Nadat ik eergisteren ontdekte dat Noel Gallagher zijn eigen project was begonnen, kwam ik erachter dat zijn broer al eerder dit jaar met wat nieuws kwam. Beady Eye is in feite Oasis min Noel en heeft eind februari dit jaar al een album uitgebracht. Nu ik de High Flying Birds van Noel meer dan goed heb gekeurd, moet Beady Eye er ook aan geloven.
De titel doet maar weer eens goed de arrogantie (of het zelfvertrouwen) die de familie Gallagher heeft gelden. Onder het mom van 'nieuwe verpakking, vertrouwd recept' zal de titel dan ook gekozen zijn. Na de eerste tonen van het album is meteen duidelijk dat Liam meer een rocker is dan Noel. Waar de laatste hele mooie liedjes schrijft is het handelsmerk van de eerste het goede gebruik van de gitaar.
Wat me ook meteen na de eerste tonen duidelijk wordt is dat de door Liam geproduceerde rock minder tot zijn recht komt dan in de tijd dat Noel er nog bij was. Het creatieve brein is weg en dat valt te merken. Het zijn op zich allemaal goede nummers, maar het is zoveel van hetzelfde. In principe is Liam 'still speeding', maar de 'different gear' doet toch echt afbreuk aan de charme van de band.
Ik vind een nummer als The Roller of een nummer als Wind Up Dream heel erg leuk, maar ze halen het niet bij Stop the Clocks van Noel, laat staan dat ze het halen bij Dream On. Een nummer dat zich hier echter wel mee kan meten is Bring the Light. Dat nummer doet zelfs wat Beatle-esque aan. Rock'n roll is iets wat Liam wel heeft begrepen gelukkig, een van de grootste pluspunten aan dit album is dan ook dat het swingt.
Ik was en blijf een aanhanger van de oudere broer. Hij heeft de vaardigheid van het schrijven van echte kwaliteitsongs. Hij is weliswaar niet de rocker die zijn broertje Liam is, maar weet wel iets fantastisch' neer te zetten. Liam blijft wat steken in dingen die al gedaan zijn. Leuke dingen, maar niet meer verrassend zoals het was ten tijde van Oasis. Beady Eye is wat mij betreft niet meer zo 'speeding' als Oasis wel was.
klik