Het is lang geleden dat ik echt enthousiast was over een cd van Clapton. The road to Escondido, samen met JJ Cale, vond ik leuk, maar niet meer dan dat. Die live plaat met Winwood was goed, maar de studio platen van de laatste pakweg 20 jaar konden me niet boeien. En die van daarvoor eigenlijk ook niet
Liever een echt oudje uit de kast halen.
Maar wat doet Clapton nu? Een op het oog simpele plaat. Maar wat een plezier straalt er van af! Een paar nummers samen met vriend Cale, waaronder het briljante Everything wil be allright. Allrigth, Cale had zelf al een zeer mooie versie opgenomen op Really, maar de solo in deze nieuwe versie is errug mooi! Verder komt opeens Allen Toussaint om de hoek kijken. Een paar nummers in good-old New Orleans stijk, inclusief de tuba als bas. Geweldig! Het lijkt er op alsof Clapton losjes alle amerikaanse stijlen de revue laat passeren. Inderdaad, dat is ouwlullenmuziek, zoals ik hierboven regelmatig lees. Zoals Ry Cooder dat ook zo goed kan. Liever dit dan bijvoorbeeld Neil Young die zichzelf zogenaamd vernieuwd door Daniel Lanois op de koffie uit te nodigen!!
De sound van Clapton is ook vrij verfrissend vergeleken met de meeste eerdere studio-platen: eens niet dichtgesmeerd met synths en drumcomputers. Alleen die hoes: inderdaad lelijk, zeg maar gerust zeer lelijk. Dat haar!!
Kortom: muzikaal gezien niets dan lof. Thanxs! Zal hem nog vaak draaien. Nu niet in de verleiding komen om door dit enthousiasme alle andere recente meuk van deze man aan te schaffen. Nee, ik draai crossroads nog maar eens. Maar eerst deze nog een paar keer door de cd speler joeksen!