Sigur Rós - ( ) (2002)

Dat zou jij wel willen weten, dan wist je ook meteen hoe het vijfde seizoen van Vikings afloopt ...

Precies. En ook waar de kok in Muppetshow het over heeft. Altijd al willen weten.

Shrimpies!

Ja, leuke retorische vraag Broem, eentje waar zelfs meneer Jonsi het antwoord schuldig op zal moeten blijven. Het mooie is dat het nooit door een bepaalde ondergrens heen zakt. Misschien is het wel zo dat zelfs de ongevoeligste persoon eventjes kan worden beroerd. Wie zal het zeggen? De lichaamstaal van mijn stokoude kat, die al 100en cd's heeft moeten aanhoren en daarnaast een prima barometer is voor kwalitatief hoogstaande muziek, spreekt echter boekdelen.

Deze plaat trekt scheuren in mijn diepe gronden, maakt mijn water minder stil. Het raakt de essentie van ons bestaan precies op de naar, een open akkoord die de toon zet. Een indruk, een afdruk van perfectie op een onbevlekt wit laken van sneeuw. Er onthullen zich bergen, rivieren, wegen en huizen. Geheime verlangens van de geest, geschilderd door een pallet van onbevangenheid. Want wie zijn gedachten laat gaan, vindt ze op het witte doek. Ons soms zo gekwelde hoofd is gevuld met een stroom die langzaam de beurse blauwe gedachtengangen vult. Het geeft voeding aan bewandelde paden, zodat er weer groeit. Een nieuw begin, steeds weer.
★★★★★

Wat een hoog gemiddelde voor een CD vol droefenis. Trek deze muziek voor geen meter.
Toch nog 2 punten voor het instrumentale en technisch mooie geluid.

Zo zijn er wel meerdere albums te vinden op deze site, het is allesbehalve een uniek gegeven.

De reden is helder: smaken verschillen.

Gisteren voor het eerst 'Untitled 9' gehoord. Wat jammer dat die ontbreekt op dit album. Was i.m.o een prachtige, kalme afsluiter geweest na de uitbarstingen van 'Untitled 8'.

Sigur Rós - Untitled #9 Smáskífa - YouTube

Mijn favoriet blijft de vierde. Sacraal en bovenaards gewoon, ik denk dat Bach er ook trots op was geweest als hij dit had geschreven.

Waarom staat dit nu op 1 in mijn top 10? Soms moet ik het weer even laten bevestigen met een luisterbeurt, en zo rond het tweede à derde nummer weet ik het al. Dan is het zo van: "Jup. Beste shit ooit gemaakt, no single doubt about it." Untitled #7 en #8 wil ik op mijn sterfbed horen, en Untitled #1 mag dan het eerste nummer zijn dat ik te horen krijg in het hiernamaals, als zoiets al zou blijken te bestaan natuurlijk.

Het geheim van deze plaat en wat het ook zo geniaal maakt is dat ie weer telkens klinkt alsof het de eerste luisterbeurt is, alsof je 'm nog nooit eerder hoorde. Daarom is dit voor mij hét van het, de crème de la crème.

Vaka in het hiernamaals, Njósnavélin waarop je daar naartoe wordt gedragen... op zachte roze wolken terwijl de oranje zon zijn laatste daling maakt. Een eindeloze conclusie, een waardig einde.

Het beste Sigur ros album voor mij. En dat wilt wat zeggen met andere albums als Aegatis Byrjun en Takk. Ook ontdekt op mume.

Lastig te verklaren waarom dit nu zo goed is. Het duurde ook vrij lang voordat ik dit echt goed vond. De pittige nummers vallen bij mij altijd wat makkelijker. Toch vind ik het rustige eerste deel nu echt bijzonder mooi. Met 2 en 4 als hoogtepunten voor mij. Het 2e deel is vooral met de laatste 3 nummers ongekend goed.

Dat "gezoem en gekraak" op de achtergrond geeft dit album echt iets eigenzinnigs. Ook de violen zijn zo mooi weg gewerkt dat ik dit later pas echt ben gaan waarderen. Een soort van extra laag. Zijn stem als instrument gebruiken past perfect op dit album.

