De Staat - Machinery (2011)

Prima plaat dit, een logisch vervolg op het debuut met de bekende stijl maar toch een gezonde dosis vernieuwing, minder koebellen bijvoorbeeld

De nummers Sweatshop (3:17) I'll Never Marry You (3:01) Old Macdonald Don't Have No Farm No More (4:01) volgen elkaar op en zij vormen meteen het hoogtepunt van dit album. Hopelijk word het in buitenland ook nog wat met de Staat, de heren zijn op op tour in de VS.

3,5*

Een paar week geleden zag ik een concert van hun (op televisie). Toen was dit album net uit, want er stond zo'n vette machine op het podium, dezelfde als op de hoes.

Ik kende De Staat, uiteraard, wel van naam maar ik had er tot dan toe nog niks van gehoord. Ik werd positief verrast, een geweldig energieke optreden gecombineerd met een uitermate fijne sound.

Een week later heb ik deze CD dan maar aangeschaft en inderdaad, het artwork is zeer mooi en ook de reden waarom ik nog altijd gewoon albums blijf kopen in plaats van ze te beschouwen als het zoveelste zip-bestand of hoe ''het'' ook mag heten.

Hoe dan ook, het album viel mij bitter tegen. Op zich is de sound nog wel aanwezig, maar het verveelt op een gegeven moment. Waar ze het live nog met gemak op hebben kunnen lossen met zeer energiek spel, blijft hier dus alleen de sound over.
Het is wel compliment-waardig dat ze iets unieks hebben getracht te bereiken, voor Nederlandse normen. Iets anders, een album waar men over heeft nagedacht en wat zeker een eigen geluid heeft.

3.5*

Weer een lekkere rock plaat van eigen bodem. De eerste drie nummers zijn meteen het beste wat de plaat te bieden heeft, om vervolgens nog even met Psycho Disco te knallen.

Dit is echt een stuk beter dan hun eerste album, alles is net wat ruiger, iets krachtiger, iets vetter wat juist zo bij deze soort muziek past, prima album!

Echte herrie! Uit Nederland! Jeuj!

Ruiger en krachtiger volgens mij niet: het eerste album was juist veel meer een echt rockalbum. Hier hoor je meerdere stijlen door elkaar, waarbij mogelijk wel de beschrijving ''vet'' past. En zoals je wel meer leest hier, soms geslaagd, soms wat minder.

Weer een prima album van De Staat. Anders dan de ook al zeer geslaagde voorganger. Ritmisch, dwingend, opzwepend. Maar daarnaast ook: origineel en melodieus. Echt een aanwinst voor de Nederrock, dit De Staat.

Psycho Disco vind ik een heerlijk nummer, maar het geheel kan zeker niet tippen aan voorganger Wait For Evolution.

Ik sluit me aan bij de positieve berichtgeving; erg goed album dat net weer een stapje beter is dan het debuut. Altijd goed om te zin als talentvolle bands zich ontwikkelen en nieuwe dingen niet uit de weg gaan. Ik hoop ze dit jaar nog eens te zien; maar vrees het ergste. Nederlandse top!

De albumpresentatie van the Machinery in de Vereeniging in Nijmegen was mijn eerste echte kennismaking met De Staat. Wat een energie en gestructureerde herrie kwam er van dat podium af zeg! Geweldig. Ik moet ook zeggen dat ik de muziek van De Staat nergens mee kan vergelijken. En dat is zeer verfrissend.

Een paar weken later heb ik de cd aangeschaft. Hoewel het goed klinkt, is de opwinding van het optreden veel minder aanwezig. Back to the Grind was live een mooi theatraal hoogtepuntje, vanwege het gebruik van die machine (die ook op de hoes staat). Op het album is het nummer minder uitgebreid, is het gebruik van de machine minder aanwezig en valt het nogal tegen.

Trouwens, zijn er meer mensen die vinden dat de albumhoes/machine nogal doet denken aan de albumhoes van Relics van Pink Floyd?

Echt wel een lekker plaatje dit. Vandaag op het werk een paar keer beluisterd. Sweatshop en Ah, I See zit ik elke keer weer keihard mee te zingen.

Ach, De Staat, da's ook weer zoiets. Torre Florim riep allemaal gekke dingen als "Party Party" en nog meer overbodig Engels, maar soit, toen had ik me al door een blonde engel laten overhalen om deze cd te kopen, ik zou korting krijgen zo. Niet dat ze het zelf wat vond: toen het optreden aanving in een niet nader te noemen cd-winkel te Arnhem ging ze even naar een niet nader te noemen tweedehandsboekwinkel in dezelfde stad.

