menu

Laura Marling - A Creature I Don't Know (2011)

mijn stem
3,82 (124)
124 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Pop
Label: EMI

  1. The Muse (3:40)
  2. I Was Just a Card (3:30)
  3. Don't Ask Me Why (3:58)
  4. Salinas (4:37)
  5. The Beast (5:44)
  6. Night After Night (5:08)
  7. My Friends (3:58)
  8. Rest in the Bed (3:08)
  9. Sophia (4:51)
  10. All My Rage (2:47)
  11. Flicker and Fail * (3:25)
  12. I Was Just a Card [Live from York Minister] * (3:21)
  13. The Muse [Live from York Minister] * (3:45)
  14. Ghosts [Live from York Minister] * (3:17)
  15. Don't Ask Me Why [Live from York Minister] * (3:40)
  16. Salinas [Live from York Minister] * (4:43)
  17. Goodbye England (Covered in Snow) [Live from York Minister] * (4:07)
  18. Blues Run the Game [Live from York Minister] * (2:33)
  19. Night Terror [Live from York Minister] * (2:55)
  20. Flicker and Fail [Live from York Minister] * (3:25)
  21. Alpha Shallows [Live from York Minister] * (3:01)
  22. What He Wrote [Live from York Minister] * (3:41)
  23. My Friends [Live from York Minister] * (4:01)
  24. Sophia [Live from York Minister] * (5:20)
  25. Rambling Man [Live from York Minister] * (3:26)
  26. All My Rage [Live from York Minister] * (2:53)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 41:21 (1:38:54)
zoeken in:
avatar van RoyDeSmet
3,5
Ik vind de productie van deze plaat overigens iets minder.
De nummers beginnen vaak heel zacht en in de loop van de nummers verandert het volume ook nog vaak.
Jammer.

De muziek blijft gewoon top, maar ik ben genoodzaakt er een half puntje af te halen

khonnor
prachtige review waaraan ik geen ene reet heb toe te voegen (goddeau)

volledig eens met de analyse dat "the beast" en "night after night" de spilnummers van dit album zijn...

"ouderwets mooie" plaat, niets negatiefs aan, zalige naakte productie, minimalistische folk in de beste traditie waar haar muzikale vrienden van mumford & sins veel van kunnen leren

khonnor
verhoogd naar de 5. nonstop gedraaid de voorbije dagen. prachtplaat van een getalenteerd meiske dat een vrouw is geworden...

zo worden ze veel te weinig gemaakt, meneer

avatar van AOVV
4,0
Ja.. Dit is toch wel een sublieme plaat van Laura Marling, moet ik toegeven na een vijftal luisterbeurten. Het klinkt een stuk beter, volwassener dan haar vorige en haar debuut, en de nummers zijn stuk voor stuk van hoge kwaliteit, met zelfs nog enkele uitschieters. Hier ga ik nog veel plezier aan beleven, en voor juffrouw Marling ligt er nog een mooie carrière in het verschiet!

avatar van Kuk
3,5
Kuk
Hoezo volwassener dan de vorige? Vond die plaats wat veelzijdiger, wat completer. Hoewel eigenlijk alle tien liedjes prima te pruimen zijn, wist haar vorige me toch wat beter bij de les te houden. Dat enthousiaste gevoel dat haar popliedjes toen bij me opwekten, blijft hier toch grotendeels achterwege.

avatar van AOVV
4,0
Ik vind deze plaat veel meer een geheel, in die zin. Dat we van mening verschillen, moet perfect kunnen, toch?

avatar van Kuk
3,5
Kuk
Sure, maar vroeg met gewoon af waar dat vandaan kwam Maar misschien moet t nog wat meer op z'n plek vallen, heb deze per slot van rekening slechts driemaal in z'n geheel beluisterd.

5,0
Het is volwassener omdat het veel donkerder klinkt. De nummers voelen niet allemaal meer als een warm bad, maar als een spannende toch door de muzikale wereld van Marling.

Dat deze dame pas 21 is kan ik echt niet bevatten, ze is gewoon jonger dan ik en al zo ver ontwikkeld.

