Elton John - Empty Sky (1969)

Verdiep me momenteel in Eltons oudere werk en dat valt enorm mee. Dit album is een mooi debuut, waar Elton nog zo puur is en geen smartlapgehalte heeft. 'Come to Val-Hala at your own time', mmmm, mooi. De bonustrack 'Lady Samantha' (zijn 2de single, nog voor dit album dus) getuigt van diepe emoties. Eltons latere albums en zijn stomme imago doen soms vergeten wat voor een getalenteerde artiest, pianist en zanger hij is.

Nu ik dit album meer en meer leer kennen, moet de stem iets hoger komen te liggen: 4,5.
Zo'n puur, echt debuut. Prachtige gitaarsolo ook in 'Sails'.

Aantal goede en aantal slappe songs... Vooralsnog 3.5 sterren

Ik luister nu al 40 jaar vrijwel maandelijks naar dit album! Nummers als Empty Sky en skyline Pigeon laten je wegdromen. Deze songteksten van Bernie Taupin zijn nog zo puur en emotioneel..
Blijft mijn hele verdere leven heerlijke muziek!

Yep, in deze periode - en zowat heel de seventies - maakten Bernie en Elton gewoon schitterende plaat nà schitterende plaat. In de eighties is het dan behoorlijk foutgelopen...

****

Lang niet meer gedraaid. Beste een apparte plaat. Soms barok en soms jazz. Altijd leuk om een plaat van een arties uit de beginperiode te draaien.

Sails en Skyline Pigeon zijn zowat de enige nummers waar ik zo af en toe eens na luister. Ik kan me niet echt goed toezetten om dit album te beluisteren. Klinkt ook echt een beetje prehistorisch jaren zestig.
Nee dan liever het volgende album waar Elton bekend mee werd ,de klassieker Elton John uit 1970

Dit album bevat de 2 beste nummers van Elton John; Empty Sky en Lady Samantha.

Heel vergelijkbaar met het debuutalbum van Billy Joel. IJzersterk, misschien wel het beste album, maar niet als zodanig erkend.

Nou ja, niet als zodanig erkend...

Volgens mij ben je gewoon als een van de weinigen deze mening toegedaan

Mij kan het als geheel in ieder geval absoluut niet boeien, al staan er wel een paar sterke nummers op, met name het titelnummer en Skyline Pigeon. Gelukkig bleek Elton op de volgende albums tot veel meer in staat.

Uiteraard is het een menig
Ik vind het latere werk (vooral eind jaren '70 en geheel jaren '80) totaal niet de moeite waard. Hier en daar leuke radiovriendelijke popnummers, maar veelal te theatraal en "gemaakt-artistiek" voor mijn smaak. Geen oprecht werk zoals dit album.
Empty Sky staat op geen enkel (of ik heb 'm gemist) best-of album. Toch vreemd....

Dit album wordt inderdaad nogal vergeten voor verzamelaars, al is Empty Sky daar ook wat lang voor.

Ik vind het een geweldig album, alleen al opener Empty Sky is een nummer van jewelste. Maar het beste komt er toch vooral aan met Skyline Pigeon waarin de klavecimbel een prominente rol krijgt toebedeeld. Maar ook de andere songs zijn knallers van formaat.

Het debuut van Elton John (dat ik al een tijd niet meer had beluisterd), vrij pretentieus en zwaar georkestreerd maar het levert toch al een staalkaart van zijn klasse (en tekstschrijver Bernie Taupin) wat hij de volgende albums (tot halverwege de jaren '70, nadien werd het minder) zou bevestigen. Zeker de titelsong is de moeite waard.

Empty Sky is wat wisselvallig van aard, ook niet onlogisch aangezien dit album het debuut betreft van Elton John. Het prijsnummer vormt wat mij betreft Skyline Pigeon, een pracht van een song. Bij vlagen hoor je het talent van de beste man, echter bepaalde keuzes pakken niet altijd goed uit. De titelsong heeft een lengte van een dikke 8 minuten maar kan die speelduur bij lange na niet omzetten in een afwisselend epos. En zo staan er meer tracks op de plaat die maar matig boeien. Vreemd genoeg vormen Lady Samantha en All Across the Havens bonustracks. Beiden zijn heerlijke songs, waar juist de sterke punten van John goed naar voren komen. Deze titels hadden de schijf van een meerwaarde voorzien. Nu blijft het bij enkele goede bedoelingen, Empty Sky is een aardig debuut maar kan niet volledig overtuigen.

Ken eigenlijk alleen 's man's hits. Maar nav de film The Favourite die ik gister zag (prachtfilm btw) Skyline Pigeon leren kennen, erg mooi nummer. Benieuwd naar de rest van dit album.

