menu

Jill Scott - The Light of the Sun (2011)

mijn stem
3,16 (16)
16 stemmen

Verenigde Staten
Soul
Label: Warner Bros.

  1. Blessed
  2. So in Love

    met Anthony Hamilton

  3. Shame

    met Eve en The A Group

  4. All Cried Out Redux

    met Doug E. Fresh

  5. Le BOOM Vent Suite
  6. So Gone (What My Mind Says)

    met Paul Wall

  7. Hear My Call
  8. Some Other Time
  9. Making You Wait
  10. Until Then (I Imagine)
  11. Missing You
  12. When I Wake Up
  13. Womanifesto
  14. Rolling Hills
  15. The Light of the Sun
  16. Love Soul Bounce *
  17. Quick *
  18. I Love You *
toon 3 bonustracks
zoeken in:
avatar van Reijersen
3,0
Toch wel benieuwd weer.

avatar van Rhythm & Poetry
2,5
Dit maakt me toch ook nieuwsgierig. Ik wil overigens niet haten op Paul Wall (soms nog best aangenaam zoals op Drive Slow van Kanye West), maar had Jill Scott van alle mogelijke rappers niet een betere kunnen strikken?

avatar van Kill_illuminati
Slug? Best mooi om te zien dat ze Doug E Fresh onder het stof vandaan heeft gehaald. Hopelijk klikt het.

avatar van Jordyp
3,5
Ik heb het album alleen in een andere versie, de versie die Amazon en bol.com ook verkopen. Echter verkoopt bijvoorbeeld Itunes weer deze versie.

Van de week even rustig luisteren.

Nicci
Een paar keer beluisterd en dat is weer lekker, maar één vraag: waarom hebben (vooral R&B, Soul e.d.) artiesten de neiging om te werken met andere zangers die er vervolgens niet veel van bakken? Zitten we in een prima nummer komt er zo'n halve rapper voorbij die het nummer eigenlijk om zeep helpt. Wat is dat?

avatar van Reijersen
3,0
De recensies die ik tot nog toe gelezen heb zijn erg positief. Zelf vind ik Beautifully Human nog steeds Jill's beste, dus ben benieuwd

Nicci
Ik heb in ieder geval al één ijzersterk nummer ontdekt: Le BOOM vent suite! Heerlijk!

avatar van Rhythm & Poetry
2,5
Jan Modaal soul. Deze dame kon in ieder geval veel beter. Kan misschien wel, spaarzame hoogtepunten op dit werk tonen dat aan.

Nicci
'Blessed' valt lekker loom met de deur in huis .
'So in love' is een niemendalletje dat van mij niet perse had gehoeven. En wat moet mijnheer Hamilton hier? Wat voegt dat toe?
We pakken de draad weer prima op met 'Shame'. Goede simpele groove. Met allerlei 'retro-geluiden'. Erg aanstekelijk.
"All cried out Redux' vangt aan als een gospel, om later te verworden tot een 'josephine baker sfeertje' met een maf jaren 20 pianootje en geinig nabootsing van een tapdanser, maar dan met z'n lippen.
Eerste hoogtepunt van het album: 'Le Boom Vent Suite'. Dit is wat ze goed kan.Opvallend is de gitaar. Jill gebruikt maar weinig gitaar op de voorgrond. Valt me dit album nog een paar keer op. Ik ga het even nakijken, maar volgens mij zat er in haar band rond 'Experience' helemaal geen gitarist. Goed nummer. Dit kennen we van haar.
'So gone'. Alledaagse R&B met rapper (ook hier: wat voegt hij toe?). Wel lekker, maar niet bijzonder. Wel weer een opvallende gitaar!
Verder met 'Hear my Call'. mooi rustig nummer met piano en strijkers. Je kent ze wel.
'Some other time' . . . . Even wennen. Jill meets B52's? O.i.d.?
'Quick' is geweldig. Mooie begeleiding door percussie en bas. Hier laat ze horen dat ze erg goed met taal is (niet vreemd gezien haar ervaring met 'live poet reading').
Op 'Making you wait' laat Jill weer eens horen dat ze erg goede arrangementen maakt (of iemand in haar omgeving heeft die dat doet). Zet je koptelefoon eens op en luister naar de begeleiding. Erg goed gedaan. Je neemt dat vaak voor lief, maar daar laat ze zien dat ze de gemiddelde R&B artiest verre van overstijgt.
'Until then' brengt weinig nieuws.
'Missing you' is een slome track, die zich langzaam ontwikkelt. Mooi gedaan. Zou live nog wel eens goed kunnen uitpakken.
'When i wake up' is een niemendalletje dat van mij het album niet had hoeven halen.
Dat geldt niet voor 'Womanifesto'. Dit wordt zeker een livekraker (dan toch in ieder geval voor de helft van het publiek). Geweldig nummer. Ook hier komt weer haar kracht met woorden en haar achtergrond als 'live poet reader' naar voren. Goed gedaan.
'Rolling hills' geeft een prima jazzy afsluiter horen.
Goed album met twee gebreken: houdt het bij 45 tot 50 minutenen stop met al die gastzangers/rapfiguren. Waarom?

