menu

The Beach Boys - The Smile Sessions (2011)

Alternatieve titel: Smile

mijn stem
4,24 (181)
181 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Capitol

  1. Our Prayer (1:06)
  2. Gee (0:51)
  3. Heroes and Villains (4:53)
  4. Do You Like Worms (Roll Plymouth Rock) (3:36)
  5. I'm in Great Shape (0:29)
  6. Barnyard (0:48)
  7. My Only Sunshine (The Old Master Painter / You Are My Sunshine) (1:57)
  8. Cabin Essence (3:32)
  9. Wonderful (2:04)
  10. Look (Song for Children) (2:31)
  11. Child Is Father of the Man (2:14)
  12. Surf's Up (4:12)
  13. I Wanna Be Around / Workshop (1:23)
  14. Vega-Tables (3:49)
  15. Holidays (2:33)
  16. Wind Chimes (3:06)
  17. The Elements: Fire (Mrs. O'Leary's Cow) (2:35)
  18. Love to Say Dada (2:32)
  19. Good Vibrations (4:13)
  20. You're Welcome * (1:08)
  21. Heroes and Villains [Stereo Mix] * (4:53)
  22. Heroes and Villains Sections [Stereo Mix] * (7:16)
  23. Vega-Tables [Demo] * (1:46)
  24. He Gives Speeches * (1:14)
  25. Smile Backing Vocals Montage * (8:30)
  26. Surf's Up 1967 [Solo Version] * (4:09)
  27. Psycodelic Sounds: Brian Falls Into a Piano * (1:30)
  28. Our Prayer "Dialog" (9 / 19 / 66) * (3:02)
  29. Heroes and Villains: Part 1 * (3:08)
  30. Heroes and Villains: Part 2 * (4:18)
  31. Heroes and Villains: Children Were Raised (1 / 27 / 67) * (2:07)
  32. Heroes and Villains: Prelude to Fade (2 / 15 / 67) * (3:42)
  33. My Only Sunshine (11 / 14 / 66) * (6:52)
  34. Cabin Essence (10 / 3/66) * (5:19)
  35. Surf's Up: 1st Movement (11 / 4/66) * (4:55)
  36. Surf's Up: Piano Demo (12 / 15 / 66) * (3:53)
  37. Vega-Tables: Fade (4 / 12 / 67) * (5:25)
  38. The Elements: Fire Session (11 / 28 / 66) * (8:27)
  39. Cool, Cool Water [Version 2) (10 / 26-10 / 29 / 67] * (3:32)
  40. Good Vibrations Session Highlights * (8:20)
toon 21 bonustracks
totale tijdsduur: 48:24 (2:21:50)
zoeken in:
avatar van Kaaasgaaf
5,0
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik deze week dit album besproken, beluister het hier.

avatar van musician
5,0
Het is toch verbazingwekkend dat een album van zo'n oude band met zo'n oud thema en genre met herhalingsoefeningen en een aantal reeds lang bekende nummers het zo goed doet op Musicmeter.

Of misschien is het toch niet zo verrassend.

Het ongebreidelde talent van Wilson, de onovertroffen samenzang, de experimentele muziek die kan zwalken van een popdeuntje naar psychedelica, het is toch iets dat niet elke artiest in zijn mogelijkheden is gegeven.

Toen de plaat uitkwam had ik aanvankelijk echt zo iets van pfff.... een volgende herhalingssessie van een band die al 40 jaar op z'n retour is. Soms discrimineer je wel eens in stilte. Ik had dat idee ook al toen Brian Wilson zelf solo met zijn Smile versie op de proppen kwam. En dat album heb ik nog steeds niet gekocht overigens.

Deze Smile sessions geven toch wel aan dat ik ongelijk had er bijvoorbaat slecht over te denken want er is sprake van niet alleen ongehoord sterke muziek, het geluid is geweldig, overdonderend helder, fris en warm tegelijk. En zou er hier daadwerkelijk sprake zijn van een nieuwe band opgericht in 2011, het zou een ware sensatie zijn geweest. Veel gevraagd overal en nergens.

