Sigur Rós - ( ) (2002)

Schitterende plaat die vooral opvalt door zijn prachtige opbouw. De eerste nummers zijn vrij rustig, maar daarna worden ze langer, drukker en uitgesponnener om op het laatst in een huiveringwekkend mooie climax uit te barsten. 4,5*

Sigúr Ros weet hier een onbeschrijfelijke sfeer neer de zetten. De zanger heeft een hele aparte mooie stem, prettig om te horen. De opbouw is in elk nummer subliem en zeker in de laatste paar nummers krijg je de ene climax na de andere, en wat voor cimaxen zeg, pfff.

Toen ik dit album voor het eerst hoorde was ik er echt ondersteboven van. Nu draai ik hem niet grijs, maar af en toe eens om lekker weg te dromen en weer kippenvel te krijgen Een hele dikke 5* en dit wordt mijn nummer 1.

Meesterlijke sfeerplaat inderdaad.

Elke song is een parel. Deze schijf kan ik wel duizend maal horen. En toch elke keer weer absoluut naar een andere dimensie meegevoerd worden, betoverd, gehypnotiseerd.
Sigúr Ros weet breekbare, etherische sferen als geen andere band voor het daglicht te halen.

Het album wordt zelfs nog beter naarmate de schijf vordert; de beste stukken staan op het eind. De opbouw (van de schijf als geheel en per song) is perfect inderdaad.

Een van de beste platen ooit gehoord. Voor iemand die, zoals ik, van ultieme sfeer houdt, is dit zo ongeveer een must waarschijnlijk.

Subliem werkje.

Zeer mooie cd, maar vond de voorganger veel ontroerender en dus ook veel beter. Die draai ik nog geregeld, deze eigenlijk niet meer zo. Maar desondanks een fantastisch album hoor

Dit album is gewoon wat ontoegankelijker, zwaarder.

Ik denk dat dat het hem doet bij de mensen (toch meer dan ik dacht) die Ágætis Byrjun prefereren boven ( ). Persoonlijk hou ik juist meer van dat zwaardere, donkerdere werk. En ( ) zit qua opbouw echt beter in elkaar dan zijn voorganger.

Een druk op de start-knop, ogen dicht en je bent zestig minuten weg. Ágætis Byrjun is weerbarstiger, grilliger. Soms wordt de betovering even gebroken.

Maar je hebt gelijk: ( ) is minder warm dan zijn voorganger. Benauwender, killer, zwaarder is ( ). Precies mijn ingrediënten dus.

Of zijn Ágætis Byrjun en ( ) te vergelijken met respectievelijk een vriendelijke IJslandse toverfee en een kille Godin van het woeste landschap? Mag allemaal, van mij.

Eindelijk durft Sigur Rós zich eens helemaal te geven. Bij het beluisteren van hun vorige album had ik vaak het idee: "ze kunnen het wel, maar ze durven het niet"
Nou op deze plaat durven ze wél te rocken, en hoe! Idd een schitterend opgebouwd album met een volwassen en kloeke sound die blaakt van het zelf-vertrouwen. Hulde !

Ik heb deze schijf nu al een tijdje in mijn bezit en ik weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Er zitten enorm mooie stukken tussen, maar andere gedeeltes komen weer op mij over als erg statisch en kitscherig.

Ik laat hem vooralsnog een tijdje doorgroeien, alvorens een oordeel te vellen.

Eén lange wandeling door een heuvellandschap tijdens herstachtig weer. Onaards, slepend, mysterieus, open voor eigen interpretatie. Vooral het laatste nummer is in zijn opbouw naar de daverende climax één brok spanning en ontlading. Het enige mindere is dat het lijkt alsof de zanger continu hetzelfde zinnetje zingt, hoewel dat op de achtergrond raakt naarmate ik de CD vaker luister...

Dat is ook het enige mindere wat ik hier wou posten. De hele tijd hoor je variaties op "Jesaaaaaj", wordt wel een beetje saai

Ik ga misschien nog naar 5 sterren als ik de rest van de nummers ook net zo goed ga vinden als Untitled4 (de mooiste) en Untitled8.

volgens pitchfork:

"You xylo. You xylo no fi lo. You so."

Aha! Dat zingen ze dus... Maar toch, de xylo-tekst vind ik dan wat minder (wel mooi gezongen), maar de xylo-foon in het tweede deel van Untitled4 vind ik helemaal top, vergelijkbaar met het xylofoon-treintje in "No Surprises" van Radiohead.
Ik leer nu van mezelf dat zo'n instrument niet alleen bijdraagt aan het warm maken van de melodie, maar dat het tegelijk ook ritmisch zoveel toevoegt. Mijn simpele conclusie is dus dat ik de xylofoon een mooi, multifunctioneel instrument vind.

