Lost in the Trees - A Church That Fits Our Needs (2012)

Wellicht. Die bom had bij All Alone in an Empty House al mogen barsten..

ja inderdaad nog een plaat te laat ook, nog blij dat iemand van Anti-records wel nog geintresseerd is in echte goeie tijdloze muziek

maar wees is eerlijk dit had toch hoogtepunt Motel Mozaique moeten zijn of topper op Crossing border?

mmm dit kreeg ik als antwoord van programmeur Crossing border

Bedankt voor je suggestie. Lost in the Trees zou vorig jaar op Crossing Border in Den Haag en Antwerpen optreden, helaas hebben ze toen hun tour financieel niet rond gekregen en zijn de optredens dus gecanceld.

Zoals het er nu naar uitziet komen ze ook dit jaar niet naar het festival

Een groeier, eerst vond ik er echt geen bal aan. Na enkele luisterbeurten moet ik toch beamen dat er werkelijk mooie nummers te vinden zijn op dit album.

Zonder meer een plaat die afgeschraapt dient te worden.
Villain ... bloedstollend, aangrijpend, beklemmend. Oei, láng niet zo'n mooi nummer gehoord.

En daar is nu ook een videoclip bij gemaakt.

De noorderwind komt het land binnen, de ochtenden zijn mistig en kil, de avonden donker en de blaadjes donkerrood... ideale atmosfeer voor platen als deze. Enige maanden na release begint deze plaat me stevig in zijn grip te krijgen. Later hopelijk meer...

Hmmm ... die ondersteunt 'm niet echt. Los van het feit dat beeldmontage wel erg ongelijke tred houdt met de muziek, wordt er in de clip een verhaal gesuggereerd dat ik in het nummer niet terug vind.

Gewoon lekker genieten van deze pracht CD en die clip zo snel mogelijk vergeten!

Hoppa, in één keer 4.5* voor dit prachtige album.

Hoeveel pijn kan een mens verdragen in zijn leven? En, nog belangrijker in een recensie, hoeveel daarvan kun je vervolgens in je artistieke product stoppen voordat het tenenkrommend en onbeluisterbaar wordt? Vragen die Ari Picker uit North Carolina wel bezig moeten houden, net als iedereen die zijn muziek beluistert.

Niet lang na het uitkomen van All Alone in An Empty House, de vorige plaat van zijn band Lost In The Trees, pleegde de moeder van Picker zelfmoord, naar verluid ook nog kort na de trouwdag van de muzikant.

Het zal niemand verbazen dat A Church That Fits Our Needs nog eens de overtreffende trap is van de al redelijk intense voorganger: letterlijk een soort conceptalbum over zijn overleden moeder. Haar eigen leven als schilderes, haar mentale problemen, haar invloed op het leven van Picker. In de woorden van de man zelf, een kathedraal voor zijn moeder in de muziek. De albumtitel dient ook ongeveer zo te worden opgevat: een plek waarin zijn moeder kan floreren, zo'n plek die geen enkele kerk haar kon bieden, die het leven haar niet kon bieden.

Maar laten we ons even terugtrekken uit de context van persoonlijk drama, want A Church That Fits Our Needs is veel meer dan een exhibitionistisch tranendal. Wellicht is het zelfs de mooiste popplaat van het jaar. Wat betreft gevoel, inventiviteit en melodie ondervindt deze plaat in 2012 eigenlijk alleen concurrentie van het (nog niet officieel in Europa uitgekomen) debuut van Asaf Avidan.

De klassieke scholing van Ari Picker is duidelijk te horen: geen riffs van drie akkoorden maar weelderige, gelaagde arrangementen. Geen meezingrefreintjes maar complexe, verhalende melodieën. En toch, en dat is nog het meest bijzondere, blijft het allemaal behapbaar: de liedjes blijven klein en memorabel, en Ari Picker mag zich rekenen tot het selecte clubje van mensen als Rufus Wainwright en Joanna Newsom van mensen die conservatoriummuziek in hun popliedjes kunnen verwerken zonder dat het kitsch wordt.

Het heeft misschien een paar luisterbeurten nodig, maar de mate van muzikale en emotionele bagage die de luisteraar over zich krijgt uitgestort in acht genomen, is A Church That Fits Our Needs een verrassend behapbare plaat. Schitterende, warme liedjes die recht uit het hart komen, met gevarieerde instrumentatie die de muziek in beweging houdt. Een plaat die gedrenkt is in een graad van schoonheid die alleen maar kan worden bereikt door iemand die ook ware lelijkheid kent. Een plaat die ik nog wel duizend keer in zijn geheel zou willen draaien.