Ik heb meer albums van de Beach boys maar geen een redt het bij het niveau van deze Smile sessions. Het lijkt mij het definitieve album van deze all american feel good band.

avatar van King of Dust
5,0
The Beach Boys – The Smile Sessions

Dit is een plaat die ik keer op keer op kan zetten en die me toch iedere keer weer weet te overrompelen. Het is ook een plaat met een opmerkelijke historie. Hij kwam uit in 2011, maar had eigenlijk in 1967 uit moeten komen en Smile moeten heten. Destijds was Brian Wilson van The Beach Boys, naar zijn idee, verwikkeld geraakt in een creatieve strijd met The Beatles. In 1966 had hij The Beatles weten te overtroeven met Pet Sounds en Good Vibrations, en de opvolger, Smile, zou nog grens verleggender zijn. Het zou een muzikale collage worden; a teenage symphony to God; een conceptalbum dat de luisteraar meenam op een muzikale reis door het Oude Westen. Wilson ging enthousiast aan de slag. Hij schreef de muziek en de arrangementen in rap tempo en vertrouwde de teksten toe aan de dichter, Van Dyke Parks. Hij liet de befaamde, meerstemmige zang van The Beach Boys nieuwe hoogten bereiken en de ervaren sessiemuzikanten van The Wrecking Crew de muziek inspelen. Zelf zat Wilson achter de mengtafel, van waaruit hij het geluid van alle ingredienten van Smile wilde perfectioneren. Maar halverwege begon hij zijn zelfvertrouwen te verliezen. Wilson kreeg veel tegengeluid te verduren van de platenmaatschappij en van zijn bandleden, en ondertussen hoorde hij hoe briljant The Beatles bezig waren met hun Sgt. Pepper. Dat alles en het feit dat Brian Wilson aan de harddrugs ging, leidde ertoe dat het Smile-project in de lente van 1967 door hem werd stopgezet. Daardoor leverde The Beach Boys slechts een magere bijdrage tijdens de Summer of Love en dat heeft ervoor gezorgd dat ze, tot op de dag van vandaag, door het grote publiek niet op waarde worden geschat, ondanks al hun indrukwekkende werk van daarvoor en daarna. En dat is niet terecht!

Smile past, naar mijn mening, gemakkelijk in het rijtje waar ook de meesterwerken van The Beatles, Pink Floyd, The Doors, Jimi Hendrix en ga zo maar door in staan, en persoonlijk vind ik het album daar nog bovenuit stijgen. Brian Wilson legde alle puzzelstukjes van zijn Smile-sessies in 2004 in elkaar, nam alles opnieuw op en bracht het album alsnog uit als solo-artiest. Ik prefereer zelf de versie uit 2011, omdat het hetzelfde muzikale verhaal verteld, maar dan met de originele opnames. Dat Wilson, zo lang na die originele Smile-sessies, het album alsnog op zo’n briljante wijze wist te voltooien, getuigt van zijn genie. Hij moet er destijds echt heel dichtbij geweest zijn, want ik kan me haast niet voorstellen hoe dit album beter kan. Alles klopt voor mij! Ik hoor van sommige mensen die ik het heb laten luisteren dat ze het te gefragmenteerd vinden – het zou meer luisteren als een reeks ideeen die niet volledig uitgewerkt zijn. Deels is dat denk ik een vooroordeel, wat veel te maken heeft met de geschiedenis van deze plaat. Ik kan alleen maar zeggen: luister verder, blijf luisteren. Dat heb ik gedaan. Op een gegeven momenten ging ik al Wilsons keuzes begrijpen.

