Slint - Spiderland (1991)

Ik luister dit album laatste weken veel. Inderdaad een prachtig album en Arthur je hebt het mooi verwoord!

Thanks! Als jullie meer willen, geef die like-button op facebook dan zeker eens een lief klikje!

Ik heb deze maand het 33 1/3-boek gelezen over Spiderland, de documentaire Breadcrumb Trail gezien en ook Spiderland gaan uitzoeken op gitaar. Hierdoor ben ik meer naar deze plaat gaan luisteren en vooral anders, mijn waardering voor de plaat is vele malen groter geworden. Verbazingwekkend dat dit meesterwerk is gemaakt en opgenomen door vier gasten die eigenlijk net twintig waren en heel gaaf om te zien in de documentaire hoe al deze kunststukjes tot wasdom kwamen in de oefenruimte in de kelder van Britt Walford's ouders.

Wat vooral ronduit geniaal is aan deze plaat is het feit dat iedere muzikant eigenlijk heel analytisch en gemeten speelt, maar dat het totaalplaatje ontzettend meeslepend en puur is, ook draagt de fenomenale productie hieraan bij, ieder detail is gruwelijk goed te horen. Het gitaarwerk is zo rijk en gedetailleerd: Pajo speelt bijvoorbeeld downstrokes terwijl McMahan upstrokes speelt. De aanslag op de snaren is dan heel verschillend waardoor je een ongelofelijke dynamiek hebt. Walford's drumspel is minimalistisch, maar hij schildert echt met zijn ingenieuze ghost notes en roffels en voegt ontzettend veel toe aan deze plaat. Instrumentaal was deze plaat al fenomenaal geweest, maar de ''spoken word''-vocalen zijn de kers op de mystieke taart.

Spiderland behoorde al tot mijn top 20 aller tijden, maar nu hoor ik zo veel nieuwe dingen dat het een van mijn favoriete platen aller tijden is geworden en daarmee de meest recente toevoeging aan mijn top 10.

Wat is deze plaat toch ongelooflijk goed he! Als ik 'Breadcrumb Trail' aanzet moet ik meteen die hele plaat weer afluisteren.

Slint heb ik in 1991 niet opgepakt, ik was mij meer in het verdiepen in Nirvana, Pearl Jam, Metallica en Smashing Pumpkins.
De overige tijd ging op aan vriendinnetjes en reizen; de OV Jaarkaart gaf mij de mogelijkheid om de hele week door Nederland te trekken, dus Slint werd door mij vergeten, net zoals verschillende schoolvakken, maar dat is weer een ander verhaal.
Mooie diploma loze periode, later is het nog allemaal goed gekomen.
Ongeveer 10 jaar geleden Spiderland geluisterd, maar grotendeels vanwege de lengte van de nummers, maakte het toen totaal geen indruk op mij.
En Smashing Pumpkins en Pearl Jam dan?
Die hadden ook lange stukken die mij weer wel gelijk aanspraken.
Ik weet niet wat het is, voor mij waren het voornamelijk stukken zonder een duidelijk begin of einde, en blijft het daardoor niet helemaal hangen.
Iets wat ik in het begin ook nog wel eens tegen aan liep bij Sonic Youth, al kon, en kan, ik daar steeds meer de schoonheid in ontdekken.
Nu hoor ik er absoluut meer in terug; Nosferatu Man klinkt als een dreigende Primus, maar misschien leunt het nog wel meer tegen het latere Creature with the Atom Brain aan.
Toch vind ik nog steeds dat het allemaal net wat compacter had mogen klinken, er wordt teveel voort geborduurd op eenzelfde rifje, misschien werkt het voor de een prettig hypnotiserend, voor mij heeft het een wat eentoniger effect.
Ik weet ook niet of Slint in 1991 al zo massaal werd opgepakt, de waardering hier op de site komt ook vooral van mensen die een stuk jonger dan ik zijn.
Laat ik het zo stellen; in 1991 was ik 18 jaar, op muzikaal gebied pakte ik toch wel veel op alternatief gebied mee, en als dat niet het geval was, dan werd het wel door klasgenoten aangedragen.
Bijna iedereen op school was wel met muziek bezig; speelde in een band, draaide op underground parties, of hing uren in een platenzaak, maar de naam Slint heb ik nooit horen vallen.
Nu kan ik er beter naar luisteren, maar het enthousiasme kan ik helaas niet delen.

