De eerste keer dat ik hier naar luisterde dacht ik ook iets in de richting van de 1* stemmers hier (wellicht niet zo drastisch), maar het klonk me allemaal wat ongeïnspireerd en gehaast in de oren. Ik heb de plaat een dag later nog eens opgezet, en dit keer wat aandachtiger geluisterd en het viel me op dat de plaat me al een stuk beter beviel! Bij de volgende luisterbeurten werd dat gevoel alleen maar versterkt, het is voor mij dus een echte groeiplaat, en dat zijn vaak de beste.
Zoals altijd bij Air herhalen Godin en Dunckel zichzelf nooit. Mensen die hopen dat dit een Moon Safari 2.0 is (of dat Air die uberhaupt ooit nog gaan maken) zullen wederom teleurgesteld zijn, maar voor mij is dít de echte Air. Analoge synths, piano arpeggios, nu eens met een lekkere bass groove of catchy beat, dan weer met de nodige dosis retro-futurisme of experimentele electronica (en nieuw op dit album, de timpaan); maar bovenal nemen ze je mee op reis, zoals ohmusica al zei.
Hoogtepunten op Le Voyage Dans La Lune zijn voor mij Parade (met die haast chiptune-achtige breakdown), en de laatste drie nummers in opvolging (Cosmic Trip is een van de beste nummers die ze in jaren hebben gemaakt). Minpuntjes zijn Sonic Armada dat wel twee minuten korter had gemogen, en Who Am I Now? heeft wel een heel hoog hijgmeisjes-muziek gehalte (het blijven tenslotte Fransen
). Maar wat niet is kan nog komen!
Een voorlopige 4*