Deze hoort in mijn top 10 en popplagid (untitled is voor mij het beste nummer aller tijden. Wat een knaller is dat toch. Live ook altijd een fenomenaal einde. Ook op Inni erg mooi trouwens.

5

Favorieten: 4,8.

De laatste twee opmerkingen hier zijn geschreven tussen 3 en 4u 's nachts. Geweldig.
Of jullie zaten in het buitenland, of jullie hadden net een fantastische nachtelijke luisterervaring achter de rug.
Dat laatste acht ik bij een album als dit zowaar een pak aannemelijker dan de eerste optie.


Wat
Een
Album
Blijft het toch.

Dat laatste, dit album 'werkt' voor mij het beste in de nacht. De wereld stil...

Ik ken dit album al een aantal jaar en ik was destijds overdonderd door de schoonheid. Ik gaf toen ook, zonder verder na te denken (en dat hoeft in dit geval ook niet), meteen de volle mep.

Ik heb dit een aantal jaar niet geluisterd, maar deze avond was er wat mij betreft perfect voor: alles viel voor mij op zijn plek, het hele gezin had een topmoment, gezelligheid, geen enkele smet op de avond, de kinderen poetsten zowaar hun tanden zonder dat we het honderd keer moesten zeggen, er werden gevoelens gedeeld...

Kortom: ik voelde me op mijn gemak en als ik me zo voel, dan wil ik nog weleens teruggrijpen op muziek die ik een tijd niet heb geluisterd.

Op deze manier kwam ik dit album weer eens tegen. Ik begrijp weer meteen waarom ik 5 sterren heb gegeven. Het staat bol van 'onrustige rust'. Aan de ene kant laat het je wegdromen in zijn eigen regels, maar aan de andere kant kun je er alle kanten mee op.

Wat mij betreft het meesterwerk van deze band.

My go-to first-snow-of-the-season plaat en oooh wat klinkt ie weer mooi met de sneeuwvlokken neerdalend op de daken van Belgrado!

Eindelijk aangeschaft na lang twijfelen vanwege de niet echt toegankelijke muziek, Na diverse keren luisteren is dan eindelijk het kwartje gevallen en ben tot de conclusie gekomen dat dit een meesterwerk is. Alles is al een keer gezegd dus dit zal ik niet meer herhalen. Vind het 2e deel iets beter dan het eerste. 5 sterren.

Een woord: prachtig

Het gevoel wat ik krijg bij dit album is dankbaarheid. Elk nummer roept voor mij momenten en dingen op waar ik dankbaar voor ben. Vaka is een prachtige opener en dan afsluiten met Popplagið wat een van de mooiste nummers is die ik ooit heb gehoord.

Ik ben dan nog maar 15 maar voor mij is dit album een besef momentje dat het leven prachtig is.

Sorry, vond er geen hol aan. Irritante emo muziek. Niet doorheen te komen geluiden, gecombineerd met een vervelend, kreunend, steunend kopstemmetje en hier en daar iets wat op muziek lijkt.

Harde woorden, heftig oordeel. Maar ik respecteer jouw mening.

Leven en laten leven is het motto - sommigen komen laat tot inzicht; lees gerust 'ns wat ik hier vertel Sigur Rós - ( ) (2002) - MusicMeter.nl - anderen misschien wel nooit.

Je vandaag aanmelden en dan meteen zo los gaan op dit album …

Bedankt. Had er veel van verwacht. Ik vergelijk dit (alle muziek uiteraard) met kunst. Soms is het niet makkelijk te verklaren waarom je iets mooi of lelijk vindt. In dit geval wat mij betreft wel. Ik vond het lelijk. Zijn zang werkt me op de zenuwen en vind ik niet om aan te horen. De muziek vond ik mehhh.

Die hoge, soms piepende zangstem maakt het voor mij niet goed mogelijk om hier onbevangen naar te luisteren. Heel vaak geprobeerd, maar helaas, ik kan er geen chocola van maken. De lay-out van de cd is echter prachtig, maar ik stem alleen op de muziek uiteraard...

