Youth Lagoon - The Year of Hibernation (2011)

Deze wordt bijna een jaar later nog steeds alleen maar beter.

Een perfecte mengeling tussen het hippe van Beach House en The xx met een flinke lading Perfume Genius en Mercury Rev.
Behoorlijk mijn kopje thee dus! Iets te laat ontdekt juweeltje met dank aan user swoon.

Trevor op facebook: "my new record is finished ♥ cant wait till I can show it to you all. see you soon. gotta go feed my dog wilson"

Trevor op facebook: new album entitled 'Wondrous Bughouse' will be released on March 5th !!

'Dansende emoticon'

Dat heeft hij snel gedaan. Hopelijk niet te snel...

Snel? Vind je anderhalf jaar echt zo snel voor een album? Er zijn genoeg artiesten die met gemak een paar releases per jaar zouden kunnen doen, dat wordt vaak gewoon geboycot door het label vanwege slechte marketing en geen tijd voor tours.

De laatste jaren heb ik met perioden nogal eens geleden aan het vlugtig-luister syndroom. Het onderwaarderen van deze the year of hibernation kan ook wel als uiting van deze kwelling worden gezien. Destijds na positieve geluiden tot me genomen, maar na een paar keer luisteren concludeerde ik dat dit me weer het zoveelste dromerige indie dingetje was. Allemaal wel aardig maar ik wist het allemaal wel. Snel weer in de vergetelheid en weer verder dus. Totdat ik dit een tijdje terug op mijn al even niet meer ververste iPodje opnieuw een luisterbeurt gunde, dit keer wat geduldiger. Ik begon er dan toch de schooneid van in te zien. Vervelen ging het niet echt en ik bleef het maar draaien. Dit plaatje bevat namelijk het beste van wat ik fijn vind aan de hele stroom beach house achtige muziek van de afgelopen paar jaar, concludeer ik hier even. YL weet een reeks even melodieuze en pakkende nummers in een warme, nostalgische sfeer te gieten. Doet het voor mij vooral goed in de wat eenzame herfst- en winterdagen, al terugdenkend aan de speciale tijden die al weer even achter me liggen en nooit meer terug gaan komen.. (wat ben ik ook een sentimenteel gevalletje). Bijzonder album.

Live in Utrecht

Youth Lagoon - Cannons @ Tivolivredenburg

Youth Lagoon - Seventeen @ Tivolivredenburg

In het kader van een albumclubje met vrienden schreef ik volgende recensie

Deze plaat komt het best tot zijn recht in deze lenteperiode waar er elke dag nog getwijfeld wordt tussen blauwe lucht of druilerigheid, tussen warme geuren die uit het gebladerte opstijgen of frisse regen die een grijze hemel parfumeert met aroma’s die de diepste mijmeringen in ons doen ontspruiten.
Het album was mij niet geheel onbekend, zoals ik reeds schreef bij de aankondiging/presentatie: ergens in 2015 was ik op zoek naar nieuwe films om te bekijken en begon ik mijn nieuwe methode te hanteren om films te selecteren voor mijn watchlist. Die methode bestond eruit om films te kiezen op basis van hun soundtrack: indien ik een aantal nummers op de soundtrack zag staan die een bepaalde sfeer opriepen, of de muziek in de film werd door critici geprezen, dan ging ik die film onthouden om te bekijken. Volgens mij was dit ook het geval met de film ‘The Kings Of Summer’. Bovendien is dit ook nog eens een coming-of-age-film, een genre dat mij sowieso erg aanspreekt, dus het leek al niet meer fout te kunnen gaan. De film gaat over -u raadt het misschien al- jongens die de grens van volwassenheid naderen en bijna vaarwel moeten zeggen aan de onschuld die onze kindertijd typeert. De hoofdpersoon Joe woont bij zijn alleenstaande vader en wil rebelleren om de (naar zijn mening) kwalijke invloed van ouders, school, etc…te ontvluchten. Samen met zijn vriend Patrick en een weirdo genaamd Biaggio bouwt hij een huis in het midden van een bos, met het plan om daar uiteindelijk te gaan wonen, afgesloten van de bemoeizieke buitenwereld. In de film werd, naast muziek van o.a. MGMT, ook het liedje ‘17’ van Youth Lagoon gebruikt. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een perfecte keuze was, volledig in lijn met de sfeer van de film. ‘17’ kwam meteen in mijn lijstjes terecht en zal ik altijd blijven associëren met die film en met een periode waarin ik zelf terugverlangde naar de simpele en schijnbaar gelukkigere vroege jeugd.

