Pain of Salvation - The Perfect Element I (2000)

Na zoveel lovende reviews en meningen gehoord te hebben kan ik het niet geloven dat er over The Perfect Element Part 1 nog niks is gezegd.
Dit is niet het eerste album van PoS waar ik kennis mee heb gemaakt. Ik denk ook niet dat dit album het meest geschikt is voor iemand die Pain of Salvation nog niet kent.
Ik heb er net een weekje of wat constant naar zitten luisteren en ben er nu helemaal weg van. Vanaf het begin tot eind fantastische muziek. Het hele album heeft ook een hele aparte sfeer, toch wel wat donkerder dan de progmetal zoals bijv Dream Theater die maakt. En daar hou ik wel van. Idioglossia vind ik het juweeltje van dit album, wat een begin! Ik denk wel het meest diverse nummer van Pain of Salvation. 4*

dat moet minstens een 4,5 worden Twilight. Vooral het laatste nummer is zo ontzettend briljant, met voorafgaand het bijpassende gitaarstukje, Falling.

Hmm, ik ben op zich best wel in de ban van dit album. Je hebt gelijk, nog een halfje er bij.
Kans bestaat zeker dat ik er in de toekomst nog een halfje bij op tel.

Dit album net van de week binnen gehaald (origineel natuurlijk). Tot op heden geen spijt van. De muziek klinkt lekker muzikaal in het gehoor en de muziek is origineel opgezet. Direct bij het opzetten moest ik direct denken aan de bands Marillion en Faith no More. Op basis hiervan waardeer ik de plaat direct op 4,0*.

Pain of Salvation!

Ik leerde ze kennen als voorprogramma van Dream Theater in de Brielpoort in Deinze, toen met de "World Turbulence" tour;, februari 2002.. Dream Theater was toen een grote teleurstelling helaas.. een grote geluidsbrij en een tergend vals zingende LaBrie.. gelukkig zouden de heren van DT het op latere gelegenheden enorm goed maken. Maar goed, terug naar die 5de februari in Deinze. PAIN OF SALVATION was voor mij toen een welkome verrassing.. Ik stond - ongeduldig wachtend op DT - erbij en werd volledig weggeblazen.... wat een sound, wat een knappe verantwoorde herrie.. achteraf bekeken heeft PAIN OF SALVATION toen de avond gered!! En later ben ik dan op zoek gegaan naar hun albums, en ben begonnen met deze "THE PERFECT ELEMENT"... fantastisch album is dit! Knappe composities.. inderdaad veel donkerder dan - we noemen ze nog maar eens - Dream Theater....

En live zijn ze dus geweldig! Toen ik ze leerde kennen toen, was hun album "Remedy Lane" net uit, en met de "Be" tour zag ik ze nogmaals live en toen was het nog beter, maar het feit dat ik toen al meer nummers van de band kende ondertussen speelt misschien ook wel mee

Trouwens er is nieuw werk op komst! Ikke benieuwd ;-D

Dit album verdient zonder enige twijfel een mooie 4,5/5, de 5/5 gaat naar opvolger "Remdey Lane"

Ik wou dat ik deze plaat meer dan 5/5 kon geven. Dit is zonder meer het meesterwerk van Pain of Salvation. Geweldige, pakkende, donkere, epische songs met teksten die de nagel op de kop slaan. Gevarieerd en beklijvend. Waar ze met "Be" te hard proberen om origineel en vernieuwend te klinken is deze "Pefect Element part I" net origineel en verrassend genoeg, zonder overdreven te klinken. Geweldig.

Dit is Pain Of Salvation op zijn best: dramatisch en melodieus. Je wordt meegezogen in de wereld van de zanger die zeer bevlogen zijn persoonlijke teksten over ons uitzingt. De muziek ondersteunt het geheel uitstekend, maar de zanger steelt de show. Het is welliswaar zware kost, maar als je er eenmaal inzit is het erg mooi.

ik zeg:

shadow gallery

Shadow Gallery is idd ook een topband!

WTF.

Shadow Gallery is goed.
Maar PoS heeft toch verder niet zoveel met Shadow Gallery te maken.

Ze hebben allebei voorliefde voor conceptalbums.
Ze hebben allebei uitmuntende zangers en ditto muzikanten.
Maar daar houdt de vergelijking op.

Wat een domme vergelijking.

Hier kan ik dan weer heel weinig mee. Eigenlijk ligt alles op tafel om het mij smakelijk te maken: goede zanger, ditto muzikanten en een boeiend thema. Maar de snelle schakelingen van sfeer, instrumentatie en sommige gesproken vocale stukken van de frontman maken mij onrustig en daar zit ik niet op te wachten bij dit soort muziek. Zielvoller dan een Dream Theater maar mijn 'cup of tea' is het niet. Dan deden mijn inziens bands als Queensrÿche en Fates Warning dit wat jaartjes terug toch een stukje beter.

Ik raak langzamerhand meer onder de indruk van het kunnen van Pain of Salvation, terwijl ik echt een enorm sceptische houding tegenover de band had. Ik heb nog steeds het gevoel dat er te snel word geschakeld tussen sferen en thema's, maar het heeft echt een paar mooie momenten. Ik blijf het in de gaten houden.

