menu

Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In (1994)

mijn stem
4,12 (527)
527 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Mute

  1. Do You Love Me? (5:56)
  2. Nobody's Baby Now (3:52)
  3. Loverman (6:21)
  4. Jangling Jack (2:47)
  5. Red Right Hand (6:10)
  6. I Let Love In (4:14)
  7. Thirsty Dog (3:48)
  8. Ain't Gonna Rain Anymore (3:46)
  9. Lay Me Low (5:08)
  10. Do You Love Me? (Part 2) (6:12)
  11. Let Love In *
  12. Cassiel's Song *
  13. Sail Away *
  14. (I'll Love You) Till the End of the World *
  15. That's What Jazz Is to Me *
  16. Where the Action Is *
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 48:14
zoeken in:
avatar van deric raven
5,0
Was Henry’s Dream alweer een flinke stap terug naar de duisternis. Met Let Love In is de warme wollen deken van The Good Son vervangen door het afgeragd vodje waaronder een zwerver slaapt.

Do You Love Me ? is twijfel in de liefde, het leven en waarschijnlijk zelfs in God. Thema’s die hier terug blijven komen.
Nick Cave weet het niet meer, de wereld om zich heen is vervreemd nu hij hem niet meer als een drugs verslaafde junk beleefd. Waar moet hij voor kiezen; de in een roes zelfvernietigende lange trip, of de harde onveilige waarheid.

Nobody’s Baby Now is volgens mij zijn terugblik op een stuk gelopen relatie. Het meest gevoelig gezongen nummer op Let Love In.

Terwijl Loverman de verleiding is om terug te grijpen naar alles wat slecht in het leven kan zijn. Het Amen wordt niet voor niks aan gehaald; het is zijn roep naar God. De duivel zit Nick op zijn hielen, en welke kant moet hij kiezen.
Anderzijds kan dit nummer ook gaan over een seriemoordenaar die zijn slachtoffers voordat hij ze vermoord eerst verkracht.
Krachtig nummer, later onder andere nog gecoverd door Metallica en Martin Gore.

Jangling Jack grijpt terug naar The Firstborn Is Dead, en is met Red Right Hand de aanloop naar Murder Ballads. Twee nummers die daar goed op gepast hadden.

Al is Red Right Hand kwalitatief wel van een hoger nivo; de jazzy aanpak maakt het nummer nog dreigender. Een groot mysterie.
Gaat dit nummer nu over een moordenaar; het slachtoffer, of gewoon iemand die zich gesneden heeft bij het aardappels schillen.
Volgens mij gaat het juist over een TV dominee, die bloed aan zijn handen heeft omdat hij het geloof verkoopt aan onschuldige zieltjes; alleen maar om er zelf beter van te worden.

Bij I Let Love In moet ik telkens weer aan de clip van The Weeping Song denken. Ik zie Nick en Blixa alweer in dat bootje zitten. Ademt ook wel de zelfde sfeer; al is dit iets krachtiger gespeeld. Nick is eenzaam; al zijn vrienden hebben hem verlaten. De drugs hebben meer kapot gemaakt, dan hem lief is.

Thirsty Dog is spijt; spiit en nog eens spijt.
Thirsty Dog is Nick Cave’s persoonlijke Hotel California.

Ain’t Gonna Rain Anymore is ondanks het verdwijnen van de regen een grote duisternis. Zwarte wolken spannen zich samen en vormen een muur waar geen zonnestralen, en zelfs geen regendruppels zich een weg naar beneden kunnen worstelen.
Waarschijnlijk weer een nummer over het stuk lopen van een relatie vanwege de verleidingen van Nicks eigen gecreëerde hel.

Lay Me Low gaat over zijn eigen toekomstige begrafenis, en is ondanks het zware onderwerp het meest luchtige en met zelfspot vervulde song van dit album. Ook deze kant is bij Nick Cave bekend. Getuige onder andere het latere Babe I’m On Fire, en recentelijker, de clip van Dig, Lazarus, Dig!!!

Do You Love Me? (Part Two) is een geweldige afsluiter, als je vind dat dit album al duister opent, luister hier dan niet naar. De conclusie is dat Nick Cave nog niet weet welke kant hij van het leven moet kiezen.
Moet hij eigenlijk wel kiezen voor het leven?