Hoe ze songs als 'The Beast', 'My Friends' en 'Sophia' opbouwt, dat is hoe muziek bedoeld is. Deze vrouw verdient veel meer aandacht in Nederland. Ik zie allerlei leuke maar niet echt baanbrekende folkzangers en folkbandjes in de media, maar Laura is amper in beeld. Eeuwig zonde, deze vrouw is een geweldig zangeres, songwriter en ook een behoorlijk gitarist.

avatar van Kuk
3,5
Kuk
Vind het hoogtepunt het kleine liedje All My Rage en die is toch verre van donker. Anyway, een leuke derde van deze zangeres met potentie. Commerciële potentie bedoel ik daar mee en hoewel ik persoonlijk niet hoop dat ze dat pad gaat bewandelen, zou het best bij haar muziek passen.

Dat doet allemaal niks af aan de kwaliteit van de puike nummers die stuk voor stuk kundig in elkaar gezet zijn. Wat ik moet beamen is dat haar leeftijd, zelfs jonger dan ik ben, geen moment terug te horen is in haar muziek. Een knappe, volwassen prestatie.

avatar van Angelo
3,5
Laura Marling heb ik om een of andere reden voorheen aan me voorbij laten gaan. Nu haar nieuwe ook zoveel lovende kritieken ontvangt, heb ik me laten verleiden om het album te beluisteren. Eigenlijk biedt dit album exact wat ik ervan verwachtte: een prima folk album, met nummers die mij bij vlagen net iets té gelikt zijn, gezongen door een jongedame met een stemgeluid die niet klinkt als één van een frisse twintiger. Dat laatste is positief bedoeld, uiteraard. A Creature I Don’t Know laat Laura bij momenten op haar best horen, die momenten worden afgewisseld met 'n paar mindere tot zelfs twee slechte liedjes.

Onder de hoogtepunten kan je met gemak de, zo’n beetje, meest sobere nummers Night After Night en Rest in the Bed scharen, niet in de laatste plaats omdat dergelijke composities het beste in Laura’s stem naar voren weten te halen. Een nogal opvallend contrast in vergelijking met de eerdergenoemde nummers, maar zeker niet minder de moeite waard, is The Beast. De bij vlagen donkere, rockachtige aard van de instrumentatie biedt een welkome afwisseling, en dat zorgt misschien wel voor het meest noemenswaardige moment van het hele album. De twee nummers met een kleine flirt naar het country genre zijn ook erg geslaagd, ik heb het over My Friends en Sophia, het zijn die kleine details waardoor albums in dit genre de moeite waard zijn. Daar komt bij dat de achtergrondvocalisten die te horen zijn bij Sophia ook nog een meerwaarde leveren; alleen jammer dat ze zo’n (relatief) kleine rol innemen.

Mindere momenten worden gevormd door bijvoorbeeld I Was Just a Card. Haar frasering is, naar mijn persoonlijke smaak, ontzettend irritant. De manier waarop ze het inzingt bezorgt me de rillingen, niet op een positieve manier, helaas. Een nummer als Don’t Ask Me Why heeft ook niet het vermogen om de interesse van de luisteraar te wekken, het vormt het grootste, monotone gaapmoment van het album. De drie andere nummers die ik niet noemde vind ik mooi, maar toch iets te gelikt. Vooral uit de opener blijkt, hoewel het een prima nummer is, dat er teveel poespas omheen is gebouwd; iets wat bij mij de twijfels oproept bij het folk genre. Het is verder een (kleine) kanttekening, en niet iets om over te vallen.

Een ruime voldoende. Drie-en-een-halve ster.

avatar van AOVV
4,0
Allereerst mijn complimenten aan Angelo, met zijn heldere mening. Ikzelf ben nog iets positiever gestemd, en wil dan ook uitleggen hoe dat komt. Hopelijk op een even duidelijke manier als Angelo.

Eerst eens gaan kijken wat Marling al heeft gepresteerd. Zij is 21 jaar (7 dagen ouder dan ik, om precies te zijn), en heeft toch al één en ander gepresteerd waarop menig ander jaloers zou moeten zijn. ‘A Creature I Don’t Know’ is haar derde langspeler in 4 jaar tijd, en laat voor mij zien dat Marling volwassener is geworden, ten opzichte van de vorige platen. Haar debuut was prima, heel erg goed zelfs, en de opvolger die vorig jaar uitkwam, had zeker z’n goeie momenten, maar werd soms een beetje teveel overschaduwd door haar begeleiders, Mumford & Sons.

