menu

Supertramp - Slow Motion (2002)

mijn stem
2,68 (60)
60 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: EMI

  1. Slow Motion (3:52)
  2. Little by Little (4:33)
  3. Broken Hearted (4:31)
  4. Over You (5:09)
  5. Tenth Avenue Breakdown (8:58)
  6. A Sting in the Tail (5:19)
  7. Bee in Your Bonnet (6:29)
  8. Goldrush (3:10)
  9. Dead Man's Blues (8:19)
totale tijdsduur: 50:20
zoeken in:
avatar van divart
3,5
Niet al te best album, maar het titelnummer is één van de mooiste nummers van Supertramp. Daarom maar verhoogd naar 3,5*

WernerGSF
Dit is zeker een goed album. Ik heb hem origineel in handen gehad en er staan een paar erg goede nummers op zoals:
Slow Motion
Over You
A Sting in the Tail
Bee in Your Bonnet
ik ben 'm nu opnieuw aan het verkrijgen, maar dat gaat niet zo makkelijk.

EVANSHEWSON
Toen deze uitkwam ben ik ze live gaan bekijken met vrienden van me. Concert in Vorst Nationaal dacht ik. Prima concert, maar het merendeel van het live-materiaal kwam uit prima albums zoals Crime of the Century, Breakfast in America en Even in the Quietest Moments; Van deze nieuwe amper 2 songs.
En het niveau van deze nieuwe plaat is dan ook... maar erg middelmatig hoor. Mooie titelsong, maar veel meer tijdloos materiaal heb ik niet ontdekt op dit album. Tja...

** enne :

WernerGSF
zonder Rodger Hodgson is het al gauw minder hé

EVANSHEWSON
Als je dàt maar weet!

avatar van vigil
2,0
Er is een mooie dvd uit van Hodgson! Veel beter dan het (geforceerde) Davies materiaal.

WernerGSF
waar kan ik een voorproefje zien?

avatar van vigil
2,0
hier kan je misschien wel wat mee

http://rogerhodgson.com/documents/home.html

avatar van divart
3,5
WernerGSF schreef:
zonder Rodger Hodgson is het al gauw minder hé

Helemaal mee eens, maar ik heb liever Supertramp zonder Rodger Hodgson dan Rodger Hodgson zonder Supertramp (oftewel de soloalbums van Hodgson vind ik nix)

Dit album heeft in ieder geval nog zijn momenten (maar niet zo heel veel hoor), en een prachtig titelnummer. Dead Man's Blues is trouwens toch ook wel een heel aardig nummer.

beaster1256
deze heb ik nog gekocht vanwege de goeie recensies toen en ik vond hem niet slecht , eerder een redelijke middelmatige cd ,

Father McKenzie
Ik heb hem zelfs niet meer gekocht, beaster, neen, gewoon kunnen copiëren, en achteraf blij dat ik er geen geld aan gegeven heb. Het is een "klein" herstel na de vorige flutplaten, maar nu mag het ophouden, het is echt over.
Ik denk met plezier terug aan Crime Of The Century, Even In The Quitest Moments en zeker ook nog aan Breakfast in America, toch drie albums die je best in huis mag hebben.

avatar van divart
3,5
Father McKenzie schreef:
Ik denk met plezier terug aan Crime Of The Century, Even In The Quitest Moments en zeker ook nog aan Breakfast in America, toch drie albums die je best in huis mag hebben.


En Crisis?! dan, wordt nog wel eens vergeten maar is toch wel van gelijkwaardig niveau.

beaster1256
ik zal meer zeggen : crisis what crisis , vind ik hun beste !

avatar van devel-hunt
Father McKenzie schreef:
Ik denk met plezier terug aan Crime Of The Century, Even In The Quitest Moments en zeker ook nog aan Breakfast in America, toch drie albums die je best in huis mag hebben.
En vergeet Crisis! what crisis? niet, die en de drie eerder genoemde zijn allemaal topplaten!!

avatar van Marco van Lochem
2,0
Werkelijk geen enkel nummer dat er ook maar iets uitspringt. Een regelrecht drama en het is dat het van Supertramp is, anders zou ik de cd cadeau geven......aan iemand waar ik een hekel aan heb!!

avatar van bikkel2
Ik heb de moed na Some Things Never Change maar opgegeven .
Ik houd Supertramp dan maar liever in herinnering als die originele band van welleer .
Ik heb 2 of 3 stukken voorbij horen komen op hun website meen ik , maar de saaiheid droop eraf , ben maar niet verder gegaan .

avatar van west
3,5
bikkel2 schreef:

Ik houd Supertramp dan maar liever in herinnering als die originele band van welleer. Ik heb 2 of 3 stukken voorbij horen komen op hun website meen ik, maar de saaiheid droop eraf , ben maar niet verder gegaan .


