Palace Music - Viva Last Blues (1995)

Ach, het gaat inhoudelijk weinig in op de muziek zelf dus ik beschouw het zelf niet echt als een recensie. Evengoed bedankt voor je compliment

Goed, vorige week verkondig ik nog het evangelie dat Arise Therefore de beste Oldham is, nu begin ik serieus te twijfelen. Even kijken of ik er al schrijvend uitkom.

Het is een glad pad. Lo-fi-albums voelen vaak wat schetstmatig - zo van: dit zijn mijn plannen, maar ik heb niet de middelen/tijd/zin om het uit te werken. Viva Last Blues voelt evenwel alsof het nergens een plan had, Oldham schreef op een stoffig bovenkamertje wat strofes, en speelt er met vrienden wat melodieën over. Alles is brak, vermolmd en naar de klote - zelfs de instrumenten klinken beschonken.

Kunst recht uit de ziel - en dat gaat fout, dat gaat altijd fout. Wie zijn ziel als een emmer leeggooit is lui, neemt niet de moeite te communiceren, is geen kunstenaar.

Des te alarmerender dat Viva Last Blues vanachter die schijnbare achteloosheid juist enorm communiceert. Of er nou een plan achter zit of niet maakt dan ineens helemaal niet meer uit - de nummers slaan in, klinken oprecht, ongekunsteld. Het nummer Viva Ultra heeft een prachtige interactie tussen verfomfaaide instrumentatie en tekst (hoe kan het nu dat iemand van me houdt? - lijkt de leidende vraag); Tonight's Decision is neerslachtigheid zonder franje; Work Hard/Play Hard is knallende wanhoop; New Partner is een lankmoedige topcompositie (inderdaad, met een bevrijdend refrein); Cat's Blues knalt ook, maar heeft geen specifieke hoop of wanhoop - het knalt gewoon; en na de contemplatieve afsluiter zie je Oldham en Oldham en al de rest zonder woorden hun instrumenten in afgebladderde koffertjes doen en door de regen naar huis lopen.

En ze hebben geen idee meer wat voor een muziek ze net hebben gemaakt, en ze kunnen er niet van wakker liggen ook.

Op de valreep van 2010 nog maar eens verhoogd naar 5.0* en een plaats in mijn top 10 gegeven (ten koste van Hototogisu's Prayer Rug Exorcism). Prachtig verfomfaaide muziek met geniale slordige zang en fantastische ondefinieerbare arrangementen: te indringend om onopgemeerkt te blijven en te heftig om te gaan vervelen.
Zelden was depressiviteit zo ontzettend mooi.

Na 2 jaar (?) rondgezworven te hebben op MusicMeter en aardig wat ''treassures'' ontdekt te hebben, besloot ik maar eens een account aan te maken. De reden? Viva Last Blues!

Ik kan niet stoppen met luisteren.

5,0 voor deze bijzondere plaat.

Een echte aanrader!

Leuk! Inderdaad een prachtige plaat. Ga je er nog wat meer over typen of wou je het hierbij laten?

Tja wat moet ik erover zeggen? De meeste mensen hebben het hier al perfect beschreven!

Een goed album, maar zeker niet perfect. Het is een zeldzaamheid, maar de laatste 5 nummers op dit album zijn allen een stuk beter dan de eerste helft. Met name The Mountain Low vormt het dieptepunt op het album, en Viva Ultra en Tonight’s Decision halen maar net een voldoende. Het overslaan van zijn stem en het ontbreken van enige vorm van ritme vormen de grootste struikelblokken.

Het betere werk is dus te vinden op het tweede deel van het album. Voor mij zijn dit stuk voor stuk geslaagde nummers. Vooral New Partner en Work Hard/Play Hard zijn geweldig. Hoewel het mooi is dat een select gezelschap deze plaat de hemel inprijst, kan ik niet anders concluderen dat dit niet geheel terecht is.

Dat vindt het selecte gezelschap vast héél alarmerend .

Jij voelt je blijkbaar wel aangesproken... terwijl dat helemaal niet de bedoeling is geweest. Het is simpelweg de concluderde zin van mijn review, zonder verdere bijbedoelingen. Iedereen vergelijkt zijn eigen stem tenslotte met het gemiddelde, wat voor dit album behoorlijk hoog is.

Het is nogal een suffe concluderende zin. Alsof ik nu een plaatselijke cricketclub binnenloop, en tegen de aanhangers zeg: 'hee select groepje cricketadepten, ik kan niet anders dan concluderen dat jullie voorliefde voor de sport on-te-recht is. Eet deze!'

Een bewonderaar hoort iets in dit album wat jij er niet in hoort. En precies omdat je het er niet in hoort (wat verder prima is), heb je geen enkele basis over die bewonderaars te oordelen.

Ik oordeel niet de bewonderaar, eerder het hoge gemiddelde. Maar laten we het bij het album houden en al die neerbuigende emoticons achterwege houden. Zo vind ik het opvallend dat dit album vooral als één geheel wordt gezien en beoordeeld, en er blijkbaar geen nummer tussenzit dat tegenvalt. Ik lees nergens een kritisch noot over bijvoorbeeld de tekst van The Mountain Low of het stuurloze Viva Ultra.

