menu

Linkin Park - A Thousand Suns (2010)

mijn stem
2,94 (232)
232 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Electronic
Label: Warner Bros.

  1. The Requiem (2:01)
  2. The Radiance (0:57)
  3. Burning in the Skies (4:13)
  4. Empty Spaces (0:18)
  5. When They Come for Me (4:53)
  6. Robot Boy (4:28)
  7. Jornada del Muerto (1:34)
  8. Waiting for the End (3:51)
  9. Blackout (4:39)
  10. Wretches and Kings (4:10)
  11. Wisdom, Justice, and Love (1:38)
  12. Iridescent (4:56)
  13. Fallout (1:23)
  14. The Catalyst (5:42)
  15. The Messenger (3:01)
  16. Blackbirds * (3:21)
  17. New Divide [Live at Terra Vibe Park, Athens, Greece, July 21, 2009] * (4:54)
  18. The Catalyst [NoBraiN Remix] * (4:22)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 47:44 (1:00:21)
zoeken in:
3,0
Album zit muzikaal goed in elkaar, maar het is toch iets te emo for my taste. Liever het wat hardere oude werk

avatar van Game
4,0
Niet het album wat ik verwacht had maar toch goed. Het eerste wat me opvalt is dat dit album totaal niet klinkt zoals Minutes To Midnight, en uiteraard de eerste 2 albums. Het doet me in eerste instantie een beetje denken aan Chris Cornell's Scream van vorig jaar, die ging ook een andere richting in. En dat doet Linkin Park hier weer. Meer gedigitaliseerde muziek, meer piano, minder gitaar, heftigere bass-invloeden en de drums lijken niet van Brad te zijn maar ook uit de computer te komen. Er zitten veel hiphop-invloeden in en zelfs drum 'n' bass. Ongetwijfeld is dat het werk van Mike Shinoda, terwijl ook Mr. Hahn duidelijk meer aanwezig is. Dat vind ik een goede zaak.

Nummers zoals Wretches And Kings en Blackout knallen je speakers uit terwijl Robot Boy zo van Timbaland zou kunnen geweest. Waiting For The End en Iridescent zijn duidelijk meer zijn gericht op de Billboard charts. De rol van Mike Shinoda is dus groter dan normaal, hij zingt en rapt op meer nummers maar het is niet zoals vroeger. Helaas moet ik toegeven dat hij qua rap weinig laat zien, inhoudelijk is het allemaal niet erg goed en zijn stem is soms té aangepast. Dat reggae accent op Waiting For The End vind ik een beetje corny. Chester is veel ingetoger, helaas (ook) vaak onder autotune. Hij schreeuwt zelfs minder dan op Minutes To Midnight, maar op het kippevel nummer The Messenger laat hij weer eens zien wat voor ongelofelijke stem hij heeft. Verder vind ik de concept van dit album erg mooi weergeven, de interludes sluiten perfect aan en hebben betekenis. Vooral The Requim is een mooie intro en Fallout sluit perfect aan op The Catalyst, die trouwens perfect in het concept pas: oorlog, overname van machines en strijd. Heerlijk om dit album van begin tot eind af te spelen.

4 sterren voor dit album. Ik ben een LP fan van het eerste uur, 10 jaar geleden was in de ban van Hybrid Theory en 10 jaar later ben ik dat weer. Ik denk dat, als ze vier keer hetzelfde kunstje hadden geleverd dat we dan ook niet tevreden waren. Dit is de weg die de band loopt en het volgende album zal ongetwijfeld weer helemaal anders klinken. Ik snap dat oudere Linkin Park fans dit niet zullen waarderen, maar ik snap ook dat muziek door de jaren veranderd. En het is duidelijk dat de band de muziek maakt voor de uitdaging en de voor hunzelf.

avatar van fabblwaps
3,5
der meister schreef:
ongelooflijk zwakke cd dit is helemaal niet meer de linkin park van vroeger en akkoord dat ze een andere stijl willen uitproberen, maar dan toch een stijl die niet compleet het tegenovergestelde is van vroeger
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar het is niet helemaal waar. Bij Meteora kwamen er al wat meer electronische invloeden.


Eigenlijk is deze CD de enige logische opvolger van MTM. Op dat album werd meer met de rockinstrumenten gewerkt en het electronische aspect meer naar de achtergrond geschoven. Bij dit album is electronic dus aan de beurt om meer in de schijnwerpers te komen, en dat gebeurt dan ook volop.

Ik vind het wel leuk dat ze voor verandering kiezen en eens wat anders doen. Aan deze aanpak zit helaas ook een keerzijde, Linkin Park vulde wat mij betreft namelijk eigenhandig een grote leegte in de muziekwereld. Daarmee doel ik op het gebrek aan een goed klinkende combinatie van metal/hardrock, hiphop en een vleugje electronic.

Er waren weinig bands die die combinatie leverden, de bands die dit wel deden stelden kwalitatief vaak teleur. Ineens was daar toen de band Linkin Park die het wel goed deed. Ze kwamen met twee heerlijke albums die deze genres naadloos in elkaar over lieten vloeien. Op deze albums was het vooral geschreeuw en lekker harde muziek wat de klok sloeg. Om tussen al dat geweld wat rustmomentjes te creëren stonden er ook altijd zo'n twee ballads op de CD's.

Op het moment dat deze rustmomentjes commercieel goed aansloegen begon het mis te gaan. Het volgende album Minutes To Midnight werd uitgebracht en was voor meer dan de helft met ballads gevuld en van de mooie balans was niks meer over, een traditie die hier wordt doorgezet.