Trevor Powers heeft met ‘The Year Of Hibernation’ een intiem en toch grandioos kunstwerk afgeleverd dat eigenlijk tekort gedaan wordt door er woorden tegenaan te gooien, maar ik ga toch mijn best doen.
‘Posters’ is een schitterende opener en levert tevens ook de blauwdruk voor de rest van het album. De liedjes klinken bijna allemaal alsoof ze in een slaapkamer zijn opgenomen: Powers werd aanvankelijk tot het zogenaamde ‘bedroom production’ genre gerekend maar niets is minder waar. Deze muziek werd wel degelijk opgenomen in een professionele studio (ook al werden er wel verschillende kamers gebruikt voor bvb. het natuurlijke galm-effect). Het laagje lo-fi nummers dat over de liedjes gegoten is geeft een onweerstaanbare charme: omdat je de lyrics ook vaak niet kan verstaan, wil je de nummers keer op keer herbeluisteren om ze te ontcijferen en om nog meer schoonheid in het nummer te ontwaren. Het is moeilijk in woorden te vatten, maar over heel het album lijkt een soort filter te liggen waardoor de muziek soms even ver weg klinkt als onze kindertijd van ons af ligt, en tegelijk zo dichtbij. Zowel stilistisch als inhoudelijk worden de thema’s van nostalgie, jeugd en angst/onzekerheid dus aangekaart.

‘Posters’ bloeit vanuit enkele toetsen op het keyboard en de dromerige stem van Trevor open tot een magnifiek lied waar al meteen een gevoel van zuivering/euforie opgeroepen wordt, met tegelijk het gevoel dat we op onze hoede moeten zijn: deze volwassen wereld herbergt zoveel gevaren.

“Started getting older
I took it on myself
To find out why
I'm the way that I am
But I can’t find a conclusion”

Vele mensen, bijna iedereen, leggen deze zoektocht voor zichzelf af. Sommigen vinden enkele antwoorden maar de meerderheid blijft een heel leven lang naar strohalmen grijpen om te kunnen vatten waarom we de dingen doen die we doen, waarom we voelen wat we voelen en vooral waarom het soms zo moeilijk lijkt om het geluk vast te kunnen houden. Prachtig.

En dan nog deze:

“You make real friends quickly
But not me...”

Spreekt voor zichzelf denk ik. Trevor stelt zich vanaf het begin meteen enorm kwetsbaar op voor zijn publiek. Ik geloof meteen dat het maken van het album een ongelooflijk emotioneel project moet geweest zijn dat uiteindelijk wel therapeutisch gewerkt heeft.

‘Cannons’ bouwt verder op de funderingen die door ‘Posters’ gelegd zijn, zowel qua vorm (bijna nergens wordt een traditionele strofe-refrein structuur gevolgd) als in de lyrics:

“Rolling up the windows of my '96 Buick
So the rain can't get inside of it
I have more dreams than you have posters of your favorite teams”

Het is wederom een schitterend nostalgisch lentenummer waarin de galm van de gitaar en de effecten op de piano/keyboard leiden tot een zalige roes, allemaal onder leiding van Powers’ eigenaardige en typerende stem.

‘Afternoon’ begint met een hook die zo krachtig is dat Brian Wilson en Paul McCartney er volgens mij jaloers op moeten zijn. Het is niet verwonderlijk dat dit nummer relatief veel airplay gekregen heeft op de radio en ook één van de populairste nummers van het album is. Het moment dat de beat en de gitaren erin komen is één van mijn favoriete momenten op het album. Geweldig genieten dit.

Vlak daarna krijg ik dan nog eens ‘17’ voor de kiezen, alsof het allemaal nog niet mooi genoeg was. Ik kan zonder overdrijven zeggen dat dit lied nu in mijn top 1000 aller tijden staat en er nooit meer uit zal verdwijnen. De gevoelens die het bij me oproept kan ik niet in woorden omzetten zonder als een gek te klinken dus zal ik dat ook niet proberen, maar volgens mij is nog nooit iemand zo dicht gekomen bij het vertalen van een heel specifiek beeld/gevoel naar muziek als Youth Lagoon hier presteert.

“Oh, when I was seventeen
My mother said to me
‘Don't stop imagining. The day that you do is the day that you die’
Now I pull a one-ton carriage
Instead of the horses, grazing along
I was having fun
We were all having fun”

Existentiële overpeinzingen op de nationale feestdag van de V.S., daarover gaat ‘July’: meer bepaald over het feit dat we liefde soms moeten loslaten om te leren wat het betekent om lief te hebben. Powerful stuff in een krachtig nummer. Het duurde even vooraleer het kwartje viel bij dit lied, maar eens het nummer zijn schoonheid blootgaf was ik weer helemaal verkocht.