Niet dat ik een open deur wil intrappen, maar met zo'n 'gekleurde' toptien heb ik er daar wel een beeld bij. Lees voor de grap eens wat ik eerder meemaakte: Sigur Rós - ( ) (2002)

Ieder zijn ding inderdaad, maar muziek wat en irritante vocalen zou ook niet mijn ding zijn. Postrock heeft nou eenmaal niet de meest eenvoudige/afgebakende songstructuur.

Deze muziek raakt, als je er gevoelig voor bent, de eigenfrequentie van je ziel .
Voor de meeste anderen is het gewoon een vervelende bromtoon .

Beetje lullig dat je er zo frontaal ingaat. Humor, ooit van gehoord: niet voor niets staat gekleurd tussen enkele aanhalingstekens en gaf ik de link naar het ware verhaal van mijn zwager - die Sigur Ros aanvankelijk typeerde als "kattengejank".

Voor alle duidelijkheid je bent hier op een site van muziekliefhebbers - met divergerende smaken en over het algemeen worden ongenuanceerde, generaliserende uitspraken over welk type muziek ook minder gewaardeerd.

Je hoeft mij ook niet Sigur Ros ieder moment van de dag voor te zetten.

Wanneer ik dit album moet omschrijven, zou ik het acupunctuur voor de ziel noemen. Voor de één bewezen. Voor de ander omstreden. Je moet erin geloven. Ervoor openstaan.

Wanneer je dit meesterwerk toegang tot de ziel verleent, zal het je uitwringen. Het zoekt de pijnpunten en gaat druk zetten.
Ieder lied werkt als een therapeutische sessie, met als slotstuk de genadeklap. Vaak met reinigende tranen tot gevolg.

Zoals ieder mens anders is - ieder z'n eigen pijn kent - zal dit album voor iedereen anders zijn.

We spreken weleens over luisterervaring.
Hier kun je gewoon spreken van een ervaring.
Iedere vezel van je lijf luistert mee. En zeg nou zelf: bij welk ander album doet je lijf dit?

Dit is by far het meest bijzondere album dat ik zelden luister, maar eeuwig koester.

Sluit ik mij volledig bij aan! Ik durf te bekennen dat ik het in geheel niet meer gehoord heb sinds... ik denk 2013. Het raakte me destijds zo in de ziel, dat ik bang ben dat het me niet meer zo raakt als toen. Die ervaring zal ik in ieder geval nooit meer vergeten. Iemand anders die het ook weinig tot nooit meer luistert om het zo niet af te laten doen aan zijn grootheid?
Voor de 'luisterervaring' liefhebbers, het project van Sigur Ros frontman Jonsi en partner Alex genaamd Riceboy Sleeps is ook overweldigend mooi.

Geen album dat je vaak oplegt, maar wel fantastisch en goddelijk mooi. De eerste keren (jaren geleden) dat ik Sigur Ros luisterde had ik er niets mee, maar nu waardeer ik het een heel stuk meer. Wat me ook opvalt, iedere keer dat ik een album luister - het gebeurt niet veel - vind ik het mooier dan het vorige album dat ik geluisterd heb, ongeacht welk album het is. Dit is voor de vijfde keer dat ik een album van hen beluister. 3 keer het album uit 1999 en nu voor de tweede keer dit album. Het derde en achtste nummer zijn het mooiste van dit album. Misschien moet ik toch maar eens de tijd nemen om de film Heima (Film, 2007) eens te zien.

Zeker en vast de moeite, Tornado.

Dat zal zeker mettertijd wel eens gebeuren, al staat er nog immens veel op de bucket list, en naarmate ik meer en meer kan afstrepen, wordt het dubbele eraan toegevoegd, dus het wordt er niet beter op. Muziek- en filmliefhebber zijn is een full-time job.

Ondertussen ook Takk... beluisterd. Dat was ook zeker en vast de moeite waard, maar ik denk dat dit album mijn voorkeur op dit moment krijgt, al kan dat nog veranderen. Van Valtari verwacht ik ook wel nog iets. Maar Kveikur en het album uit 2008 komen ook wel nog eens aan de beurt.