Toen ik je parafraseerde had je het over de onterechte populariteit bij een select gezelschap. Dat vond ik een bizarre uitlating, en daar trok ik passende smoelen bij.



Dat zijn dan ook prima nummertjes m.i. Tonight's Decission vind ik misschien ook wat minder, c.q. daar ben ik wat op uitgekeken.

Ik kan geen enkele misser ontdekken. Wat misschien wel flauw is aangezien ik er wel twee nummers vindt uitschieten (en nee, om niet in oeverloos gezever te belanden ga ik niet vertellen welke dat zijn). Wat ik wél wil zeggen is dat The Mountain Low telkens weer een grote grijns op mijn gelaat toont.

Viva Ultra is alvast een briljant nummer, wereldvreemde aliens zoals ik kunnen juist oprecht genieten van het ontbreken van enige vorm van ritme en het overslaan van Oldham's stem, die inderdaad, strikt gesproken, godsgruwelijk lelijk zou moeten zijn. Heerlijk.
The Mountain Low vind ik ook iets minder, net als misschien track 9, maar eigenlijk is elk ander nummer zo geniaal dat dit album voorlopig zeker niet uit mijn top 10 geschopt zal worden. Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat Will Oldham duidelijk geen Pavarotti is, zo'n prachtig stommelend More Brother Rides had zonder zijn wazige zang waarschijnlijk geen klap voorgesteld.

Precies hoe ik erover denk. Heel herkenbaar.

Will Oldham... Ik blijf het proberen maar hoger dan 3,5/5 kom ik maar niet...

Zonde! Deze ook al 'ns geprobeerd? Nog één kans geven?

*Zucht*, vooruit dan. Toevallig was het jouw top 10 die mij deed besluiten dit album, dat hardnekkig hoge scores ontvangt van een bepaalde gebruikersschare, toch maar eens aan een luisterbeurt te onderwerpen. Ben nu Arise therefore aan het luisteren trouwens, die bevalt me eigenlijk wat beter dan deze.

Een nog grotere zooi dan I See a Darkness. Instrumentaal klinkt het als een koekblik maar met de bezieling zit het goed, zoniet beter dan dat andere album. The Brute Choir vind ik tot nu toe zijn mooiste nummer. Briljante tekst en dito vocalmelody.

New Partner

Gek, ik had verwacht dit wel een heel mooi album te zullen vinden. Na een sterke opener wordt dit album al heel snel te zeikerig voor mijn smaak. Niet mijn ding

Sterk album dat qua niveau nog niet eens zover afstaat van zijn meesterwerk I See a darkness.
Tonight's Decision (And Hereafter) en the Brute choir vind ik het mooist,als je daar in het geval van Will Oldham van kunt spreken.

Fantastisch! Bezieling valt hieronder al meermaals en terecht; dat woord vat dit album geweldig treffend samen. Genieten geblazen

Jordi's genre-overstijgen, deel 3:

Om direct met de deur in huis te vallen: dit is geen album voor de tere zieltjes. Op een slechte dag kan dit nog wel eens fataal worden. Vanaf minuut één gooit Bonnie "Prince" Billy zout in je diepste wonden en met de song wordt het leed alleen maar erger.

Maar hey, wat kan ik hier van smullen. De eerste luisterbeurten waren wennen, maar op een gegeven moment was ik om en dan begint dit album nog meer geheimen prijs te geven. Een ongepolijste, lo-fi productie kan storend zijn, maar op deze plaat werkt het perfect. Ook de subtiele, melancholische geluidjes vallen op den duur op.

Van zijn nasale stem maakt Bonnie heel effectief zijn handelsmerk en gidst je zo gemakkelijk door de trieste, doch prachtige liedjes. Vooral bij het nummer New Partner kan je de zakdoekjes wel voor mij klaarleggen. Ook de afsluiter mag niet onvermeld blijven, als de voorgaande tracks je nog niet gevloerd hebben, dat zend deze je wel in een bodemloze put. Ongeforceerd, oprecht en zeer emotioneel. Zo kan ik de muziek van Will Oldham wel beschrijven.

Niels, bedankt voor deze muzikale openbaring. Ik heb weer een artiest ontdekt waar ik flink wat nachtelijke uurtjes mee kan besteden.

Mijn derde Will Oldham album op mijn ontdekkingsreis naar deze weergaloze artiest. Heerlijk die overslaande stem. Bijzonder fraai gitaarspel. Wat een bezieling weer. Echt onvoorstelbaar.

Echt vreemd, ik dacht ik hier al es een bericht (van volgende strekking) geplaatst had, maar ik zal 't gedroomd hebben:

Ooit es een potje schaak gespeeld met een toenmalige schoolvriend (en bassist in de band) in mijn riante slaapkamer, terwijl dit op stond.
Toen "If I could fuck a mountain
Lord, I would fuck a mountain
And I'd do it with a woman in the valley" voorbij kwam, volgde een wat ongemakkelijke, reactie van mijn tegenspeler, maar een kleine gniffel meende ik ook te ontwaren.
Met 'Work Hard / Play Hard' was 't sowieso weer even in orde.


Wie het potje gewonnen heeft? Al sla je me dood. Blijft een fantastische plaat.