Het is daarom zoals McTijn aangeeft inderdaad wat bevreemdend dat deze plaat zo weinig aandacht heeft gekregen, en in deze tijden van jaarlijstjes zelfs volkomen wordt genegeerd. In mijn tot nader order weer tot leven geroepen blog ga ik op dat laatste nog iets dieper in (deze recensie is feitelijk een wat ingekorte versie van de blog)

Mooie zeventiende plek voor deze plaat in de Mume Toplijst van 2012. Het doet me goed dat een plaat die zo is ondergesneeuwd, hier op de site wel op waarde wordt geschat.

Sterker nog: uit mijn eigen top 10 was dit album het hoogst scorend in de top 100. Een complete verrassing eigenlijk want ik had hem er niet eens in verwacht.

Maar ik zie nu ook pas dat dit album al weer 165 stemmen heeft met een gemiddelde van 4,08. dat is ook niet bepaald beroerd te noemen.

Villain deed mij vorig jaar niet zoveel, maar ik ben ook niet iemand die echt op de teksten let. Als ik hier zo de berichten terug lees, moet ik toch nog maar eens een poging doen en er even goed voor gaan zitten...

Voor een tientje op vinyl gekocht. Zit de cd er nog bij ook! Lekker.

Dit had wat tijd nodig, maar hij begint onder mijn vel te kruipen.

Berichten verplaatst naar Lost in the Trees

Die hoes blijft wel godsgruwelijk afschuwelijk zeg, mijn hemel.

Maar wel eentje met een reden en verhaal.

Mooie hoes juist, veelzeggende foto van zo'n vrouw waar een groot deel van het album toch over gaat.

Vanochtend Villain gehoord en het is echt zo'n nummer waarvan je bij de eerste luisterbeurt al weet dat, hoewel het eerst nog wat te moeilijk klinkt, je het heel erg goed gaat vinden. En ja hoor, nu ik rond de zesde luisterbeurt zit, zit ik al weg te kwijnen in kippenvel. Die uithalen...

De rest van het album ben ik ook aan het beluisteren en daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde; deze meneer is wel een expert in onvatbare melodieën schrijven.

Hoes is top! Album ook top!

Kent iemand nog andere albums met een vergelijkbare emotionele achtergrond? Ik vind deze, Hospice van the Antlers (verhaal van een verzorger en een terminaal zieke vrouw) en For Emma, Forever Ago van Bon Iver (album gewijd aan relatie met ex) echt een extra impact hebben wegens het verhaal erachter.
Zijn er nog meer albums met dit soort achtergronden?

Don’t you ever dare think she was weak-hearted
She led me to the woods where our church was started

Wat een geniale plaat is dit, zo groots en toch persoonlijk, theatraal en toch intiem, gebouwd rond een triest thema maar toch gevuld met schoonheid en troost. Bij vlagen een bijna zwierige treurdans die je het volgende moment weer genadeloos bij de keel grijpt. Hoogtepunt in dezen is zonder twijfel This Dead Bird Is Beautiful dat rustig en klein begint met de bezwerende stem van Picker om naar het einde toe steeds verder aan te zwellen. Kijk ook deze prachtige live-versie waar ze er nog een schepje bovenop doen: Lost In The Trees - "This Dead Bird is Beautiful" (Violitionist Sessions) - YouTube


Ik ben ook wel benieuwd, A Church... en Hospice zijn wmb de beste platen van de laatste jaren.

Enkel jammer dat de arrangementen er bij vlagen toch net over zijn, over die top.

Carrie & Lowell van Sufjan Stevens

Dit wordt alleen maar beter met de tijd. Garden knalde net door de woonkamer en laat iedereen verbluft achter. En dan moet An Artist's Song nog komen... Echt prachtig allemaal.

Fenomenale herdenkingsplaat, -alsof Ari Picker zijn moeder alsnog zijn R.I.P. in wil zingen: Met deze plaat, - zó wil ik je herinneren. Ik zal een plek voor je oprichten en in ere houden zolang ik leef, want God heeft je zwaar gestraft: dubbel gestraft.
De prachtige melodieën zijn wat mij betreft te vergelijken met de grote, emotionele opera aria's uit het verleden, in de zin dat Picker deze verder voert, de 21e eeuw in. Want het hele leven staat nu eenmaal niet stil, maar meandert cumulatief voort. Eén van mijn all time favorieten: een onverwoestbare parel.