Zou je toch moeten doen bikkel2. Ook ik heb er lang over gedaan om hier eens naar te luisteren. Zondag was ik naar Supertramp in Antwerpen op 10/10/10: het was echt een geweldig concert. Mijn buurman was al naar geluidsgalmbak Gelredome geweest en gaf mij dit album om 'm toch eens te proberen.

Het overall niveau ligt niet helemaal op dat van de albums van Supertramp tot en met Brother Where You Bound. Maar die vergelijking is eigenlijk niet helemaal juist. Dit is meer een jazzy popalbum geworden, waar je toch regelmatig best wat moois hoort. Bij vlagen hoor je ook die jazz terug, één van de basisonderdelen van Supertramp. Ook moet ik regelmatig aan catchy muziek van the Doobie Brothers denken. Zo slecht is dit dus nou ook weer niet, als de wel heel lage score van 2,7* doet vermoeden.

Slow Motion is een mooi dromerig nummertje. Little By Little heeft een prima groove en funky gitaartje (jawel...) en een heerlijke sax: wat een lekker jazz-funk nummer is dit zeg. Broken Hearted is een catchy popnummertje met een supersax. Over You is een lieve popballad, niet helemaal mijn ding. Het lange Tenth Avenue Breakdown combineert jazz en poprock tot een fraai geheel. Dit nummer komt aardig in de buurt van de 'oude' Supertramp en is echt goed.

A Sting In The Tail is een soulfulle ballad met lekker orgeltje en trompet. Bee In Your Bonnet brengt ook weer wat van de 'oude' Supertramp poprock: klinkt niet verkeerd. Goldrush is een kort countrypop liedje. Dead Man's Blues is jawel: een bluesrock nummer. Met prima sax, piano, percussie en trompetsolo. Dit laatste nummer hadden ze zo kunnen spelen op hun 70/10 concert: klinkt echt goed!

Alles bij elkaar toch een heel aardig album van Supertramp, dat soms in de buurt van het oude niveau komt, maar eigenlijk de accenten wat meer op jazzy pop heeft liggen dan de poprock die we van Supertramp gewend waren.

Fedde
west schreef:

Alles bij elkaar toch een heel aardig album van Supertramp, dat soms in de buurt van het oude niveau komt, maar eigenlijk de accenten wat meer op jazzy pop heeft liggen dan de poprock die we van Supertramp gewend waren.


Hier ben ik het wel mee eens en waag het zelfs 4 **** te geven. De titel Slow Motion was meer van toepassing geweest op de voorganger, Some Things Never Change. Juist hier lag het tempo soms aan de tergend lage kant. Op dit album lijkt de les geleerd en zit de vaart en het enthousiasme er weer meer in. Een nummer als Goldrush bijvoorbeeld duurt slechts ruim 3 minuten, maar daar zit alles in. Zo kan het dus ook.

Er wordt nogal eens geschreven dat de inspiratie op was en dat het daarom 5 jaar duurde voordat deze opvolger verscheen. Ik weet dat niet zo precies, maar ik kan nog een rijtje artiesten en bands noemen die vijf jaar of langer geen platen maakten en toch nog niet versleten waren.
Hardop denk ik dan aan: Steely Dan, Procol Harum, Kayak, Bob Dylan, Paul Simon, Randy Newman, Van Morrison ............. ja, wie niet eigenlijk.

avatar van horned_reaper
WernerGSF schreef:
zonder Rodger Hodgson is het al gauw minder hé


Des te vreemder dat zo weinig mensen zijn solo albums hebben geluisterd.

avatar van Wandelaar
3,0
Rick Davies trekt hier de kar van Supertramp 2.0. Het laatste album van de band, die daarna nog wel veel zou concerteren maar vooral téren op oude roem.

avatar van Wandelaar
3,0
De laatste drie albums van Rick Davies' Supertramp vallen in de categorie 'problematisch'. Weinig geliefd, weinig verkocht. Zo zeer zelfs dat Universal er inmiddels geen moeite meer voor doet de voorraad aan te vullen. Op=op. Zo ook met dit album, Slow Motion uit april 2002. Het album deed opmerkelijk weinig in de verkoopcijfers. In thuisland GB haalde het de albumlijsten niet eens, in Nederland werd plaats 83 als hoogste positie bereikt en in de VS was het album alleen via de website van de band te bestellen. In Frankrijk en Zwitserland haalde het album toch nog voorzichtig de Top 10. Merktrouw, zullen we het maar noemen. Het is toch wel Supertramp.