avatar van Jordyp
3,5
Ik snap de kritiek op de gastartiesten niet zo, juist een welkome afwisseling als je het mij vraagt. Het album duurt inderdaad wel wat te lang misschien, maar voor de rest gewoon wéér een prima album van Jill Scott.

Hoogtepunten: Le BOOM, Hear My Call, Some Other Time, Making You Wait.

avatar van Reijersen
3,0
Net 'Le Boom Vent Suite'gehoord. Wel een heel erg vet nummer zeg!

avatar van Reijersen
3,0
Het was even wachten nadat Jill Scott, Jilly from Philly, haar trilogie had afgerond. Maar in 2011 mogen we dan eindelijk gaan genieten van haar langverwacht nieuwe album; “The Light of the Sun.”
De zangeres die met “Beautifully Human” eigenlijk nog steeds haar beste album heeft gemaakt kon vaak vrij hoge verwachtingen niet helemaal inlossen. Hopelijk lukt dat nu weer wel. Muziekjaar 2011 is immers nog niet heel veel goede soulreleases rijk.

De opener is bijna een rapnummer. Jill laat haar stoere, maar tekstueel ook gevoelige kant zien in ‘Blessed’. De staccato manier van opzeggen/zingen van de tekst doet aanvoelen als een rap, een spoken word. En als Jill dan de noten zingend afmaakt dan kan het een bijzonder nummer genoemd worden. De goede, frisse productie helpt daar ook zeker bij.
Het volgende nummer was de eerste single van het album. Op ‘So in Love’ wordt Jill Scott bijgestaan door soulzanger Anthony Hamilton. En dat beide artiesten bijzonder begaafde vocalisten zijn dat hoor je er helemaal aan af. De stemmen van Jill en Anthony passen ook goed bij elkaar. Maar het nummer kabbelt te veel voort om echt interessant te worden. Uit deze combinatie had veel meer gehaald kunnen worden.
‘Shame’ kent een old-school vibe. Ik zeg een combo van de 80’s en 90’s. Lekker stoer nummer, vol energie gebracht door Jill. Dit nummer is wel wat te vergelijken met het nummer ‘Hate On Me’ van haar vorige plaat. Al moet ik eerlijk toegeven dat die een stuk interessanter bleef naarmate het nummer vorderde. Hum pand Bounce.
Nog een gast op het album is beatboxer Doug E. Fresh. De beste man horen we op ‘All Cried Out Redux’. Op zijn beatboxbeat zingt Jill Scott. Dit resulteert in een vrij kaal nummer, vrij rauw. En dat bevalt me wel. Jill kan zodoende haar vocale talenten uitbaten. En zingen kan mevrouw Scott natuurlijk zeker.
En dan zeg ik het nu meteen maar. Hier horen we het beste nummer van dit album. Negen minuten genieten van Jill Scott in het nummer ‘Le Boom Vent Suite’. En dat genieten ligt vooral in de erg sterke opbouw van het nummer. Van nul naar negen, erg goed gedaan. Op dit nummer komen muzikale pracht en vocale kracht perfect samen.
Het rustige tempo zet zich voort in ‘So Gone (What My Mind Says)’. Een mooi, rustig nummer. Leuke breaks. Maar het nummer mist wel wat spanning om echt heel interessant te blijven. En de toegevoegde rapper kan daar ook geen verandering in brengen.
En als je dan van nummers houdt waarin de vocalen de hoofdmoot hebben. Weinig, op de achtergrond zijnde, instrumentatie. Zeg maar een klein nummer. Dan zit je goed bij ‘Hear My Call’. Ja mensen, Jill Scott kán prachtig zingen. Dat bewijst ze met dit mooie nummer.