Het is inderdaad een symfonie, met verschillende delen, sommige wat korter dan de andere, die samen een briljant geheel vormen. Veel kracht zit hem in de afwisseling. Het klinkt ironisch, maar Smile heeft niet één gevoel. Sommige nummers klinken vooral vrolijk, anderen droevig, anderen zijn angstaanjagend, weer anderen zijn meditatief en zelfs in de nummers op zichzelf gaat een spectrum aan emoties schuil. De rode lijn is dat er altijd iets vreemds aan de hand is, iets ontregelends. Noem het Wilsons manie. Ook een vooroordeel wat met de geschiedenis te maken heeft, maar dit keer werkt het in het voordeel van de plaat. Smile klinkt als een kunstwerk dat zo groot is, dat het de kunstenaar haast wel te veel moest worden. Er zit zoveel vernieuwing in, er zijn zoveel goede ideeen, zoveel onverwachte wendingen. Dat de energie om zoiets te maken allemaal uit een man kwam, is verbazingwekkend. De zenuwinzinking die Brian Wilson in 1967 kreeg, maakt Smile alleen maar mysterieuzer. Omdat er een geest op vastgelegd is toen die ontzettend hoog vloog, ver boven vele tijdgenoten uit, vlak voordat hij onverbiddelijk neer moest storten.

De labiliteit van die geest is overal op Smile te horen. Het begint met Our Prayer. De a capella zang is hemels mooi, maar er zit zo’n enorme breekbaarheid, zo’n immense gevoeligheid achter verscholen. Met Gee komt de energie erin en dan gaat het snel. Heroes and Villains opent als een normaal poplied, maar wordt al snel onderbroken door hele merkwaardige en onverwachte intermezzo’s. Weer is daar die labiele geest in terug te horen. Uit een verzameling stemmen, duikt steeds een herhalende kopstem op. De andere zang en het klavecimbel zijn de creatieve input die onophoudelijk Wilsons hoofd binnenstroomt, de kopstem is die fragiele geest die die input nog maar net aankan en op het randje van waanzin balanceert. De snelheid waarmee de stukken na Heroes and Villains elkaar opvolgen versterken die indruk.
De ironie spat er vanaf: ‘Look at me jump, I’m into great shape of the agriculture’
Brian Wilson is in vorm, maar op een andere manier dan hij op Pet Sounds in vorm was: dit is manisch.

Met Cabin Essence begint een nieuw deel van de plaat. De nummers worden weer wat langer, zijn meer echte nummers, waarin Wilsons melodieuze instinct op volle kracht werkt. Cabin Essence, Wonderful en Surf’s Up zijn stuk voor stuk melodieen die niet alleen prachtig zijn, maar ook fascinerend door de unieke vorm van hun compositie. De samenzang is briljant. In Cabin Essence is die bezwerend, met lage stemmen die de cello’s volgen en haast op het gegons van bijen lijken, en kopstemmen die daar, zigzaggend, over heen zweven. In Wonderful klimt de zang steeds op onvoorspelbare wijze de hemelse hoogtes in, terwijl een andere stem daar met een staccato ‘one, one, one, one’ overheen loopt. Dan volgen er twee zeer aparte en kortere stukken. Look! (Song For Children) heeft dat ontregelende weer in zich. Het lijkt deels een vrolijk kinderdeuntje, met zelfs een kleine ode aan een bestaand nummer in zich, maar dat wordt onderbroken door een bloedstollend krachtig middenstuk. Hulde voor sessiemuzikanten Hal Blaine en Carol Kaye is hier op zijn plaats. De drums en de bas vormen een perfecte stuwende kracht voor dit cruciale deel van de compositie. Het intro en het tussenstuk van Look! (Song For Children) behoren tot de meest indrukwekkende instrumentale stukken die ik ooit gehoord heb! Voor mij gaat Brian Wilson op dit punt van de plaat door het glazen plafond heen. Met deze ‘kinderlijke’ compositie bereikt hij de hoogste hoogtes waar inspiratie je kan voeren. Dit uitstekende muzikale intermezzo vloeit over in weer een heel apart stuk - Child (Father of the Man) - en dan een nieuw hoogtepunt, Surf’s Up. Een unieke compositie, die zowel weet te raken in een simpele setting (de versies met alleen solozang en piano) als in deze zorgvuldig muzikaal aangeklede Smile-versie. In beide versies grijpt Wilsons uithaal in de eerste twee coupletten naar de keel: het is van een schoonheid die haast iets engs heeft. De melodie zweeft heerlijk over de begeleiding heen en laat weer die hartverscheurende gevoeligheid horen:
‘I heard the most wonderful thing, a children's song’