En dan zat ik eigenlijk na die wat tegenvallende set met die cd opgescheept. Gelukkig dat De Staat meer een studiocreatie blijkt te zijn, want productioneel en qua arrangementen steekt alles gewoon goed in elkaar. Het machinale is wat zwaarder aangezet met meer synths en samples (autotoeters in "Ah, I See" bijvoorbeeld). Ten opzichte van de ook alleraardigste voorganger is het rootsy karakter wat minder, en neigt het meer naar iets dat sommigen "industrieëler" zouden noemen.

Een voorbeeld hiervan is "Old Macdonald Don't Have No Farm No More". Nu zijn de enige blanken die zulke dubbele ontkenningen en verkeerde werkwoordsvormen mogen toepassen William Faulkner en John Berryman. Florre valt ook best wel door de mand hier met z'n dunne stemmetje. Muzikaal is het ook zo subtiel als "Party Party" roepen, maar het idee is best aardig: een soort kruising tussen een worksong (zo eentje die men vroeger zong onder het katoen plukken; dit is trouwens niet racistisch bedoeld) en "Z.N.S." van Einstürzende Neubauten.

Het gaat hier om ritme zoals vele recensenten voor mij al aangegeven hebben. Het is geen groovy monster of iets van die strekking, maar de liedjes zijn gewoon prettig ritmisch. De naar Sprechgesang neigende vocalen van "Sweatshop" geven het liedje iets dwingends mee. Het liedje zelf is verder knap dichtgemetseld met een zware riff, synthesizer er bij, een ware baksteen van geluid. Ook "Psycho Disco" is log en ritmisch: er zit bijna een soort foute jaren 90-housebiet in, maar dan met live-instrumentatie gespeeld. U raadt het al: subtiliteit is ver te zoeken.

De langzamere nummers zijn trouwens ook weinig diepgaand. "I'll Never Marry You" is een leuke Roy Orbinson-imitatie op z'n Staats, maar blijft wat plat. Hetzelfde geldt voor het dreigende "Keep Me Home"; er wordt meer diepgang gesuggereerd dan er te vinden is. Ook Prince wordt overigens even nagedaan: probeer bij de wat geforceerde kopstem van "I'm a Rat" eens aan iets anders dan die gillende, kleine geilbal te denken.

En stiekem is het allerleukste liedje zo dom als het zitvlak van Kelly Bundy: "Serial Killer" kent ronduit debiele zinnen als "I'm a ghost from an other town/I'm the king with the darkest crown" (kan zo in de agenda van een gothicmeisje van 14), maar het refrein is gewoon leuk: "Seeriàl killûh on de loes-ûh". Vreselijk accent, domme tekst, maar daarom niet minder leuk. Dat ontbreekt er soms aan op de rest van het album: ondanks de productie die zeker in orde is valt er gewoon net iets te vaak net niet genoeg plezier te beleven aan de liedjes omdat echte opwinding (daarvoor probeert u maar "Grinderman 2", "Relationship of Command" of "The Eternal") te vaak uitblijft.

Het debuut van De Staat was een fris document, met open vizier en wars van kaders. Dit Machinery daarentegen strubbelt, sputterd en komt maar niet echt op gang. Het hakkelt zich door het proces heen zonder echt voet aan de grond te krijgen. Ik heb het gevoel dat ik er mij wat doorheen heb moeten ploeteren en das geen uitnodiging voor verdere beluistering. Bij aanvang van Old Macdonald, dacht ik dit hadden ze net zo goed Old MacDonald has a farm kunnen noemen...blijkt het ook -zij het ietwat anders- die titel te hebben. Ach op zich heeft De Staat wel wat...dus wie weet krijgt deze puffende machinery nog wel een kans.

Ik moest erg wennen aan de nieuwe sound, ja het is nieuw, van de Staat. Ik hoor het vorige album erg graag en was benieuw wat voor vervolg het zou brengen. Aparte nummers volgen elkaar op en ik had het gevoel dat ze het debuut niet gingen evenaren. Na wat luisterbeurten is dit zeker bijgetrokken. Ik kan nu genieten van Machinery, wat ik aanvankelijk niet gedacht had. Slechts het nummer Old McDonald vind ik nog steeds niks.
Geen evenaring van het debuut, maar toch een mieters tweede plaatje.

Vlak voor de release heb ik dit album een keer geluisterd via de luisterpaal. En daar is het bij gebleven. Erg enthousiast was ik niet en ik nam zelfs niet de moeite om Sweatshop te downloaden (wat ik toch echt ene leuk nummer vond!).

