Jethro Tull - This Was (1968)

Het debuut van Jethro Tull laat al meteen een eigenzinnige band horen. De goed in het gehoor liggende bluesrock is doorspekt met jazz- en folkelementen. Het virtuoze getoeter op de dwarsfluit door Ian Anderson maakt het verder af. Alleen de overbodige drumsolo in Dharma for One verstoort de gezelligheid een beetje.

85/100

Kak! Toch gedaan zojuist en ja, in vergelijking met de latere platen van Tull vind ik dit een klapje minder. Toch is This Was een vermakelijke plaat. Door de jazz- en folkinvloeden is de bluesrock een stuk interessanter dan doorgaans in het bluesgenre.

Mooi debuut, maar nog lang niet de Jethro Tull van later datum (bijv. Aqualung). De opener My Sunday Feeling is wel een goed visitekaartje van de muziek van Jethro Tull, maar favoriet is uiteraard A Song For Jeffrey. Dharma for One had voor mij niet gehoeven. Drumsolo's werden in die tijd wel populair, vooral ook op live albums, maar in mijn beleving lijken al die drumsolo's te veel op elkaar.
De muziek van Cat's Squirrell is (deels) ook bekend van Led Zeppelin als onderdeel van Dazed & Confused (Live uitvoering) en van Cream.
3,5 * voor deze nummer 53 in de 100 Greatest Albums of 1968 en 60 in The Best Ever Album chart over 1968.

Deze ooit aangeschaft met zuurverdiende vakantiejob centjes ........ met de trein naar Antwerpen op zoek naar platen . Ja ondertussen weeral héél lang geleden. Mooi plaatje , maar de echte JT sound is hier nog niet helemaal te horen. Maar als JT liefhebber moet je deze plaat toch hebben vind ik.
Ondertussen kijk ik uit naar een nieuwe JT ,die binnen een paar weken word uitgebracht !

Jethro Tull is een band met vele vormen en gezichten en naar aanleiding van hun Belgische passage in november 2022 (onder voorbehoud uiteraard), ben ik bezig om eens terug wat meer van hun albums te draaien. Ik ben altijd meer fan geweest van hun jaren 70 spul (hoewel op zo'n Rock Island ook echt geweldige nummers staan) en This Was heb ik dan ook altijd wat een mengelmoes gevonden. Dat ligt echter niet volledig aan het album zelf, hoewel je merkt dat het een band is die nogal veel richtingen uitgaat, maar wel aan het feit dat ik de 40th Anniversary Release in huis heb. Een geweldige uitvoering qua inhoud (die twee John Peel Sessions - track 11 tot en met track 15 is die van 23 juli 1968 en track 16 tot en met track 19 is die van 5 november 1968 - zijn geweldig), maar de volgorde steekt me wat tegen. Ik hoor persoonlijk niet zo veel verschil tussen de mono en de stereo-uitvoering en had de singles dan ook bij het originele album toegevoegd. Nu moet je eigenlijk het album 2 keer in zijn volledigheid luisteren om echt alle unieke nummers te horen en zelfs dan herhalen sommige nummers zich nogal snel. Dat allemaal terzijde is het wel een debuut om U tegen te zeggen.

Je verwacht niet dat deze band slechts 4 jaar later met zo'n meesterwerk als Thick as a Brick zou afkomen (ook wel omdat Tull wel wat personeelswissels onderging), maar This Was heeft achteraf gezien ook absoluut zijn charme. Een aantal geweldige instrumentals (het blijft vreemd om Dharma for One op deze manier te horen, ik verwacht altijd dat Ian Anderson gaat invallen met "Dhaaarmaaaaaaa") en zeker Cat's Squirrel blijft toch o zo'n lekker nummer. Round daarentegen is een wat inwisselbare flard van +/- een minuut, maar ook in de nummers waarin Ian Anderson zingt is hij op dreef. Song for Jeffrey is denk ik het bekendste nummer van de plaat, maar ik denk dat ik nog net iets meer fan ben van Beggar's Farm en natuurlijk My Sunday Feeling. Hoe Anderson daar al tekeer gaat op zijn dwarsfluit... Het is één van de weinige aspecten dat zich doorheen de geschiedenis van Tull herhaalt en het is net daardoor dat ik zo'n fan ben. Die singles mogen er trouwens ook nog wel zijn. Digitaal heb ik hier dan ook wat mee geschoven en een mooi setje van gemaakt, maar jammer genoeg gaat dat met de fysieke schijfjes niet.

Raarrrr dat ik deze miste in mijn collectie. Een fijn tweedehands lp-reissue uit 1999 weten te vinden. Klinkt helder, warm en ontroerend goed.

Oh wat zoh ik graag in die tijd leven, en de plaat in die tijd ontdekken. Vroeger was alles beter.

Ik heb deze Spaanse print uit 1980. Beter dan die van jou dus want van vroeger.

Behalve dan de toekomst, heb ik ooit van Bennie Jolink geleerd.

Er was ook 50th year anniversary edition, en die heb ik teruggelegd, want anders zou het zo duur worden, en omwille van het klimaat kies ik liever tweedehandsjes...