De climax is hemels (wederom in beide versies!). Het is alsof er met een geslaakte zucht meteen de mooiste, engelachtige muziek meekomt. Want het voelt haast als een verzuchting. Alsof Brian Wilson hier iets laat ontsnappen, iets uit zich laat stromen, waar hij al zo lang mee geworsteld heeft. Maar naast Wilson ook hulde voor Mike Love. Hoewel zijn invloed op de ontwikkeling van deze plaat niet de meest positieve geweest schijnt te zijn, levert hij hier een knap staaltje werk af. Tussen al die engelachtige kopstemmen klinkt namelijk Love’s prachtige, afwijkende baritone: ‘Father of the Man’. En daar overheen de prachtige hoofdmelodie, ook door Love gezongen: ‘A children’s song, can you hear them as they play?’. Het grote kippenvelmoment van Smile!

Een nieuw deel van de plaat begint met I Wanna Be Around / Workshop. Smile moest ook een plaat met veel humor worden, vond Brian Wilson, en dat is hier te horen. Ook in opvolger Vega-Tables is die humor op de voorgrond aanwezig. Vega-Tables is een groeibriljant. Na Surf’s Up doet het op het eerste gehoor wat suf aan om een nummer aan te moeten horen dat over de gezondheidsvoordelen van veel groenten eten gaat. Toch durf ik Vega-Tables een hoogtepunt te noemen dat niet onderdoet voor Surf’s Up…na het veel geluisterd te hebben. De enorme hoeveelheid energie die in dit nummer zit is erg aanstekelijk. Voor mij is het een ode aan de creativiteit en de vernieuwing, zowel in de kunst als in je eigen persoon. Nieuwe dingen doen, nieuwe dingen ontdekken, het leven in duiken:
‘Sleep a lot, eat a lot, rushing like crazy. Run a lot, do a lot, never be lazy’

Dit nummer is in een jaar tijd heel belangrijk voor me geworden. Als ik het in mijn hoofd of hardop zing, dan voel ik me gemotiveerd om de uitdagingen van het leven aan te gaan en om nieuwe dingen te maken. Iets dat Smile als geheel voor mij doet, maar in Vega-Tables voel ik het het meest. Muzikaal gezien, is de samenzang en de structuur van het nummer geniaal. Het gepingel op de banjo en de onverwachte inval van de cello op het eind, het originele gebruik van stemgeluiden: het werkt allemaal! Dat brengt me op een volgend punt: de timing op deze plaat. Die is perfect! Op oude Beach Boy-platen werd soms al geexperimenteerd met onconventionele instrumenten. Vaak viel er dan nog wat te verbeteren aan de timing ervan. Op Pet Sounds slaagde Brian Wilson erin dat te perfectioneren – op Pet Sounds is de briljante timing ook een grote kracht van de plaat – en op Smile gaat hij daarmee verder. Over elke inval is nagedacht en het is tot in detail gemixt. Perfecte productie kan muziek soms ook kapot maken, maar Brian Wilson doet het op zo’n liefdevolle manier dat de schoonheid van alles er juist door uitvergroot wordt: ieder instrument en stemgeluid komt tot zijn recht!

In het derde deel van Smile is die timing het belangrijkst. De muziek raakt hier in een stroomversnelling. De contrasten tussen de stukken zijn optimaal en overweldigend: er wordt afgestuurd op de climax van dit meesterwerk. Vega-Tables wordt rap gevolgd door Holidays – wederom energiek, op zijn eigen, speelse manier. Dat eindigt in een wat ingetogener outro. De stemmen vloeien het instrumentale stuk in, tot ze haast alleen overblijven. De engelachtigheid van Our Prayer klinkt hier weer in door. Daarna volgt het ingetogen begin van Wind Chimes. De altijd mooie stem van Carl Wilson lijkt te duiden op een wat rustiger nummer. Voor de afwisseling zijn de teksten in dit derde deel wat minder zwaar poetisch en wat simpeler, en ook bij Wind Chimes is dit het geval. Dan, als Carl Wilson een uithaal doet, barst het nummer los in een plotselinge climax. Een deel van de zang imiteert de voorheen aanwezige baslijn, terwijl daarboven stemmen uitstijgen die weer heerlijk vreemde sprongen maken. De instrumenten versterken het effect van de climax en Hal Blaine is weer in topvorm. In de tussenstukken spelen de piano en de klavecimbel op prachtig stuwende wijze tegen elkaar in, in het tweede tussenstuk bijgestaan door het uitstekende basspel van Carol Kaye.

