Whoei! En het luisteren gaat hier beginnen!
'I Didn't See It Coming' was natuurlijk al een tijdje te beluisteren via het speciaal gemaakte filmpje op YouTube, maar deze albumversie verraste mij toch weer! Het klinkt nog frisser, nog vrolijker! Een heerlijke melodie, met prachtige gitaarbegeleiding! Zeer, zeer fijn! En dan die lekkere synthesizer en plotseling de stem van Stuart en dan die samenzang. Belle & Sebastian zijn terug! - dat is wat ik wilde uitroepen!
Het tweede nummer, 'Come on Sister', begint ook weer zo lekker vrolijk. Drums, opnieuw synthesizer. De stem van Stuart. Je wilt meteen meeklappen, meetikken met je voeten. Wat een mooi nummer met dit trieste weer. De zon begint hier te schijnen hoor!
Bij 'Calculating Bimbo' wordt even gas teruggenomen. Lome klanken komen uit de speakers. Een relaxt nummer, waarin de mooie stem van Stuart écht goed tot zijn recht komt. Mooi is de samenzang aan het eind van het nummer.
'I Want The World To Stop' draaide ik al weken non-stop. Wat een heerlijk nummer. Het ritme, de samenzang, de lekker stampende drums. De tekst - laten we die niet vergeten. Erg mooi. De albumversie klinkt eigenlijk precies hetzelfde als de versie in het filmpje op YouTube. Geen verrassingen dus, maar dit nummer blijft mooi, zo mooi!
'Little Lou, Ugly Jack, Prophet John' is weer een trager nummer. Het klinkt wat meer soul-achtig. Opnieuw de rustige drums. Opeens is daar naast de warme stem van Stuart een andere zangstem. Een vrouw - het is niet Sarah Martin. Maar het blijkt Norah Jones te zijn - een opvallende combinatie, vind ik!
En dan in 'Write About Love' opnieuw een gastzangeres. Het is de actrice Carey Mulligan die ook over een fijne stem blijkt te beschikken. Een mooi nummer dat alsmaar beter wordt, vind ik. Eerst moest ik er erg aan wennen - maar ook dit nummer nestelt zich langzamerhand in mijn hoofd. De melodie klinkt ook alweer vertrouwd!
'I'm Not Living In The Real World' begint ook erg opgewekt. Een kakofonie aan klanken en gezang. Ik heb Belle & Sebastian niet eerder zo gehoord - het klinkt (de mannen die samen zingen, het 'oe-hoe-oe-hoe' - bijna Beatlesque.
In 'The Ghost Of Rockschool' is dan opeens wel weer het typische geluid van de band te ontdekken. Lekker vertrouwd en er zijn weer blazers! Altijd fijn in een nummer van Belle & Sebastian!
De eenvoud vinden we terug in 'Read The Blessed Pages'. Wonderschoon. Een akoestische gitaar, de stem van Stuart. Meer lijkt niet nodig te zijn om een mooi nummer te maken. Maar dan is er daar opeens de dwarsfluit van Sarah Martin. Een prachtige sfeer wordt er neergezet. En ze zingt ook weer even mee. Fijn!
'I Can See Your Future' klinkt als een vroeg nummer van de band. De trompetjes, de roffelende drums. De zweverige zang. En de vioolbegeleiding. Het had zeker niet mistaan op 'If You're Feeling Sinister', zeker niet.
En dan is daar al het slotnummer, 'Sunday's Pretty Icons'. Donkere zang, elektrische gitaar. De synthesizer krijgt weer ruim baan in dit nummer. Dit zorgt nog voor een beetje een luchtige noot. Maar het is vooral melancholie wat dit nummer uitstraalt, vind ik.
Wat mij betreft worden de verwachtingen zeker ingelost. Ik kan nu echt zeggen dat ze terug zijn. Het album bevat bij de eerste luisterbeurt al prachtige nummer en dan moet ik ze nog verder gaan ontdekken door ze keer op keer te gaan beluisteren. Er is de typische Belle & Sebastian vrolijkheid op dit album te vinden (voornamelijk in het begin van het album), maar er is ook weer de enige melancholie - dat is ook één van de redenen waarom ik hun platen zo graag beluister.
En nu maar snel op naar de tweede luisterbeurt! Ik kan wéér niet wachten.