Ashes, Reconciliation, Idioglossia.

Daniel weet met zijn spel, teksten, composities, emoties etc. altijd perfect bij me de snaren te raken.

Toen ik hem voor het eerst hoorde, moest ik denken aan die andere zangkunstenaar: Mike Patton.

Verder is Johan Hallgren echt een god op de drums. Minder bekend dan andere prog-drummers, maar echt waanzinnig goed en groovy!

Daniel is dan ook een grote Faith No More-fan en Patton is ongetwijfeld één van zijn grootste invloeden.

Een van mijn favoriete progalbums vanaf 00. Een album dat boordevol spanning staat en laat horen waar POS toe in staat is. Elk nummer is raak. Als Ashes voorbij komt zit ik helemaal gespannen te luisteren om niets te missen. Supergaaf album van hoog niveau.

Verdorie, 3 favoriete tracks kiezen is moeilijk hier! Wat een aaneenschakeling van fantastische nummers... Het is een tijdje geleden dat ik hiernaar geluisterd heb, en ik begin Remedy Lane als mijn absolute favoriet in twijfel te trekken.

Zo Lebuin. Voor iemand van jouw leeftijd heb je een knap interessante top 10. Hulde. Had ik mijn zoon maar zover gekregen.

Velen aanzien dit album als het beste van Pain of Salvation, maar daar ben ik het echt niet mee eens. De zanglijnen met name irriteren me bij momenten. Gildenlow heeft een goeie stem maar hij moet ze, naar mijn mening, gebruiken op de goeie manier. Soms komt het nogal 'zagerig' (zeurend voor de Nederlanders) over, vooral in de hardere en hogere stukken. Wel opnieuw uitstekende teksten en goeie muzikale composities.

Een paar albums van deze progressieve rock/ metalband kan ik wel waarderen, vooral Remedy Lane en Be, maar deze plaat doet het voor mij net niet. Het songmateriaal is te vrijblijvend en te weinig pakkend; de melodie- en zanglijnen niet boeiend genoeg. Qua gitaarwerk is het album ook vrij kaal. Niet mijn ding, derhalve.

Het heeft me 10 jaar gekost om de drie geniale platen van PoS volledig op hun waarde te schatten. Van de drie vind ik voor Remedy Lane en Be, echt The Perfect Element de beste. Vanwege de mix (waanzinnig drumgeluid) en het feit dat ik Perfect Element van begin tot eind nooit zat wordt.

Ik heb beschamend veel muziek waaronder een aanzienlijk deel prog. Voor mij is dit het beste wat progressive metal te bieden heeft: Daniel Gildenlow met hier naast een geweldige gitarist, zijn broer Kristoffer nog aan zijn zijde met een bassgeluid en -spel om gek van te worden zo goed.

Ongeëvenaard!

Wat een briljante plaat, ik denk dat ik hem gewoon even in mijn top10 zet.

Het is natuurlijk niet per se nodig om bij een band die je net leert kennen meteen te zoeken naar vergelijkbare namen, maar die van Dream Theater dringt zich toch wel op, onvermijdelijk in dit genre zou ik haast zeggen; belangrijker is echter dat deze band qua composities duidelijk geen voorbeelden meer nodig heeft. De zanger doet me soms denken aan Geoff Tate, maar af en toe kan hij ook uithalen als Ian Gillan in diens beste jaren (en dat wil wat zeggen), en heel soms moest ik bij de arrangementen ook denken aan Linkin Park. Maar zoals gezegd zijn die vergelijkingen eigenlijk niet zo nuttig: dit is gewoon een uitstekende progmetal-plaat waarvan ik me kan voorstellen dat hij de die-hard-liefhebbers extreem enthousiast maakt. Ik onderken de kwaliteit, maar bij mij blijft het emotionele kwartje om de een of andere reden halverwege de gleuf steken.

Toch vreemd, maar 23 berichten bij dit album. Bij Lateralus van Tool zijn dat er meer dan 1000. Is dit minder toegankelijk? Ik vind eigenlijk van niet.
Hoe is het toch mogelijk dat deze band nooit zijn verdiende grote publiek heeft gekregen? Is voor mij, na Pink Floyd, de beste band in de muziekgeschiedenis. De reden is hier al een paar keer vermeld: Daniel & co raken steeds de juiste snaar bij mezelf. Pet af voor de comeback van het jaar, nu terug even genieten van dit prachtig album uit het begin van deze eeuw.

Regelmatig doet me dit denken aan Faith no more (angel dust). Ik heb deze band pas na een aantal luisterbeurten weten te waarderen, en dat zijn dan meestal wel de blijvertjes. Een mengelmoes van stijlen die toch als een geheel klinken. Hier ga ik nog heel lang plezier aan beleven. Vind hem toegankelijker dan BE maar das ook geen al te moeilijke opgave. Daniel Gildenlow is een uitzonderlijk getalenteerde zanger gitarist componist en, hoewel op een heel andere manier, hij doet me denken aan David Lee Roth. De diversiteit in zingen en de eigenzinnigheid.