menu

Belle and Sebastian - Belle and Sebastian Write About Love (2010)

Alternatieve titel: Write About Love

mijn stem
3,54 (199)
199 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Rough Trade

  1. I Didn't See It Coming (5:00)
  2. Come on Sister (3:51)
  3. Calculating Bimbo (4:22)
  4. I Want the World to Stop (4:32)
  5. Little Lou, Ugly Jack, Prophet John (4:27)

    met Norah Jones

  6. Write About Love (2:52)

    met Carey Mulligan

  7. I'm Not Living in the Real World (3:07)
  8. The Ghost of Rockschool (4:31)
  9. Read the Blessed Pages (2:41)
  10. I Can See Your Future (3:47)
  11. Sunday's Pretty Icons (3:44)
  12. Last Trip * (2:53)
  13. Suicide Girl * (2:41)
  14. Blue Eyes of a Millionaire * (3:41)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 42:54 (52:09)
zoeken in:
avatar van Bart
4,0
Whoei! En het luisteren gaat hier beginnen!

'I Didn't See It Coming' was natuurlijk al een tijdje te beluisteren via het speciaal gemaakte filmpje op YouTube, maar deze albumversie verraste mij toch weer! Het klinkt nog frisser, nog vrolijker! Een heerlijke melodie, met prachtige gitaarbegeleiding! Zeer, zeer fijn! En dan die lekkere synthesizer en plotseling de stem van Stuart en dan die samenzang. Belle & Sebastian zijn terug! - dat is wat ik wilde uitroepen!

Het tweede nummer, 'Come on Sister', begint ook weer zo lekker vrolijk. Drums, opnieuw synthesizer. De stem van Stuart. Je wilt meteen meeklappen, meetikken met je voeten. Wat een mooi nummer met dit trieste weer. De zon begint hier te schijnen hoor!

Bij 'Calculating Bimbo' wordt even gas teruggenomen. Lome klanken komen uit de speakers. Een relaxt nummer, waarin de mooie stem van Stuart écht goed tot zijn recht komt. Mooi is de samenzang aan het eind van het nummer.

'I Want The World To Stop' draaide ik al weken non-stop. Wat een heerlijk nummer. Het ritme, de samenzang, de lekker stampende drums. De tekst - laten we die niet vergeten. Erg mooi. De albumversie klinkt eigenlijk precies hetzelfde als de versie in het filmpje op YouTube. Geen verrassingen dus, maar dit nummer blijft mooi, zo mooi!

'Little Lou, Ugly Jack, Prophet John' is weer een trager nummer. Het klinkt wat meer soul-achtig. Opnieuw de rustige drums. Opeens is daar naast de warme stem van Stuart een andere zangstem. Een vrouw - het is niet Sarah Martin. Maar het blijkt Norah Jones te zijn - een opvallende combinatie, vind ik!

En dan in 'Write About Love' opnieuw een gastzangeres. Het is de actrice Carey Mulligan die ook over een fijne stem blijkt te beschikken. Een mooi nummer dat alsmaar beter wordt, vind ik. Eerst moest ik er erg aan wennen - maar ook dit nummer nestelt zich langzamerhand in mijn hoofd. De melodie klinkt ook alweer vertrouwd!

'I'm Not Living In The Real World' begint ook erg opgewekt. Een kakofonie aan klanken en gezang. Ik heb Belle & Sebastian niet eerder zo gehoord - het klinkt (de mannen die samen zingen, het 'oe-hoe-oe-hoe' - bijna Beatlesque.

In 'The Ghost Of Rockschool' is dan opeens wel weer het typische geluid van de band te ontdekken. Lekker vertrouwd en er zijn weer blazers! Altijd fijn in een nummer van Belle & Sebastian!

De eenvoud vinden we terug in 'Read The Blessed Pages'. Wonderschoon. Een akoestische gitaar, de stem van Stuart. Meer lijkt niet nodig te zijn om een mooi nummer te maken. Maar dan is er daar opeens de dwarsfluit van Sarah Martin. Een prachtige sfeer wordt er neergezet. En ze zingt ook weer even mee. Fijn!

'I Can See Your Future' klinkt als een vroeg nummer van de band. De trompetjes, de roffelende drums. De zweverige zang. En de vioolbegeleiding. Het had zeker niet mistaan op 'If You're Feeling Sinister', zeker niet.

