Buddy Guy - Living Proof (2010)

Helemaal eens met Gukker. De gastoptredens zijn het enige wat je op dit album aan te merken kunt hebben, maar zelfs dat mag de pret niet drukken op deze werkelijk weergaloze plaat. Als je deze plaat zonder enige voorkennis hoort en je krijgt daarna te horen dat hier iemand van 74 tekeer is gegaan dan geloof je het eenvoudigweg niet. Ik ben geen groot Buddy Guy kenner, ik ben meer van de voorloorlogse blues, maar wat een plaat dit zeg. Iedere bluesliefhebber kan dit blind aanschaffen. Ik hoop dat hij nog een jaar of 20 onder ons is.

Topplaat! Blues in combinatie met goed gitaarwerk en de breekbare maar toch krachtige stem van Buddy. Door zijn stem en teksten wordt het een soort kwetsbare plaat, vol gevoel. Echt geweldig.

Ook die gastoptredens zijn inmiddels voor de volle honderd procent oke bevonden. Met dit album bewijst Guy eens te meer dat het leven na je 60ste bepaald nog niet ophoudt. Wat een energie, wat een diepgang. Als je het boekje openslaat dan zie je de ene na de andere foto met een blije Buddy Guy. Het speelplezier dat van die foto's afstraalt is helemaal terug te horen op dit beste Bluesalbum sinds zijn eigen Sweet Tea.

Dit album werd grotendeels geschreven en geproduceerd door Tom Hambridge met medewerking van o.a. Gary Nicholson, Richard Fleming en Buddy zelf. Daarnaast is Hambridge ook de drummer op dit album. En als we dan toch bezig zijn dan noem ik ook direct de bassist Michael Rhodes, organist Reese Wynans en David Grissom de gitarist. Daarnaast zijn tal van gastartiesten aanwezig, zoals Carlos Santana, BB King (die samen met Guy de Heer bedankt voor "staying around a little longer") en de Memphis Horns. Met zijn allen zorgen ze ervoor dat er werkelijk helemaal niets te klagen valt over dit album.

Een beste nummer noemen is, zoals op echte topalbums gebruikelijk is, niet te noemen. Met zijn leeftijd in je achterhoofd blijf je je het hele album door verbazen. Het tempo blijft ongenadig hoog. Hoor bijvoorbeeld eens hoe hij tekeer gaat op Too Soon.

Noem mij 1 beter bluesalbum uit deze eeuw en ik bestel hem blind. Behalve zijn eigen Sweet Tea, want die heb ik al. Buddy hoort eigenlijk gewoon in mijn top 10. Een keuze tussen Sweet Tea en deze is lastig te maken. Sweet Tea bevat erg veel covers, maar is voor de rest briljant. Op dit album valt gewoon de energie heel erg op en bovendien heeft hij zelf iets meer aan de songs bijgedragen. Daarom ga ik voorlopig voor deze, hoewel hij veel meer mainstream klinkt.

Wederom van een oude rot: B.B. King - One Kind Favor (2008)

Of je moet deze ook als blues willen meetellen: Ali Farka Touré & Toumani Diabaté - In the Heart of the Moon (2005)

Goede poging. Die onderste ken ik niet. One kind favor ken ik grotendeels, voor een 80-er een uitstekende prestatie, maar niet beter dan deze. Ben ook geen hele grote BB King liefhebber. Wel een prachtige uitvoering van See that my grave is kept clean van mijn oude held Blind Lemon Jefferson.

zeeeeeer goed blues album

Vind ik niet, althans als je het vergelijkt met buddy guy.

misschien deze:
Muddy Waters - Electric Mud
Albert King - Under a bad sign
Jimi Hendrix - Band of Gypsys
Aynsley Dunbar retaliation ...
Davy Knowles - Coming up fo...
ZZ top- Tres Hombres

Moeilijk aan de vuigheid van Guy te evenaren: one of a kind

edit: excuus, er staat deze eeuw. Dan is alleen Davy Knowles in dit rijtje een optie. Of deze

Touré is Afrikaanse blues. Als je ver genoeg teruggaat in de geschiedenis zul je zien dat Amerikaanse blues afkomstig is uit Afrika. Je hoort de verwantschap nog terug, maar er zijn wel grote verschillen.