Toch stoor ik me er bij deze CD minder aan, het rustige past wat mij betreft goed bij het genre en blijft voor mij juist door de totaal andere stijl boeien. Een andere wending die met MTM is ingezet is dat Mike Shinoda niet meer op elk nummer rappend te horen is, maar als hij rapt wel met complete verses komt in plaats van korte stukjes. Wat mij betreft een positieve wending, die hier wordt voortgezet.

Al met al vind ik de rustige nummers dus beter dan die op MTM, ik moet zelfs bekennen de CD best vermakelijk te vinden. Dit neemt helaas niet weg dat door de keuzes van dit en het vorige album er nu weer een groot gat in de markt is ontstaan. Ik kan met dit album goed leven en zal hem waarschijnlijk nog vaak luisteren, maar hoop toch dat ze hierna weer voor het hardere werk kiezen. Zowel hun oude stijl als de meer electronische stijl lenen zich daar prima voor.

Eigenlijk bevalt het nieuwe stijltje me wel, net zoals bij MTM het geval was, maar de balans tussen hard en zacht gooit weer enigszins roet in het eten. Waar ik me op dit album verder aan stoor is het vrij hoge emo-gehalte van de zang, vooral bij het nummer Iridescent is dat nadrukkelijk aanwezig. Ik hoop dat het gewoon een kwestie van wennen is en uiteindelijk niet meer stoort.

Overigens vind ik het schreeuwnummer dat hier op staat, Blackout, zeker noemenswaardig. Het begint met een vrij neutraal rustig muziekje (wel harde bass) waarover Chester vlot zingt en zijn longen weer eens uit zijn lijf schreeuwt. Er volgt dan een rommelige overgang (da's in dit geval positief vind ik) en ontstaat er totale chaos, vooral in de vocals. Daarna wordt de track lekker rustig (met wel nog steeds een harde bass) afgesloten.

Kortom, wat mij betreft is dit geen slechte CD, maar ik had deze band veel liever wat anders horen doen. Er zijn ook toch wel aardig wat minpuntjes aanwezig die zorgen dat ik op dit moment niet hoger dan 3* kan geven. Als het album nog groeit, wat ik wel verwacht, zou dat zomaar eens naar 4* kunnen stijgen.

avatar van james_cameron
3,5
Na het matte Minutes To Midnight de tweede tegenvaller op rij, al moet ik zeggen dat dit album wel iets sterker is. De songs zijn zeer afwisselend, de sfeer is licht dreigend en er is ruimte voor experiment. De band weet nog steeds lekkere songs te schrijven, al kent de plaat met songs als Iridescent en The Messenger ook een paar zeiknummers. De enige song die echt aan het vroegere werk doet denken is Burning In The Skies, maar dan zonder veel gitaar. Gitaarwerk komen we sowieso weinig tegen op dit album. Het klinkt ook niet meer als het werk van een band.

avatar van Anne Maaike
4,5
Linkin Park, een band die door de één geprezen wordt en door de ander verafschuwd. Het begon allemaal met Hybrid Theory, een sterk album met een mix van rock en hip-hop. Die lijn trokken ze met het ietwat mindere Meteora door. Vier jaar later met Minutes to Midnight liet de band een heel andere sound horen. Het Linkin Park van Hybrid Theory was niet meer, tot teleurstelling van velen. Minutes to Midnight was een vrij ingetogen album op een aantal nummers na, bijvoorbeeld Bleed it Out . Maar voor mij liet dit album zien dat de band een stuk volwassener was geworden. Nu, anno 2010, komt de band met het album A Thousand Suns.

Dit album is weer heel anders dan MtM. Het is wat electronischer geworden, de scratches zijn terug. En bovendien heeft Mike, in vergelijking met MtM, een grotere bijdrage gekregen door te zingen en te rappen.

De eerste single was The Catalyst moest er ietwat aan wennen, maar het nummer is nu uitgegroeid tot een van mijn meest favoriete nummers van het album. Wretches en Kings was de tweede, ook dit nummer moest ik wat vaker luisteren.

Maar wat een sfeer heeft dit album. De kortere tussenstukjes voegen echt wat aan het geheel toe. Wat hier al vaak is benadrukt en waar ik het ook mee eens ben is dat je het album het best in zijn geheel kan luisteren. De nummers komen dan het best tot zijn recht.

Ik ben erg tevreden over het album. Voor mij laat de band met dit album wederom zien gegroeid te zijn en een eigen sound te hebben. Daarom geef ik dit album de welverdiende 4 sterren.

avatar van tbouwh
3,5
Wat een laag gemiddelde voor deze prima cd. Weet niet helemaal waar dat aan zou kunnen liggen, ik heb in ieder geval genoten van deze plaat. A Thousand Suns kent dezelfde muzikale variatie als Minutes to Midnight: een sterke afwisseling van mooie zang en goede tekst met rockstukken en, vooral op dit album, wat verrassende instrumentale tussenstukken.
Iridiscent en Waiting For The End vind ik persoonlijk fenomenale nummers die ik keer op keer kan draaien. Blackout, Wretches and Kings en The Messenger vond ik daarentegen weer minder, en dat weegt dan tegen elkaar op. Ik kan dan ook geen echt hoge score toekennen, maar over het algemeen is dit een leuke, verfrissende plaat. Ruim 3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 19:38 uur

geplaatst: vandaag om 19:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.