Ook heeft Marling een relatie achter de rug met Charlie Fink van Noah and the Whale, rookt ze als een schoorsteen en was ze te horen op een nummer van de laatste plaat van Johnny Flynn. Met andere woorden, Marling is nog jong in jaren, maar heeft al wat meegemaakt. Dat doorleefde hoor je ook terug in haar stem, die helemaal niet klinkt als die van een 21-jarige frisse deerne. Maar het klinkt bij tijden wel uiterst charmant, zoals in het prachtige ‘Night After Night’, tevens één van de beste nummers op de plaat.

Andere uitblinkers zijn ‘The Beast’, zowat de tegenpool van ‘Night After Night’, dat naarmate het einde eraan komt, steeds heftiger wordt, en opener ‘The Muse’, met z’n heerlijk jazzy instrumentatie. Met iets meer dan 40 minuten is ‘A Creature I Don’t Know’ zeker niet te lang (helemaal niet), en je wordt ook zowat heel de speelduur verplicht geboeid te blijven luisteren, omdat het gewoonweg erg goed is. Echt zwakke nummers vind ik hier niet terug.

De plaat klinkt ook als een geheel, waar dit bij haar vorige platen niet echt het geval was. Zo vloeit ‘Don’t Ask Me Why’ mooi over in ‘Salinas’ zonder dat je er erg in hebt, en zijn er op tekstueel vlak ook verwijzingen onderling. Enkele voorbeeldjes:

“I’m nothing but the beast;
And I’ll call on you when I need to feast.” ( ‘The Muse)

“Calling Sophia, goddess of power.” (‘The Beast’)

Enfin, wat ik wil zeggen, is dat Laura Marling dit keer niet enkel haar hart uit heeft gestort, maar ook goed heeft nagedacht over de boodschap die ze wilde overbrengen, en de manier waarop je dat het meest efficiënt kan doen. De titel van het album slaat volgens mij op ‘The Beast’, een wezen dat in ieder van ons schuilt, en dat maar moeilijk in z’n kaarten laat kijken. ‘Sophia’ is zijn tegenspeler, “sofia” is volgens mij Grieks voor “wijsheid”, of laat m’n kennis me nu in de steek? ‘Sophia’ staat voor het gezonde verstand, denk ik dan. En op die manier leg je al heel wat dingen bloot. De knappe, subtiele teksten van Marling geven bij mij de doorslag, geven mij het signaal dat ik deze jongedame best één of meerdere pluimen op de denkbeeldige hoed mag steken.

Laura Marling speelt op haar nieuwe plaat ook met aardig wat verschillende stijlen, gelukkig op een ongedwongen manier, zodat het niet al te veel in de spotlights komt te staan. Al kan je het country-achtige einde van ‘Sophia’ moeilijk negeren (erg geslaagd, dat wel). Dat is het meest voor de hand liggende voorbeeld dat ik kan geven. Maar ook in de andere songs hoor ik invloeden uit andere genres. Wat ik daarnet al zei over ‘The Muse’, geldt op een andere manier ook voor ‘I Was Just A Card’, dat een speciaal sfeertje uitademt, en de manier waarop Marling fraseert, weet mij dan weer wel te overtuigen. Het doet me zelfs denken aan de jazzzangeressen van de jaren ’50.

‘Rest in the Bed’ is gedrenkt in een lekker walssausje, terwijl ‘Salinas’ weer meer de traditionele folk opzoekt. Wat ook in haar voordeel pleit, is dat ik haar erg graag bezig hoor, op één of andere manier weet haar zang mij nu helemaal te overtuigen en mee te slepen. Met haar derde plaat heeft Marling bevestigd, en zelfs meer, haar twee eerste platen overtroffen. Hopelijk maakt ze nog veel platen van dit allooi in de toekomst.

4 sterren

avatar van kemm
4,5
Vanaf The Muse bevend kort in de hoogte wordt afgetrapt met "God's work is planned" om diezelfde zin nog schuddend in een lange diepe noot te laten vallen, zijn we vertrokken op een labyrintisch parcours doorheen wezen. De kortste weg bestaat niet. Op en neer, als haar zang, met een hoofd in de blauwe hemel en voeten die niet van de donkere aarde kunnen loskomen. Een verhaal vertellend, belevend, kinderlijk, in haar hoofd klopt het. Je snapt het wel. Uiteindelijk. Uitzonderlijk, de manier van overdragen, voorbijrollend, schijnbaar moeiteloos, maar moeilijk bij te benen. “Don’t be scared of me, I’m nothing but the beast”.