Als Wind Chimes is afgelopen word je gelijk het volgende nummer ingesleurd. Fire tart alle wetten van de conventionele popmuziek. Dit lijkt het nummer te zijn waar Wilsons manische inspiratie de gevaarzone in schoot. Tijdens de opnames was zijn labiliteit voort erg zichtbaar. Er moest vuur branden in de studio, de muzikanten moesten de rook kunnen ruiken terwijl ze allemaal brandweerhelmen droegen. Wilde Wilson soms dat ze speelden alsof ze midden in een brandend gebouw waren? Zodat ze de paniek voor de luisteraar tastbaar konden maken, zodat de luisteraar het vuur haast op de huid zou voelen? Wilson kreeg de prestatie die hij wenste. De muzikanten spelen hier alsof hun leven er vanaf hangt, Hal Blaine slaat als een dolle stier op de drums, bijna onhoorbaar klinken er cello's, laag en dissonant. De sirene jankt, want de rode zone lijkt bereikt. Het nummer lijkt de belichaming te zijn van het moment waarop Wilsons creatieve vuur omsloeg, de controle verdween en het vuur een brand werd. De gigantische lading inspiratie drukt zo hard op zijn geest dat de zenuwinzinking niet meer ver weg is. Deels zou je wensen dat een nummer waar zo’n persoonlijke tragiek achter zit, niet zou bestaan: je wenst Brian Wilson zijn instorting niet toe. Maar Wilson overleefde de brand, niet zonder schade, maar genoeg om goed verder te kunnen leven. Dus hoewel het enigszins wrang is, ben ik blij dat dit moment er was in zijn geest, en dat wij naar dit nummer – deze muzikale krankzinnigheid – kunnen luisteren. Want het is een unieke muzikale ervaring!

Hoe passend dat na Fire, water volgt. Love To Say Dada begint totaal anders, rustig en hemels, warm en haast meditatief, omdat existentiele inzichten hier bereikt lijken te worden. De stemmen zijn warm, beschermend, in vrede met zichzelf. De manische geest van Fire is gekalmeerd en er volgt een moment van comfortabele rust, van tevredenheid. Dit is een van de redenen waarom Smile zo geniaal is. Het kent onbedwongen uitgelaten momenten, maar ook rustige momenten, die echter zo sterk zijn dat ze de plaat niet vertragen. In deze muzikale tegenhanger van Fire wordt het meesterwerk prettig en waardig afgewerkt. Dan klinken de stemmen van het begin weer – een fragment van Our Prayer. Door het enorme verhaal wat Smile in zo’n drie kwartier verteld, lijkt het zo lang geleden. En daarom is het zo mooi dat Our Prayer nog een keer terugkomt.

Wat volgt is nog een meesterstuk, wat de wereld gelukkig in 1966 al mocht horen: Good Vibrations. Het opnemen van deze unieke single in het verhaal dat Smile heet, had een fout kunnen zijn. Een gevaar is dat Smile een plaat geworden was waarop het heel lang wachten is om Good Vibrations te kunnen horen. De tegenhanger daarvan is dat het een geforceerde toevoeging was geweest, een publiekstrekker om de plaat te kunnen verkopen, die totaal niet past in wat Smile is. Gelukkig is het voor mij geen van beide. Het sluit het album in stijl af, alsof het een epiloog is. De muzikale collage wordt afgesloten met een nummer wat op zichzelf al een muzikale collage is. Als de laatste klanken van dit revolutionaire nummer wegfaden, blijf ik altijd achter met het gevoel alsof ik een geweldige film heb gezien. Alsof ik in iets mee ben genomen, waar geen enkele andere deur me brengen kan. En als kunst dat kan doen, dan is het hoogste wat er is. Daarom voel ik mij schatplichtig aan Smile. Ik kan erover schrijven alsof ik een politiek pamflet schrijf. Ik hoef niemand er meer van te overtuigen dat ze Good Vibrations moeten luisteren. Het is gelukkig welbekend dat dat nummer revolutionair is. Luister nu die 45 minuten ervoor nog maar eens!

