Soen - Cognitive (2012)

De leden van deze band waren het wachten op een nieuw album van Tool zat, dus besloten ze dat nieuwe album zelf dan maar te maken. Voor de produktie wisten ze zelfs de vaste Tool producer David Bottrill te strikken. Het resultaat is een vrij schaamteloze kopie van eerdergenoemde band, maar toch... de songs zijn erg sfeervol en zitten kunstig in elkaar, vol fraai zangwerk en lekkere gitaarriffs. Alles is mooi opgebouwd en uitgewerkt. Wanneer je Tool niet zou kennen zou dit gewoon een prima album zijn. Nu ook natuurlijk, maar Soen weet net iets minder indruk te maken dan het grote voorbeeld.

Dat ik deze band aan mij voorbij heb laten gaan.
Niet dat ze helemaal geweldig zijn, maar omdat alle muzikale invloeden van bands afstammen die mij erg aanspreken. Zo lijkt de zang op die van Katatonia, de algemene sfeer, zoals eerder al is aangegeven, erg op die van Tool en zijn er ook veel Opeth-inloeden aanwezig. Wat mij meteen erg opviel, was dat het nummer 'Oscillation' erg lijkt op 'Bleed' van Meshuggah.
Martin Lopez is dan misschien niet de meest technische drummer ter wereld, maar zijn vrij unieke stijl, waarbij er niet alleen domweg hard op het drumstel wordt geslagen, maar ook mooie kleine fills worden gebruikt, zonder dat het de tempo uit de muziek wordt gehaald maakt hem één van mijn favoriete drummers aller tijden. Alleen al vanwege zijn terugkeer na een paar mindere jaren voor hem moest ik dit album hebben gehoord.Voor de rest een sterk album, maar zeker niet het beste van de bovengenoemde bands samengevoegd in één. De zang mag wel wat pakkender zijn en de rustige nummers komen minder goed uit de verf dan de stevigere.
Dat Soen niet origineel is en daarom niet een album als dit zou moeten maken vind onzin. Het is onmogelijk om niet te worden beinvloed van buitenaf en progressie van muziekstromingen zouden hiermee worden opgehouden.

Ik heb naar dit album "teruggewerkt" vanaf Lykaia (2017), maar dat is voor mij niet alleen in tijd een stap terug. Waar die latere plaat een mooie balans kent tussen hard en ingetogen, somber en berustend, hard en melodieus, agressief en melancholisch, ligt op Cognitive voor mijn idee (en naar mijn smaak) het accent teveel op de metal-elementen en staan er te weinig rustpunten à la Last night en Ideate op. De zware gitaren en de dubbele bassdrum gaan helaas een beetje ten koste van de subtiliteit en de afwisseling, zodat de plaat donker blijft en niet het "ademende" en het rijke van Lykaia heeft. Ik kan begrijpen dat mensen ook van dít album houden, maar ik vind het zelf erg spartaans en spaarzaam, een indruk die nog eens versterkt wordt door al die bepaald niet uitnodigende titels van slechts één woord, dikwijls onbekend of onduidelijk zodat Wikipedia uitkomst moet brengen wat betreft de betekenis en/of de relevantie (wie weet wat Savia betekent?). Een tegenvaller.