"I prove to you that I am bad enough to get into hell, because I have been through it! I have seen it! It has happened to me! Remember: I was signed for Warner Brothers for eight fucking years!!"
Op MusicMeter staat dit album geboekstaafd als het eerste livealbum van de Snor. Mijn ervaring tot nu toe is dat de grens tussen studio en live niet zo belangrijk was bij hem. Vele studioalbums bevatten live opgenomen stukken muziek. Hij deed wat hij wou, of toch bijna…
Een woordje vooraf over de versie die ik op vinyl heb, namelijk
deze. Op Wikipedia staat het nodige te lezen over de verschillende versies, hiervoor zorgde de kwelgeest van Frank Zappa, namelijk platenmaatschappij Warner. Misschien moet ik toch op zoek naar de uitgebreide cd-versie van dit album die ik al op de peecee heb. Het scheelt toch veertig minuten muziek. Nu heb ik mijn vinylleke afgespeeld.
Hoogtepunten voor mij? Titties & Beer, Honey Don’t You Want a Man Like Me en The Illinois Ennema Bandit. Black Page laat horen welke goede muzikanten Frank Zappa onder zijn hoede had, wat voor alle zekerheid nog eens wordt aangetoond op The Purple Lagoon/Approximate. Hoewel ik veel respect heb voor het kunnen van meesterdrummer Terry Bozzio, heb ik weinig met zijn drumsolo. Ik houd niet van die drumsolo’s, behalve als Neil Peart van Rush ze inspeelt.
Moeilijk oordelen over een livealbum waarvan je weet dat je een groot deel mist, gelukkig had ik nog het www, waar ik wel de volledige versie kon vinden dus mijn welverdiende vier. Volgende album is Studio Tan, waar ik niet enthousiast over ben. Stay tuned folks!