“If I had never let go, then only God knows where I would be now
I made a bridge between us then I slowly burned it
Five years ago, in my backyard, I sang love away
Little did I know that real love had not quite yet found me”

Net op het juiste moment breek ‘Daydream’ heel even het patroon van dromerige, mid-tempo mijmeringen om eens een frisse wind te laten blazen doorheen het album. Het lied klonk op het eerste zicht wat atypisch, maar blijkt zeker ook in het kader van het album te passen. Persoonlijk had ik het niet erg gevonden om heel de plaat lang kleine lo-fi kunstwerkjes te horen, maar ik kan me voorstellen dat ‘Daydream’ voor een aantal luisteraars een welkome afwisseling biedt.

Een tweede absolute favoriet die ik leerde kennen door dit album meermaals te draaien is het liedje ‘Montana’, waarvan de videoclip trouwens een absolute aanrader is. Meestal geven clips niet echt een meerwaarde, maar bij dit nummer is dat zeker wel het geval.

“A door is always open if it isn't closed
And a plant is said to be dead if it doesn't grow

I'll grow
I will grow”

Bij de tweede of derde luisterbeurt gingen alle haren op mijn lichaam recht overeind staan rond 1:30 van ‘Montana’. Vanaf dat moment wordt er opgebouwd naar een emotionele climax en tegen de tijd dat de laatste noten weerklonken, blonken er behoorlijk wat manly tears in mijn ooghoeken. Het was een tijdje geleden dat ik de kracht van muziek nog zo uitgesproken gevoeld heb. Vandaar ook de hoge score die ik de plaat heb toebedeeld.

‘The Hunt’ is een waardige afsluiter van dit fabelachtige album. Heel toepasselijk eindigt de plaat (officieel dan toch) met een nummer dat dromerig klinkt, maar zowel licht als diepe duisternis in zich draagt:
“I will swear to you now that I'm not what they say
I have a sickness in my head that won't go away
And by the time the bugs eat their way out of my skull
Will you still say 'I love you'? Will you still want my soul?”

Ik ben enorm blij voor Trevor Powers dat hij deze plaat heeft kunnen maken en zo een deel van zijn demonen heeft kunnen bezweren, al dan niet tijdelijk. Hij heeft er zoveel mensen plezier mee geschonken: als je reddit en enkele muzieksites erop naleest wordt snel duidelijk dat deze plaat een cult following heeft en zeer geliefd is bij een bepaalde groep muziekliefhebbers.

Ook de bonusnummers zijn hier van hoge kwaliteit, en dat zegt op zich ook al veel!

‘The Year Of Hibernation’ zal omwille van belachelijke redenen misschien nooit uitgroeien tot een grote klassieker van het decennium zoals ‘The Suburbs’ of ‘Lost In The Dream’, maar de emotionele kracht die erachter zit valt niet te ontkennen. Voor mij is het alvast een persoonlijke klassieker geworden. De meeste liedjes op deze plaat beginnen klein, schuchter, ineengedoken in een hoekje van de slaapkamer…maar in elk nummer brandt een verlangen om te ontdekken en op avontuur te gaan…eerst een stapje buiten de slaapkamer, vervolgens de wijde wereld in…en als het kan ook nog even terug in de tijd, naar een tijd waarin we klein waren. Klein, onwetend, gelukkig en omringd door mensen die het beste met ons voor hadden. Een tijd waarin er van schaduwen nog geen sprake was.

Wat een prachtige songs staan er op dit album. Het begint direct al met zo'n geweldige song: Posters. Dat is direct kippenvel. Daarna het net zo wonderschone Cannons gevolgd door Afternoon. Opnieuw een juweeltje.
17 is 'gewoon' mooi, terwijl July voorzichtig begint, maar de tweede helft ervan is wederom genieten. Daydream is een wat vreemde maar absoluut mooie eend in de bijt. Montana pakt de draad weer op. De climax van het nummer is groots.
The Hunt zou een mooie afsluiter zijn, maar er volgen nog twee bonussongs (op Spotify gelukkig ook toegevoegd).die beide ook absoluut de moeite waard zijn.
Ik verhoog naar 5*.

Montana is een fraai nummer, dat op een sterke opbouw leunt. Van de rest van het album word ik minder warm, waarbij Powers' stem op den duur op de zenuwen werkt.