Een aanwezige productie vinden we dan eindelijk weer terug op ‘Some Other Time’. Een vrij standaard R&B beat waarop Jill Scott opvallend zich bediend van spoken word. Jill Scott houdt dus erg van afwisseling en probeert aardig wat dingen uit.
‘Quick’ doet zijn naam eer aan. Een nummer van 1 minuut 49 kan je natuurlijk niet lang noemen. Een vluggertje tussendoor dus. Niet heel bijzonder gedaan.
‘Making You Wait’ is aan de ene kant een typische Jill Scott song. Aan de andere kant is het een typische Jill Scott song waar ik niet van houd. Veel te geknepen gezongen door Jill, ik vind het stukken mooier als deze dame op de vollere manier zingt.
Op ‘Until Then (I Imagine)’ horen we Jill Scott tegen de bierkaai vechten. Want met hoeveel bezieling ze op dit nummer ook wil zingen. Ze kan simpelweg niet tegen uiterst saaie en ongeïnspireerde productie op boxen. Het nummer wordt zodoende saai en eigenlijk wat ongemakkelijk.
Het is wachten bij ‘Missing You’, maar eindelijk horen we dan Jill Scott. Probleem is alleen dat de intro je niet echt warm maakt voor iets moois. Het nummer is uiteindelijk ook erg rommelig. Teveel zanglijnen zijn door elkaar geproduceerd. De gastzanger voegt niet bijster veel toe en ook die overdreven gepitchte stemmetjes zijn té gemaakt. Wederom een zwak nummer. De vierde op rij.
Ook op ‘When I Wake Up’ gebeurt er weer heel weinig. Het kabbelt wel lekker voort voor zo nu en dan op de achtergrond, maar Jill Scott zou met dit nummer toch meer als dat gewild hebben. Zo nu en dan vast relaxed dit nummer, maar even vaak ook te saai. Aan het einde van het nummer hebben ze het geluid van een wekker die afgaat gedaan. Dat was wel nodig ook, want nu was ik toch wel bijna in slaap gevallen.
En we worden bij ‘Womanifesto’ weer op een stukje spoken word getrakteerd. Eerlijkheid dient me te zeggen dat Jill Scott dat altijd op een bevlogen manier doet. Alsof ze op een prachtig gedicht aan ons vertelt. Gevolgd door een bluesy zang. Heerlijk gedaan. Eveneens één van de beste nummers van dit album. En dan heb ik het dus over ‘Rolling Hills’. De afsluiter van deze plaat. Want ‘Womanifesto’ en ‘Rolling Hills’ lopen naadloos in elkaar over. Mooie afsluiter, had ze maar meer van dit soort nummers gemaakt.

Conclusie? Het komt wederom niet in de buurt van ‘Beautifully Human’. Jill lijkt die wereldplaat maar niet te willen overtreffen door ook nu weer met veel te veel middelmaat te komen. Dit is dus wederom een album geworden waarvan ik een paar nummers graag nog los beluister (Le Boom Ven Suite, Rolling Hills). Maar als geheel zal het niet snel meer ten gehore worden gebracht door mij.

avatar van kemm
3,0
Een grondlegger was ze nooit, maar wel een spilfiguur. Jill Scott had haar eigen kracht en stijl, die haar boven de middelmaat deed uitstijgen. Hier lijkt ze nog maar een schim te zijn daarvan. Een paar leuke refreintjes, wat lekkere funky ritmes, maar verder lijkt het niet meer te gaan. De plaat klinkt een beetje stuurloos, alsof ze niet goed weet wat ze nu eigenlijk wil zeggen. En dan zit het vast. In de middelmaat. Niet slecht, wel jammer.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:53 uur

geplaatst: vandaag om 11:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.