Geen wonder dat hij vervolgens er bij Murder Ballads voor gekozen heeft om een album te maken met verhalen over andere persoonlijkheden.
Nog zo’n autobiografisch album als Let Love In; zou denk ik te zwaar zijn geweest.
Gelukkig maar; een Ian Curtis is genoeg.

avatar van Ataloona
3,5
Al tijden staande in mijn top 10,
èèn van mijn favoriete albums.
Grauw, groots en meeslepend.
Een greep terug naar zijn eerste periode,
alleen dan grootser,
nog donkerder.
Mijn verbeelding van het Let Love In.

Een donkere baslijn.
Gehuld door de grauwe drummer.
Piano's die de wake houden.
Een man afkickend van de drugs.
Liggend in zijn bed.
Zwetend en ziek.
Gewoon een junk,
zijn vrienden en familie houden de drugs weg.
De man slijmend,
Do You Love Me?
Well I Love You..
Donker en grauw,
tragisch en meeslepend.
Hij houd van de drugs,
zijn familie van hem.
Do You Love Me?

Nobody's Baby Now.
Een eenzame Nick Cave,
legt een stuk ziel open.
Op rustige muziek, in balladevorm.
Het rustigste nummer van het album.
Zijn vriendin, de liefde van zijn leven.
Vliegend met de engelen.
Levend in het eeuwige leven.
Nick Cave in verdriet,
maar wel het besef dat ze op een betere plek is.
She's Nobody's Baby Now..

There's a Devil Waiting Outside Your Door,
de duivel met een grote grijns:
How Much Longer..
Duister en mysterieus,
spannend en hard.
Energiek.
Een man zonder liefde,
geen leven, niemand die om hem geeft.
Een mislukking, hij wil iets bereiken.
Hij wil speciaal zijn,
hij wordt nog gewaarschuwt maar hij doet het toch...
Hij sluit een pact met de duivel.
Loverman.

Janglin Jack,
snel en agressief.
Een agressieve man.
Ruzie makend in een bar.
Net als alle avonden.
Eindigend op de straat.
De ultieme ''barfight''.

Een perfect intro.
Rustige piano.
Nick Cave langzaam zingend, kanonslagen.
Niet wetend wat er gebeurt en wat er komen zal.
Een legende, zijn Red Right Hand.
A Legend, a Ghost.
Onheilspellende geluiden.
Een klassiek spookverhaal.
Verteld bij een kampvuur.
Spannend voor iedereen.
De muziek werkt perfect,
rustig en onheilspellend maar ook deugdzaam.
Sterk nummer wat zich opwerkt naar de climax en de boe!

I Let Love In.
Rockend en melodieus.
De harde gitaar begeleid door de mooie pino klanken.
Het verhaal van een pastoor.
Verkozen tot een leven.
Nooit voor de liefde kunnen kiezen.
Uitgeloot door zijn eigen familie.
De kwelling van het celibaat.
I Let Love In,
het enige wat hij niet kan.
Afgesloten van de liefde,
waarom moest hij gestraft worden?

Thirsty Dog,
de spijtbetuiging van een kampeerder.
Een kampeerder uit Warschau.
Hij stippelde de kaart uit.
Zijn vrienden volgden hem.
Niet wetende dat daar wolven waren.
Hij ging er even op uit om wat hout te halen,
de rest zette het kamp op.
Toen kwamen de wolven..

Twister,
de gevolgen van een storm.
It Ain't Gonna Rain Anymore.
Zijn liefde is weg.
Een ravage achterlatend.
Alles is vernietigd,
niet wetende wat hij ermee moet.
Een tekening van een scheiding..
Het kan in ieder geval niet erger.
It Ain't Gonna Rain Anymore..

Het leven na de dood.
Zijn lichaam begraven,
zijn ziel weer vrij.
Lay Me Low.
Vliegend tussen zijn geliefden.
Neerkijkend op zijn vrienden.
Hij wordt weer gewaardeert,
anders bekeken.
Men gaf dus toch om hem.
Het leven na de dood..

