In het topic ‘
De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Deze keer Lapsushet debuut van een relatief nieuwe band: Light Bearer.
Het zijn dit soort ontdekkingen waar ik hoopte toen ik aan deze ‘missie’ begon. Dat zegt het eigenlijk al: ik ben lichtelijk weggeblazen. Ik was haast enthousiast rondjes door te kamer gaan springen. Misschien heb ik dat nog gedaan ook. Want wat een bak heerlijkheid is dit zeg!
Het begint mij steeds meer op te vallen hoe hoogstaand het gitaarspel bij veel metalbands is. Het lijkt wel of zelfs de meest onbenullige en onbekende metalband, hiermee niet doelend op Light Bearer overigens, een goede tot geweldige gitarist in huis heeft (ietwat overdreven, maar you get the picture). Het zal de stijl wel zijn, dat het mij zo goed bevalt. Ook op dit album wordt bijna achteloos de ene na de andere heerlijke gitaarriff of –melodie tevoorschijn getoverd alsof het niets is. Deze zijn meeslepend, sfeerverhogend en/of gewoon bloedjemooi. Maar goed, zoals gezegd is het gitaarwerk bij veel metalbands dik in orde. Hoe zit het met de rest?
Een klacht die ik namelijk vaak heb is dat de drummer bijna alleen maar in hetzelfde eentonige tempo door blijft roffelen, zo ook bij
Slaughtersun (Crown of the Triarchy) van Dawn, het vorige album uit AOVV’s shortlist dat ik besproken heb. Op dit album is daar echter geen spoor van te bekennen. Integendeel, ik heb zelden zo’n indrukwekkende drummer gehoord. Hij kan rake klappen uitdelen die het geheel vooruit stuwen als het nodig is, maar ook rustig en ingetogen drumwerk afleveren. Een schitterend voorbeeld van zijn vakmanschap is als hij op het titelnummer vanaf ongeveer 14:10 zo’n heel zacht roffeltje inzet tijdens een rustig en melancholisch stuk. Kippenvel, puur door de drummer. Briljant gewoon.
Tijdens het desbetreffende melancholische stuk is een viool te horen, die wel vaker een rol speelt op dit album en er perfect bijpast. Er zitten dan ook duidelijk postrock elementen in de muziek. Hierdoor is de muziek episch, meeslepend en zit het boordenvol sfeer (wat voor mij altijd een belangrijk element is bij metal). Ook het gebruik van instrumenten als de piano dragen sterk bij aan deze sfeer. Daarnaast geeft het deze band een eigen gezicht.
Is er dan niets dat deze band fout doet? Weinig, want ook de vocalen zijn van hoog niveau. De zanger/schreeuwer heeft een heerlijke strot die ook perfect bij het donkere geheel past. Hij kent, zoals elk bandlid, zijn plek en doet precies wat goed is voor het geheel: hij is niet te vaak aanwezig, maar als hij dat is, is hij van toegevoegde waarde, en hoe. Alleen als ik echt ga mierenneuken kan ik een klacht(je) vinden: de cleane vocalen (jawel, daar zijn ze weer) vind ik minder. Kennelijk hou ik daar doorgaans gewoon niet zo van bij dit soort metal. Ze zijn echter wel van redelijk niveau en dusdanig weinig te horen (een luttele drie keer en dan ook nog eens kort) dat het effect daarvan op de beoordeling te verwaarlozen is. Daar komt bij dat de cleane zang op Prelapsus eigenlijk wel behoorlijk gaaf is, zeker als ze schreeuwen en zingen tegelijk.
Wat overblijft is dus dat gevoel van: ik heb weer iets moois ontdekt! Ik ben dan ook erg benieuwd naar wat deze band in de toekomst nog gaat doen. Voor nu ga ik me hier in de toekomst ook zeker nog mee vermaken. De 4* staan er, maar mocht ik dat cijfer ooit veranderen dan is de kans groot het om een verhoging gaat.
Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik denk dat je het antwoord hierop al wel bedacht hebt. Na Neurosis (en misschien Negurã Bunget, maar dat zou weinig schelen) vind ik dit het sterkste album uit je shortlist tot nu toe. Het plaatje klopt gewoon helemaal. Zou zeker niet misstaan dus!