Maar goed, ik ben als wandelend luisteraar toch meer geïnteresseerd in de inhoud dan in de sales, dus die wil ik dan ook graag nog eens langslopen. Opmerkelijk is natuurlijk dat Davies de band bij elkaar wist te houden. John Helliwell, Bob Siebenberg als oudgedienden en Mark Hart, die inmiddels hier al 15 jaar bij de band meeloopt, gitarist Carl Verheyen en bassist Cliff Hugo, die ook op het vorige album al Dougie Thomson verving. Er was dus wel sprake van enige continuïteit. Maar was er ook groei?

Als we het moeten samenvatten wat dit album kenmerkt, dan is het: trage jazzblues. Met progressieve rock heeft het vrijwel niets meer. De eerste vier nummers zijn nog wel als popsong te herkennen en zouden naadloos op de twee voorgangers gepast hebben. Slow, relaxt, jazzy, anoniem en inwisselbaar.
Pure Jazz vinden we vooral in Tenth Avenue Breakdown, dat met 9 minuten echt veel te lang duurt.
De Blues met name in A Sting in the Tail en Dead Man's Blues, dat met dik 8 minuten ergerlijk langdradig wordt.

Opvallend buitenbeentje op het album is de aardige countryrocksong Goldrush, dat Davies begin jaren '70 schreef met mede-oprichter Richard Palmer-James, die al in '72 de band verliet en tekstschrijver werd voor King Crimson. Met drie minuten prettig compact maar wat een anachronisme! Het hoort hier natuurlijk niet tussen.

Zag ik eerder nog wat meer licht aan het eind van de Supertramp-tunnel, dan moet ik nu constateren dat er weer een half sterretje af moet. Dit is in niets geslaagder of onderhoudender dan Some Things Never Change (1997) of Free as a Bird (1987). Dik onvoldoende? Nou dat ook weer niet, want Davies heeft best een goede stem en voordracht en de muzikanten komen uit de A-categorie. Aan blazer Helliwell en drummer Siebenberg ligt het niet. Maar het klinkt allemaal zo hopeloos vrijblijvend en mist iedere urgentie die je toch van een Supertramp-plaat mag verwachten. Daarbij mis ik op dit album de inbreng van Mark Hart, die als bandlid en medeproducer zijn best doet zo weinig mogelijk op te vallen. Juist hij had hier het verschil kunnen maken, dacht ik.

De laatste. Dat is nu wel zeker. Het plaatje had ik al een paar jaar niet meer gedraaid. Kan nu weer helemaal rechts in het rijtje Supertramp, terug in de kast. Over weer een paar jaar nog eens proberen. Wie weet wat me toch nog ontgaan is.

avatar van lennert
2,5
Teleurstellend einde, maar ik had op basis van de bezetting en scores ook niet veel anders verwacht. Deze jazzy pop/rock doet het hem voor mij nog steeds niet en door het lange Tenth Avenue Breakdown is het slechts matigjes beter dan de voorganger. Geen idee wie hier in 2002 op aan het wachten was, maar wederom niets dat ik nog een keer hoef te horen.

Tussenstand:
1. Crime Of The Century 5*
2. Breakfast In America 4.5*
3. ...Even In The Quietest Moments 4*
4. Crisis? What Crisis? 4*
5. "...Famous Last Words..." 4*
6. Brother Where You Bound 3.5*
7. Supertramp 3.5*
8. Indelibly Stamped 2.5*
9. Slow Motion 2.5*
10. Some Things Never Change 2.5*
11. Free As A Bird 1.5*
Eindscore: 3,41*

avatar van little lion man
lennert schreef:
Eindscore: 3,41*

Teleurstellende eindscore, echter een gemiddelde 4,3* score voor de 5 albums in de bekendste bezetting is natuurlijk super!
btw lennert waar heb jij dit album beluisterd? Je hebt het vast niet in bezit.

avatar van lennert
2,5
little lion man schreef:
(quote)

Teleurstellende eindscore, echter een gemiddelde 4,3* score voor de 5 albums in de bekendste bezetting is natuurlijk super!
btw lennert waar heb jij dit album beluisterd? Je hebt het vast niet in bezit.


Alle vier-sterren-en-hoger-albums heb ik ook al meteen aangeschaft.