Het is een lang verhaal geworden, maar ik kan er niets aan doen. Als ik aan Smile denk hoor ik de muziek al in mijn hoofd, en dat maakt dat ik de passie voel die me uren aan een stuk laat schrijven, zonder te pauzeren of iets te eten. Want dit album is fantastisch in alle opzichten! De muziek houdt me nu al 8 maanden bezig en de gemaakte indruk zal nooit verdwijnen, die is in mijn ziel gebrand. De zang, de instrumentatie, de composities, de structuur, de productie: het komt allemaal perfect samen. Over de teksten kan ik niet veel zeggen. Ze zijn zwaar poetisch en vaak niet te doorgronden. Tekstueel wordt ik niet geraakt, maar de tekst wordt op zo’n manier door de zang gedragen dat dat niets uitmaakt. En dan heb ik liever Van Dyke Parks als de eindverantwoordelijke, dan dat ik me aan de ondermaatse teksten van Mike Love of Tony Asher zit te storen. Dat zou de muziek niet waardig geweest zijn, want Smile bevat ruim drie kwartier van de beste muziek die ik ooit gehoord heb, en misschien ook wel zal horen. Het is een van de wereldwonderen van de muziek die je gehoord moet hebben, op dezelfde manier dat Brian Wilson een muzikaal wereldwonder is! En laat ik dit relaas eens met een lekker controversiele uitsmijter eindigen: als The Beatles dit destijds hadden willen evenaren, dan was de band 2 jaar eerder uit elkaar gegaan!

avatar van Wandelaar
4,0
Wat zou ik na de duizelingwekkende beschrijving van King of Dust nog toe kunnen voegen om dit album te beschrijven? Toch nog een paar opmerkingen waag ik er aan.

Om te beginnen: Smile is geen album en is dat nooit geweest of geworden. Ook deze Smile Sessions zijn niet meer dan een benadering van wat een album had kunnen zijn. Waarom zo vaag allemaal?

De opnamesessies tussen februari 1966 en mei 1967 hadden moeten leiden tot een verpletterende opvolger van Pet Sounds, het album waarmee een duidelijke artistieke stap voorwaarts werd gezet. Brian Wilson voelde zich, terecht of niet, in die periode in een concurrentiestrijd verwikkeld met The Beatles. Niet zo bijzonder want veel Amerikaanse artiesten schrokken zich een hoedje van het succes van 'The British Invasion', de doorbraak van Engelse bands in de Amerikaanse hitparade. Daar hadden ze zo snel geen passend antwoord op. Ook Brian Wilson worstelde met dat probleem en had er nog wel een paar problemen bij. Allereerst zijn eigen geestelijke labiliteit maar zeker ook de spanning die zijn experimentele koers opriep binnen de band. Zeker een man als Mike Love sputterde tegen. Na de vrolijke surfsongs kwam Brian met wonderlijke harmonieën en nog vreemdere teksten van Van Dyke Parks op de proppen. En daar kon niemand, behalve Brian zelf, nog chocola van maken.

En zo doken de Boys na jaren van overzichtelijke plaatopnames, hits scoren en optredens, in het diepe bad van de onbeperkte mogelijkheden. Brian had zijn muziek gemystificeerd. Hij hoorde stemmen in zijn hoofd, wonderlijke klanken, hemelse muziek. Rechtstreeks van God, zoals hij dat zelf zag. Met een beetje kennis van de psychiatrie begrijpen we wel waar Brian in verzeild was geraakt. Een emotioneel kwetsbare man, maar tegelijk met overtuigingskracht. Het lukte hem toch maar de band mee te krijgen in zijn wereld. Psychose kan besmettelijk zijn. Brian was de leider, ondanks alles.