En dan is daar al het slotnummer, 'Sunday's Pretty Icons'. Donkere zang, elektrische gitaar. De synthesizer krijgt weer ruim baan in dit nummer. Dit zorgt nog voor een beetje een luchtige noot. Maar het is vooral melancholie wat dit nummer uitstraalt, vind ik.

Wat mij betreft worden de verwachtingen zeker ingelost. Ik kan nu echt zeggen dat ze terug zijn. Het album bevat bij de eerste luisterbeurt al prachtige nummer en dan moet ik ze nog verder gaan ontdekken door ze keer op keer te gaan beluisteren. Er is de typische Belle & Sebastian vrolijkheid op dit album te vinden (voornamelijk in het begin van het album), maar er is ook weer de enige melancholie - dat is ook één van de redenen waarom ik hun platen zo graag beluister.

En nu maar snel op naar de tweede luisterbeurt! Ik kan wéér niet wachten.

avatar van aERodynamIC
4,0
Belle and Sebastian Write About Love.....

Belle and Sebastian is vrolijkheid ten top.....

Belle and Sebastian is melancholie.....

Belle and Sebastian is pop met een warme gloed.....

Belle and Sebastian is 'de plaatselijke muziekschool in actie'..... (o nee, die is niet van mij, maar hoorde ik ooit als opmerking en is me altijd bijgebleven).

Velen betreurden het vertrek van Isobel Campbell en vonden dat hoorbaar aan de kwaliteit. Velen vonden de laatste albums een slag minder dan de eerste. Zelf beschouw ik Dear Catastrophe Waitress nog steeds als mijn favoriet, dus ik wijk daar wat van af blijkbaar, alhoewel ik de eerste albums ook zeer hoog heb zitten.
Eigenlijk heb ik heel Belle and Sebastian hoog zitten en ik was ook aangenaam verrast door het project God Help the Girl dat ik kwalitatief behoorlijk goed vond.
Toen bekend werd dat dit album eraan zat te komen was ik benieuwd of ze terug zouden gaan naar hun 'oude sound' of dat ze toch dicht bij de latere albums in de buurt zouden blijven.
Nu ik Write About Love gehoord heb vind ik dat een moeilijk te beantwoorden vraag. Ik hoor beiden er wel in eigenlijk. Ook hoor ik dat er eigenlijk maar bitter weinig is veranderd. Belle and Sebastian lijkt onderhand een genre op zichzelf geworden en Write About Love bevestigt dat alleen maar.
Eerlijk is eerlijk: het is gewoon meer van hetzelfde en misschien dat het daardoor ook wat minder fris overkomt dan de eerste albums die in die tijd heel bijzonder waren. Stuart Murdoch en zijn gezelschap staan nog steeds garant voor uitstekende nummers en ik kan me voorstellen dat er verzadiging aan het optreden is voor veel fans. Als dan ook Norah Jones meedoet zullen er misschien wel extra wenkbrauwen gefronst worden (want Norah is inmiddels wel erg mainstream geworden). Overigens staat Little Lou, Ugly Jack, Prophet John ook op haar 'nieuwe' album genaamd Featuring...

Voor mij is dit nieuwe album een prettige aanvulling op de rest van de discografie en ben ik vooral blij dat er überhaupt een nieuw album is verschenen want ik kreeg op een gegeven moment het gevoel dat het vorige album The Life Pursuit misschien wel eens hun laatste zou zijn.
Dat is gelukkig niet zo en daardoor kunnen we genieten van heerlijke songs als Calculating Bimbo, I Want the World to Stop, The Ghost of Rockschool en Read the Blessed Pages om er maar eens een paar te noemen.
Misschien dat een aantal nummers wat veel lijken op ouwetjes van de band, maar dat neem ik wel voor lief.

Ik ben weer helemaal 'in love' en daar mag Belle and Sebastian zeker over schrijven!