In 1991 was dit slechts bekend bij een kleine groep liefhebbers. De OOR schreef er niet over, de enige keer dat de naam Slint daarin opdook was in de eindejaarlijstjes waarin ook die van een paar Opscene -redacteuren waren opgenomen. En 1991 was all about grunge, en Slint maakte moeilijke muziek en droeg geen houthakkershemden.

Het heeft lang geduurd voordat de plaat haar huidige status heeft bereikt. Internet was daarin essentieel. En Good Morning Captain stond op de soundtrack van de film Kids (meer arthouse dan Pathé). Het is niet voor niks dat de band weer bij tourt: tegen de tijd dat Spiderland eindelijk breder werd opgepakt was de band allang uit elkaar.

Maar... Primus?? Waar is die cheerleader-emoticon met de pompoms naar beneden eigenlijk gebleven?

Bij de bas in het begin, gevolgd door de huilende gitaar bij Nosferatu Man klinkt het als Primus, en dat is een compliment.
Van de film Kids wel gehoord, maar nooit gezien.

Nog nooit van gehoord, ook net in de 90s. Ik kom er nu langs omdat ik een beetje in de top 250 lijst zat te kijken . Op het eerste gehoor een beetje coroner mixed sonic youth. Vreemd dat ik dit nooit mee gekregen heb. Klinkt wel lekker. Het doet me heel sterk ergens aan denken deze sound maar ik kom er nu niet op. Deze band ga ik zeker even checken.

Wow. Ik snap het helemaal.
Destijds deze plaat veel zien passeren in mijn zoektochten tussen LP s in Bilbo en Music Man(ia).
Nooit gekocht, hoewel de hoes me zeer intrigeerde. Maar ik had wellicht een fragment beluisterd (remember, met de koptelefoon aan de kassa, waar is de t.. ach ouwe lul.) en het allemaal wat gekunsteld en amelodieus gevonden.
Nu, als je van deze plaat in de verkeerde omstandigheden een willekeurig fragment beluistert vind je dit sowieso maar arty farty geneuzel.
Deze plaat vraagt toewijding, aandacht, herhaling
En ik was toen (eind jaren 80, begin jaren 90) ook veeleer bezig met Flying Nun Aussie en Kiwi, Felt, Built to Spill, etc...
En nu, 25 jaar later heb ik dit werk dan toch gedownload via Itunes om te beluisteren op de ipod tijdens de trein- en fietstochten naar het werk.
Alweer geen goed idee, want zoals gezegd, deze plaat vraagt je exclusieve aandacht.
En dus heb ik ze vorige dagen enkele keren beluisterd in de zetel, mezelf mooi centraal geposteerd om de optimale klank van mijn ouwe B&W boxen in volle glorie te kunnen beleven.
En ja.
Nu snap ik het helemaal.
Enorm genoten, zelfs van de zogenaamde mindere nummers (bij voldoende volume zijn die ook best de moeite).
Met als bonus op t einde...kouwe rillingen tijdens de oerkreet. Fantastisch.

Dank aan MM!
Door het lezen van de comments hier gaf ik deze heren een nieuwe kans en heb ik tenvolle kunnen genieten van hun kleine, tijdloze meesterwerkje.

Een band waar ik nog nooit van had gehoord, wat gezien de aanvankelijk slechte verkopen en m'n nogal opgewekte muzieksmaak in de jaren 90 niet zo gek is. Een type muziek dat je ook diverse muzikale fases verder niet direct met mij associeert (al slaat rauwe en/of emotionele gitaarmuziek de laatste paar jaar beter aan dan voorheen). Maar nummer 6 bleef meteen hangen toen 'ie in een of andere Spotify-afspeellijst voorbij kwam; een puur nummer dat pakt en intrigeert. Het bandje in z'n algemeenheid eigenlijk, bij het lezen van dit artikel en het zien van de frisse 'we hebben nog een heel leven voor ons'-hoofden op de hoes.

Washer gaat btw ook nog de nodige draaibeurten tegemoet.

Toch jammer dat het snel met ze afgelopen was, als dit eruit kon komen. O.k., ze hebben iig geen Nirvana-achtig einde gehad. Daar is ook wat voor te zeggen.

Denk ik dat de sound van deze band wel wat weg heeft van het geluid van Shellac's "At Action Park", zie ik dat Steve Albini hun eerste album heeft opgenomen. Bijzonder dat platen die bij verschijning relatief weinig aandacht krijgen in de loop der tijd meer (zoals Nick Drake) in de "picture" komen.