Het laatste deel,
een afsluiting na het begin.
Het 2de deel van Do You Love Me?
Do You Love Me? Part 2.
Nog triester, nog donkerder.
Nog zwaarder en nog moeilijker.
Eenzaam en rustig.
De afgekickte junk.
Nog eenzamer dan eerst.
Zittend in een hoek van een kamer.
Een donkere kamer.
Hij zit bij zijn dealer, nog èèn shot heroïne,
dan is het afkicken compleet.
Èèn fatale overdosis,
Do You Love Me?
Hij houd alleen van zichzelf..

avatar van andnino
4,0
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste beoordeling van een Cave-album. Dat heeft deels te maken met het mooie weer van de laatste week (meer zin in funk), maar ook voor een groot deel met het feit dat ik me lang en goed vermaakt heb met Let Love In. Het is zelfs mijn favoriete plaat uit het repertoire tot zover.
Als ik terugkijk op mijn "kritieken" van bijvoorbeeld The Good Son en Tender Prey, zie ik dat ik daar veel dingen miste die ik hier wel hoor. Ik hoor een duidelijke lijn in het album, een goede balans en verbinding tussen de kalmere en de opzwepende nummers. Ik hoor het talent voor het schrijven van ballade-achtige nummers, maar zonder het kitscherige. De productie is (wat mij betreft voor het eerst) precies waarheidsgetrouw, maar ook precies helder genoeg. Maar bovenal hoor ik de pijn van de blues, het rauwe randje van de rock, het hart van de songwriter. In een bijna perfecte verhouding. Ik ben dan ook zeer benieuwd waar het hierna heen gaat.

Tussenstand:
1. Let Love In
2. Henry's Dream
3. The Firstborn is Dead
4. Your Funeral... My Trial
5. From Her to Eternity
6. Tender Prey
7. The Good Son

avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #246

Nick Cave is zo’n artiest die ik altijd een beetje links heb laten liggen vanwege zijn intimiderend uitgebreide oeuvre, waarin iedereen een andere favoriet lijkt te hebben en er geen duidelijk aanwijsbare instapper is. In die zin zie ik wel parallellen met Tom Waits, die ook zo’n enorme berg kwalitatieve albums heeft afgeleverd, maar omdat Rain Dogs voor hem toch wel algemeen gezien wordt als de topper, ben ik daar begonnen. En waar ik dan meestal later ontdek wat voor mij de parels in een discografie zijn, grijp ik bij Waits altijd weer terug op Rain Dogs. Terug naar Cave: die blijft voor mij dus altijd op wat afstand staan. Push the Sky Away heb ik niettemin rond het uitkomen wel veel geluisterd, en kon ik altijd waarderen, hoewel ik er wat op uitgeluisterd ben. De RYM Top-250 is dan een goede aansporing om meer van deze man en zijn gezelschap te leren kennen.

Let Love In zit uitstekend in elkaar en klinkt als een klok. Het gitaarspel en de productie zijn strak, alle tracks hebben een hele doordachte opbouw, met effectief gebruik van refreinen. De trackvolgorde voelt logisch aan en kan ik snel aan wennen. Het doet me echter weinig: voor iemand die veel gebruik maakt van tekst en zo expliciet articuleert als Nick Cave, vind ik zijn teksten op zijn zachtst gezegd oninteressant. Hiermee zal ik de fans vast tegen de schenen schoppen, maar ik hoor een man die vooral met zichzelf bezig is. Die zichzelf als het centrum van zijn zelfgeschapen universum ziet. Nu is deze eigenschap muzikanten in het algemeen niet vreemd, maar met Nick Cave kan ik me op eigenlijk geen enkele manier identificeren – niet op albumniveau, maar ook niet in losse strofes of coupletten. Omdat de plaat verder zo rechtlijnig is en binnen de lijntjes kleurt, verwondert hij me evenmin. Een plaat volgens het boekje. Ontegenzeggelijk vakmanschap, maar dat is het bouwen van een 12-verdiepingen hoog kaartenhuis ook.

Dat maakt Let Love In evengoed geen slechte plaat. Ik hoor kwaliteit, maar ik hoor ook veel herhaling en mis steeds meer de eigenzinnigheid van bijvoorbeeld een Waits, om daar maar weer bij terug te komen. Ik snap weer waarom ik Nick Cave zelden opzet: ik kan welbeschouwd geen gelegenheden bedenken waar ik deze plaat zou opzetten. Niet tijdens het koken, niet als ik bezoek heb, niet als ik ergens op moet focussen, niet als ik mezelf terugtrek met een koptelefoon. Niet op zondagochtend, niet op vrijdagavond, en ook niet op een donderdagnamiddag.

Kleine 3*

Gast
geplaatst: vandaag om 21:56 uur

geplaatst: vandaag om 21:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.