En die 'plaatselijke muziekschool in actie'?! Dat heb ik altijd een achterlijke opmerking gevonden

avatar van Bertus
4,0
Zoals sommigen hier wel weten, ben ik tijden lang groot fan geweest van Belle & Sebastian. Nou is die liefde de laatste jaren aardig bekoeld - niet dat ik een hekel had gekregen aan de melancholieke Schotten, veeleer lieten ze me onverschillig. Lag dat aan mij of aan hen? Laten we het op een wederzijdse breuk houden. Enerzijds ben ik ueberhaupt veel minder naar bandjespop gaan luisteren en B&S maakt nou eenmaal geen woeste wereldmuziek of verstild klassiek. Anderzijds lieten B&S in vier jaar nauwelijks iets van zich horen en ik was toch al zo'n zeurfan die maar doorsomberde dat het na The Boy With The Arab Strap nooit meer echt goed gekomen was met de band. De vraag bij eerste, toch wel nieuwsgierige, beluistering van ...Write About Love was voor mij dus vooral: zou B&S hiermee mijn onvoorwaardelijke liefde terug weten te winnen?

Na een paar keer luisteren laat ik die grote vraag nog maar even hangen, daarvoor moet ik het hele album nog wat meer op me in laten werken. Maar het goede nieuws is in ieder geval dat ik niet na een keer luisteren besloot definitief klaar te zijn met deze band. In tegendeel! Enerzijds gaat het geluid van ...WAL behoorlijk terug richting de door mij zo geliefde platen uit de jaren '90 - in ieder geval zijn de zware overproducties van Dear Catastrophe Waitress en de al te blije glam van The Life Pursuit hier niet zo storend aanwezig. Aan de andere kant zit er toch weer genoeg nieuws in om deze plaat interessant te houden Dat wil trouwens niet zeggen dat ik me op dit album niet aan een aantal zaken stoor. Zoals vaker bij albums van B&S zakt de plaat halverwege wat in. Als je toch een musicalproject vol vrouwen heb, waarom dan die mierzoete stem van Norah Jones in Little Lou, Ugly Jack, Prophet John? Het daarop volgende Write About Love is een aardige song, maar niet echt memorabel. Het dan volgende I'm Not Living In The Real world is daarentegen het absolute dieptepunt van de plaat, wat mij betreft: wat een gedrocht!

Gelukkig staat hier ook genoeg moois tegenover. Met de manier waarop I Didn't See It Coming in echo's verzandt weet Murdoch mij zowaar in positieve zin te verrassen; sowieso is de opener een van de absolute hoogtepunten van deze plaat. Verder telt dit album een heel stel fijne, oerdegelijke popsongs. Waarschijnlijk ben ik teveel veranderd sinds mijn zestiende om nog zo verliefd te worden op deze band als ik destijds was. Maar ...WAL zal voorlopig de weg naar mijn iPod nog wel weten te vinden, en als B&S Nederland aandoet zal ik wel weer vlak voor het podium staan, om te kijken of ik daar nog iets meer van de magie van toen terug kan vinden.

God, wat word ik een oude lul.

avatar van Kaaasgaaf
3,5
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

avatar van Maartenn
3,5
Maartenn (crew)
Ik denk dat mijn verwachtingen van deze plaat toch wat te hoog gespannen waren.
Na het lezen van berichten met daarin het commentaar 'The Life Persuit 2' toch maar aangeschaft bij CdWow en een tijd mee in de auto gehad. Gister maar weer eens opgezet om te kijken of deze plaat het effect kon bereiken wat Lost beschrijft: welke nummers blijven hangen, wat zijn de verborgen pareltjes?

Eigenlijk vind ik dat er niet echt uitschieters zijn. De balans op het album is prima. De swingbare nummers worden prima afgewisseld met het serieuzere werk en dat maakt de plaat an sich tot een sterk geheel. Waarom deze plaat bij mij niet het Life Persuit gevoel kan opwekken kan ik ook niet echt omschrijven. Ik denk gladweg dat de nummers afzonderlijk mij wat meer aanspreken

Misschien is het ook wel de hieronder genoemd 'hitgevoeligheid' van bepaalde nummers die dit album de das om doen. Het meer experimentele randje is er toch een beetje af. Dat is jammer, maar misschien ook wel te verwachten voor een band die inmiddels alweer hun zevende studioalbum uitbrengt.

Een gebalanceerd cijfer, voor een gebalanceerd album: 3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:39 uur

geplaatst: vandaag om 10:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.