Eenieder die zich waagt aan de wijde wereld van de progressieve rock is uiteraard in bepaalde mate bekend met dit album. Door velen gezien als het magnum opus van Yes en als één van de beste progressieve rock platen allertijden (kijk bijvoorbeeld maar op progarchives) gaat het hier natuurlijk over het album met de moerasgroene hoes: Close To The Edge.
Het titelnummer Close To The Edge is met afstand één van de allerbeste - zo niet de allerbeste - progepic(s) ooit.
lennert zet dit in zijn recensie geweldig uiteen. Ik wil me daar dan ook volledig bij aansluiten en verwijs met veel plezier naar zijn beschrijving van het titelnummer en het album als geheel.
Voor mij symboliseert Close To The Edge een soort 'circle of life'-gevoel, net zoals bijvoorbeeld A Change Of Seasons van Dream Theater dat ook heeft, waarbij de metafoor van de seizoenen de verschillende stadia in het leven symboliseren. Ook het geluid van de natuur en de tjirpende, fluitende vogeltjes aan zowel het begin en het einde dragen bij aan dit 'circle of life'-gevoel, waarbij je aan het einde het gevoel hebt dat alles weer rond is. Zo werkt natuurlijk ook de natuur: alle dingen die de natuur schept beginnen klein (een foetus bijvoorbeeld) en eindigen klein (de dood reduceert alles tot stoffelijke resten, tot niets dus eigenlijk). Tevens symboliseert het einde wellicht een nieuw begin: het ene mensenleven eindigt terwijl ergens anders een ander mensenleven op het punt staat te beginnen en tot bloei te komt. Kortom: Close To The Edge nodigt uit tot oneindig filosoferen over het leven en de wereld in het algemeen.
Ten slotte hecht ik erg veel waarde aan het titelnummer op persoonlijk vlak, wat maakt dat het nummer voor mij toch een beetje extra glans met zich meebrengt en het zich goed en wel nestelt in mijn lijstje van favoriete songs allertijden.
And You and I is totaal anders van karakter dan het titelnummer, maar minstens zo geniaal. Er wordt hier veel meer ingespeeld op elementen uit folk en het hele stuk klinkt een stuk luchtiger dan Close To The Edge (en Siberian Khatru). Het hoogtepunt van dit nummer, en één van de mooiste momenten op de plaat, is de overgang van deel I naar deel II: de synthesizer-lijn van Wakeman hier in combinatie met de wegebbende stem van Anderson, waarbij de drums met een simpel-lijkend ritme invallen is werkelijk wonderschoon! Daarnaast bevat ook And You and I prachtige filosofische teksten van Anderson, zoals:
Coins and crosses never know their fruitless worth
Cords are broken, locked inside the mother earth
They won't hide, oh, they won't tell you
Watching the world, watching all of the world
Watching us go by
Siberian Khatru is het meest speelse en up-tempo nummer van Close To The Edge. Waar And You and I vooral luchtig en wat trager was, klinkt Siberian Khatru gedrevener, sneller en daardoor ook wat puntiger (ten opzichte van de rest). In tekstueel opzicht is dit nummer ook het meest zweverig en hippie-achtig, terwijl muzikaal gezien dit nummer het minst hippie-achtig is van het album: een grappige paradox.
Ik lees hierboven dat Close To The Edge in september van dit jaar Abraham ziet. Dat geeft des te meer aan hoe goed dit album is en hoe het met gemak de tand des tijds heeft doorstaan: het had bij wijze van spreken gisteren opgenomen kunnen worden, waarbij de muziek totaal niet gedateerd klinkt, maar zich juist kenmerkt door een enorme hoeveelheid inspiratie, frivoliteit en muzikaal vakmanschap.
Het is ook om deze reden dat Yes met deze drie ijzersterke composities op Close To The Edge (progressieve) rockgeschiedenis schrijft. Dit is een album waar menig muzikant zijn/haar inspiratie uit haalt en waar tot op de dag van vandaag mensen van over de hele wereld geïnspireerd en ontroerd door raken, zelfs vijftig jaar na datum. En als je dat bereikt hebt, dan ben je met recht één van de besten te noemen...
Stand:
1. Close To The Edge - 5*
2. Fragile - 4*
3. The Yes Album - 4*
4. Time And A Word - 4*
5. Yes - 3.5*