En dit album was euhm... niet compleet legaal verkregen

avatar van Tony
Ben ook aan het proberen de marathon uit te zitten. Via Spotify en YT de laatste loodjes aan het wegwerken, las hier dat de laatste albums een jazzy feel zouden hebben en was daardoor toch wel benieuwd. Maar veel plezier beleef ik niet aan dit wannabe jazzgeluidje, wat is dit slap. Bij Slow Motion is het me dan ook even niet gelukt het hele album tot me te nemen, ik mag dus geen score geven van mezelf. Maar ik had het gemiddelde niet omhoog geholpen, zoveel kan ik wel verklappen. Nachtkaarsupertramp. Ga een van mijn recente Strata-East aanwinsten opleggen om weer even te ervaren hoe een echt lekker jazz album ook alweer hoort te klinken. Respect mannen, voor al die marathons en wat jullie jezelf af en toe aandoen. De Knoxville en Dunn van MuMe....?

avatar van Wandelaar
3,0
Veel sterkte dan maar, het zijn echte helden die dit aandurven.

avatar van RuudC
2,5
Rampzalig is het ook niet toch? Ik vind het in elk geval niet erg om wat te moeten ploeteren om een parel te vinden. Twee in dit geval want Crime Of The Century en Breakfast In America ga ik na deze marathon echt wel vaker draaien.


Supertramp is in elk geval een band waar mijn moeder fan van is. Nu ik dit album zie met het jaartal 2002, herinner ik me weer dat ze toen eindelijk weer eens een show in Nederland zouden geven. Mijn ouders zijn er heen geweest, in elk geval. Ik was toen 16 in elk geval. Met de kennis van nu, weet ik dat ik het toch niet had hoeven zien. Het is wel vrij duidelijk dat Supertramp zonder Hodgson beduidend minder de moeite waard is. Waar Supertramp na zijn vertrek nog moedig meevernieuwt in de jaren tachtig, is hier iedere drang om er iets heel goeds van te maken weg. Je hoort hier kundige muzikanten, maar het is zo veilig als wat. Supertramp is natuurlijk niet de enige band die achterover is gaan leunen. Niks moet meer en dat gevoel kan natuurlijk ook fijn zijn. Voor mij als luisteraar houdt het dan echt wel op. Als er geen spanning of risico meer te horen is, is een album hooguit goed voor de achtergrond. Slow Motion heb ik twee keer gedraaid, maar ik heb er niets van onthouden. Ik kan me ook niet voorstellen dat er mensen zijn die dit wel (nog) regelmatig luisteren. Mag natuurlijk wel hoor. Ik denk wel dat het duidelijk is dat het sprookje van Supertramp in de studio in elk geval voorbij is.


Eindstand:
1. Crime Of The Century
2. Breakfast In America
3. Crisis? What Crisis?
4. Supertramp
5. "...Famous Last Words..."
6. Even In The Quietest Moments
7. Some Things Never Change
8. Brother Where You Bound
9. Indelibly Stamped
10. Slow Motion
11. Free As A Bird

avatar van gaucho
2,5
RuudC schreef:
Ik kan me ook niet voorstellen dat er mensen zijn die dit wel (nog) regelmatig luisteren. Mag natuurlijk wel hoor.

Nou, 'regelmatig' is in mijn geval overdreven, maar omdat-ie de laatste tijd regelmatig terugkeerde in de updates, heb ik 'm gisteravond nog maar eens van de plank gehaald. Want ik bezit 'm wel, maar kon me er weinig van herinneren - en dat is op zich natuurlijk al niet zo'n goed teken.

Ik ben het met bovenstaande sprekers eens - qua uitvoering en geluidskwaliteit zit het best wel snor, maar het ontbreekt ten enen male aan een 'drive', aan urgentie. De jazzy invloeden, die altijd al hoorbaar waren in de muziek van Supertramp, nemen hier de overhand. Op zich geen slechte ontwikkeling, maar het leidt tot muziek die vooral geschikt is als achtergrondbehang.

En ook niet onbelangrijk: de goeie liedjes raken langzamerhand op. Dat het korte, kernachtige Goldrush eigenlijk het beste nummer van de plaat is, is een teken aan de wand. Wiki bevestigt namelijk wat ik al dacht te weten - namelijk dat dat nummer al voor het allereerste album werd geschreven (tekst van Richard Palmer-James), maar dat ze het nooit eerder op een bevredigende manier hadden kunnen opnemen.

De titeltrack - die kennelijk ook nog op single verscheen - vind ik goed te doen en verder vind ik Bee in your bonnet en A sting in the tail nog wel aardige liedjes, maar het refrein van Over you is te flauw voor woorden en de twee 'epics' op de plaat duren veel te lang en hadden wel wat 'editing' kunnen gebruiken.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:43 uur

geplaatst: vandaag om 11:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.