Inmiddels heb ik besloten dit album een nieuwe kans te geven en meteen de eerste keer dat ik dit album weer luister merk ik dat ik bijna elk nummer al herken! Blijkbaar is er na die ene luisterbeurt dus toch een hoop blijven hangen. Dat vind ik een goed teken.

Ik heb het vermoeden dat hier binnenkort een hoog cijfer uitgedeeld gaat worden

Dit album begint bij mij nu te groeien (paar luisterbeurten). Ik vind hem erg goed. "Sweatshop" en "I'll never mary you" zijn nummers die direct blijven hangen. Ook heb ik nog wat andere goede nummers gehoord.

Ik wil ze trouwens wel een compliment geven voor die prachtige hoes met boekje. Echt een ongelooflijk mooi kunstwerkje! Hier koop ik ook een cd voor in de winkel! Ik ben gek op artwork.

Wat meerdere hier meldden, eerste 3 x luisteren vond ik het 3 x niks.
Nu, lekker met koptelefoon op waardoor details veel beter opvallen, goed album!
ik vind alleen die toeter in Ah i See nog steeds iritant.

Lekker frisse plaat dit, die steeds fijner wordt naarmate het meer luisterbeurten krijgt. Het album opent vooral erg sterk met de eerste 4 tracks, een nummer als Old Macdonald Don't Have No Farm No More vind ik geweldig.

Heb hun debuutplaat nooit echt een kans gegeven, moet ik na deze positieve verrassing toch maar is doen.

3,5*

Wat is Old Macdonald toch een gaaf nummer! Lekker nummer om live mee te brullen.
De tekst van dit nummer is eigenlijk niet eens zo goed, maar de betekenis erachter is dat wel. Beste en confronterend nummer eigenlijk.

Zou het toeval zijn dat dit onderwerp nu ineens zo actueel is?

Ik zag ze live @ pinkpop en toen maakten ze wel indruk moet ik zeggen. Dus dit nog een aantal keren geluisterd en ik moet zeggen; lekkere muziek!

Op een één of andere manier vind ik het regelmatig wel wat weg hebben van the black keys (wat ik dus absoluut niet erg vind!). Het klinkt allemaal heerlijk.

Ik vind Back to the Grind, Keep Me Home en Ill never mary You er bovenuit steken (wat de meesten juist niet vinden..). Psycho, Tumbling en Old Mac. vind ik dan weer wat minder...

Zeker niet het is heel goed

Hij bedoeld het positief hoor Lucaria

Ah I See is toch echt het topnummer, heerlijk!
Voor het eerst gehoord op Pinkpop afgelopen jaar en daarna uitgegroeid tot mijn persoonlijke favoriet van de Staat.

Een voldoende voor deze Nederlanders, maar geen ruime. Op de paar nummers na die er duidelijk bovenuit springen, kan het me allemaal niet echt goed te pakken krijgen.

Op 16 september komt het nieuwe album I_CON uit en dat moet schijnbaar echt een tegenpool van Machinery zijn. Ik ben benieuwd.

Ik ben benieuwd, want Torre heeft in de tussentijd zo veel andere projecten gedaan, daar moet hij muzikaal wel wat inspiratie van hebben opgedaan.

Machinery. Een perfecte omschrijving van het kille, dansbare geluid. Een soort disco inferno. Met dít geluid kan ik erg veel. Een soort poppy variant van het door mij geliefde industrial. Voor het eerst komen de creatieve sappen van De Staat terecht in een enorm lekkere cocktail. Voor het eerst komt Torre Florim met zijn stem goed naar voren en is zijn charisma te horen en te voelen. Hoe hij je commandeert op "Old Macdonald Don't Have No Farm No More"; hoe hij de nare boodschap overbrengt op "I'll Never Marry You"; maar ook hoe hij een ouderwetse frontman kan zijn op "Rooster Man". De eigenaardige drumstijl van Tim van Delft komt hier ook goed naar voren en de samples van Rocco Bell voegen enorm veel toe aan het geluid. Hoekig, kil, dansbaar. Machines met tóch net dat stukje menselijkheid waardoor het je kan raken!

Ah, I See, wat een heerlijk nummer is dat! De Staat heeft een hele aparte muziekstijl. Soms moeilijk te omschrijven maar het blijft wel hangen. Dat geldt ook voor The Machinery.

Lekker gevarieerd en origineel album. Minder "doorsnee" rock dan op de voorganger en daadoor heeft het wel een aantal luisterbeurten nodig.

Straffe plaat, dit.
Waarom slaat dit niet aan in ‘t buitenland?
Maar goed dat de importprijzen niet al te duur zijn in Maryland.