Wonderlijk, dat is de wereld van deze opnamesessies. Als een sekte bij elkaar, in Brian's huiskamer, alwaar hij een tent liet neerzetten en zand op de vloer stortte. Een ruime voorraad marihuana zou voor de nodige geestverruiming moeten zorgen. Toch zijn de onderwerpen die langs komen in de songs verre van zweverig te noemen. Stevig verankerd in de Amerikaanse musicaltraditie wordt de historie op uiterst aardse en bijna triomfantelijke wijze langsgelopen en verklankt. Een loflied op Amerika, de jeugd en de deugd van de natie. Van Dyke Parks is een kunstenaar van het zonnige soort met een afkeer van cynisme en negativiteit. Good Vibrations. Toch nog een antwoord op de Britse somberheid. Dat positivisme staat vrijwel loodrecht op de wijze waarop tijdens de opnames inspiratie werd verkregen. Een hippe entourage, een onmatig gebruik van prikkelende rookwaar en het ontbreken van de moed tot een eindproduct te komen. Van Dyke Parks besloot zich terug te trekken uit het project toen hij ontdekte welke spanning zijn aanwezigheid in de band opriep. De opnames stopten in lente '67 en de tapes kwamen op de plank te liggen. Zo ontstond deze lappendeken van 'losse eindjes' die lang in de archieven lag te verstoffen of in fragmenten op eerdere albums terechtkwam.

Is het wat geworden op deze versie van 2011? Ja, het is een wonderlijk verhaal. Prachtig is het geluid van deze opgepoetste monobanden. Een geweldige luisterervaring.

De weg kwijt geraakt en daardoor van de crisis in een sprookjeswereld terechtgekomen. Het overkwam The Beach Boys. The Beatles keken ernaar. Later zou Paul McCartney de genialiteit van Brian Wilson ten volle erkennen. Nee, concurrenten waren het niet. Wegbereiders misschien, maar dan zeg ik ook meteen maar dat ik geen plaat ken die op vruchtbare wijze op dit pad verder is gegaan. Smile bestaat niet. Bijna waren ze er, maar het kwam niet verder dan deze reconstructie van een luchtkasteel, 44 jaar later. Het bleef Brian's unieke speeltje, in zijn zandbak gebakken.

"The music, the fun, the friends - all made us smile. That was the goal of what we were doing. To make the world smile. Because smile could save our soul." (Brian Wilson)

avatar van Obscure Thing
4,0
Ik vraag me bij dit album altijd af hoe dit geklonken zou hebben als Brian Wilson het album destijds had kunnen afmaken zoals het in zijn hoofd zat. Want de nummers die helemaal zijn afgemaakt klinken fenomenaal. Ik denk dat Surf's Up voor mij zelfs het beste nummer van The Beach Boys is. Je hoort bij vlagen de genialiteit, maar stel je voor dat elk nummer zo volledig uitgewerkt zou zijn als "Heroes And Villains", "Surf's Up" en "Good Vibrations" in 1967. Het zou niets minder dan een meesterwerk zijn geworden. Dit album smaakt daarom altijd een beetje bitterzoet voor mij. Al ben ik blij dat het überhaupt is gekomen natuurlijk.

avatar van Tonio
3,5
Hmmm, enerzijds begrijp ik het enthousiasme van de totaalervaring, zoals door King of Dust zo mooi beschreven. En als een soort "making of" vind ik dit album meer interessant dan goed.

Want uiteindelijk meet ik het onwillekeurig af aan de kwaliteit van het reguliere prachtige werk van de mannen. Om het heel concreet te maken: de bekende uitvoeringen van bijvoorbeeld Heroes and Villains en Good Vibrations vind ik huizenhoog uitstijgen boven deze versies.

Overigens heb ik hetzelfde met de uitvoering van Brian uit 2004. Wel aardig en interessant, maar niet écht goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:48 uur

geplaatst: vandaag om 09:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.