menu

Eric Clapton - Clapton (2010)

mijn stem
3,53 (66)
66 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Jazz
Label: Reprise

  1. Travelin' Alone (3:55)
  2. Rocking Chair (4:04)
  3. River Runs Deep (5:53)
  4. Judgement Day (3:13)
  5. How Deep Is the Ocean (5:29)
  6. My Very Good Friend the Milkman (3:21)
  7. Can't Hold Out Much Longer (4:09)
  8. That's No Way to Get Along (6:08)
  9. Everything Will Be Alright (3:52)
  10. Diamonds Made from Rain (4:23)
  11. When Somebody Thinks You're Wonderful (2:51)
  12. Hard Times Blues (3:46)
  13. Run Back to Your Side (5:18)
  14. Autumn Leaves (5:39)
  15. You Better Watch Yourself *
  16. I Was Fooled *
  17. Take a Walk with Me *
  18. Midnight Hour Blues *
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 1:02:01
zoeken in:
avatar van nicksamboo
5,0
PRACHTIG!!

Dit gaat hoogstwaarschijnlijk een paar jaar later bekend staan als een geweldig goed en verassend album.
Wat Clapton fans niet beseffen is dat Clapton dit album bewust een andere twist heeft gegeven, wat hij zelf al zegt dat het compleet vernieuwend is, voor hem en voor de fans.
Als fan zou je niet, wat de meeste waarschijnlijk wel doen dit album met de vorige albums gaan vergelijken want dat is compleet zinloos, maar het album opzich beoordelen. Vooral nu met de weet in je achterhoofd dat dit bewust een vernieuwend album is geworden.
Je hoort zelfs dat er een beetje een jaren 30' sfeer huist. Met de toeters en bellen die er soms doorheen komen.
Zoals 'Judgement Day' een perfect voorbeeld is.
Wat mijzelf het meest boeit is het nummer: River Runs Deep! Vind ik heeeel gaaf klinken, maar denk ik ook dat dat het 1e nummer zal zijn die ik ook het 1e zat zal zijn, juist omdat dit minder verassend is.
Geef dit album een kans, laat het over je heen komen.
Ik neem aan dat je als fan niet je held wil afkraken maar juist van zijn muziek wil genieten, probeer dat dan ook!

Het zal je goed doen,

Nick

avatar van papat
4,5
Het is lang geleden dat ik echt enthousiast was over een cd van Clapton. The road to Escondido, samen met JJ Cale, vond ik leuk, maar niet meer dan dat. Die live plaat met Winwood was goed, maar de studio platen van de laatste pakweg 20 jaar konden me niet boeien. En die van daarvoor eigenlijk ook niet Liever een echt oudje uit de kast halen.

Maar wat doet Clapton nu? Een op het oog simpele plaat. Maar wat een plezier straalt er van af! Een paar nummers samen met vriend Cale, waaronder het briljante Everything wil be allright. Allrigth, Cale had zelf al een zeer mooie versie opgenomen op Really, maar de solo in deze nieuwe versie is errug mooi! Verder komt opeens Allen Toussaint om de hoek kijken. Een paar nummers in good-old New Orleans stijk, inclusief de tuba als bas. Geweldig! Het lijkt er op alsof Clapton losjes alle amerikaanse stijlen de revue laat passeren. Inderdaad, dat is ouwlullenmuziek, zoals ik hierboven regelmatig lees. Zoals Ry Cooder dat ook zo goed kan. Liever dit dan bijvoorbeeld Neil Young die zichzelf zogenaamd vernieuwd door Daniel Lanois op de koffie uit te nodigen!!

De sound van Clapton is ook vrij verfrissend vergeleken met de meeste eerdere studio-platen: eens niet dichtgesmeerd met synths en drumcomputers. Alleen die hoes: inderdaad lelijk, zeg maar gerust zeer lelijk. Dat haar!!

Kortom: muzikaal gezien niets dan lof. Thanxs! Zal hem nog vaak draaien. Nu niet in de verleiding komen om door dit enthousiasme alle andere recente meuk van deze man aan te schaffen. Nee, ik draai crossroads nog maar eens. Maar eerst deze nog een paar keer door de cd speler joeksen!

avatar van Ronald5150
4,0
Of je dit album goed gaat vinden hangt af van je verwachtingen. Verwacht je dat Eric Clapton op deze plaat zijn gitaar laat brullen, gieren en scheuren dan kom je bedrogen uit. Clapton doet al jaren waar hij zin in heeft en hoeft niet meer zonodig de gitaargod uit te hangen. Live komt hij echter nog altijd vlammend uit de verf en heeft hij nog niets aan kracht ingeboet. Op "Clapton" brengt de grootmeester heerlijke relaxte lome (in de goede zin des woords) blues met een vleugje jazz. Daarnaast hoor je invloeden uit New Orleans en ook dixieland. In plaats van gitaarpatserij weeft Clapton met zijn subtiele gitaarspel mooie muziektapijtjes en als je goed luistert komt er hier en daar een solo voorbij. Niet scheurend en gierend, maar warm, donker, subtiel en vooral met veel intensiteit en emotie. Wat mij betreft is "Clapton" een van de betere platen van Eric Clapton sinds jaren en laat een man horen die zijn sporen ruim heeft verdiend en zich niet meer laat lijden door wat andere vinden. Dat hoor je terug op deze plaat, want het straalt van begin tot eind plezier en passie uit.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:52 uur

geplaatst: vandaag om 14:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.