Klopt.
Ik heb nog een plaatje liggen, 'the story of the blues', waarbij begonnen wordt met een bluesstukje van een Afrikaanse stam. Maar het is toch wel bekend dat de roots van blues in Afrika ligt?
Maar om dit weer te vergelijken met buddy guy vind ik wel weer heel ver gaan.

Ik vergelijk het ook niet met Guy. Ik vind het alleen één van de betere recente bluesalbums.

Om even terug te komen op de vraag: er is geen betere

Nou, dat heb ik dan maar gedaan en ik beleef er heel veel plezier aan. Zeer opwekkende blues. En wat fijn om David Grissom weer eens een album lang naast Buddy Guy te horen spelen. Vuig en raak! Wanneer was dat voor het laatst? Goed boekje met mooie pics overigens.

Merci voor de tip!

En pas 74 years young! op deze plaat.....

Op de respectabele leeftijd van 74 jaar levert Buddy Guy met "Living Proof" een puike bluesplaat af. Op geen enkel moment is hoorbaar dat hij aan kracht heeft ingeboet, hij klinkt nog net zo rauw en vuig als op "Sweet Tea" uit 2001. Ook zijn stem klinkt nog net zo doorleeft en puur als in zijn jonge jaren. Over het gitaarspel hoef ik het niet eens te hebben. Buddy Guy perst nog heerlijke riffs, licks en solo's uit zijn gitaar. Op de momenten dat de blues het meest authentiek klinkt, veer ik extra op, zoals bijvoorbeeld op "Thank Me Someday", "Key Don't Fit", "Let the Door Knob Hit Ya" en het zompige "Guess What". Ook de gastoptreden zijn meer dan prima. Mooi om het wederzijdse respect te horen tussen Buddy Guy en B.B. King op "Stay Around a Little Longer". Ook het nummer samen met Santana is goed. Op "Where the Blues Begins" hoor ik Santana het liefst, en dat is toch al best een tijd geleden. "Living Proof" is het beste bewijs (hoezo passende titel) dat leeftijd geen rol speelt als het gaat om kwaliteit en gedrevenheid. Blues is net als wijn, het moet eerst een tijdje liggen om de beste smaak te proeven. Buddy Guy weet dat maar al te goed.

Aan Buddy Guy is de hollandse pensioendiscussie duidelijk voorbij gegaan. Steengoed album waarmee hij een hele rits oude knarren in de schaduw zet. Totaal niet vernieuwend maar wat kan mij dat bommen. Dit album is een pleidooi voor het volgen van je roeping op latere leeftijd. Dat houdt je namelijk jong en vitaal. Bemoedigend en hoopgevend. Pet af.

Deze maar eens luisteren

Mijn eerste Buddy Guy plaat, maar wat een ontdekking! 74 jaar en dan nog zo vitaal klinken, het is wat. Schitterende plaat met als enige smetje het duet met BB King. Met twee van die krasse knarren in de studio had ik toch wat beters verwacht. Verder niets dan lof. Ga de komende tijd zeker meer van Buddy Guy luisteren.

Vandaag 16 augustus maar eens uit te roepen als Anti Donald Trump Dag.

Te beginnen met het draaien van muziek van artiesten die wél weten waar ze over praten aangaande Amerikaanse geschiedenis en bovendien discriminatie aan den lijve hebben ondervonden. Buddy Guy is Living Proof.

De producer van dit album Tom Hambridge heeft onlangs ook bijgaand album geproduceerd. Uiteraard geen Buddy Guy, maar een prachtig commercieel bluesalbum waarvan de hand van Hambridge duidelijk doorklinkt: Altered Five Blues Band - Charmed & Dangerous (2017)

Erg goed album van deze bluesveteraan. Puike nummers, met soms ferieuze gitaarsolo's , maar het gas kan ook terug in mooie slowblues nummers. Uitstekende productie weer.

Oei..