Wat is dit een geweldig album, gisteren voor het eerst beluisterd en ik krijg het refrein nu al niet meer uit mijn hoofd. Eerste luisterbeurt vond ik het maar saai en hoorde weinig variatie, maarja, algemeen bekend is dat prog zware kost is veel albums een tweede kans moeten krijgen, zo ook deze.
De meeste progbands met lange nummers zoals dream theater beginnen hun grote epische nummers altijd met een ellenlange intro's/doorspoel stukjes ala Octavarium, die vrijwel onboeiend en vaak alleen de eerste keer leuk blijven, verrassend genoeg doet Green Carnation dit niet en sleurt je na de eerste minuut al gelijk in een rustig maar verslavend stukje prog om vervolgens even lekker hard uit te halen om je in het refrein te drijven (en wat is die gitaarrif eronder toch heerlijk!).
Opvallend is dat bij de 33ste minuut een soort oosters/gotische stukje zit(muziekstukje dat eerder in een film past dan muziek), dit klinkt aardig, maar ik denk dat het na een paar luisterbeurten zal vervelen, dit is trouwens ook gelijk het enigste minpuntje van het album, gelukkig duurt het maar 4 minuten.
Dat achtergelaten wordt er geleidelijk weer opgebouwd naar het harde refrein dat trouwens in verschillende tempowisselingen terugkomt, circa de 40-50ste minuut hoor ik nog een aantal mooie gitaarsolo's om vervolgens nog even dat o zo mooie refrein aan te horen, om uiteindelijk in slaap te vallen bij het aanhoren van baby-inslaapgeluiden.
*4
*Mooie zang trouwens, erg benieuwd naar het 2de deel(die dit jaar uit zal gaan komen) uit de "The Chronicles of Doom" trilogy, waarvan dit het eerste deel is en elk deel een uur zal gaan duren.
*Wikipedia: 1 na langste metalnummer ooit, 1 is fantomas - Delirium Cordia
deze verdient zeker meer aandacht, had `m al een poos niet meer gehoord .
is er 1 voor de echte liefhebber.
luister ook eens naar de andere platen van deze band, met name naar - blessing in disguise - TOP
Door THEMARSVOLTA weer even op dit album geattendeerd; zag dat ik hem nog maar op 3½* had staan; gauw een halfje erbij.
Dit is een absolute topper in het moderne metalgebeuren. De band zou zich daarna wat meer op de kortere songs storten. Van de volgende albums kan The Quiet Offspring me iets meer bekoren dan A Blessing In Disguise.
Wat deze betreft: het omstreden middenstuk roept enige The Great Gig In The Sky-associaties op. Door het hele nummer heen zit misschien een minuut of 5 a 10 teveel; blijven er een stuk of 50 a 55 zeer substantiële minuten over. Sterk verhaal, sterke compositie, sterke melodieën, de emotie gaat tot op het bot.
Prachtig! Net ontdekt, en behalve het stukje tussen 32 en 37 minuten een schitterend metal epic..Hoor veel invloed van Therion, maar dat maakt 't alleen maar mooier...
Ja deze staat nog op mijn lijstje. Heb alleen The Quiet Offspring van deze band en daar staat toch wel veel moois op, dus deze zou me dan ook wel moeten liggen verwacht ik zo.....?
Oei, aan de positieve reacties te horen moet ik hier dringend nog eens naar luisteren. Na helemaal wild te zijn van A Blessing in Disguise had ik deze ook een paar keer gespeeld, maar om een of andere reden ben ik hem toen uit het oog verloren. Ik ben benieuwd naar hoe hij ook weer klonk!
Light of Day, Day of Darkness van de Noorse formatie Green Carnation is dé ontdekking van de week!
Het is een album met één nummer van maar liefst 60 minuten. Ondanks deze enorme lengte verveelt dit muziekstuk echter geen moment en dat is vrij zeldzaam. De fraaie atmosferische momenten/passages worden regelmatig afgewisseld met fijne metal-achtige riffs en gitaarsolo's én wat voor mij niet geheel onbelangrijk is: er wordt over het algemeen prachtig gezongen. Het geluid is heerlijk duister, meeslepend en melodieus. Zelfs het intermezzo laat je niet in slaap vallen. Oh... nee! De saxofoon in dat middenstuk klinkt nog altijd prachtig, alleen de zangeres hadden ze van mij weg mogen laten. Haar stem doet mij op dat ene moment teveel denken aan een weerbarstige stootwil dat luid begint te kermen zodra het de kademuur raakt!
Per toeval leerde ik onlangs dit album kennen. Een erg prettige kennismaking die me maar weer eens doet realiseren dat nog zoveel onbekende mooie muziek is te ontdekken en het daarvoor niet nodig is koortsachtig de lijsten met nieuwe release te volgen.
Deze zal de komende tijd regelmatig in mijn CD-speler te vinden zijn.
Ten opzichte van het debuut maakt Green Carnation op dit album een grote sprong voorwaarts als het gaat over de productie. Behalve de drums dan, die me te kunstmatig klinken.
Het eerste en laatste deel van dit nummer zijn bij vlagen erg sterk, maar het middengedeelte van dit album doet wat mij betreft behoorlijk afbreuk aan het geheel en al helemaal als die gillende fluitketel begint. Als geheel is dit album me toch wat te wisselvallig en de opbouw van het nummer lijkt wat te gezocht. Er mist wat mij betreft een goede flow. Daarom kan dit album me toch net wat minder bekoren dan het debuut.