Vergeten te zeggen: Untitled zeven is voor mij het allermooiste nummer van het album, gevolgd door het vijfde en achtste nummer.

Nú ben ik compleet.

Ehm....ik hoor 'm niet.... Weet je zeker dat 't nummer 4 is?!
(of ben ik seniel aan het worden?)

Ik luister hem weer eens en ik ben er nog steeds helemaal ondersteboven van. Von en zeker Agaetis Byrjun waren al mooi, maar het lijkt inderdaad alsof Sigur Ros zichzelf met ( ) helemaal gevonden heeft. De opbouw is fenomenaal en de muziek ontzettend prachtig.

Zeker bij de laatste nummers lijkt het alsof de hemel zich openbaart.

Ik moet bij deze plaat sterk terugdenken aan het concert dat ik van Sigur Ros zag op het Hurricane festival (bij Bremen) in 2003. Ik had ze toen al 3 keer eerder gezien, maar als ik daar aan terug denk... Vorig jaar schreef ik daarover op mijn weblog:

-Sigur Ros dat door een te strak tijdsschema en technische problematiek veelste laat begon (pas na twee uur 's nachts). De mensen die op dat moment de festivaltent voor hun slaapzak verruild hadden, misten misschien wel het beste concert van Sigur Ros dat ik ooit zag (het was mijn 4de keer). Met name de laatste twee nummers waren werkelijk buitenaards. Dat het uitzinnige publiek na afloop zowat 10 minuten doorbleef klappen en joelen, was dan ook hardstikke terecht.

Dan denk ik inderdaad dat jij een beetje seniel aan het worden bent Bij 5:07 is dat... het gekozen moment ook gewoon, als die muziek er opeens inkomt na het orgeltje, prachtig gekozen, het beste stukje van het album vind ik

Grmbl, en nu ben ik er nóg niet uit. Voorlopig maar 3,5*, dat verdient deze plaat zeker. En dan tegen de zomervakantie nog maar eens kijken .

Daar mag nog wel wat bij... Gewoon even links laten liggen, het kwartje valt (hopelijk) heus wel eens.

"emotionele choreografie"


mooie term vind ik

De laatste track is zo verdomd krachtig. Het meest indrukwekkende einde van een album wat ik ken, en tevens het meest imponerende stuk muziek dat ik heb mogen horen. Iemand die iets vergelijkbaars weet mag het zeggen.

Een net zo goed einde bestaat bijna niet... maar binnen hetzelfde genre heb ik wel een beetje dezelfde beleving bij Your Hand In Mine van Explosions in the Sky van het album Earth Is Not a Cold Dead Place, ook een erg indrukwekkend einde van een album. Niet zo goed, wel zo mooi, een beetje vergelijkbaar...

Bedankt, zal er eens naar opzoek gaan.

Het laatste nummer van die andere Explosions plaat is ook geweldig. Maar idd: niets haalt het bij het laatste nummer hiervan. De laatste paar nummers van () is echt het mooiste wat ik ooit gehoord heb.

Waarom staat Pulp hoger in je top-10 dan?

Jeugdsentiment. Maar ik kan ze op zich wel 's omwisselen. ( ) staat op 2.

Toen ik deze cd kocht en geforceerd naar ging luisteren vond ik het nog niet zo heel veel.. Laatst -geruime tijd na aanschaf- had ik de behoefte om dit album te beluisteren, en kon ik hem niet meer uitzetten.

Mooi cd met mooie hoes. Was een van mijn favorieten om op te zetten tijdens mijn reis in IJsland. Het klopt dan helemaal.

Ietwat plastisch vervolg op wat ook wel de beste plaat aller tijden wordt genoemd (nou ja, door mij dan ): Agaetis Byrjun.

Niet dat de liedjes op () zo nu en dan niet fabelachtig mooi zijn (ik denk aan U1, U4/The Nothing Song en het magistrale einde, U8), maar het is allemaal net ietsjes minder dan zijn voorganger IMO.

Er wordt wat minder in gezongen (erg jammer!) en voelt wat minder intiem aan. Maar ik weet dat dat erg persoonlijk is...

Ik kan het niet maken tov Untitled 8 om deze minder dan 4 sterren te geven, dus bij deze.

---> het is geen xylofoon, ik ben slagwerker en dit zijn bells of vibraphonen enzo. Ter info: xylo = hout, dus het zou veel harder klinken, de bells/vibraphoon maken het veel galmender en dus passender
Dit terzijde:-)

Radiohead gebruikt geen xylofoon , wel een Glockenspiel o-)