Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #246
Nick Cave is zo’n artiest die ik altijd een beetje links heb laten liggen vanwege zijn intimiderend uitgebreide oeuvre, waarin iedereen een andere favoriet lijkt te hebben en er geen duidelijk aanwijsbare instapper is. In die zin zie ik wel parallellen met Tom Waits, die ook zo’n enorme berg kwalitatieve albums heeft afgeleverd, maar omdat
Rain Dogs voor hem toch wel algemeen gezien wordt als de topper, ben ik daar begonnen. En waar ik dan meestal later ontdek wat voor mij de parels in een discografie zijn, grijp ik bij Waits altijd weer terug op Rain Dogs. Terug naar Cave: die blijft voor mij dus altijd op wat afstand staan.
Push the Sky Away heb ik niettemin rond het uitkomen wel veel geluisterd, en kon ik altijd waarderen, hoewel ik er wat op uitgeluisterd ben. De RYM Top-250 is dan een goede aansporing om meer van deze man en zijn gezelschap te leren kennen.
Let Love In zit uitstekend in elkaar en klinkt als een klok. Het gitaarspel en de productie zijn strak, alle tracks hebben een hele doordachte opbouw, met effectief gebruik van refreinen. De trackvolgorde voelt logisch aan en kan ik snel aan wennen. Het doet me echter weinig: voor iemand die veel gebruik maakt van tekst en zo expliciet articuleert als Nick Cave, vind ik zijn teksten op zijn zachtst gezegd oninteressant. Hiermee zal ik de fans vast tegen de schenen schoppen, maar ik hoor een man die vooral met zichzelf bezig is. Die zichzelf als het centrum van zijn zelfgeschapen universum ziet. Nu is deze eigenschap muzikanten in het algemeen niet vreemd, maar met Nick Cave kan ik me op eigenlijk geen enkele manier identificeren – niet op albumniveau, maar ook niet in losse strofes of coupletten. Omdat de plaat verder zo rechtlijnig is en binnen de lijntjes kleurt, verwondert hij me evenmin. Een plaat volgens het boekje. Ontegenzeggelijk vakmanschap, maar dat is het bouwen van een 12-verdiepingen hoog kaartenhuis ook.
Dat maakt
Let Love In evengoed geen slechte plaat. Ik hoor kwaliteit, maar ik hoor ook veel herhaling en mis steeds meer de eigenzinnigheid van bijvoorbeeld een Waits, om daar maar weer bij terug te komen. Ik snap weer waarom ik Nick Cave zelden opzet: ik kan welbeschouwd geen gelegenheden bedenken waar ik deze plaat zou opzetten. Niet tijdens het koken, niet als ik bezoek heb, niet als ik ergens op moet focussen, niet als ik mezelf terugtrek met een koptelefoon. Niet op zondagochtend, niet op vrijdagavond, en ook niet op een donderdagnamiddag.
Kleine 3*