's.
Op het moment dat deze rustmomentjes commercieel goed aansloegen begon het mis te gaan. Het volgende album Minutes To Midnight werd uitgebracht en was voor meer dan de helft met ballads gevuld en van de mooie balans was niks meer over, een traditie die hier wordt doorgezet.
Toch stoor ik me er bij deze CD minder aan, het rustige past wat mij betreft goed bij het genre en blijft voor mij juist door de totaal andere stijl boeien. Een andere wending die met MTM is ingezet is dat Mike Shinoda niet meer op elk nummer rappend te horen is, maar als hij rapt wel met complete verses komt in plaats van korte stukjes. Wat mij betreft een positieve wending, die hier wordt voortgezet.
Al met al vind ik de rustige nummers dus beter dan die op MTM, ik moet zelfs bekennen de CD best vermakelijk te vinden. Dit neemt helaas niet weg dat door de keuzes van dit en het vorige album er nu weer een groot gat in de markt is ontstaan. Ik kan met dit album goed leven en zal hem waarschijnlijk nog vaak luisteren, maar hoop toch dat ze hierna weer voor het hardere werk kiezen. Zowel hun oude stijl als de meer electronische stijl lenen zich daar prima voor.
Eigenlijk bevalt het nieuwe stijltje me wel, net zoals bij MTM het geval was, maar de balans tussen hard en zacht gooit weer enigszins roet in het eten. Waar ik me op dit album verder aan stoor is het vrij hoge emo-gehalte van de zang, vooral bij het nummer Iridescent is dat nadrukkelijk aanwezig. Ik hoop dat het gewoon een kwestie van wennen is en uiteindelijk niet meer stoort.
Overigens vind ik het schreeuwnummer dat hier op staat, Blackout, zeker noemenswaardig. Het begint met een vrij neutraal rustig muziekje (wel harde bass) waarover Chester vlot zingt en zijn longen weer eens uit zijn lijf schreeuwt. Er volgt dan een rommelige overgang (da's in dit geval positief vind ik) en ontstaat er totale chaos, vooral in de vocals. Daarna wordt de track lekker rustig (met wel nog steeds een harde bass) afgesloten.
Kortom, wat mij betreft is dit geen slechte CD, maar ik had deze band veel liever wat anders horen doen. Er zijn ook toch wel aardig wat minpuntjes aanwezig die zorgen dat ik op dit moment niet hoger dan 3* kan geven. Als het album nog groeit, wat ik wel verwacht, zou dat zomaar eens naar 4* kunnen stijgen.