Het debuut van een van mijn muzikale helden. Veel prachtigs, en minder prachtigs, is gaan volgen hierna. Vooral in de jaren 70, maar ook daarbuiten! Deze plaat vind ik eigenlijk minder dan zijn eerder opgenomen en eigenlijke debuutplaat die vorig jaar is uitgebracht: Regimental Sgt. Zippo. Ik vind deze plaat minder consistent. Er staan mooie nummers op (Valhalla en Gulliver / Hay Chewed / Reprise), maar ook nummers waar ik veel minder mee heb. Veel barok invloeden, die wat overheersen soms. Een oké album, maar gelukkig heeft hij nog veel meer moois gemaakt daarna! Ik vraag me daarbij wel af hoe dit ontvangen werd toentertijd. Was dit vernieuwend of vooral herkenbaar? Sloeg deze plaat aan?

Voor mijn gevoel is dit een plaat die heel erg het einde van de muzikale jaren 60 reflecteert, met veel barokke en psychedelische elementen, klavecimbel en fluit regelmatig op de voorgrond, teksten waarvan je lang niet altijd chocola kan maken, en Elton die het ene moment nogal geaffecteerd zingt in de beste troubadour-traditie en het andere moment uithaalt als Tim Buckley (ik moest regelmatig aan diens I never asked to be your mountain denken). Een innemende en zeer ambitieuze plaat waarop lang niet alles is geslaagd (en ik had het ook best zonder de jazzy interlude en de terugkerende fragmenten in het laatste nummer kunnen stellen), maar het incidentele compositorische vernuft en de instrumentale expertise zijn toch al hoorbaar. De plaat deed in commercieel opzicht niets, en ik kan me voorstellen dat dat kwam omdat veel mensen het zagen als het staartje van de Peter Sarstedt-achtige theatrale pop waarvan de populariteit al op z'n einde liep; opvolger Elton John klinkt ook nu nog een stuk minder gedateerd en luidde natuurlijk het begin in van een onwaarschijnlijk succesvolle carrière die tot op de dag van vandaag voortduurt (volgens Wikipedia staat hij op de vierde plaats van de lijst van meest succesvolle popartiesten aller tijden, achter Elvis, de Beatles en Michael Jackson). Hoe dan ook, in mijn optiek een niet perfect maar wel sympathiek en energiek debuut dat het goed verdraagt om regelmatig te worden beluisterd.
        Skyline pigeon is ook voor mij het hoogtepunt van de plaat, hoewel ik de latere pianoversie prefereer: daarop blaakt Elton inmiddels van het zelfvertrouwen en geeft hij de compositie de gloed en de glans die het verdient. Bovendien kende ik die versie veel eerder, en ik kan maar niet wennen aan de afwijkende melodische buiging van "Fly a-way, skyline pigeon fly" aan het begin van het refrein van de oorspronkelijke versie. En de truc om op het einde van de plaat nog even alle nummers de revue te laten passeren kende ik al van het album Rogues and thieves van Raymond Froggatt, maar dat kwam pas in 1974 uit, dus was Elton er natuurlijk eerder mee. Maar was hij wel de éérste? Het staat me bij dat ik het ook wel van iemand ánders ken, maar ik heb geen flauw idee meer bij wie. (Pink Floyd? De Beatles?)

De liefde en gelijk de zwakte voor Elton John is mij van huis uit met de paplepel ingegoten. Ma draaide regelmatig verzamelalbums en zoonlief begon wel wat te zien in deze bebrilde weirdo. Ik hoorde vooral mooie liedjes en natuurlijk was het niet stoer om met de laatste cd van Elton John in je disc man op school te komen. Maar goed , die hoon heeft me wel doe beseffen dat je altijd je eigen koers moest blijven varen. Wat dat betreft ben Elton dankbaar. Met terugwerkende kracht zijn oeuvre aangeschaft en een flinke periode naar weinig anders geluisterd. Hoop hoogtepunten (jaren 70 werk) , nog meer dieptepunten (jaren 80) en toen de commercie wat naar de achtergrond begon te dringen en hij weer echt de albums begon te maken waar hij zijn ware passie kon laten zien, sloot ik hem weer in de armen. Dit album was voor mij het album waarop hij liet zien , samen met Taupin, waar toe hij is staat was. Het klinkt speels, maar een serieuze ondertoon van een begenadigd pianist klinkt onderhuids. Niet zijn beste album, by far niet, maar belangrijk voor zijn pad . 3 en halve ster

Een veelbelovend begin van Elton John