Over The Beast zucht ze fluisterend frustrerende steken. Frustrerender en scherper, haar messen slijpend, van passie en uit liefde. Eerder bewandelde paden eindigen nu in muren. Opgebouwd, steen per steen. De nacht, donker, toch helder, roept. Schreeuwt. Huilt. Zij scheurt, wonden open. Knarsetandend in een plotse stilte. Een even plotse razernij onder volle maan schijnt licht. Zonder reactie. Genoeg is genoeg. “I’ve been runnin round for hours, Calling my Gyptian blood to bear me flowers, Calling Sophia, Goddess of power”.

Tot Sophia zich nestelt in schijnbaar vreedzame zang. Lichamelijke rust, maar geestelijke gestoordheid. De wanhoop nabij, kijkend naar de blauwe hemel. Vast aan de donkere grond. In het donkerste hoekje, waar geen maanlicht gevangen wordt, verlangend nog eens ondersteboven zweven. Het bestaat. Bestond, toen. Helder wordt het, als de donkere nacht. Lichamelijke gestoordheid, voor geestelijke rust. Luid en duidelijk spuwt ze nu de woorden uit. Ergens tussen frustratie en passie, razernij en liefde. De brokken lijmen. Of opruimen. “Oh Sophia, I’m wounded by dust”.

avatar van jassn
4,0
Nog iemand die de Mumford & Sons invloeden opmerkt?

khonnor
mumford & sons waren ooit haar begeleidingsband en ze is een tijdje de madam geweest van de opper-mumford.

gelukkig hoor ik GEEN invloeden van mumford en zijn zonen op deze plaat. 't is te zeggen: ik hoor hier geen generieke songs die zacht beginnen om langzaam uit te barsten, gebaseerd op steeds weer dezelfde riedeltjes op de banjo. ja, de mumfords spelen een verbasterde vorm van folk; laura marling doet dit ook. gelukkig houdt de vergelijking daar ook op.

als je dan toch een vergelijking wilt trekken, verwijs dan naar joni mitchell of linda perhacs.

avatar van Madjack71
4,0
De nieuwe worpeling van Marling klinkt i.m.o wat volwassener als Alas i can not swim. Daar ging de balans toch meer door naar een veredelde Amy McDonald, terwijl op dit album het meer doorslaat naar een vroegere Joni Mitchell..ook haar klankkleur heeft er dit keer veel van weg. De nummers zijn ingestopt in een warm bedje en de kruik ligt al klaar. Aangenaam om naar te luisteren.

avatar van RoyDeSmet
3,5
Het leuke is er inmiddels al een tijdje af.
En ik begin me steeds meer en meer te ergeren aan die achterlijke productie waarin het volume tijdens nummers en per instrument steeds harder en zachter wordt.

Nog een half puntje eraf. *3,5

avatar van Slowgaze
4,0
'Night After Night' is trouwens wel erg Leonard Cohenesk. Niet dat ik daar problemen mee heb hoor, integendeel.

avatar van jorro
3,5
Met dit derde album maakt Laura Marling een ommezwaai van de Folkrock op haar debuut en tweede album, naar Alternative Rock. Althans volgens de info op Discogs.

Toch hoor ik nog wel veel Folkrock terug in dit album. Luister maar naar opener The Muse en naar Don't Ask Me Why. Folky klanken in overvloed zou ik zeggen. Pas bij Salinas gaat de wissel om. En dat is een wissel naar het juiste spoor.

Dat in hokjes denken is soms ook erg vervelend, en toch doe ook ik er aan mee. Je wilt in een recensie over een album toch wat houvast geven aan de lezer.

The Beast is de ultieme bevestiging. Alternative Rock met een hoofdletter A. Een prachtige song. Ook Night For Night is een prettig nummer. Wat minder Rock, maar wat weet Laura Marling hiervan een pareltje te maken. Haat manier van zingen geeft een extra dimensie aan elk nummer.

Na het fijne My Friends is Rest In The Bed mijn prijsnummer van het album. Opnieuw weet Laura er door haar zang een topper van te maken. Tot slot Sophia en All My Rage. Had ik toch een ander prijsnummer moeten kiezen? Het slotnummer is helaas wat te kort. Zit je er net lekker in dan is het al weer afgelopen....

Gast
geplaatst: vandaag om 16:47 uur

geplaatst: vandaag om 16:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.